ΝΙΚΟΥ ΠΡΩΪΟΥ: Προς αναζήτηση νέων εργαζομένων στη γουναρική

Με κάποιο δισταγμό, αλλά από ειλικρινή πόνο για τον τόπο ξεκινώ τη σημερινή γραφή. Από παντού ακούγονται φωνές απελπισίας, από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το μέλλον αυτού του τόπου. Ποια η αιτία; Το παράπονο τους για το μέλλον της δουλειάς μας, της γουναρικής.
Πόσο θα επιβιώσει ο κλάδος ακόμα αφού δεν υπάρχουν νέοι εργάτες;

Οι πιο απαισιόδοξοι λένε: “Πάει η δουλειά”. Άλλοι πάλι αισιόδοξοι ελπίζουν ακόμη και στη συνέχεια της. Εμείς είμαστε με τους δεύτερους, γιατί ελπίζουμε πως θα γίνουν κάποια σωστά βήματα. Ίσως με την σημερινή μας παρέμβαση να γίνουμε η αιτία να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιοι (πρώτα οι γουνοποιοί), αφού αφορά τη συνέχεια της δραστηριότητάς των, αλλά και όλους τους άλλους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στην πόλη, στο Άργος Ορεστικό και στον υπόλοιπο νομό γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό πληθυσμού είναι υπέργηρο και ο φόβος μεγάλος να γίνουμε σύντομα ένα νεκρό τοπίο, όπως δυστυχώς κατήντησε η συνοικία “Μητροπόλεως”.

Πολλά τα αίτια, αλλά το κυριότερο είναι η συρρίκνωση της γουναρικής. Σήμερα βλέπουμε ακόμη λίγα φώτα στις οικοδομές, στα διαμερίσματα, στα μαγαζιά και νομίζουμε πως έτσι θα συνεχιστεί αυτή η ζωή. Αυτό που βλέπουμε είναι το ένα τρίτο των προηγούμενων ετών.

Είναι γνωστό ότι πριν τριάντα χρόνια η ζωή της πόλεως και των περιχώρων, ήταν ένα απέραντο εργοτάξιο. Έμποροι, εργάτες, εργοδότες της γουναρικής, και πολλά άλλα επικουρικά επαγγέλματα γύρω από την γουναρική, ξεπερνούσαν τις 20 χιλιάδες. Μόνο οι ηλικιωμένοι και οι μαθητές δεν συμμετείχαν στο επάγγελμα, φυσικά το 80% ήταν οι γουνεργάτες όλου του φάσματος της τρίχας, άρρενες και θήλεις. Την εποχή εκείνη ούτε ο Πειραιάς, ούτε η Θεσσαλονίκη δεν αριθμούσε αυτό το εργατικό δυναμικό.

Δυστυχώς τώρα η γουναρική περιορίστηκε στα προπολεμικά χρόνια και περίπου δύο χιλιάδες είναι οι απασχολούμενοι και μάλιστα κατά περιοδικά διαστήματα.

Και το χειρότερο όλοι αυτοί είναι άνω των 50 ετών και προς το τέλος της δραστηριότητας των. Νέους εργαζομένους με δράση και παραγωγικότητα δεν έχουμε πια και το επάγγελμα δεν έχει πόδια, αλλά μόνο κορμί… Να γιατί ακούγονται αυτές οι φωνές..

Λοιπόν πού πηγαίνουμε; Σίγουρα στην εξαφάνιση της πατροπαράδοτης και με προστατευτικούς νόμους, γουναρικής μας… Οι συνέπειες μεγάλες. Ο νομός θα συρρικνωθεί πληθυσμιακά και θ’ ακολουθήσει η μεγάλη ζημιά.

