ΟΔΟΣ 2.9.2021 | 1093 |
Με συγκινεί βαθύτατα και με γεμίζει δύναμη η μετρημένη προσώρας στα δάχτυλα του ενός χεριού πεζογραφική προσφορά του Θανάση Μπατσόπουλου, ιδιαίτερα όταν την ακούω από την κυματιστή κι αισθαντική φωνή του, που συχνά βραδυπορεί και κάποτε κοκαλώνει από έναν συγκρατημένο λυγμό. Δυστυχώς ο όρος συγκίνηση, όπως κι άλλα πολλά στον παραστρατημένο κόσμο μας, είναι είδος υπό εξαφάνιση, για να μην πω υπό διωγμόν. Όμως τι θα ήταν δίχως αυτή, δίχως την ενσυναίσθηση, δίχως τη βαθιά συμπόνια για τον άνθρωπο, ο Τσέχοφ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Παπαδιαμάντης; Ο Μπατσόπουλος είναι βιωματικός συγγραφέας, αλλά και ποιος δεν είναι; Γράφει για πράγματα, για υπάρξεις, για καθετί νεκρό, που το θαύμα της δημιουργίας, επωάζοντάς το μέσα μας για χρόνια, για αιώνες, απ’ την αρχή του κόσμου, μας το ξαναφέρνει πίσω εσαεί ζωντανό. Σαν μια πεταλούδα που ερχόμενη απ’ το υπερπέραν κάθεται στο πρόσωπό μας, θαρρείς για να μας αγγίξει, ή για να μας μιλήσει, αν είχε φωνή. Όμως τα κείμενα του Μπατσόπουλου μεταφέρουν αυτό το ρίγος το υπαρξιακό, που μπορεί και τα φτερά μιας πεταλούδας να μας μεταδώσουν, αν έχουμε τ’ αυτιά μας, τους πόρους του δέρματός μας ανοιχτούς, γιατί ο Μπατσόπουλος είναι ισόβιος θεράπων του πένθους, του υψηλότερου ανθρώπινου καθήκοντος. Αυτή η ανοικτότητα (επιτρέψτε μου τον νεολογισμό, που μπορεί και να ’ναι σόλοικος) προς τον άνθρωπο, τον Κόσμο, και τα πράγματα είναι που ζωντανεύει λέξη τη λέξη, πρόταση την πρόταση τα κείμενα του Θανάση Μπατσόπουλου. Σκόπιμα ανέφερα τη λέξη σόλοικος, για να αναφερθώ σε έναν ακόμη λόγο που θαυμάζω τα κείμενά του, και δεν είναι άλλος από το γεγονός πως μαεστρικά, δι’ ενστίκτου θαρρείς, οδηγεί συντακτικά τη γλώσσα στα όρια της αντοχής της, δίχως ποτέ να την εκτροχιάζει, ή να την κακοποιεί· αυτό το λοξοδρόμισμα που ακολουθεί τον κυματισμό της καρδιάς, της πνοής. Άλλωστε οι γραφιάδες δεν διδάσκουν, ποιούν, και καμιά δημιουργία δεν μπαίνει στο ζύγι της γραμματικής, στο Προκρούστειο κρεβάτι κανενός συντακτικού. Ζηλεύω λοιπόν τη λοξή, την απότομη σαν του χελιδονιού στροφή της φράσης του, το ταπεινό πέταγμα της ψυχής του. Βέβαια, μιλώντας για ένα φίλο, μπορείς πάντοτε να επικριθείς, να ειπωθεί πως υπερβάλλεις, πως θολώνει την κρίση σου η αγάπη· μικρό το κακό, γιατί η αγάπη ποτέ δεν είναι θολή.
Φωτογραφία: Λεπτομέρεια από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή (1513-16), του Λεονάρντο ντα Βίντσι (1452-1519), μουσείο του Λούβρου, Παρίσι Γαλλίας.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Σεπτεμβρίου 2021, αρ. φύλλου 1093.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.