ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Ελέω Μνημονίων...

Η αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους

ΟΔΟΣ 6.12.2012 | 669

Όταν πριν από μερικά χρόνια μελετούσα την ιστορική πορεία και τα τεκταινόμενα των χωρών της Κεντρικής Ασίας, θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει η αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους και η διάλυση των θεσμών του, αποσάθρωση που σε κάποιες από τις πέντε δημοκρατίες ήταν πιο έντονη. Θυμάμαι λοιπόν χαρακτηριστικά αναφορικά με το Καζαχστάν, πως το φαινόμενο της κατάπτωσης ήταν έντονο ακόμη και στα σχολεία: οι περισσότεροι νέοι δάσκαλοι είχαν μεταναστεύσει σε άλλες χώρες αναζητώντας καλύτερο εισόδημα και όσοι είχαν παραμείνει στην Κεντροασιατική Δημοκρατία ήταν μονάχα δάσκαλοι ηλικιωμένοι και ανήμποροι για να φύγουν. Η εκπαίδευση ήταν πλημμελής, αλλά οι γονείς που είχαν απομείνει εκεί – καθώς ο κοινωνικός ιστός διαλυόταν – αδυνατούσαν να κάνουν το παραμικρό για να προσφέρουν καλύτερη εκπαίδευση στα παιδιά τους.

Οίκοθεν νοείται ότι ανάλογη μοίρα περίμενε και τα κοινωνικά συστήματα όλων των χωρών που βρίσκονταν στη σφαίρα επιρροής της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Από τη Λιθουανία μέχρι την Κιργιζία, και από τη Γεωργία μέχρι τη Βουλγαρία. Αψευδείς μάρτυρες όλοι οι πολίτες των χωρών αυτών, που σέρνονται στους δρόμους της χώρας μας, αναζητώντας καλύτερη τύχη, αντιμετωπίζοντας συχνά την υπεροψία και την υποτίμηση μας.

Δεν τρέφω καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια για το κομμουνιστικό πολιτικό καθεστώς που επικρατούσε στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία. Καμία απολύτως. Οφείλω εντούτοις να ομολογήσω ότι σε κάποιους τομείς οι παρεχόμενες από το κράτος υπηρεσίες ήταν καλύτερες από αυτές του δυτικού κόσμου – όσον αφορά το μέσο πολίτη. Και σε αυτές συγκαταλέγω τον πολιτισμό, την υγεία και την εκπαίδευση. Όλα αυτά δηλαδή που ξεχωρίζουν τα δίποδα από τους ανθρώπους. Όλα αυτά που κατέρρευσαν, με αποτέλεσμα καλλιτέχνιδες των ξακουστών μπαλέτων να καταλήξουν «πεταλούδες» σε καμπαρέ της Δύσης, και το νοσηλευτικό και εκπαιδευτικό προσωπικό να μεταναστεύσει για να αναλάβει όλες εκείνες τις δουλειές που απέρριπτε ο μέσος πολίτης του δυτικού κόσμου.
Δε φανταζόμουν τότε, στα 2006 θαρρώ, πως θα ερχόταν σύντομα η μέρα που θα κατέρρεε το κοινωνικό κράτος της δικιάς μου πατρίδας, πως θα διαλυόταν ο κοινωνικός ιστός του δικού μου λαού, υπό τις ευλογίες μάλιστα της αιρετής ηγεσίας της χώρας – αυτής που αντί να προστατεύει το λαό, ως οφείλει, τον ραπίζει. Δε το φανταζόμουν ίσως επειδή τρεφόμουν από την αυταπάτη ότι η Ελλάδα ανήκε στη Δύση. Τα γεγονότα, καλπάζοντας ως κακοήθης νόσος, ήρθαν να μου θυμίσουν την κοινωνική καταβαράθρωση των χωρών εκείνων.

Την κοινωνική αυτή αποσύνθεση την ένιωσα καίρια τις μέρες αυτές, βλέποντας τη συγκέντρωση των ατόμων με αναπηρία να διαμαρτύρονται για τις περικοπές του επαχθούς και εχθρικού κράτους και από απόγνωση σε ένδειξη διαμαρτυρίας να καταθέτουν τα τεχνητά τους μέλη. Κι αυτό το ιταμό κράτος για να τους αντιμετωπίσει έστειλε μονάδες ειδικών αποστολών, που με «περισσή γενναιότητα» έκαναν το «καθήκον» τους απέναντι στα ΑΜΕΑ. Η κακοήθης νόσος αυτής της χώρας είναι το σάπιο πολιτικό κατεστημένο που τη διοικεί. Νόσος ανίατη και δυστυχώς ανθεκτική…
Αν για τις πρώην Λαϊκές και Σοβιετικές Δημοκρατίες η ριζική αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος και η βίαιη μετάβαση στην «ελεύθερη» οικονομία, καθιστούσε αναμενόμενες τις αλλαγές αυτές, εντούτοις στη δικιά μου πατρίδα, το πολιτικό καθεστώς της οποίας παρασάγγας απείχε από το δικό τους, η αποσύνθεση του κοινωνικού κράτους διόλου δεν ήταν αναμενόμενη.

