ΟΔΟΣ 2.10.2014 | 758 |
Κύριε Διευθυντά,
Εργάζομαι πέντε χρόνια στο Γηροκομείο «Λαζ. & Αθηνάς Ρίζου», και η πρώτη μου σκέψη ήταν να μην ασχοληθώ με αυτήν την ανώνυμη επιστολή. Όμως συνεχίστηκε και την επόμενη εβδομάδα από την εφημερίδα σας, γι’ αυτό θεώρησα σκόπιμο να πω κάποια πράγματα που αφορούν κυρίως τις εργαζόμενες. Για την δραστηριότητα και τις προσπάθειες του Δ.Σ., με το οποίο υπάρχει πολύ καλή συνεργασία, θα χρειαζόταν ένα πολύ μεγαλύτερο κείμενο.
Ας ξεκινήσω από το πρώτο σχόλιο της επιστολής. Τα αισθήματα οργής και θυμού της κας Α.Δ. για τα σκουπίδια και τους σπασμένους και ριγμένους κάδους θα έπρεπε να τα εισπράξουν τα νεαρά παιδιά και όλοι αυτοί που παρκάρουν (ειδικά την Τετάρτη) στον αύλειο χώρο του Γηροκομείου και έχουν αυτή την αγωγή.
Οι κήποι του Γηροκομείου τα δύο τελευταία χρόνια καλλιεργούνται από το «Δίκτυο αλληλέγγυας οικονομίας – Σπορείο» με προσφορά λαχανικών στο Γηροκομείο. Τα υπόλοιπα τμήματα καθαρίζονται και κουρεύονται περιστασιακά από το συνεργείο του Δήμου, που γνωρίζουμε ότι δεν διαθέτει επαρκή αριθμό εργαζομένων σε αυτό τον κλάδο. Φέτος ειδικά και με αυτές τις βροχοπτώσεις όσες φορές και αν κουρεύτηκαν ξαναφύτρωσαν αμέσως.
Δυστυχώς οι υπάλληλοι του Γηροκομείου δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με την εξωτερική καθαριότητα του ιδρύματος εκτός αν η μέρα είχε 30 ώρες. Δουλεύουμε δυόμιση εργαζόμενες και λέω δυόμιση γιατί η τρίτη εργαζόμενη είναι με 4ωρη απασχόληση. Δεν υπάρχει ημέρα που να μην έχουμε δουλέψει περισσότερες ώρες από το κανονικό και υπάρχουν μέρες που εγώ προσωπικά πάω πρωί και φεύγω βράδυ. Ώρες που απαιτούν σκληρή δουλειά και μεγάλες αντοχές, ψυχικές και σωματικές.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των τροφίμων πλένεται καθημερινά και γίνεται αλλαγή ρούχων και σεντονιών. Υπάρχουν άτομα με άνοια- γνωρίζει άραγε η κυρία Α.Δ. τι μπορούν να λερώσουν καθημερινά αυτά τα άτομα; Αυτές οι δυόμιση εργαζόμενες φροντίζουν καθημερινά όλοι τους καθαροί και πλυμένοι, να τρώνε το πρωινό τους στις 9 η ώρα, να παίρνουν τα φάρμακά τους, να ζούνε σε ένα πραγματικά καθαρό περιβάλλον, να τρώνε μεσημεριανό στις 1 μ.μ., να πίνουν τον καφέ τους το καλοκαίρι στις 6 μ.μ. και το χειμώνα στις 5 μ.μ., να σερβίρονται το βραδινό στις 7.30 και 7 αντίστοιχα και ξανά καθαροί να ξαπλώνουν για ύπνο.