Ο σημερινός εμπορικός κόσμος των άλλων επαγγελμάτων, οι 500 επιστήμονες κάθε χώρου και ειδικότητας (γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, οικονομολόγοι κλπ) που επένδυσαν στην περιοχή θα ευρεθούν χωρίς πελατεία, και τα τεράστια κτήρια, τα διάσπαρτα στο κέντρο και τις συνοικίες κι αλλού θα μείνουν βακούφικα. Και αυτό θα γίνει σύντομα γιατί θα λείψει ο τεχνίτης, ο καλός τεχνίτης, που στις εκθέσεις κάθε χρόνου θαμπώνει με τα έργα του τους απανταχού εμπόρους και τις γυναίκες πελάτισσες, αλλά και όλους μας.

Όταν θα λείψει ο τεχνίτης, σίγουρα θα σταματήσει και ο εργοδότης. Θα ψάχνουν οι ξένοι αγοραστές το στολίδι, το όμορφο ένδυμα και δεν θα υπάρχει στην Καστοριά, στον πατροπαράδοτο τόπο… Θα το ψάχνουμε, όπως συμβαίνει με τον ράφτη, τον υποδηματοποιό, την μοδίστρα, τον παπλωματά, τον ξυλουργό και όσους εσείς μπορείτε να προσθέσετε ακόμη. Μήπως είναι λίγα αυτά τα επαγγέλματα που εξαφανίστηκαν; Σήμερα φαίνεται η αξία τους στην κοινωνία. Πλην όμως εδώ πρόκειται για μεγαλύτερη ζημιά. Εξαφανίζεται ένα μονοπώλιο της περιοχής και μαζί με αυτό κι ο νομός.

Τι κρίμα! Τώρα που γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια και με σωστά βήματα και μεγάλες υποδομές, συστάσεις πολλών επιχειρήσεων εκτροφής γουνοφόρων ζώων στο νομό; Να εκλείψει ο τεχνίτης; Δυστυχώς τα παραγόμενα δέρματα θα τα επεξεργάζονται ξένοι εργάτες και θα δίνουν ψωμί σε χώρες έξω. Λοιπόν θα το αφήσουμε το πράγμα στην τύχη του; Δεν θα έχουμε τύψεις γι αυτό που κάνουμε στους επιγενόμενους στον τόπο; Είμαστε τόσο ανάξιοι; Αυτό που βρήκαμε δεν ήταν καλό;

Πράγματι κατά το παρελθόν έγιναν προσπάθειες εκμαθήσεως με σχολεία και τα παρόμοια. Δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν ήταν τόσο ικανοποιητικά, γιατί τόσο οι διδάσκοντες (καθηγητές και οι δήθεν ειδικοί) δεν βοήθησαν όσο έπρεπε, αν και τότε υπήρχε αρκετό έμψυχο υλικό που επιθυμούσε για μάθηση της τέχνης.

Δεν πάει άλλο. Ήρθε η ώρα να γίνει νέα προσπάθεια με πιο σωστό τρόπο. Η ελπίδα μας βασίζεται στους διοικητικούς οργανισμούς της γουναρικής. Και ξεχωρίζουμε ένα πρόσωπο τον παθιασμένο γουναρά τον κ. Ηρακλή Καλλισθένη, τον πλέον αρμόδιο ν’ αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία και με τη συμπαράσταση των βιοτεχνών-εργοδοτών για την προσέλκυση νέων τεχνητών στον κλάδο. Γιατί καλά είναι και τα εκθεσιακά προβλήματα προβολής των παραγομένων γουναρικών, αλλά σύντομα θα κλείσουν, αφού δεν θα υπάρχει ο τεχνίτης, αλλά κι ο γουνοποιός.

Επιβάλλεται να γίνει νέα συνέλευση για την απρόσκοπτη συνέχιση της γουνοποιίας.
Εμείς συγκινημένοι από την αγωνία των συμπατριωτών μας, και το προσωπικό μας ενδιαφέρον σου επιφορτίζουμε μ’ ένα ακόμη θεμελιακό για την γουναρική πρόβλημα. Δεν κάνουμε μεγάλο λάθος που σαν γνωστοί σας υποδεικνύουμε και σας γνωρίζουμε την ανησυχία μας. Έξω από τις διαφωνίες των εργοδοτών για άλλα γνωστά θέματα …

Εδώ θα πρέπει να συνταχθείτε όλοι και να βοηθήσετε πρώτα τον εαυτό σας για την συνέχιση της εργασίας και του ιστορικού επαγγέλματος της όμορφης πόλεώς μας.

