Τη Σοφία τη γνώρισα ένα ανοιξιάτικο πρωινό κάτω από μια συστάδα με ανθισμένες αμυγδαλιές, μεταξύ των χωριών Λεύκης και Κορομηλιάς. Είμαστε τότε μαθήτριες της τετάρτης δημοτικού, που οι δάσκαλοί τους είχαν την καλή ιδέα να κάνουμε μια κοινή εκδρομή μεταξύ των δύο χωριών. Η ανέγγιχτη, ακόμα, εκείνη την εποχή, φύση μας έδινε την ευκαιρία να σκαρφιζόμαστε ένα πλήθος παιχνιδιών που έκαναν πιο εύκολη πιθανόν, σχετικά με σήμερα, την επαφή μας με τα άλλα παιδιά.
Εκτός από το κυνηγητό και το κρυφτό πίσω από τα δένδρα, ανακαλύπταμε τη μοσχοβολιά που έχουν τα λουλουδάκια της αμυγδαλιάς, τις γραμμές των νεύρων πάνω στα πράσινα φύλλα τους, την κοπιαστική πορεία των μυρμηγκιών μέχρι να μεταφέρουν στις φωλιές τους τα καλούδια που διάλεξαν από την γύρω περιοχή.
Με την Σοφία αλληλοδιαλεχτήκαμε πολύ γρήγορα, μπορώ να πω. Η φυσική της ευγένεια, μαζί με μια αίσθηση κατανόησης για τους άλλους, είναι που με τράβηξαν κοντά της. Κάποια παιδιά είναι στοχαστικά από τα τα πρώτα τους χρόνια, σα να γεννήθηκαν με μια βούλα αγάπης στο μέτωπο. Έτσι ήταν η Σοφία από μικρή.
Για πολλά χρόνια δεν είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε, παρά ελάχιστες φορές. Αλλά όταν βρεθήκαμε αργότερα, είδαμε ότι τίποτα από αυτά που μας ένωναν δεν είχε χαθεί. Δεν είχαμε πια -βέβαια- την ανεμελιά των παιδικών μας χρόνων, είχαμε όμως κοινές έγνοιες για τη ζωή, για τις οικογένειές μας, για τους ανθρώπους γύρω μας. Και συνέχιζε η κάθε μια να νοιάζεται, με το δικό της τρόπο, την άλλη. Αυτό, μάλλον, είναι η φιλία.
Και χάρηκα πολύ γιατί και με τον άντρα της, το Γρηγόρη, ανέπτυξα μια καλή σχέση. Γιατί ήταν καλός άνθρωπος, γιατί μιλούσαμε για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, γιατί σχολιάζαμε την καθημερινότητα, όλα απλά κι εύκολα όπως γίνεται ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν τους ενώνουν σκοπιμότητες, αλλά μόνο καλή διάθεση για επικοινωνία.
Η δε θρησκευτικότητα αυτών των ανθρώπων δεν είχε τίποτα περιττό και χωρίς νόημα. Έβγαινε από την ψυχή τους. Τους χάριζε μια πνευματικότητα που δεν την αποκτάς ούτε με τις πολλές γνώσεις, ούτε με την μελέτη των άλλων ανθρώπων.
Η στάση ζωής τους ήταν ένας άλλος κόσμος για μένα, που είχα μάθει να ζω περισσότερο με το μυαλό ίσως. Ενίσχυε μέσα μου την πεποίθηση ότι η αγάπη είναι που στηρίζει τον κόσμο. Είχα κι εγώ κάποιες καταβολές, βέβαια.
Η γιαγιά μου, η Ουρανία, συχνά μας έλεγε ότι αν δεν υπήρχε καλοσύνη στη γη θα είχε πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Ευτυχώς, αυτό δεν έγινε ακόμα. Και που να κρυφτείς άμα πει να πέσει ο ουρανός; πως να παίξεις κάτω από τις αμυγδαλιές;
-Και είναι ωραίος ένας κόσμος χωρίς τις κοπιαστικές, τις όμορφες, τις τραγικές -συχνά- ζωές πάνω στη γη μας;
Δεν θα μιλήσω, αυτή τη στιγμή για τα παιδιά του Γρηγόρη και της Σοφίας. Μοιάζουν, άλλωστε, με τους γονείς τους, τους ακολουθούν κατά βήμα.
Κι συ καλέ μου Γρηγόρη, έχεις για εμπροσθοφυλακή στη ζωή τα εγγόνια σου, την αγάπη των δικών σου που θα σε συντροφεύει πάντα, και έναν Αγαθό Άγγελο να σε νοιάζεται πνευματικά. Σε αποχαιρετίσαμε όμορφα, με τους θαυμάσιους εκκλησιαστικούς ύμνους και με ένα αγαπητικό δάκρυ στην άκρη των ματιών μας.
Δε θα σε ξεχάσουμε!
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 3 Δεκεμβρίου 2015, αρ. φύλλου 814
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.