21.3.13

朗読：カヴァフィス作【市（まち）】Constantine P. Cavafy -The City


Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

56 σχόλια:

  1. Ανώνυμος21/3/13

    あなたの選択のためのブラボー。

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος21/3/13

    Ο πρώτος* μάλλον θέλει να πει πως "είναι κινέζικα/γιαπωνέζικα for him" all this words...
    Γιατί δεν μπορεί να καταλάβει πως ένας Ποιητής τόσο "Ελληνικός" και ταυτόχρονα τόσο Παγκόσμιος ώστε να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μεγαλύτερους (αν δεν είναι ο μεγαλύτερος κι όλας ανάμεσά τους). Είναι τόσο καλά μεταφράσιμος σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου με τα εκατόν πενήντα τρία...νόμιμα παιδιά του (τα ποιήματά του πλην των "αποκηρυγμένων").

    "ψάξε-ψάξε"
    *ότι δεν κατανoούμε δεν το ειρωνευόμαστε κι όλας. (It's unfair....)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βασίλειος21/3/13

    Η πόλις θα σε ακολουθεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος21/3/13

    Η μετάφραση στο google είναι: "Μπράβο για την επιλογή σας".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος21/3/13

    σχ. 1 & 4 ανακαλώ και ζητώ συγγνώμην...

    "ψαξε-ψάξε"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το λουλουδάκι του μπαξέ21/3/13

    Εξαιρετική η επιλογή σας, κ. Μπαϊρακτάρη, για να τιμήσετε την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης !
    Έτσι μού ήρθε μια ιδέα : αντί για σχολιασμό σε αυτήν την ανάρτηση, ας κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στην παγκόσμια ποίηση, κοινοποιώντας ο καθένας και η καθεμιά ένα ποίημα.
    Πολύ διστακτικά θα κάνω την αρχή και ελπίζω να βρεθούν και άλλοι που θα συναινέσουν.

    ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ...

    Τί θέλω πιὰ νὰ δέχωμαι τὴν προστασία τῆς Μούσας;
    Νὰ σφίγγω τὴν καρδιά μου νὰ δεχτῆ
    τὶς νέες ἀγάπες, πίστες καὶ χαρές της,
    τάχα πὼς εἶναι μοίρα μου κ᾿ εἶνε καὶ διαλεχτή!

    Πάει ὁ καιρὸς ποὺ ἀχτιδωτὸ τὸ ἀστέρι τῆς ματιᾶς μου
    ἔφεγγε καὶ τῶν θείων καὶ τῶν γηίνων.
    Ὢ τῶν παθῶν δὲν κράτησα ἐγὼ τὴν ἀνόσια Λύρα,
    ἐμένα τὰ τραγούδια μου ἦταν μόνο γιὰ Κεῖνον.

    Καὶ τραγουδοῦσα τὸν καημὸ τῆς ἄσπιλης ψυχῆς μου
    μέσ᾿ στῶν δακρύων τὴν εὐχαριστία
    κι᾿ ὅλη ἡ χαρὰ τοῦ τραγουδιοῦ μου ἦταν, πὼς τὴ φωνή μου
    θὰ τὴν δεχόταν μία βραδιὰ μπρὸς στὴ φτωχή του ἑστία.

    Κι᾿ ὡς διάβαζα στὰ μάτια του κάποτε τὴ χαρά του,
    ποιὰ δόξα πιὸ ἀκριβῆ νὰ πῶ;
    Στὸ χωρισμό μας τοὔφερναν σὰ χελιδόνια οἱ στίχοι
    μήνυμα, πὼς ἀπὸ μακριὰ διπλὰ τὸν ἀγαπῶ.

    Τώρα καμμιά, καμμιὰν ἠχὼ δὲν ἄφησε ἡ φωνή μου
    σπαραχτικὴ ὅταν γέμισε μιᾶς νύχτας τὸ σκοτάδι.
    Ὅμως ὅλοι φοβήθηκαν καὶ γὼ πιστεύω ἀκόμα
    ἀληθινὰ πὼς τὴ βαριὰ χτύπησα πόρτα τοῦ Ἅδη.