Ερχόμαστε πρωί και απόγευμα και το μεσημέρι σχεδόν πάντα περιμένει η δική μας οικογένεια για μεσημεριανό. Πολύ συχνά τα βράδια οι φίλοι που μας παίρνουν τηλ. μας λένε: «ακόμα εκεί είστε;» Δεν μπορώ να μετρήσω τις φορές που έχω έρθει στις 12 ή στις 2, 3, 4 τα ξημερώματα γιατί ανησυχώ για κάποιον που είναι αδιάθετος ή γιατί με έχουν πάρει τηλέφωνο, όπως είναι και αρκετές οι φορές που έχω κοιμηθεί εκεί. Όλοι τους μεταφέρονται για τα ραντεβού τους στο Νοσοκομείο με δικό μου αυτοκίνητο και πολλές φορές που έχουμε κάποιες δουλειές εκτός Γηροκομείου, έρχονται οι τρόφιμοι που μπορούν με το αυτοκίνητο να κάνουν μια βόλτα μαζί μας.
Πηγαίνουμε με την κα Μ… όποτε μπορούμε για καφέ ή ουζάκι και κάνουμε τα «θελήματα» σε όσους δεν μπορούν να βγουν έξω, κεράσαμε την κα Θ… σουβλάκια από το πανηγύρι που τόσο της αρέσουν και πριν 3 βδομάδες κάναμε τα γενέθλιά της ενενηντατετράχρονης Α… με τούρτα και κεράκια. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες αλλά νομίζω ότι αυτά αρκούν και αποδεικνύουν για το αν οι κυρίες που ήδη εργάζονται μένουν κάποιες ώρες παραπάνω ή τους αφήνουν στο έλεος του καρτοτηλεφώνου. Εξάλλου η ποιότητα της εργασίας μας αξιολογείται και επίσημα από τις εκθέσεις των τελευταίων ετών που συντάσσει το τμήμα Πρόνοιας της Περιφέρειας μετά από αιφνίδιες επισκέψεις στο χώρο μας.
ΟΔΟΣ 9.10.2014 | 759 |
Όσο για την ανάλογη αμοιβή των εργαζομένων: Το Γηροκομείο ως Ν.Π.Ι.Δ είναι υποχρεωμένο να προσλαμβάνει τους εργαζόμενούς του με τις χαμηλότερες συμβάσεις που υπάρχουν. Καμιά δεν ανήκει μισθολογικά σε βαρέα και ανθυγιεινά αντίθετα με τη φύση της δουλειάς μας, καμιά μας δεν περιμένει να πληρωθεί υπερωρίες. Όχι γιατί έχουμε σκληρούς εργοδότες, αλλά γιατί για να δουλέψεις εκεί πρέπει να το θέλεις, πρέπει να αγαπάς το Γηροκομείο, να το νοιώθεις σπίτι σου και όχι να είσαι με το ρολόι στο χέρι.
Και εμείς θα θέλαμε ένα εργαζόμενο για το βράδυ. Αλλά προς το παρόν πώς; Οι οικονομικοί πόροι που υπάρχουν όπως ισχυρίζεται η κ. Α.Δ. είναι πενιχροί. Η περιβόητη ακίνητη περιουσία του ιδρύματος είναι αγροτεμάχια που δεν νοικιάζονται και κάποια άλλα ακίνητα που θέλουν ριζική ανακαίνιση για να ενοικιαστούν. Τα ενοίκια που εισπράττει σήμερα αν αφαιρεθούν οι φόροι απομένουν ελάχιστα. Το Γηροκομείο δεν παίρνει κρατική επιχορήγηση ούτε ένα ευρώ. Είναι ένα από τα λίγα πλέον Γηροκομεία που δέχεται ηλικιωμένους με τόσο χαμηλές συντάξεις και που δεν έχει ορίσει ελάχιστο ποσό.
