Το ρητό για το πεπρωμένο που δεν μπορείς να αποφύγεις έχει διαχρονική ισχύ στο δικό μας κράτος, όταν αφορά την επαφή του πολίτη με δημόσια υπηρεσία: αναπόφευκτα θα συγκρουστείς με τον αρμόδιο που θα σου τύχει, όσο ευγενικά κι αν υποστηρίξεις το δίκαιο αίτημά σου. Και μπορεί να μη συγκρούεσαι σε κάθε επαφή με τον εκπρόσωπο της υπηρεσίας, αλλά είναι αδύνατον να μη σου συμβεί η σύγκρουση, ό,τι κι αν κάνεις....
Κάποιες φορές τον χρόνο η πάγια επικοινωνία για την εξυπηρέτησή μας με τη συγκεκριμένη υπηρεσία. Αυτή τη φορά επικοινώνησα κανονικά, υπέβαλα το αίτημα, αλλά ούτε φωνή ούτε ανταπόκριση. Άφησα μια ολόκληρη εβδομάδα να περάσει, μήπως είχε τύχει κάτι.
Τη δεύτερη βδομάδα ξανατηλεφώνησα, παραξενεύτηκαν για την καθυστέρηση, μου είπαν πως θα με ενημέρωναν σχετικά. Δε με πήραν. Οπότε, για να μη διανύσουμε και 3η εβδομάδα αναμονής, είπα να τηλεφωνήσω πάλι μεσημέρι Παρασκευής, τι το ‘θελα!...
Ήταν σαν να πήγαινα γυρεύοντας ένα γερό χριστουγεννιάτικο στόλισμα, σαν να το απαιτούσαν οι μέρες… Γυναικεία η φωνή που απάντησε στο τηλέφωνο, γυναικεία και τσιριχτή. Μου μίλησε λες κι είχαμε προηγούμενα κι ας μην ήξερε ποια είμαι. Ευγενικά της μίλησα, ζήτησα και συγγνώμη που χρειάστηκε να ενοχλήσω ξανά την υπηρεσία. Δεν έπρεπε! Από αμυνόμενη έγινε επιτιθέμενη, έκανε γιουρούσι, αρχικά αμφισβητώντας αυτό που της έλεγα, πως πάμε για 3η βδομάδα μη εξυπηρέτησής μου. «Μα θα σας τηλεφωνούσα για να σας πω ψέματα;» ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω κι ίσως να έπιασε τόπο. Αλήθεια, αναρωτήθηκα μετά, υπάρχουν άνθρωποι που για να περάσουν την ώρα τους λένε «δεν τηλεφωνάμε σε δημόσια υπηρεσία, να ξεσπάσουν πάνω μας», υπάρχουν τόσο διεστραμμένοι πολίτες; Προσωπικά το αποκλείω, είναι πέρα από κάθε λογική. Τη δουλειά μας θέλουμε να κάνουμε, αυτό που δικαιούμαστε διεκδικούμε με ευγένεια και διακριτικότητα, αλλά φαίνεται πως κάποιοι «υπάλληλοι» δεν αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των πολιτών, παρά μόνο τα δικά τους «δικαιώματα».
Οι λέξεις «υπηρεσία» και «υπάλληλος», αγαπητοί μας αναγνώστες, περιέχουν ως α’ συνθετικό τη λέξη «υπό», που σημαίνει «κάτω»: γι’ αυτό βρίσκονται στη θέση όπου βρίσκονται και πληρώνονται οι υπάλληλοι, για να εξυπηρετούν εμάς τους πολίτες στα νόμιμα που έχουμε ανάγκη, για κανέναν άλλον λόγο, αλλά είναι φανερό πως οι ίδιοι δεν το ξέρουν! Ίσα ίσα, ή εξουσία θεωρούν πως είναι με το δικαίωμα να βασανίζουν ή να εξευτελίζουν τον καημένο τον πολίτη ή τα νεύρα τους έχουν και τα ξεσπάνε επάνω σ’ όποιον έχει την ατυχία να απευθυνθεί σ’ αυτούς, χωρίς να ξέρει πόσο νευριασμένοι ή κουρασμένοι είναι. Κάναμε δημόσιοι λειτουργοί επί 38 χρόνια, ξέρουμε από μέσα τα πράγματα και τις καταστάσεις, αλλά όταν βρισκόμαστε στη θέση του αιτούντος πολίτη, αντικρίζουμε ένα τρομακτικό «μεγαλείο» που στιγματίζει υπηρεσίες, υπαλλήλους, την ίδια την κρατική μηχανή που συχνά μοιάζει με τρένο που αγκομαχά παλεύοντας να βγάλει τον ανήφορο, ενώ να ροβολάει μονίμως τον κατήφορο της πάει περισσότερο. Χρόνια η ίδια κατάσταση, η ταλαιπωρία του πολίτη ζει και βασιλεύει εις υγείαν των τέτοιας νοοτροπίας υπαλλήλων.
Δε θα μπω στον πειρασμό να μιλήσω με ποσοστά, δεν είναι δική μου δουλειά αυτή. Θα ομολογήσω όμως πως σήμερα θυμήθηκα την αξιολόγηση ως μόνο τρόπο σωτηρίας αυτού του τόπου. Δε θα επεκταθώ επ’ αυτού. Όμως δε φαίνεται να μας σώζει τίποτε άλλο. Στον νου μου έρχεται πάντα η φωνή των αγαπημένων μου που υπηρετούν στον ιδιωτικό τομέα, παλεύοντας δυνατά με τις απαιτήσεις των εργασιών τους, ιδρώνοντας και κοπιάζοντας, γιατί εκεί τέτοια αστεία δε χωράνε. Έρχεται όμως στον νου μου και κάτι ακόμα: πως ο δυνατότερος έπαινος που έχω ακούσει σ’ όλη μου την επαγγελματική σταδιοδρομία ήταν το σχόλιο ενός συναδέλφου πολύ νεότερού μου: «Μα εσείς δουλεύετε σαν σε ιδιωτικό σχολείο!», για να του απαντήσω αμέσως: «Μα όλα τα παιδιά δε δικαιούνται την καλύτερη εκπαίδευση;»...
Δε θέλω να πω κάτι παραπάνω, είμαι σίγουρη πως όλοι καταλαβαίνετε, γιατί όλοι έχετε βρεθεί σε μια θέση σαν τη δική μου της π. Παρασκευής, όλους κάποιος υπάλληλος σας θεώρησε κάποια στιγμή σαν εχθρό κι αντίπαλό του, έτσι, χωρίς να φταίτε εσείς. Διαβάστε, λοιπόν, τι έγραψε ο Εμμανουήλ Ροΐδης το 1875 και αναστενάξτε και για τους υπαλλήλους που βαριούνται που ζουν και μας ποτίζουν χολή και όξος όταν πρέπει να συναντηθούμε μαζί τους και κλάψτε πικρά για μας τους πολίτες και για τα δίχως τέλος βάσανά μας όταν πρέπει να εξυπηρετηθούμε από τέτοιας νοοτροπίας «υπαλλήλους»:
«Ανθρωποι ειδότες ν’ αναγινώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσιν, έχοντες χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντες πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσιν ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».
Μόνο αυτό, τίποτ’ άλλο! Και περαστικά μας για πάντα!...
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 25 Νοεμβρίου 2021, αρ. φύλλου 1103
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.