    Λοιπὸν γιατί νὰ δέχωμαι τὸ κάλεσμα τῆς Μούσας;
    Σαρκάζει ἡ πίστη μέσα μου τῶν θείων καὶ τῶν γηίνων.
    Μία ἀνόσια Λύρα τῶν παθῶν σὲ μένα δὲν ταιριάζει.
    Ἐμένα τὰ τραγούδια μου ἦταν μόνο γιὰ Κεῖνον.

    Μαρία Πολυδούρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κ.Κ.21/3/13

    Η Πόλις

    Είπες· "Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
    Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη απ' αυτή.
    Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
    κ ειν' η καρδιά μου σα νεκρός θαμμένη.
    Ο νους μου ως πότε μεσ' στο μαρασμόν αυτό θα μένει.
    Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
    ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
    που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

    Καινούριους τόπους δε θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.
    Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
    τους ίδιους και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
    και μεσ' στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
    Πάντα στη πόλη αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού μην ελπίζεις
    δεν έχει πλοίο για 'σε, δεν έχει οδό.
    Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
    στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλη τη γη τη χάλασες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος21/3/13

    @ΚΚ (ε;)
    Αυτά να τα θυμάστε οι Καστοριανοί όταν σας πιάνει η γκρίνια !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος21/3/13

    Η δκη μ η συμμιτουχή (αχ κι πώς να βάλου του ψιυδώνυμου κουντά σι τέτοιου ποίημα...τρίκαλο)

    Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

    Ὁ ἔρωτας,
    ὄνομα οὐσιαστικόν,
    πολὺ οὐσιαστικόν,
    ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
    γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
    γένους ἀνυπεράσπιστου.
    Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
    οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

    Ὁ φόβος,
    ὄνομα οὐσιαστικὸν
    στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
    καὶ μετὰ πληθυντικὸς
    οἱ φόβοι.
    Οἱ φόβοι
    γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

    Ἡ μνήμη,
    κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
    ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
    μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
    καὶ ἄκλιτη.
    Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

    Ἡ νύχτα,
    Ὄνομα οὐσιαστικόν,
    Γένους θηλυκοῦ,
    Ἑνικὸς ἀριθμός.
    Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
    Οἱ νύχτες.
    Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

    Κική Δημουλά
    (ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος21/3/13

    Ὄσσα δὲ μὴ πεφίληκε
    Ζεύς, ἀτύζονται βοᾶν
    Πιερίδων ἀΐοντα,
    Γᾶν τε καὶ πόντον κατ᾿ ἀμαιμάκετον.
    (Πινδάρου Πύθεια α´.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χριστίνα21/3/13

    Ο Μάρτης Μάρτη μίλησε
    ………………………………
    Ό,τι αργεί
    κι ό,τι στη γη
    είναι βαθιά κρυμμένο
    πάλι στο φως θα βαπτιστεί
    και θα ‘ρθει ευλογημένο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος21/3/13

    http://www.youtube.com/watch?v=be-g84ElWGw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος21/3/13

    Στεναζούσης νυκτός
    και του βαθέος άδου
    τρομεραί θυγατέρες,
    εσάς φωνάζω, εσάς
    τας Εριννύας.

    Τι ακαίρως τα βασίλεια
    σκοτεινά κατοικείτε
    του ύπνου; ν' αποσπάσετε
    τα δεσμά των ονείρων
    τι αργοπορείτε;

    Τρέξατε· εδώ τον θόρυβον
    των μεγάλων πτερύγων
    φέρετ', εδώ· κυττάξατε,
    σκληράν σας δείχνω κι άνανδρον
    καρδίαν τυράννου.

    Τας λαμπάδας αυτού
    τινάξατε, αυτού ρίψατε
    βροχήν πεπυρωμένην,
    αυτού, Εριννύες, πετάξατε
    χιλίας εχίδνας.

    Ο μιαρός, την μάχαιραν...
    ανατριχιάζω... τρέμουσι
    τα δάκτυλά μου... μίαν
    προς μίαν εσύντριψα
    τας χορδάς όλας.

