Όταν κάποτε χρησιμοποίησα τον όρο «πρωθυπουργεύων», αναφερόμενος στον αλήστου μνήμης τέως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, το έπραξα επειδή πίστευα ακράδαντα ότι στην πραγματικότητα δεν κυβερνούσε ο ίδιος τη χώρα. Αγόμενος και φερόμενος από εγχώριους κύκλους αλλά ιδίως από το μπλοκ των οικονομικά ισχυρών που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνική γεωγραφία της Υφηλίου, υπήγαγε τη χώρα σε καθεστώς οικονομικής ομηρείας, παραδίδοντας τα κλειδιά στην Τρόικα. Τις συνέπειες της επιλογής του θα πληρώσουν οι επόμενες γενιές, την ώρα που η δικιά μας γενιά κατακρημνίζεται από τον Αρμαγεδδώνα των μέτρων που καταδικάζουν ένα λαό σε αιώνια λιτότητα. Περιστοιχιζόμενος από ένα επιτελείο δειλών, ανικάνων και ασχέτων – κάποιοι από τους οποίους δεν αισχύνθηκαν να δηλώσουν ότι δεν πρόλαβαν να διαβάσουν το «Μνημόνιο» που διέλυσε τη χώρα, αλλά το υπέγραψαν από εμπιστοσύνη στον «πρωθυπουργεύοντα». Ο εν λόγω όντως πρωθυπουργεύων έφυγε νύχτα από την κορυφαία πολιτική σκηνή, διαλύοντας ένα πολιτικό φορέα που αν μη τι άλλο είχε επί δεκαετίες εκφράσει τα όνειρα ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν ξέρω αν θα έρθει η μέρα που θα λογοδοτήσει στη θεσπισμένη δικαιοσύνη της χώρας. Δεν το ξέρω επειδή με διδάσκει και με προειδοποιεί η πείρα. Σημαντικός αριθμός ελλαδιτών πολιτικών θα έπρεπε να απολογηθεί για σωρεία πράξεων και παραλείψεων τους. εντούτοις κυκλοφορούν ανενόχλητοι και προκλητικοί. Όπως ομοίως ανενόχλητοι κυκλοφορούν και πολλοί άλλοι που πλούτισαν ασυστόλως και ασυμμέτρως, λεηλατώντας τον ελληνικό λαό. Και αυτό επειδή στην Ελλάδα του πρακτική συγκάλυψης του πολιτικού κόσμου αποτελεί καθεστώς, που αγγίζει τα όρια της «ομερτά». Εκείνο όμως που ξέρω μετα βεβαιότητος αναφορικά με τον τέως πρωθυπουργεύοντα είναι πως έχει καταδικαστεί στη συνείδηση του συνόλου του ελληνικού λαού, τα όνειρα του οποίου βίασε και γι’ αυτό στο μέλλον ουδέποτε θα τολμήσει να τον αντικρύσει κατά πρόσωπο - κάτι βέβαια που ίσως τον αφήνει αδιάφορο, όπως τουλάχιστον δείχνει η περί την διδασκαλία πολιτεία του στο εξωτερικό.
Όταν προέβαινα τότε -αρχές του 2011- στη χρήση του όρου αυτού, βρέθηκαν αρκετοί να με ψέξουν, κάποιοι μάλιστα και δημόσια. Υποθέτω ότι ο χρόνος που διήλθε μπορεί να μη γιάτρεψε τον πόνο της χώρας, θα τους έκανε όμως να θυμηθούν πολλάκις την ορολογία μου δικαιώνοντας με.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά ακούγοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη. Ένας ευπρεπής άνθρωπος, που δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, αγανακτεί με τα πολιτικά δεσμά τα οποία θέτουν στο έργο του οι κυβερνητικές επιλογές και οι έξωθεν επιβολές και όντας εύθικτος αρνείται να παίξει το ρόλο του παριστάνοντος τον Υπουργό, αρνείται με άλλα λόγια να γίνει «υπουργεύων». Θα μπορούσε βεβαίως να έχει προχωρήσει περεταίρω, αρνούμενος να υπογράψει ή παραιτούμενος. Το ότι εν τέλει υποχρεώθηκε από τα πράγματα και την προσωπική του ευθιξία να υπογράψει νομοθετήματα στα οποία δεν πίστευε, αποτελεί ασφαλώς μέρος του προσωπικού του πολιτικού δράματος, του οποίου ασφαλώς προσμετρά τις μέρες…
Ερμηνεύοντας την παραπάνω δήλωση πέραν της διαπίστωσης ότι υπάρχουν στη χώρα ακόμη εύθικτοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι, η ενασχόληση των οποίων με τα πολιτικά είναι εντούτοις περιστασιακή, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα πως ο ρόλος του εκτελεστικού οργάνου ξένων εντολέων τον οποίο παίζει η παρούσα κυβέρνηση έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτός και μέσα στα ίδια τα σπλάχνα της.
‘Όταν μια κυβέρνηση δεν πολιτεύεται οικεία βουλήσει εκτελώντας πρόγραμμα εγκεκριμένο από το λαό, αλλά εκτελεί εντολές και οδηγίες που δίδονται απολυταρχικά και με αυταρχισμό από το εξωτερικό, τότε αυτή η κυβέρνηση δεν κυβερνά, αλλά παριστάνει ότι το πράττει. Πολλώ δε μάλλον όταν μια κυβέρνηση δεν διστάζει να εκχωρήσει εξουσίες και κυριαρχικά δικαιώματα σε εντεταλμένους των δανειστών της χώρας και ξένους παράγοντες.
Εάν η Συνταγματική εντολή επιτάσσει ότι «η Κυβέρνηση καθορίζει και κατευθυνει τη γενική πολιτική της Χώρας, σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων», τότε τι μπορεί να σκεφτεί κάποιος για μια κυβέρνηση που εξ ορισμού συντάσσει νομοθετήματα τα οποία παραβιάζουν κεφαλαιώδη άρθρα και βασικές αρχές του Συντάγματος;
Δεν υπάρχουν νομίζω πολλοί εχέφρονες πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι να εξακολουθούν να πιστεύουν πως η παρούσα κυβέρνηση της Ελλάδας διαφέρει πολύ από τις δυο προηγούμενες. Κοστούμια φτιαγμένα από τον ίδιο ράφτη. Θαρρώ πως οι περισσότεροι από τους πολίτες της χώρας αντιλαμβάνονται εξίσου ότι όπως και οι προηγούμενες δυο κυβερνήσεις, έτσι και η παρούσα αποτελεί μια κυβέρνηση «οπερέτα», που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εκτελεί τα κελεύσματα του Βερολίνου. Φαινομενικώς όλα είναι όπως άλλοτε, στην πράξη όμως επιβεβαιώνονται τα λόγια του υπουργού Δικαιοσύνης.
Δεν το κρύβω ότι οι τότε, υπό τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ κυβερνώντες μου προκαλούσαν συχνά θυμηδία με τις πρακτικές τους. Οι σημερινοί κυβερνώντες πολλάκις με γεμίζουν τρόμο με τις επιλογές τους και τις αποφάσεις που εντέλλονται να εκτελέσουν.
Εκείνοι αποτελούσαν μια παρωδία κυβέρνησης. Ετούτοι εδώ οι τωρινοί, πέραν της παρωδίας, αποτελούν μια τραγωδία για τον ελληνικό λαό που αν δεν το βλέπει τώρα στο σύνολο του, θα το δει και θα το νιώσει στο πετσί του αύριο.
Δημοσιεύθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2012, αρ. φύλλου 667
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.