ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΣΚΡΕΚΑ: Επιστροφή στην παράδοση

«Τὸ ἐπ’ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ σωφρονῶ, δεν θὰ παύσω 
πάντοτε, ἰδίως δὲ κατὰ τάς 
πανεκλάμπρους ταύτας ἡμέρας, νὰ ὑμνῷ μετὰ λατρείας τὸν Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' ἔρωτος 
τὴν φύσιν καὶ να ζωγραφῶ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια ἑλληνικὰ ἤθη.»
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης


Στις μέρες μας ο σύγχρονος αγχωμένος άνθρωπος, παράλληλα με την υλικοευδαιμονική του πορεία και διαδρομή, έχει ανάγκη και της ειλικρινούς αγάπης στη γλώσσα του λαού του, στα ήθη κι έθιμα και στην ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδος του.

Η νοσταλγία όλων στο χθες, ας είναι καρπός αγάπης και ευλαβικής ευγνωμοσύνης στους απλοϊκούς και ολιγαρκείς προγόνους μας. Σ’ αυτούς που συναντήσαμε την απλότητα του βίου τους, την άδολη εσωτερικότητά τους, την ανυπόκριτη αγάπη και τη νοσταλγία του παρελθόντος. Ο εσωτερικός μοντερνισμός και η αιχμαλωσία μας από τη σύγχρονη, αμφίβολη και πιεστική διαδρομή ημών των ιδίων και των παιδιών μας, δημιουργούν πνευματικό μαρασμό κι αποξένωση από τη γνήσια λαϊκή μας παράδοση.

Ζούμε όλοι μας σήμερα, αλλοτρίωση των χωριών μας και του εαυτού μας, από την ανυποψία στην παραχώρησή μας σε νέα και ξενόφερτα πρότυπα βίου!

Ας αντισταθούμε να ξανακερδίσουμε την απλή κι άδολη κληρονομιά των γεννητόρων μας. Ας γίνουμε -και τώρα δεν είναι αργά- φίλοι και νοσταλγοί της τοπικής, κυρίως, αλλά και της εθνικής μας παράδοσης. Ας αυτοπεριοριστούμε κι ας επιστρέψουμε στην εντιμότητα, το φιλότιμο και την ντομπροσύνη των γονιών και των παππούδων μας.

Η σημερινή οικονομική κρίση που βιώνουμε, ας προσπαθήσουμε να γίνει ένα εφιαλτικό παρελθόν. Μέσα στη τύρβη της αλλοπρόσαλλης και εκρηκτικής εποχής μας, ας προσπαθήσουμε να παραμείνουμε –όσοι το μπορούμε και το θέλουμε- αμόλυντοι, άδολοι και νοσταλγοί του παρελθόντος μας. Πάντα ο καθένας μας κουβαλάει στα πιο μύχια έγκατα της ύπαρξής του την Ιθάκη του, ή όπως λέμε το γενέθλιο τόπο του, στον οποίο θέλει να επιστρέψει, επειδή τον αιχμαλωτίζει η θύμηση των προγόνων του.

Στην σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας και όχι μόνο, η διάσωση και η διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και ταυτότητας, πρέπει ν’ αποτελεί όπλο αντίστασης σ’ έναν κόσμο που κατευθύνεται από αλλότρια συμφέροντα. Ο σημερινός έλληνας οφείλει να εγκύψει με ζήλο, αυταπάρνηση κι ενθουσιασμό στην απλή και γνήσια λαϊκή μας παράδοση, στα ήθη κι έθιμα του απλού λαού μας, για να μπορέσει να οδηγηθεί στην αυτογνωσία του. Το λαϊκό παραδοσιακό βίωμα, που είναι ριζωμένο στην ψυχή του απλού έλληνα αποτελεί –πρέπει ν’ αποτελεί- ένα συνεκτικό στοιχείο της ντόπιας ελληνικής μας παράδοσης.

Πενήντα χρόνια άρκεσαν να διαλύσουν αξιακές τοποθετήσεις αιώνων και να αποσυναρμολογήσουν, αλλά και να κλονίσουν αυτό, που στήριξε τον Έλληνα στα δύσκολα χρόνια της αιχμαλωσίας του από το δυνάστη της Ανατολής.

Σήμερα ο κλικοευδιαμονικός κι αγχωμένος άνθρωπος, που καταπιέζεται και αιχμαλωτίζεται από τις «κοινωνικές επιταγές», ας το παρακαλέσουμε ν’ ατενίσει με συμπάθεια τις ξεχασμένες πολύτιμες παρακαταθήκες των προγόνων του και να διαφυλάξει τα κειμήλια και την παράδοση του τόπου του.
Η προκοπή ενός τόπου επιτυγχάνεται μόνο με την αγάπη, την έντιμη εργασία, τον ενθουσιασμό και την κατάθεση της καρδιάς μας στο φυσικό περιβάλλον, στη γλώσσα του λαού μας και στα ήθη κι έθιμα της ιδιαίτερης πατρίδας μας.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Μαρτίου 2013, αρ. φύλλου 683