    Ω λαιμοί των αθώων
    παιδιών μας, ω πλευρά
    σεβάσμια των μητέρων,
    γερόντων κόμαι εις τ' αίμα
    αθλίως βρεγμέναι!

    Εκδίκησιν ζητείτε;
    η φωνή σας ηκούσθη.
    Ποτέ εις την γην οι αθάνατοι
    τους ληστάς δεν αφίνουν
    ατιμωρήτους.
    Α.ΚΑΛΒΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος21/3/13

    ΠΡΟΣΕΥΧΗ
    Γιατρέ μου,
    αυτό το έγκαυμα στο στέρνο
    είναι η απώλειά του
    ή μήπως νέο σπήλαιο;
    Σας έφερα άλλη μια φωτογραφία του
    να συγκρίνετε με την ακτινογραφία.
    (Μπελίκα Κουμπαρέλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κικὴ Δημουλᾶ21/3/13

    EΡΕΒΟΣ

    Σκύβοντας πάνω
    ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση
    στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
    ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
    ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
    κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

    Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
    θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
    Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
    τίποτε δὲν θὰ λέει.
    Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους
    θὰ κλαίει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος21/3/13

    Και εσείς τους Καστοριανούς θα θυμάστε με νοσταλγία, ότα θα κλαίτε.

    ''Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη απ'αυτή''θα βρεθεί άραγε;ίσως τ'ουρανού;
    ''Δεν έχει πλοίο για σε''Όλο και κάποια φιλόξενη φρεγάτα θα προβάλει απο το βάθος του ωκεανού.
    ''Δέν έχει οδό'' η αναπαύσεως;
    Αααααααααααα θ'αρχίσω και εγώ το κλάμα.
    Βάλε λίγο χρώμα στην ζωή σου παιδάκι μου--βάλε λίγο χρώμα,μας βαλάντωσες με το κλάμα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμος21/3/13

    ΕΡΩΤΟΛΟΓΑ

    Ήσουν ξένη γλώσσα που μιλούσα από παιδί
    το ταξίδι που είχα κάνει πριν το κάνω
    κινήσεις αισθήματα όλα έτοιμα

    ήσουν χέρι αγέννητο μα σ’ έσφιγγα
    χείλη βρεφικά μα τα είχα ήδη φιλήσει
    ύπνος όνειρα όλα γνώριμα

    πώς τα κατάφερα λοιπόν
    κι έφαγα τόσα χρόνια να σε βρω;

    Αύγουστος Κορτώ
    Ο ταξιτζής των ουρανών

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ανώνυμος21/3/13

    Πλοῦτον δὲν θέλω,
    δόξαν δὲν θέλω,
    οὔτ’ ἐξουσίαν,
    ποτὲ καμμίαν.

    Δὲν θέλω γνώσην
    οὔτε κἂν τόσην,
    ὅσ’ εἶν τοῦ ψύλλου
    κι ὅσ’ εἶν’ τοῦ ξύλου.

    Τοῦτες οἱ κρύες
    οἱ φαντασίες
    ὅσο εὐφραίνουν,
    τόσο πικραίνουν.

    Θέλω εἰρήνην,
    ψυχῆς γαλήνην,
    χοροὺς Ἐρώτων,
    Βάκχους καὶ κρότον.

    Θέλω τραγούδια,
    κήπους, λουλούδια
    καὶ χωρατάδες
    στὲς πρασινάδες.

    Τοῦτα λατρεύω,
    τοῦτα ζηλεύω
    κι εἰς τοῦτ’ ἀπάνω
    θέλ’ ν’ ἀποθάνω.

    ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
    ΘΕΛΗΣΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κατερίνα21/3/13

    Παγκόσμια ποίηση ...
    http://federicogarcialorca.net/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Φανούρης21/3/13

    Αυτό το ποίημα το έχετε διαβάσει ποτέ;
    http://www.myriobiblos.gr/bible/ot/chapter.asp?book=28

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Λεωνίδας21/3/13

    Αθάνατος ο "Ρωμιός" του Γεωργίου Σουρή !

