Ακόμη και στην ταφή, η δημοτική αρχή διακρίνει τους πολίτες σε πληβείους και πατρικίους.
Το σχόλιο ασφαλώς και δεν αφορά τον αποβιώσαντα. Ούτε τον πρόσφατα εκλιπόντα Κωνσταντίνο Σημαιοφορίδη που υπήρξε υπουργός, βουλευτής και πανίσχυρος πολιτικός παράγοντας, αλλά και δήμαρχος Καστοριάς. Ούτε ακόμη πιο πριν απ’ αυτόν τον εκλιπόντα Γεώργιο Καπαχτσή, που διετέλεσε στην ζωή βουλευτής και νομάρχης Καστοριάς. Ούτε ίσως άλλους που έφυγαν από αυτή την ζωή και μάλιστα σχετικά φυσιολογικά, σε γήρας και πάντως όχι ως εν ενεργεία πολιτικοί.
Αφορά πρωτίστως τους εκάστοτε υπεύθυνους του δημοτικού κοιμητηρίου Καστοριάς. Και δευτερευόντως τους οικείους που αποδέχονται τις διακρίσεις. Ειδικά οι τελευταίοι, όντας σε πένθος, ίσως δεν έχουν την νηφαλιότητα να διακρίνουν την αναίδεια της πρότασης που τους γίνεται, της προσφοράς ταφικού χώρου στον κεντρικό διάδρομο, της εισόδου του κοιμητηρίου, μπροστά-μπροστά, όσο πιο μπροστά γίνεται.
Μια χονδροειδής και άνιση διάκριση σε βάρος των αποβιωσάντων κατ’ ουσία, αλλά ιδίως σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Δηλαδή των ζώντων πολιτών που διαπιστώνουν ότι με τον πιο οπισθοδρομικό και αναχρονιστικό τρόπο, ακόμη και στην ταφή, η δημοτική αρχή διακρίνει τους πολίτες σε πληβείους και πατρικίους. Ακόμη και τέως.
Πρόκειται για εικόνα προσβλητική για το κοινωνικό σύνολο που αξιώνει ίση μεταχείριση: Δεν μπορεί οι δημότες της Καστοριάς να ταλαιπωρούνται προκειμένου να διατηρήσουν τα οικογενειακά ταφικά μνημεία, να στριμώχνουν τους τάφους των οικείων τους και να πρέπει να κάνουν ακροβατικά για να τους προσεγγίσουν, ή να έχουν ξεχυθεί οι τάφοι με άχαρες επεκτάσεις ως το επίπεδο της οδού Γράμμου.
Και από την άλλη πλευρά να διαπιστώνουν ότι οι υπεύθυνοι του δημοτικού κοιμητηρίου, δεν είναι μόνο κόλακες των νεκρών, άλλοτε πολιτικών -που ίσως και να μην ενέκριναν αυτή την «τιμή»- αλλά και κόλακες των οικείων και συγγενών τους. Που προφανώς έχουν εξασφαλίσει «πρώτη θέση θεωρείο».
Και έτσι αντικρίζοντας κανείς τους τάφους των δύο κάποτε εσωκομματικών αντιπάλων και άσπονδων πολιτικά φίλων, να έχουν εισβάλλει για τα καλά στον κεντρικό διάδρομο, περιορίζοντας προκλητικά την πρόσβαση και προμηνύοντας κοπές δένδρων, αισθάνεται και ένα είδος αμηχανίας.
Με όλο τον σεβασμό στην μνήμη των νεκρών. Γεώργιος Καπαχτσής και Κωνσταντίνος Σημαιοφορίδης, για πρώτη φορά ίσως, μαζί. Με τον τελευταίο να έχει πάρει για μια ακόμη φορά την πρωτιά.
Μόνο που το θέμα δεν είναι αστείο. Ακόμη και γι’ αυτή την κάπως ελαφρά του διάσταση, αποδεικνύεται πολύ σοβαρό. Προσβλητικό και προκλητικό. Και παράνομο.
Να συνέλθουν οι αρμόδιοι, πριν αρχίζουν να σκαρφίζονται κρεμαστούς τάφους επωνύμων. Σαν τους κήπους της Βαβυλώνας.
Φωτογραφία: Agnolo Bronzino (1503-1572) Discesa di Cristo al Limbo (Εις Άδου Κάθοδος) 1552, λεπτομέρεια. Βασιλική Santa Croce, Φλωρεντία Ιταλίας.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 12 Οκτωβρίου 2017, αρ. φύλλου 905
Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:
Διακρίσεις... εν τιμή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τη ταπεινή μου γνώμη, στη Μεσοποταμία έπρεπε να θαφτεί ο ένας, και στο Βογατσικό ο άλλος.
ΑπάντησηΔιαγραφή