28.5.14

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Επίτομο Ελληνικό Λεξικό


ΟΔΟΣ 6.2.2014 | 726

Μου είχε κολλήσει το ρήμα θνήσκω, ενώ κατ` ουσίαν έψαχνα για το “θολωτός”. Θνήσκω, έθνησκον, εθάνου, θανούμαι, τέθνηκα, ετεθνήκειν. Κάλυπτε όλους τους χρόνους ο θάνατος. Το έθνησκον μου φαινόταν κάπως παράξενο• γιατί, ναι μεν κατανοώ πως μπορεί κανείς να πέθανε, αλλά να πέθαινε; Κάλυπτε ωστόσο, όλες εκείνες τις στιγμές της αναμονής του θανάτου; Κι αν ο θάνατος ήταν εντελώς ξαφνικός, από ατύχημα για παράδειγμα, πως ο παρατατικός αυτός εξέφραζε τη διάρκεια; Μυστήριο! Θα το έθετα σαν ερώτημα στον καθηγητή μου, στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, το οποίο παρακολουθούσα εδώ και δύο χρόνια. Το είχα βάλει πείσμα να πάρω το απολυτήριο Λυκείου, και γιατί όχι; Να φοιτήσω και στο Πανεπιστήμιο...

Βέβαια, το κόλλημα μου με το λεξικό, δεν μου επιβλήθηκε από κανέναν. Ξεκίνησε σαν χόμπυ, σαν απασχόληση στον ελεύθερο χρόνο μου, που τώρα πια, μετά τη συνταξιοδότησή μου σε πολύ νέα ηλικία, λόγω “ανηκέστου βλάβης” της υγείας μου, όπως το είχαν διατυπώσει οι γιατροί στην Γερμανία, δεν ήξερα τι να τον κάνω.

Εκείνοι ωστόσο, υπολόγιζαν, ότι ο χρόνος που μου απόμενε πριν “θανώ” θα ήταν πολύ λίγος! Όπως άλλωστε και για τους περισσότερους εργαζόμενους στο τμήμα αυτό του χημικού εργοστασίου, μετά τη διαρροή του δηλητηριώδους αερίου• που δεν είχε και λίγα θανατηφόρα κρούσματα με πρώτον και καλύτερον τον πατέρα μου. Εμείς οι επιζήσαντες, αφού νοσηλευτήκαμε για ένα εξάμηνο οι περισσότεροι, συνταξιοδοτηθήκαμε• μας καταβλήθηκε δε ένα αρκετά σεβαστό ποσό αποζημίωσης. Αποζημίωση πήραν φυσικά και οι οικογένειες των νεκρών. Με πήρε τότε η μάνα μου και με γύρισε στην Ελλάδα, ενάντια στις παραινέσεις των γιατρών, που πίστευαν ότι θα έπρεπε να παραμείνω εκεί για πιο συστηματική παρακολούθηση.- “Ούτε ώρα πάρα πάνω στον καταραμένο τόπο!” ήταν η απάντηση. “Αν είναι να τον χάσω, τουλάχιστον να` ναι στον τόπο μας!”

Αυτά για την προϊστορία μου. Από τότε πέρασαν πέντε χρόνια. Κάθε Άνοιξη έρχεται ειδική επιτροπή από τη Γερμανία για να με εξετάσει και να αποφανθεί για την κατάσταση της υγείας μου. Κουνούν το κεφάλι, κουνούν ταυτόχρονα απορημένα και τους ώμους και δεν πιστεύουν στα μάτια τους και στα αποτελέσματα των εξετάσεων!...“Και ζει ακόμη!” λένε στη μάνα μου και της εύχονται καλό κουράγιο!

Και ζω ακόμη και μορφώνομαι! Δεν είναι εύκολο να κυκλοφορήσω, αστάθεια γενικά στα άκρα, τα νεφρά μου είναι που φοβούνται οι ειδικοί. Πήρε η μάνα μου άδεια οδήγησης• εκείνη με πηγαίνει και με φέρνει, όπου επιθυμώ και όπου χρειάζεται. Το διαιτολόγιο κανονισμένο από τους ειδικούς, το κρατεί σχολαστικά. Στο σπίτι, τον περισσότερο χρόνο τον περνώ καθισμένος σε μια αναπαυτική πολυθρόνα. Δίπλα μου πάντα το επίτομο ελληνικό λεξικό. Ήταν ιδέα του καθηγητή μου, όταν διαπίστωσε πως είχα κάποια αδυναμία στις λέξεις και την ετυμολογία τους.

