ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ: αναπηδώ, βλέπω προς τα επάνω. Μία εκδοχή για την ερμηνεία της λέξεως άνθρωπος, που οι γλωσσολόγοι σήμερα θεωρούν λανθασμένη και προτιμούν εκείνη του άνδ(θ)ρωπος,=αυτός που έχει όψη ή πρόσωπο ανδρός, δηλαδή ανθρώπου.
ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΝΗ, θα προτιμήσω την πρώτη εκδοχή. Η Νένη έβλεπε πάντα εμπρός, επεδίωκε να ανεβεί όλο ψηλότερα. Είτε επρόκειτο για το θέατρο, ή για ευγενείς σκοπούς και αγώνες. Πάντα πρώτη, εσαεί οδηγός. Χωρίς ποτέ να υπολογίσει το κόστος, ακόμη και σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο. Αυτήν την παρακαταθήκη άφησε σε όλους τους νέους αυτής της πόλης, που θα ήθελαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της.
Σ’ αυτήν τη Νένη αφιερώνω και το ποίημα του Seamus Heaney:
Χρησμός
Κρύψου στην κουφάλα
της ιτιάς της κλαίουσας,
οικείο το άκουσμά της
μέχρι, όπως συνήθως,
το όνομά σου να φωνάξουν
σε όλους τους αγρούς.
Μπορείς να τους ακούσεις
να σέρνουν τα ξύλα των σκαλοπατιών
καθώς θα πλησιάζουν
καλώντας τ` όνομά σου:
μικρό στόμα και αφτί
σε ξύλινη σχισμή,
λοβός και λάρυγγας
τόπων γεμάτων βρύα.
Seamus Heaney 1939-2013.
Ιρλανδός ποιητής, βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας 1996.
Μετάφραση: Χρυσούλα Πατρώνου-Παπατέρπου
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Ιανουαρίου 2016, αρ. φύλλου 819
"Πώς γίνεται να μη χαθεί
ΑπάντησηΔιαγραφήη θέρμη του χεριού της απ' το χέρι μου
πώς γίνεται να μείνει ως την αιωνιότητα
ο τελευταίος μας αποχαιρετισμός
όπως μένει στά ανάγλυφα του Κεραμεικού; [...]"
Τίτος Πατρίκιος, από τη συλλογή "Συγκατοίκηση με το παρόν" Τρία ποιήματα για τη Ρένα.
Μπράβο Χρυσούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα δίκαιη.
Πλέον 2-3 έμειναν στη Καστοριά που μπορούν να "αναπηδούν".
Είθε η Νένη να 'ναι η πυξίδα μας...
...και πού το τέλος;
ΑπάντησηΔιαγραφή