    Ὁ Ῥωμηός

    Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,
    τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
    καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
    κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.

    Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
    τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
    ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
    τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.

    Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
    ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
    κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
    καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.

    Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
    καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
    καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
    τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

    Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
    κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
    τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
    κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.

    Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
    ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
    Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
    κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

    Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
    Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
    τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
    καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τασούλης ο ηλεκτρολόγος21/3/13

    Ποιο άλλο θα μπορούσα να σκεφτώ ;
    http://www.youtube.com/watch?v=KgzW5_1cHMc

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Athena21/3/13

    Η ΔΕΚΑΤΗ ΜΟΥΣΑ

    http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/education/lyric/support/bioergografika/01.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ανώνυμος21/3/13

    @Φανούρης
    http://www.youtube.com/watch?v=D4FEXPjAAgE

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Σήφης21/3/13

    Από την Κρήτη με ΑΓΑΠΗ !
    http://www.youtube.com/watch?v=IHc3fRKcV_Q
    Είναι να απορείτε ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Μιμόζα η αισχυντηλή21/3/13

    Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης
    χωρίς Διονύσιο Σολωμό;
    http://www.youtube.com/watch?v=CNGKGeSqnEE

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ανώνυμος21/3/13

    Η "ενάτη" του Μπετόβεν χρησιμοποιεί στο choral την "Ωδή στη Χαρά του Σίλερ".
    Και να έν' απόσπασμα (ας πούμε "επίκαιρο") μιας και το παραπάνω αποτελεί και ύμνο της ενωμένης Ευρώπης...

    (...) Με τους θεούς πώς να τα βάλεις;
    Είν' ωραίο να τους μοιάσεις. τούτο αρκεί.
    Ας σιμώσουν οι φτωχοί κι οι πονεμένοι
    να χαρούν με τους χαρούμενους κι αυτοί.
    Όχι εκδίκηση και μίση. ας ξεχαστούνε.
    στον θανάσιμον οχτρό συγγνώμη πια.
    ας μην πιέζουνε τα μάτια του τα δάκρυα,
    κι άλλο τύψη ας μην του τρώει πια την καρδιά.
    Μ α ς χ ρ ω σ τ ο ύ ν; Ό λ' α ς
    σ κ ι σ τ ο ύ ν ε τ α τ ε φ τ έ ρ ι α! Συμφιλίωση γενική! Όπως κρίναμε, αδελφοί,
    έτσι κρίνει κι ο Θεός ψηλά απ' τ' αστέρια (...).
    (Μετφρ. Θρασύβουλου Σταύρου)

    "ψάξε-ψάξε"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Θεσσαλία Χ. Τεριακή21/3/13

    Συγχαρητήρια σε εσάς, κύριε Μπαϊρακτάρη, για την επιλογή σας και στους Αναγνώστες για τα «σχόλια» .
    Χαίρομαι με αυτό το αφιέρωμα. Σήμερα ιδιαίτερα έρχεται στο νου μου ένα ποίημα για την ποίηση, του Νικηφόρου Βρεττάκου :

    Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,
    δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
    Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.
    Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
    νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
    νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
    ἡ ἔρημός μου λαό,
    τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

    Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες
    τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
    Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
    στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
    Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
    Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
    Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
    Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
    Ὅμως,
    δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.
    Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.
    Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
    Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
    τὸ βράδι μου, Κύριε, καὶ πρέπει
    νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
    γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. ΧΧ21/3/13

    "Άκου Πόνε"
    Της δικής μας Μαρίας Σέκιου

    Εσύ
    που είσαι φυτεμένος μέσα μου.
    Εσύ
    που επιθυμείς να μαραίνεις τα βλέφαρα.
    Εσύ
    που όταν κλαίω απλώνεις τις ρίζες σου ως την ψυχή μου.