Εμείς προτείνουμε μία λύση: Υπάρχουν ακόμη παιδιά, χωρίς δουλειά, αγόρια και κορίτσια, τα οποία αναζητούν εργασία και βρίσκουν, όσοι είναι τυχεροί, ακόμη και με 20 ευρώ, εργάζονται οπουδήποτε  και για οτιδήποτε ακόμη και χωρίς αξιοποίηση του πτυχίου τους. Αυτός ο νέος κόσμος εργαζομένων περιμένει μια καλύτερη λύση και ένα όραμα για το μέλλον του.

Ο τρόπος μάλλον εύκολος. Με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, θα μπορούσατε να προχωρήστε σε κάλεσμα αυτών των νέων και να τους ενημερώσετε γύρω από το θέμα και τις προοπτικές.

Εδώ πρέπει όλοι οι εν ενεργεία εργοδότες να αναλάβουν ένα κόστος και να προσλάβουν νέους ανάλογα με το μέγεθος της εργασίας των. Όπως έγινε το 1955-1960, με τους μαθητές   του δημοτικού, τα οποία προσέρχονταν κατά εκατοντάδες, πιθανόν και πολλοί από τους σημερινούς εργοδότες να έτυχαν αυτής της ευκαιρίας.

Οι σημερινοί νέοι είναι περισσότερο καλλιεργημένοι και σύντομα θα βοηθήσουν την κλάδο της γουνοποιίας και τον εαυτό τους. Δεν είναι κατώτερο επάγγελμα η γουναρική. Είναι ανοικτό και με καλή πρόσοδο. Έφτιαξε πολλούς συμπατριώτες μας μεγιστάνες του πλούτου, και έδωσε στους εργάτες καλές ευκαιρίες. Το δείγμα μεγάλο.

Από τους νέους αυτούς, οι περισσότεροι θα ξεκινήσουν στο εμπόριο, νέοι εργοδότες και περιζήτητοι τεχνίτες. Αυτή είναι η λύση που προτείνουμε εμείς, με κάθε διακριτικότητα.

Ήρθε η ώρα να αναφερθούμε λίγο ιστορικά: Οι περισσότεροι εργοδότες πρέπει να γνωρίζουν τούτο. Η μαγιά της εργατικής τάξεως του 1950 μετά τον συμμοριτοπόλεμο, ήταν οι γονείς τους, οι θείοι τους σε μεγάλη ηλικία, γιατί το 1939 που άρχισε ο πόλεμος μέχρι το 1950 δεν λειτουργούσε κανένα γουναράδικο.

Πριν υπήρχαν μικρομάγαζα, αλλά σε οικογενειακή απασχόληση και άλλα με λίγους εργάτες. Περίπου τέτοια μαγαζιά ήταν γύρω στα 30-40. Έχω μια λίστα, αλλά δεν είναι η ώρα.

Από αυτά τα μαγαζιά ξεκίνησαν οι μπόσηδες και οι ειδικευόμενοι πλαισίωσαν όλα τα μεγάλα μαγαζιά από το 1950-60 και έβγαλαν στρατιές τεχνιτών. Η ευκαιρία η ίδια. Να επαναληφθεί για να διασωθεί η γουναρική, με προοπτική να παραμείνει γνωστή στον κόσμο, όπως έως τώρα. Μ’ αυτά τα λίγα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, σταματάμε να σας ενοχλούμε, αλλά με ειλικρινή επιθυμία θέλουμε κάτι να ξεκινήσει για το καλό αυτού τόπου.