Πόσο να ζυγώνει μοιάζει και να μας κυκλώνει
η αύρα του μαχαιρωμένου βουνού
μπροστά στις μετέωρες βουλές
της καταιγίδας του απομεσήμερου.
Ταχύνουμε το βήμα να προκάμουμε το ξέσπασμά της
βαθιά χωμένοι στα ασύχναστα μονοπάτια
της ξεχασμένης ενοχής.
σημάδι αλάθητο στ’ αριστερά μας
και είναι σαν στο μούρμουρό τους
να σφίγγονται τα μινυρίσματα του ορφανεμένου αηδονιού,
του ολονύχτιου αυλού οι λιγυρές φωνές
και οι τριγμοί των κίτρινων φύλλων
κάτω από τ` άρβυλα του σκοτωμού.
Παράταιρη η πινακίδα την απουσία μόνο πιστοποιεί
το όνομα επάνω της ξεχασμένο από καιρό
διάτρητο πια από τις εύστοχες βολές
και απόμεινε κείνο το όμικρον στο κέντρο
κύκλος ατελής
μνήμη γαζωμένη από αδικαίωτους πολυβολισμούς
σαν τον λαβωμένο τρούλο της παντέρημης βασιλικής
στο μισοσκόταδό της δάκρυζε ο άντρας ο ευσταλής
με τον πυρσό στα μάτια και στα χείλη τον ήλιο
και βυθιζότανε το τέμπλο της Παναγιάς
μέσα στους κήπους των τσακισμένων υακίνθων
και φουσκώναν τα μηνίγγια του Αγίου
ποτάμια αίματα και το κρίμα του μανιασμένου αδερφού.
« Ο καθένας κρύβει μέσα του μια κουρσεμένη πατρίδα, κόρη»
και πόσες κουρσεμένες πατρίδες δεν προσκυνήθηκαν
στα θλιβερά αγκωνάρια και στην πλίνθινη σιωπή των ερειπίων
άφευκτη μοίρα του ανθρώπου η προσφυγιά
κι ας μην αφήνεις πίσω σου εστία, θύμησες, θεούς
και ας μην ακολούθησες βουβός το αργόσυρτο προδομένο κοπάδι
το προορισμένο για προκυμαίες και αποβάθρες
σε θαμπερές πολιτείες του Βορρά
όλο και μίλαγες για τα λασπερά μονοπάτια της άρρωστης βροχής
και για τις ατέλειωτες στροφές του τόρνου
και για τον Ιούλη του μεγάλου γυρισμού.
Τρείς ξύλινοι σταυροί
με ξέθωρη επάνω τους την αλήθεια της επιγραφής
μαρκάρουνε τη γύμνια του μικρού τύμβου
ανέγνοιαστοι για το σκοτείνιασμα της κοιλάδας
και για το χαράκωμα της πρόωρης νυχτιάς από τις ριπές των κεραυνών
και ανέγνοιαστοι ακόμη για το βουνό το σπαρμένο
με τα λείψανα της ανώφελης θυσίας
για τις φρούδες τις σημαίες
και για τις εξιλαστήριες τελετές των επιγόνων.
Μόνη συντροφιά τους η καρφωμένη τους ακινησία
στην υγρασία της ρεματιάς και στου σαρακιού την ύπουλη φθορά
και σιγουριά τους η γλυκερή αταραξία της λήθης
έτσι που σβήστηκαν σαν τη φλογίτσα στο κερί
όλα τους διαμιάς
ήρωες φωτιές παιάνες λάφυρα και υποσχέσεις
ένα στρώμα ακόμη στην παλίμψηστη γραφή των βράχων.
Ένα σούρουπο σαρωμένο από τη μάνητα του δρολαπιού
και η γη των χαλασμάτων αγκιστρωμένη
στις αρχαίες δόξες της σελήνης
ξεπλένει η μπόρα τη σκόνη του πρώιμου φθινόπωρου
το σήμαντρο αχολογά στο ράπισμά της
απολυτίκια ματωμένων εσπερινών
σε λίγο θα μερώσει ο ουρανός
το δείλι θα ξανάβρει το χαμένο φως
και εμείς με βουτηγμένες τις σόλες
στη νωπή λάσπη της Ιστορίας
θα βγούμε από τις ολόκλειστες χαράδρες
των αγδίκιωτων σκοτωμένων
και θα αποκοιμίσουμε τις άβολες σκέψεις μας
μες στη ροή της ασφάλτου.
Και η λέξη εκείνη
η άγνωστη πληγή της πινακίδας
θα μένει ανυπόληπτη κρυμμένη οφειλή
μες στα ρυάκια του μυαλού
αγκιστρωμένη στο καρτέρεμα της ώρας της
να ξαναδεί τον ήλιο
να γονιμέψει τη λευκότητα του χαρτιού
και να κινήσει ανάλαφρα του στίχου την πλοκή.
Μονόπυλο...
Μονόπυλο, Γράμμος, Οκτώβριος 2021.
Μετά από περιδιάβαση στα μονοπάτια της πατρώας γης.
Το χωριό ερημώθηκε μες στην καρδιά του Εμφυλίου, τον Ιούλιο του 1947.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Οκτωβρίου 2022, αρ. φύλλου 1145. Την φωτογραφία επέλεξε η διεύθυνση της εφημερίδας από την ιστοσελίδα anastasiosskepseis.blogspot.com (Σ. Ντούσιας,Τ. Ορφανίδης, Θ. Κώτσιας).
Η Σοφία μας θυμίζει τι σημαίνει ΠΟΙΗΣΗ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή