15.6.22

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Οι Ιθάκες της ζωής μας

 

ΣΕ ΑΥΛΗ των θαυμάτων μετατράπηκε απόψε η αυλή του Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα, η ωραιότερη αυλή της πόλης μας! Οι θαυματοποιοί πολλοί: 
- ο διοργανωτής σύλλογος – ο Σύλλογος Υποτροφιών Καστοριάς, 
- ο τιμώμενος και, ταυτόχρονα, επί 21 χρόνια τιμών την αριστεία και τους αρίστους μαθητές του νομού μας Σύλλογος Καστοριέων Νέας Υόρκης "Ομόνοια" και 
- το Μουσικό Σχολείο Καστοριάς – το μελωδικό κόσμημα της περιοχής μας, το σχολείο που με τις εξαίσιες μελωδίες του ομορφαίνει την περιοχή μας. 

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ το πλήθος που συνέρρεε στην αυλή από νωρίς! Τόσα παιδιά συμμετείχαν είτε με τη βράβευσή τους είτε με τη μουσική τους – στην εκδήλωση τα συνόδευαν οι γονείς τους που φυσικό ήταν να θέλουν να τα χαρούν και να τα καμαρώσουν. Κι οι αρχές του τόπου μας, άπασες παρούσες –θα ήταν μεγάλη αχαριστία να μην είναι, τόσο μεγάλη που είναι η προσφορά των αποδήμων Καστοριανών στη μάνα τους την Καστοριά! Κανείς μας δεν ξεχνάει την εντυπωσιακή συμπαράστασή τους προς τη χτυπημένη από την πανδημία Καστοριά, την ολοζώντανη παρουσία τους στο πλευρό μας, όταν η πανδημία στη χώρα μας από εδώ ξεκινούσε…

ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ άνοιξε ο Πρόεδρος του τιμώμενου Συλλόγου, παιδί που μεγάλωσε και χάρηκε και έπαιξε και σκόνταψε στο Ντολτσό, όπως χαρακτηριστικά είπε, ο Πρόεδρός του κ. Δήμος Σιώκης.
Συγκινητικότατο το κείμενο της διευθύντριας του Μουσικού Σχολείου κ.Βαρβάρας Μπελερή με θέμα "Οι Ιθάκες της ζωής μας", πραγματικά ευφάνταστος ο τίτλος της εκδήλωσης και περιεκτικότατη η ανάλυσή του εκ μέρους της κ. Μπελερή!

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ όμως και η πορεία του Συλλόγου Καστοριέων Νέας Υόρκης "Ομόνοια", ενός από τους αρχαιότερους ελληνικούς συλλόγους εκεί, στην άλλη πατρίδα των Καστοριανών της Αμερικής, αληθινά εντυπωσιακή κι η διαρκής και με πολλή έγνοια παρουσία του στο πλευρό της ιδιαίτερης πατρίδας τους, της οποίας οι ανάγκες δεν τελειώνουν ποτέ, καταπώς φαίνεται… Εξαιρετική η παρουσίαση του έργου του Συλλόγου που έκανε η εκπαιδευτικός κ. Αγνή Βασιλειάδη-Τζήλλα εκ μέρους του Συλλόγου Υποτροφιών Καστοριάς, μια παρουσίαση που ζωντάνευε με τη βοήθεια των σπάνιων φωτογραφιών που απολαύσαμε όλοι. 

ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ όμως απογείωσε, την ανέβασε όπως συμβαίνει πάντα, το Μουσικό Σχολείο της πόλης μας, με την καθοδήγηση του δραστήριου και ενθουσιώδους μουσικού κ. Κωνσταντίνου Ταμβάκη. Αξιοθαύμαστο πώς μαζεύτηκαν τα παιδιά που συμμετείχαν, ενώ βρίσκονται ακόμη σε περίοδο διακοπών! Απολαύσαμε υπέροχα τραγούδια, απολαύσαμε διπλά τις συνθέσεις των μαθητών του Σχολείου! Μπράβο, παιδιά, είστε πανάξια, είστε η ελπίδα μας, η ελπίδα αυτής της όμορφης πόλης που σας δίνει τα πρώτα εφόδια, ανοίγετε σεις τα φτερά σας, κι η πόλη απομένει μονάχη στην άκρη της λίμνης, προσμένοντάς σας να έρθετε πίσω, στην αγκαλιά της, όπως εύστοχα είπε η κ. Τζήλλα, καταχειροκροτούμενη. Η Καστοριά, ναι, ερημώνει, το βλέπουμε όλοι, αλλά στο χέρι της είναι να αντιστρέψει τη λυπηρή αυτή κατάσταση και να ξανανιώσει, γεμίζοντας η ίδια με ζωή κι εμείς οι κάτοικοί της με χαρά! Στο χέρι της είναι, αρκεί να γίνουν οι σωστές κινήσεις από αυτούς που κρατάνε την τύχη της στα χέρια τους –το χρειαζόμαστε, το δικαιούμαστε, το περιμένουμε, το απαιτούμε όλοι ανεξαιρέτως!!! Και το αξίζουμε όλοι!!!

ΓΙΑΤΙ, όσες κι αν είναι οι Ιθάκες της ζωής μας, η πολυτιμότερη Ιθάκη, αυτή που φωλιάζει στο καλύτερο μέρος της καρδιάς μας, είναι και θα παραμένει η όμορφη Καστοριά μας!!!


Υστερόγραφο αφιερωμένο από καρδιάς σε όλους τους Καστοριανούς του Συλλόγου Ν. Υόρκης "Ομόνοια": «Υπάρχουν πολλές πατρίδες. Η μυρωδιά της μάνας μου και τα χρόνια που πίστευα ότι θα κοιτάω για πάντα τον κόσμο από μακριά. Τα βήματα του άντρα μου που επιστρέφει και αυτό το μυστήριο της αγκαλιάς να ταιριάζει τις ανάσες μεταξύ τους. Η λάμψη στα μάτια από τα πασχαλινά κεράκια και, πάνω απ’ όλα, τα χαμόγελα των αγαπημένων σου κάθε φορά που σε κοιτάζουν και, παρόλο που ονειρεύονταν κάτι άλλο από σένα, χαμογελούν από ευγνωμοσύνη. Υπάρχουν πολλές πατρίδες, αλλά πρέπει να τις χάσεις για να γίνουν δικές σου. Κι εγώ τις έχασα μία μία, έτσι έζησα.  Γι’ αυτές τις πατρίδες θέλω να πω. Γι’ αυτό το παραπάνω βάρος που γέρνει τις πλάτες όσων πονούν από την ανάμνηση. Δεν ξέρω αν είναι νοσταλγία ή πένθος. Ξέρω μόνο ότι σου σφίγγει την καρδιά και σου αφήνει σημάδια. Αυτό είναι το μυστήριο και με τις καρδιές και με τις πατρίδες. Δεν ξέρεις αν αυτό που τις σημάδεψε είναι μουντζούρα ή σταυρουδάκι. Δεν ξέρεις αν τις λέρωσες ή αν τις σταύρωσες σαν πόρτα την Ανάσταση για ευλογία».
Από το βιβλίο του Γιάννη Σκαραγκά "Η κυρά της Ρω", εκδ. Κριτική. 


28 Αυγούστου 2021

Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου
Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου 
"Φίλοι Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα Ν. Καστοριάς"


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 2 Σεπτεμβρίου 2021, αρ. φύλλου 1093

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