    Άκου πως τούτα τα μεσάνυχτα λαβώθηκα απ’ τα βέλη σου
    και τη μακριά μου σάρπα θα περάσω γύρω μας.
    Δεν μπορείς πια να φοβίσεις.
    Όταν εγώ παλεύω στις τρικυμίες σου
    Εσύ χειροκροτάς τις αγωνίες μου.
    Είμαστε συνοδοιπόροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ανώνυμος21/3/13

    Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν η ζωή μου έκπαγλη
    γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα
    κρασιά κυλούσαν.
    Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.
    Και τη βρήκα πικρή.
    Και τη βλαστήμησα.
    Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα.
    Ω Μάγισσες, Μιζέρια, Μίσος, εσείς θα
    διαφυλάξετε το θησαυρό μου.
    Κατόρθωσα να σβύσω από το λογικό μου κάθε
    ελπίδα ανθρώπινη.
    Μ' ύπουλο σάλτο, χύμηξα σα θηρίο πάνω σ' όλες
    τις χαρές να τις σπαράξω.
    Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας,
    τα κοντάκια των όπλων τους.
    Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ
    στο αίμα, στην άμμο.
    Η απόγνωση ήταν ο θεός μου.
    Κυλίστηκα στη λάσπη.
    Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.
    Ξεγέλασα την τρέλλα.
    Κι' η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλοιο
    του ηλίθιου.
    Μα τώρα τελευταία, πριν τα τινάξω για καλά,
    λέω ν' αποζητήσω το κλειδί του αρχαίου συμπόσιου
    μήπως βρω ξανά την όρεξή μου.
    Τό κλειδί αυτό είν' η συμπόνοια.
    Η έμπνευση τούτη δείχνει πως ονειρεύτηκα.
    «Θα μείνεις ύαινα...». ολολύζει ο διάβολος :
    και με στεφανώνει με πλήθος ιλαρές παπαρούνες.
    «Φτάσε στο θάνατο μ' όλες τις αχαλίνωτες ορέξεις σου,
    τη φιλαυτία σου, και κάθε ασυγχώρητο αμάρτημα !»
    Αχ ! απαύδησα.
    Αλλά, Σατανά, φίλτατέ μου, να χαρείς, όχι βλοσυρές ματιές.
    Περιμένω μερικές βδεληρότητες, αναδρομικά.
    Ωστόσο, για σάς, τους εραστές της απουσίας του
    περιγραφικού η διδακτικού ύφους σ' έναν συγγραφέα,
    για σάς αποσπώ τις λίγες ελεεινές αυτές σελίδες από
    το σημειωματάριο ενός κολασμένου.

    Arthur Rimbaud
    "Μια εποχή στην κόλαση"(απόσπασμα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Ανώνυμος21/3/13

    Μια άλλη Ιθάκη...

    “Για την Ιθάκη”
    του Κ. Παπαποστόλου


    Έτσι σοφός που έγινες θα το κατάλαβες
    Ο αγώνας είναι στημένος
    Το παιχνίδι χαμένο από την αρχή
    Το ταξίδι ξεστράτισμα στην πλάνη
    Άσκηση μοναξιάς και οδύνης
    Η Ιθάκη ένα άδειο πουκάμισο
    Μια έρημη χώρα γεμάτη φαντάσματα
    Χωρίς μνήμη
    Εκεί που θα φτάσεις δεν σε περιμένουν
    Εκεί που θα ξεμπαρκάρεις δεν σε θέλουν
    Δεν σε ξέρει κανείς
    Ούτε ο σκοπός ούτε ο δρόμος
    Θα σου χαρίσουν παρηγοριά
    Μήτε το ταξίδι μήτε η Ιθάκη θα σε γλιτώσουν
    Το τέλος πάντα είναι το ίδιο
    Αναπότρεπτο"


    Πέτρος Κροπόπτκιν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Θεοδότα21/3/13

    Κι όμως... έγραψε και ποίηση …
    http://www.youtube.com/watch?v=hejW323pSVc
    και
    http://www.youtube.com/watch?v=ipWtNnZXe0Y

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Π.Ζ.22/3/13

    Γι' αυτό αγαπώ την ΟΔΟ.
    Για τέτοιες στιγμές της.
    Που έξαφνα μας ενώνει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Ανώνυμος22/3/13

    Η ποίηση ενώνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Ανώνυμος22/3/13