Εντούτοις, ακριβώς αυτό βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Υπό το πρόσχημα της μείωσης του κράτους, διαλύονται τα πάντα. Στην προσπάθεια να χτυπηθούν οι νοσηρές καταστάσεις που είχαν στηθεί γύρω από τον κλάδο του φαρμάκου, φτάσαμε στο σημείο να μη χορηγούνται φάρμακα στους ασθενείς. Ομοίως, η επιχείρηση ανασυγκρότησης της πρωτοβάθμιας βαθμίδας υγείας οδήγησε στη διάλυση της, μέσα από τραγελαφικά φαινόμενα με κολοφώνα τους πενταψήφιους τηλεφωνικούς αριθμούς, που επιβαρύνουν τους ασφαλισμένους, με μόνο στόχο τον πλουτισμό διαπλεκόμενων ιδιωτών. Η συγχώνευση των νοσοκομείων, επιβεβλημένη σε κάποιες περιπτώσεις, θα οδηγήσει – αν δεν έχει οδηγήσει ήδη - σε τριτοκοσμικά νοσοκομεία, εφάμιλλα των δημόσιων αμερικανικών νοσοκομείων της δεκαετίας του 1950, που απευθύνονταν σε δυστυχείς έγχρωμους. Της δεκαετίας του 1950 – διότι σήμερα τα αντίστοιχα αμερικανικά είναι κλάσεις ανώτερα των ελλαδικών.

Όμοια κατάσταση επικρατεί στον τομέα των συντάξεων. Σε ένα τομέα όπου πράγματι πολλά πράγματα έπρεπε να εξορθολογιστούν, αντί να χτυπηθούν καίρια τα νοσηρά φαινόμενα των παράνομων συνταξιοδοτήσεων, χτυπήθηκε το σύνολο των συνταξιούχων οριζοντίως και καθέτως. Αντί να επανεξεταστεί εξ ολοκλήρου το καθεστώς των πρόωρων συντάξεων και να πάψει να υφίσταται το θλιβερό φαινόμενο των συνταξιούχων διαγόντων τη δεκαετία των σαράντα, που συνήθως απασχολούνται σε άλλη εργασία, αποκερδαίνοντας «μαύρα» χρήματα, στους οποίους θα έπρεπε να τους έχει γίνει διακοπή καταβολής σύνταξης μέχρι τη συμπλήρωση του γενικού ορίου συνταξιοδότησης, αντιθέτως αυξάνονται τα γενικά όρια για τους υπόλοιπους, ώστε να εργάζονται εις το διηνεκές, χρηματοδοτώντας τις άδικες συντάξεις των σαραντάρηδων προνομιούχων «ημετέρων».

Το ίδιο και στον τομέα της πρόνοιας. Αντί να ερευνηθεί επισταμένα και αποτελεσματικά το νοσηρό φαινόμενο εκείνων οι οποίοι λαμβάνουν επίδομα ανεργίας, αλλά ταυτόχρονα εργάζονται αδήλωτοι και ανασφάλιστοι, συνήθως με την προτροπή ή υπό τον εξαναγκασμό του εργοδότη - κάτι που συμβαίνει σε μέγα πλήθος επιχειρήσεων και αποτελεί κοινό μυστικό, επιλέγεται η λύση της περικοπής της πρόνοιας στους αναπήρους, που οδηγούνται κυριολεκτικά στο δρόμο.

Ο τομέας της παιδείας αποτελεί την εθνική ντροπή της Ελλάδας. Μια χώρα, η κυβέρνηση της οποίας πολεμά τα παιδιά και τιμωρεί τους γονείς που τα γέννησαν και τα μεγαλώνουν, δεν έχει το παραμικρό μέλλον: την περιμένει η δημογραφική καταστροφή και η εξαφάνιση του έθνους που τη συγκροτεί. Την ίδια ώρα, υπουργοί απολαμβάνουν χλιδή, ενώ υπάρχουν σχολεία όπου τα παιδιά κρυώνουν – αλλά και πεινάνε. Αλλά, οι υπουργοί και τα επιτελεία τους συνεχίζουν ακάθεκτοι και απτόητοι το «θεάρεστο» έργο τους και καμαρώνουν μέσα στα πολυτελή τους κοστούμια. Τα σχολεία είναι υπό κατάρρευση. Όχι ότι οι εκπαιδευτικοί είναι αμέτοχοι – κάθε άλλο. Αλλά ο σχεδιασμός έγινε από την Πολιτεία. Και τα ελλαδικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως είναι σήμερα, παρέχουν στείρες γνώσεις στα παιδιά, σπρώχνοντας τα σε δρόμους χωρίς προοπτική.

Η διάλυση του κοινωνικού κράτους δεν είναι σύμπτωμα, είναι στόχος. Είναι συνειδητή επιλογή εκείνων που σχεδίασαν τα «Μνημόνια» και εκείνων που τα ψήφισαν. Μέσω αυτής επιδιώκουν να μετατρέψουν την κοινωνία σε ανυπεράσπιστο πλήθος, αδύναμο και ανίκανο να αντισταθεί στο σχέδιο Άλωσης της κάποτε ελεύθερης πατρίδας μας. Ακόμη σήμερα, ο λαός έχει τη δύναμη να υψώσει ανάστημα και να αντισταθεί. Θα το κάνει;

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Δεκεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 669