Η πλειοψηφία των γερόντων είναι με σύνταξη του ΟΓΑ των 340 ευρώ χωρίς πλέον δώρα. Υπάρχουν άτομα με επιδόματα πρόνοιας που σημαίνει λιγότερο από 340 ευρώ το μήνα και μια κυρία χωρίς σύνταξη ως τώρα. Δεν διαθέτουν προσωπική περιουσία και οι περισσότεροι τρόφιμοι είναι άνθρωποι μόνοι χωρίς οικογενειακό περιβάλλον. Οκ. Γ. έμενε άστεγος στα παγκάκια. Η κα Ε.. κακοποιημένη γυναίκα από το σύντροφό της ήρθε με τα ρούχα μόνο που φορούσε.
Για όλους αυτούς το Γηροκομείο είναι το καταφύγιό τους, είναι τώρα το σπίτι τους και ευτυχώς υπάρχει. Και υπάρχει χάρη στο ζεύγος Λαζ. Αθηνάς Ρίζου και σε όλους- τους περισσότερους ανώνυμους - δωρητές και φίλους του Γηροκομείου. Τους φίλους που έρχονται τακτικά και γνωρίζουν τους τροφίμους με τα ονόματά τους και ξέρουν τα προβλήματά τους. Τους δωρητές που μας τηλεφωνούν και ρωτούν τι χρειαζόμαστε και μας τα φέρνουν με το χαμόγελό τους.
Και όλοι αυτοί βλέπουν τα παραμελημένα φυτά και τις λακκούβες αλλά βλέπουν επίσης μέσα και αυτά που έχουν μεγαλύτερη σημασία την φροντίδα και το ενδιαφέρον. Δεν περιμένουν καμιά παγκόσμια ημέρα ηλικιωμένων, ούτε και καμιά επιστολή να τους προτρέπει για να έρθουν να επισκεφθούν το Γηροκομείο.
Μακάρι όλα τα πολυτελή, φρεσκοβαμμένα με γκαζόν Γηροκομεία να έχουν μέσα τη «ζεστασιά» που έχουμε εμείς και τον κόσμο που μας αγαπάει. Για μένα προσωπικά τα 5 χρόνια που βρίσκομαι στο Γηροκομείο ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Για όλα αυτά που πρέπει να σκεφτόμαστε νέοι, τις προτεραιότητές μας, τις σχέσεις αγάπης που πρέπει να κτίσουμε για να έχουμε τα γεράματα που θέλουμε.
Πριν 5 χρόνια αν με ρωτούσαν ποια θεωρώ την μεγαλύτερη αρετή σε ένα άνθρωπο θα έλεγα η ειλικρίνεια. Τώρα όμως όχι. Σήμερα θα απαντούσα η καλοσύνη που ποτέ δεν αδίκησε κανένα ούτε και πλήγωσε. Και τη γνώρισα σε μεγάλο βαθμό στο δεύτερο σπίτι μου το Γηροκομείο.
Βασιλική Παράσχου
vasswpar@gmail.com
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 16 Οκτωβρίου 2014, αρ. φύλλου 760
Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:
- Α.Δ.: Για να πονέσεις έναν τόπο και τους ανθρώπους του, πρέπει πρώτα να τον αγαπήσεις
- ΟΔΟΣ: Πέντε-δέκα λέξεις
- Σχόλια στην αναγγελία κυκλοφορίας του φύλλου
- ΟΔΟΣ: οικογενειακά αμπελοχώραφα
- ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν
- ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Δ.Μπούσιου)
- ΟΔΟΣ: Σταθερή ροπή σε έριδες
- ΟΔΟΣ: deal
- ΟΔΟΣ: Επαναπαυμένες συνειδήσεις, επαναπαύτηκαν
- ΟΔΟΣ: Προς Δυσμάς
Δεν το σώζουν τα λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλά έπραξε η κυρία Βασιλική Παράσχου και έγραψε σχετικά με το Γηροκομείο της Καστοριάς, ώστε να ακουσθεί και η άλλη πλευρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛειτουργούν όμως συμπληρωματικά όσα παρουσιάζει και δεν αναιρούν την διάχυτη αρνητική εντύπωση για την κακή κατάσταση στην οποίαν έχει περιέλθει το εν λόγω ίδρυμα.