    @ "Το λουλουδάκι του μπαξέ"
    Εξαιρετική η πρότασή σου "Λουλουδάκι", έπιασε τόπο.
    Στις μαύρες νύχτες της Καστοριάς, ανθίζει η Άνοιξη, ο τόπος μας ανθίζει. Και πού το τέλος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Ανώνυμος22/3/13

    Όταν σμικρύνομαι στα μάτια όλου του κόσμου
    μόνος τον εαυτό μου απόβλητο θρηνώ,
    τη μοίρα μέμφομαι και λοιδορώ το φως μου
    κι αναστατώνω με φωνές τον ουρανό,
    και με φαντάζομαι να ’μουν αλλιώς πλασμένος,
    να ’χω την τέχνη του ενός, το νου του άλλου,
    ωραίος, φέρελπις, με φίλους προικισμένος,
    και υποφέρω το μαρτύριο του Ταντάλου·
    κι εκεί που μόλις αυτομίσητος πηγαίνω,
    σε συλλογίζομαι και γίνομαι μαζί σου
    κορυδαλλός που από τη μαύρη γη τον αίνο
    ξυπνά και ψέλνει προς το φως του παραδείσου.
    Τέτοιο για μένα της αγάπης σου το κλέος
    που δεν τ’ αλλάζω ούτε με σκήπτρο βασιλέως.
    Σαίξπηρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Ανώνυμος22/3/13

    «....Τοιούτον
    διαμνημονευμένων τῷ στόματι τοῦ Ἀπόλλωνος,
    ἰδοὺ τὸ αἶμα, ὃ χυθὲν κατὰ γῆς τὴν πόαν ἐπέ-
    χρωσεν, ἔληξε μὲν αἷμα γε εἶναι, Τυρίας δὲ κογ-
    χύλης τηλαυγέστερον ἄνθος ἀνέσχε καὶ μορφὴν δέ-
    χεται ἣν καὶ τὰ κρίνα, εἰ μὴ τοὺτοις μὲν πορφυ-
    ροῦν ἦν τὸ χρῶμα, λευκὸν δὲ ἐκεὶνοις. Ἀλλ' οὐκ
    ἀπέχρησε τοῦτο τῷ Φοίβῳ· αὐτὸς γὰρ αὐτόχειρ
    τῆς τιμῆς γίνεται, αὐτὸς τοὺς οἰκείους στεναγμοὺς
    τοῖς φύλλοις ἐπέγραψε, καὶ αἶ αἶ τὸ ἄνθος ἔχει δὴ
    γεγγραμένον καὶ γράμματα ἐν αὐτῷ διῆκται θα-
    νάσιμα. Ἀμέλει γοῦν οὐ πρὸς αἰσχύνης τῆ Σπάρτη
    γίγνεται τὸ προενέγκεῖν τὸν Ὑάκινθον· καὶ ἐς τό-
    δε γὰρ τοῦ αἰῶνος αἰ τιμαί διαρκοῦσι, καὶ τελού-
    μενα τὰ Ὑακίνθια τῷ τῶν προγόνων ἔθει έτησίως
    ἐπάνεισιν ἐξῃρημένη πομπῆ».
    Οβίδιος, Μεταμορφώσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Ανώνυμος22/3/13

    Πολύ κουλτούρα έπεσε εδώ μέσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Άγγελος22/3/13

    Αγγελος Σικελιανός: Γιατί βαθιά μου δόξασα


    Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
    και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
    μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
    να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
    πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...
    Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πως,
    μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσα ώρα,
    σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
    να τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
    λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
    βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

    Γιατί δεν είπα "εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει..."
    μα "αν ειν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
    μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
    τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός..."
    να που, ο,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
    να που κι ο μέγας Θάνατος μου γένηκε αδελφός!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Ανώνυμος22/3/13

    Μήπως να πιάνατε κανά ψαλτήρι-Κλίμακα- στα χέρια σας, μέρες που είναι;έ..............
    ονόματα δεν λέμε,αγάπες δεν θίγουμε........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Ανώνυμος22/3/13

