ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΡΗΓΙΑΝΝΙΔΟΥ: Προσευχή

«Κιγλίδωμα αύρας
για να ακουμπήσω απόψε
τη μελαγχολία μου» 
Τζουζέπε Ουνγκαρέττι, Απόψε


Νύχτα μαγική και αξημέρωτη. Απ' το παράθυρο ξεχωρίζουν στο σκοτάδι της νύχτας μακρυνά φώτα που μαρτυρούν τη ζωή. Ησυχία. Μόνο τα νυχτοπούλια σχίζουν τον αέρα και  κομματιάζουν τη σιωπή. Από μέσα μου αναδύονται αναμνήσεις. Συλλέγω ιστορίες για τα γήινα και τα εφήμερα. Κι είναι οι μνήμες, γλυκές και πικρές, για οικείους και ξένους, που με κρατούν σε εγρήγορση. Πασχίζω λοιπόν να κάνω τη μνήμη αφήγηση για να μην πέσω σε  πηγάδι απύθμενο και ανήλιαγο.

Και θυμάμαι.  Ένα πικρό τρίστρατο στο ερειπωμένο ιστορικό κέντρο της μικρής μας πόλης. Υπόμνηση μοναξιάς ανελέητη. Σταμάτησα να το διαβαίνω. Για να έρθει η λησμονιά. Όμως τώρα επιλέγω να θυμάμαι. Ένα βράδυ του Οκτώβρη, θαρρώ. Ένας άντρας με μια θηλιά στο λαιμό στην άκρη του δρόμου. Προσπαθεί να φύγει από τη ζωή. Ασθμαίνοντας. Μάτια άτρεμα ορθάνοιχτα. Μέθεξη στο κενό. Άχρονος πόνος. Ελπίδα ενταφιασμένη. Ποιός είναι. Ποιά τα πάθη του, οι χαρές, οι λύπες, οι αγάπες, οι φόβοι του. Απλά ένας άνθρωπος - άνω θρώσκω- που κοιτάζει ψηλά και βουτάει στα βαθιά. Όπως όλοι. Χώμα και νερό. Σκοτάδι και φως. Ομορφιά και αθλιότητα. Ρώμη και αδυναμία. Διαβάτες περνούν και επιτέλους κάποιοι τον ελευθερώνουν από τη βαριά θηλιά. Βασανισμένος και σωσμένος. Προς το παρόν. ΄Η για πάντα. Η επόμενη μέρα είναι άγνωστη.  Σ' ένα πικρό τρίστρατο. Υπόμνηση μοναξιάς και απόγνωσης.

Μα απόψε σηκώνω τα μάτια στο σκοτεινό ουρανό. Νεκρά φύλλα στον αέρα. Νεκρά φύλλα στη γη. Η βροχή ξεκινά τον υπέρλαμπρο χορό της. Λυτρωτικά μου ξεπλένει το πρόσωπο. Μεταμορφωμένη σ' ένα κόσμο μυστικό αποτολμώ μια προσευχή κρυμμένη εντός μου από τα βάθη των αιώνων. Σωσμένη προς το παρόν. Γιατί είναι στην καρδιά του άπιστου που φωλιάζει και καρπίζει η ελπίδα, λουλούδι αμάραντο...

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 23 Ιανουαρίου 2014, αρ. φύλλου 724