Από το Αλφα άρχισα, λέξη προς λέξη. Στο θήτα έφτασα και προχωρώ ακάθεκτος. Μόνο να, εκείνο το θνήσκω, ενώ όπως είπα, για τη λέξη “θολωτός” έψαχνα, δεν μ` αφήνει ήσυχο. Δεν βρήκα πού έχει τις ρίζες του, και όπως ήδη ανέφερα, ο παρατατικός του μου δημιουργεί επιπρόσθετες απορίες. Είπαν ότι ο πατέρας μου είχε ακαριαίο θάνατο, έθανε, δηλαδή. Αν παρ`όλα αυτά έθνησκε; Αν υπέφερε μέσα σ` εκείνο το φρικτό θάλαμο αερίων μαζί με τους συντρόφους του; Τότε με πιάνει τρέλα. Και αν και ο δικός μου θάνατος επέλθει σιγά-σιγά, αν το θανούμαι δεν είναι στιγμιαίο; Γιατί, μόνο στη Νέα Ελληνική κάνουμε διάκριση ανάμεσα στο στιγμιαίο και στο διαρκές: θα πεθάνω, θα πεθαίνω!

Αποφάσισα για την ώρα να αφήσω αυτό το λήμμα και να ασχοληθώ με το θολωτό. Πάλι ο λόγος για νεκρούς! Θολωτός λοιπόν είναι τα ανακουφιστικό τρίγωνο, δηλαδή ο κενός χώρος που δημιουργείται ανάμεσα στις πλάκες ανωφλίων των θολωτών μυκηναϊκών τάφων. Όσο για το ανώφλι, μην μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει το πολύ γνωστό μας κατώφλι! Πως θα περάσω άραγε, το κατώφλι του Κάτω Κόσμου; Πως θα εισέλθω στα Ηλύσια Πεδία;...

...Αν, πάλι, αντί για κάτω, αναδυθώ στα Ουράνια; Αν διαβώ τις Πύλες του Παραδείσου, χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς, και όλα γίνουν στιγμιαία;...

Σήμερα έχω κέφια, σήμερα μου αρέσει να φιλοσοφώ!... Και αύριο έχω διαγώνισμα -το τελευταίο της χρονιάς- στη Φυσική! Καιρός να ασχοληθώ με τους νόμους της βαρύτητας, παρ` όλο που το βάρος μου μειώνεται αισθητά το τελευταίο διάστημα, και η μάνα μου μοιάζει πολύ προβληματισμένη. Να ρίξω μια ματιά, κατά παρέκκλιση, στο λήμμα ίπταμαι, επί το λαϊκότερον πετώ! Για σκέψου! Οι πιο εύχρηστοι τύποι είναι μόνο στον ενεστώτα και παρατατικό και στη μετοχή παθητικού ενεστώτα...Ιπτάμενος!... Για πού; Θα πετάξω, λοιπόν, θέλοντας και μη, στη νεοελληνική γλώσσα. Πάει και η βαρύτητα, πάνε και τα λήμματα της Αρχαίας !...

...Σκέφτομαι, ποια σχολή να δηλώσω μετά το πέρας της χρονιάς. Κλίνω προς τα Φιλολογικά, αν και οι καθηγητές μου επιμένουν, ότι στα Θετικά είμαι αχτύπητος. Και ας ασχολούμαι ερασιτεχνικά, με το επίτομο λεξικό υπό μάλης, με τις λέξεις!Ψάχνω: σκέπτομαι, εσκεπτόμην, σκέψομαι, εσκεψάμην, έσκεμμαι, εσκέμμην. Σκέψομαι και μετά αποφασίζω...


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 6 Φεβρουαρίου 2014, αρ. φύλλου 726


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