    Συγχαρητήρια και σε εσάς κ.Θ.Τεριακή για το αφιέρωμα του ποιήματος του Ν.Βρετάκου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Ανώνυμος22/3/13

    Ανώνυμε 40
    απ' ό,τι καταλαβαίνω...
    εσένα αυτό σού χρειάζεται :

    Ἄγγελος πρωτοστάτης,
    οὐρανόθεν ἐπέμφθη,
    εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε•
    καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ,
    σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε,
    ἐξίστατο καὶ ἵστατο,
    κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα•
    Χαῖρε, δ' ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,
    χαῖρε, δι' ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.
    Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις,
    χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.
    Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀθρωπίνοις λογισμοῖς,
    χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
    Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,
    χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.
    Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν ἥλιον,
    χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.
    Χαῖρε, δι' ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις,
    χαῖρε, δι' ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.

    Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

    (Ακάθιστος Ύμνος, Α΄)

    μια αγάπη άθικτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Ανώνυμος22/3/13

    Όνειρο η Γιαπωνέζα. Όνειρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Ανώνυμος23/3/13

    "Μείνε σταθερά σ' αυτή την υψηλή θέση: Ο πόνος των συνίσταται στο να θυμούνται την [προηγούμενη] ευτυχισμένη κατάστασή τους, που ήταν γεμάτη από το καλό της πατρίδας και που [τώρα] θα την χάσουν. Είχαν τα πάντα και αισθάνονταν ότι βρίσκονται στην πατρίδα: τώρα αισθάνονται ότι θα χάσουν τα πάντα- το αισθάνονται βαθμιαία και τελικά ολικώς. Η πείνα μπαίνει σ΄ αυτό τον κύκλο μόνο ως εξωτερική δύναμη, που κι αυτή την υπερβαίνουν μαζί με όλες τις άλλες".
    Διονύσιος Σολωμός, "Στοχασμοί" ΑΕ 476
    δια την αντιγραφήν

    karditsa

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Ανώνυμος23/3/13

    Και ο Αρχιεπίσκοπος μαζί μας !!!
    Χθες στους Πρώτους Χαιρετισμούς στον Άγιο Χαράλαμπο Ιλισίων ανέφερε μεταξύ άλλων στην ομιλία του στίχο από τα "Κεριά" του Καβάφη !
    ΑΞΙΟΣ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Ανώνυμος23/3/13

    Ἡ Ὀρθοδοξία

    του Νίκου Καρούζου

    Γλυκὸ ποὺ εἶναι τὸ σκοτάδι στὶς εἰκόνες τῶν προγόνων
    ἄμωμα χέρια μεταληπτικὰ
    ροῦχα ποὺ τ᾿ ἄδραξεν ἡ γαλήνη καὶ δὲ γνωρίζουν ἄνεμο
    βαθιὰ τὸ ἐλέησον ἀπ᾿ τοὺς ἄυλους βράχους
    τὰ μάτια σὰν καρποὶ εὐωδᾶτοι.
    Κι ὁ ψάλτης ὁλόσωμος ἀνεβαίνει στὸ πλατάνι τῆς φωνῆς
    καημένε κόσμε
    θυμίαμα ἡ γαλάζια ὀσμὴ κι ὁ καπνὸς ἀσημένιος
    κερὶ νὰ στάζῃ ὁλοένα στὰ παιδόπουλα
    καημένε κόσμε
    σὰ βγαίνουν - ὢ χαρὰ πρώτη - μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τὶς λαμπάδες
    κ᾿ ὕστερα ἡ μεγάλη χαρὰ νὰ συντροφεύουν τ᾿ Ἅγια...
    Ὁ παπα-Γιάννης τυλιγμένος τ᾿ ἄσπρο του φελόνι
    καλὸς πατέρας καὶ καλὸς παπποὺς μὲ τὸ σιρόκο στὴ γενειάδα
    χρόνια αἰῶνες χρόνια καὶ νιάτα πὄχει ἡ ὀμορφιά!...

