10.9.13

Μνήμη Παναγιώτη Βουΐτση

Δάσκαλέ μου,
Αναστατωμένα ήρθαν τα παιδιά σήμερα το πρωί στο Σχολείο. Από αυτά μάθαμε το νέο, αυτά μας πληροφόρησαν. Είναι παιδιά που δε σε είχαν δάσκαλο κι όμως… Κι ήταν αυτό το γεγονός που μας έκανε να σκεφτούμε ότι ο θάνατος ενός δασκάλου διαφέρει εντελώς από κάθε άλλο θάνατο στη μικρή κοινωνία όπου ζούμε.
Σήμερα, λοιπόν, ένα χωριό αποχαιρετά ένα δάσκαλό του. Έναν άνθρωπο που δίδαξε στο δημοτικό του σχολείο, έμαθε στα παιδιά του γράμματα, τα έβαλε στο δρόμο τους. Έναν συγχωριανό, που ακόμα και πολύ μετά που αποχώρησε από το χώρο της Εκπ/σης, ακόμα και ως χτες, «Δάσκαλο» τον έλεγαν όλοι, «ο Μπότης ο δάσκαλος». Έτσι τον αποκαλούσαν όλοι είτε υπήρξαν είτε δεν υπήρξαν μαθητές του. Και αυτό το χαρακτηριστικό είναι αληθινό μεγαλείο για τον κάθε δάσκαλο και για σένα, δάσκαλέ μου.
Και στην περίπτωσή σου συνέβαινε και κάτι ακόμη σπουδαίο: ως συγχωριανός όλων μας, δεν έφυγες, αλλά έμεινες για πάντα εδώ. Αυτό σημαίνει διαρκή ανατροφοδότηση της αγαπητικής σχέσης. Ήσουν εδώ, συναντιόμασταν κι όταν βλεπόμασταν, μας ρωτούσες και μιλούσαμε για τα δικά μας νέα. Έτσι η διαρκής επαφή μας κρατούσε το δεσμό μας ζωντανό. Δε μας ξεχνούσες και φυσικά δε σε ξεχνούσαμε. Και στις συναντήσεις μας ήταν σαν να ρίχναμε κι άλλα ξύλα στο τζάκι της καρδιάς κι η φωτιά δεν έσβηνε, δεν έσβησε ποτέ.
Και σ’ αγαπούσαμε. Καθένας μαθητής σου για διαφορετικό λόγο, αφού ο δάσκαλος χαράζεται κι εγγράφεται διαφορετικά στις διαφορετικές καρδιές των μαθητών του. Μα σ’ αγαπούσαμε όλοι μας για τη ζωντανή σχολική ζωή που κάναμε μαζί. Κι όλοι μας για τις θεατρικές παραστάσεις που ετοιμάζαμε μαζί. Άλλωστε επί των ημερών σου φτιάχτηκε η αίθουσα εκδηλώσεων του Σχολείου μας, μια αίθουσα που γνώρισε μεγάλες θεατρικές επιτυχίες, και δικαιολογημένα αργότερα σου αφιερώθηκε ως «αίθουσα Παναγιώτη Βουΐτση». Έτσι λέγεται σήμερα κι έτσι θα λέγεται πάντα.
Σήμερα, λοιπόν, που θα σε ασπαστούμε για τελευταία φορά, είναι η καταλληλότερη ευκαιρία να θυμηθούμε εκείνο το αυτοκόλλητο που κάποια εποχή κυκλοφορούσε κολλημένο στα αυτοκίνητα στις ΗΠΑ κι έγραφε επάνω του: «Αν μπορείς να διαβάσεις αυτό, ευχαρίστησε τους δασκάλους σου που σ’ έμαθαν να διαβάζεις».
Αυτό δεν είναι μεγαλειώδες ούτε καν σπουδαίο. Είναι τελείως βασικό, είναι στοιχειώδες και θεμελιώδης αλήθεια. Το έγραψες κι εσύ στον πίνακα που στολίζει τον ανατολικό τοίχο της αίθουσας εκδηλώσεων του Σχολείου μας, της αίθουσας Π. Βουΐτση. Μόνο που το ‘γραψες με άλλο τρόπο, όπως το έχει καταγράψει η ιστορία της πατρίδας μας. Ζωγράφισες λοιπόν το Μεγαλέξανδρο με τον αγαπημένο του δάσκαλο, τον Αριστοτέλη, κι έγραψες από κάτω εκείνα τα αξεπέραστα λόγια που είπε ο Μεγάλος Μακεδόνας κι είναι διαχρονικά και αιώνια:
«Στον πατέρα μου οφείλω το ζην, στο δάσκαλό μου το ευ ζην».
Κι έτσι τ’ άφησες λαμπρή παρακαταθήκη και στα επόμενα Μαυροβινόπουλα και σ’ αυτά που δε σε γνώρισαν ούτε ως δάσκαλο ούτε ως διευθυντή αυτού του Σχολείου, αλλά σήμερα έγιναν άγγελοι του θλιβερού νέου της αποχώρησής σου από το μάταιο τούτο κόσμο προς τον κόσμο του μόνιμου και της αιωνιότητας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει, αγαπημένε μας δάσκαλε…

 Εκ μέρους του Δημοτικού Σχολείου Μαυροχωρίου
 Ο νυν διευθυντής του και πάντα μαθητής σου 
Νίκος Παπασταύρος

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 30 Μαΐου 2013, αρ. φύλλου 

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος10/9/13

    Βαθύτατα συγκινητικό ...
    γιατί είναι αληθινό !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Athena11/9/13

    Ευτυχής συγκυρία αυτή η δημοσίευση τις ημέρες που ανοίγουν τα Σχολεία.
    Όταν μιλά η ψυχή ενός ανθρώπου για την ψυχή ενός άλλου αγαπημένου ανθρώπου, τότε κάθε σχόλιο είναι περιττό.
    Συγχαρητήρια στον κύριο Νίκο Παπασταύρο, ο οποίος τιμώντας τον Δάσκαλό του τιμά και όλον το διδασκαλικό κλάδο, αλλά και τη θέση ευθύνης που του εμπιστεύθηκε η Πολιτεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