    "πρίγκηψ Πέτρος Κροπότκιν"


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Το λουλουδάκι του μπαξέ23/3/13

    Αναρχικός-αναρχικός, Πρίγκηψ, αλλά μια χαρά την τιμάτε την Κυριακή της Ορθοδοξίας που ξημερώνει...
    Ελάτε λοιπόν να διαβάσουμε μαζί το "Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη.

    ...Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
    Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
    βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
    Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς
    Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
    Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
    Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
    Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Ανώνυμος23/3/13

    Εσεις που βρήκατε τον άνθρωπό σας
    κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
    ένα σώμα ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
    ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
    κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
    έστω και μια φορά;
    είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
    για τους απεγνωσμένους

    Ντ. Χριστιανόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. ΙΔ23/3/13

    Πλήθος τ' αγριολούλουδα σκορπούν ανθούς τριγύρα
    νοιώσαν τον πόθο μας βουβά, τον έλουσαν με μύρα!!
    Ι. Διδασκάλου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Ανώνυμος24/3/13

    Στο "λουλουδάκι..." και εις συνέχειαν το παρακάτω εξαιρετικό των Χειμερινών Κολυμβητών (στίχοι Αργ. Μπακιρτζή,1981)

    "Σε μια εκκλησιά μοναχική, με τσ’ αψηλές καμάρες
    στάθηκαν ένα απόβραδο πέντε έξι δερβισάδες

    Στάθηκαν ένα απόβραδο πέντε έξι δερβισάδες
    σε μια εκκλησιά μοναχική, με τσ’ αψηλές καμάρες

    Κοιτάξανε με θαυμασμό άγιους ζωγραφισμένους
    την Παναγιά και τον Χριστό στην κόχη καμωμένους

    Ρωτήσαν τον Αρχάγγελο για τη ζωή ετούτη
    για το καλό, για το κακό, τη φτώχια και τα πλούτη

    Μα μες τη ζάλη την πολλή, δεν είδαν πως οι άγιοι
    ήταν μόνο ζωγραφιστοί κι η ερημιά μεγάλη..."


    και το σχετικόν άσμα:
    http://www.youtube.com/watch?v=dNTV2LyAa_w

    ο (γνωστός) Αναρχικός Πρίγκηψ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Ανώνυμος24/3/13

    Σ'αγαπάω μ'ακουούς,
    σ'άγαπάαααααααω σου λέεεεω,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Ο Λευτέρης ο ξεφτέρης25/3/13

    @ λουλουδάκι του μπαξέ
    Ωραίο το ποίημα με το οποίο άρχισες αυτό το αφιέρωμα. Θυμίζει προσευχή. Σε καλό να βγει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. @ 5328/3/13

    @47
    Σε βλέπω μέσα σ'ένα φώς
    στο βάθος μιάς γκριζόλευκης χαράδρας
    βράχια παντού, μα εύκολα για να πιαστής
    νά ανέβεις στην πεδιάδα.

    Στρέψε τα μάτια σου ψηλά
    και τον Θεό να κοιτάζεις
    το δάκρυ σου να κατρακυλά
    ''βοήθαμε να φωνάζεις.''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. Ανώνυμος29/3/13

    Τ΄να τα κάνω τα τραγούδια σας
    ποτέ δεν λένε την αλήθεια
    ο κόσμος υποφέρει και πονά
    κι εσείς τα ίδια παραμύθια.

    Τί να τα κάνω τα τραγούδια σας
    είναι πολύ ζαχαρωμένα
    ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα
    μα δεν ταιριάζουνε για μένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Ανώνυμος30/3/13

    Το πιο πάνω ποίημα είναι του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. Επώνυμος30/3/13

    Χαίρομαι και θέλω να ευχαριστήσω τον πεντηκοστό πέμπτο σχολιαστή, ο οποίος συμπεριέλαβε σε αυτό το αφιέρωμα για την ποίηση και στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
    Τους γνωρίζουμε οι περισσότεροι και μάς εκφράζουν, και μάλιστα μελοποιημένοι από τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος θεωρείται και ο ίδιος ποιητής, όχι αυτοπροσδιοριζόμενος, αλλά από έγκριτους Νεοελληνιστές, όπως είναι ο Γιάννης Μότσιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