14.4.20

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Μαθήματα ζωής από έναν εχθρό θανατηφόρο…

«Αν σας χάριζαν αυτήν ακριβώς τη στιγμή 1 ευρώ και σας έλεγαν ότι, περιμένοντας μία εβδομάδα, θα παίρνατε 5 ευρώ, τι θα κάνατε; Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν το 1 ευρώ τώρα αντί για τα 5 ευρώ σε μία εβδομάδα;» αντιγράφουμε από άρθρο αφιερωμένο σε βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Π. Ρόμπερτς με τον εύγλωττο τίτλο "Η κοινωνία της παρόρμησης, η Αμερική στην εποχή της στιγμιαίας επιβράβευσης" (2016). Κι είναι αλήθεια πως όσο το βιβλίο αφορά την Αμερική τόσο αφορά και την Ελλάδα (όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό), αφού κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο άνθρωπος του σήμερα είναι φανατικός οπαδός του «Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει».
Το βλέπουμε όμως καθημερινά, γονείς και δάσκαλοι, πόσο ανυπόμονα είναι προπαντός τα σημερινά παιδιά κι ας το ξέρουν οι συνετοί πως αυτοί που ξέρουν να περιμένουν έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν πετυχημένοι άνθρωποι.

Το μεγάλο θέμα είναι πώς να διδαχτούν τα παιδιά μας να έχουν υπομονή, αφού, μεγαλώνοντας στην κοινωνία του εγώ, του εδώ και του τώρα, τα θέλουν όλα εδώ και τώρα. Ας μην κρυβόμαστε: τα παιδιά αδημονούν για την εκπλήρωση κάθε επιθυμίας τους. Κι οι επιθυμίες τους δεν είναι λίγες.

Αυτός ήταν ο γενικός κανόνας ως χτες, που τη λέξη "υπομονή" την άκουγε κανείς μόνο από λίγους ανθρώπους που περνούσαν κάποια βαριά δοκιμασία στη ζωή τους (ναι, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, που ποτέ δεν ταίριαζαν με το αστραφτερό λάιφ στάιλ που φαινόταν πάντα να κυριαρχεί κι ένιωθαν πάντοτε πως ζουν στην ούγια της ζωής, γιατί δεν τους δινόταν το δικαίωμα να χαλάσουν ή έστω να θαμπώσουν την ατμόσφαιρα της ατόφιας χαράς που έπρεπε να κυριαρχεί παντού. Εδώ κι οι ρυτίδες, τ’ άσπρα μαλλιά και ό,τι φέρνει μαζί του το γήρας δεν ταίριαζαν και χαλούσαν τη …σούπα της αιώνιας νιότης), την άκουγε όμως κανείς κι από χείλη χριστιανικά που προσπαθούσαν να τηρούν τις αρχές της πίστης τους. Από κανέναν άλλον...

«Τι πέφτει απ’ τον ουρανό κι η γη δεν το δέχεται;» έλεγε όμως κι ο φιλοσοφημένος παλιότερος λαός μας, μετατρέποντας σε παροιμία την αξία της υπομονής με την οποία αντιμετωπίζουμε κάτι που δεν αλλάζει, μια αξία που έμοιαζε ανύπαρκτη για την πλειονότητα των σημερινών ανθρώπων ως χτες∙ ως χτες ακριβώς, που δε γνωρίζαμε τον κορωνοϊό. Γιατί από την ημέρα που μπήκε στη ζωή μας αναγκαστήκαμε να γίνουμε πιο υπομονετικοί∙ ο χρόνος του εγκλεισμού κυλάει πιο αργά-πόσο δίκιο είχε ο Αϊνστάιν, μιλώντας για τη σχετικότητα του χρόνου!-κι εμείς, που ήμασταν σ’ ένα μόνιμο τρέξιμο, για να τα καταφέρουμε να προλάβουμε να τα κάνουμε όλα όσα θεωρούσαμε απαραίτητα, έχουμε αρχίσει πια να καταλαβαίνουμε ποια είναι τα πραγματικά απαραίτητα. Δε θα μπω στη διαδικασία να τα απαριθμήσω, ασφαλώς όμως όλοι έχουμε καταλάβει πως το δώρο της ζωής και το να έχουμε όλα τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα κοντά μας είναι από τα σημαντικότερα*.

Πρώτο αγαθό βασικό στη ζωή μας η υγεία, το ακούμε συνεχώς όλον τον καιρό αυτής της φοβερής δοκιμασίας (δεν το κρύβω πως μ’ αρέσει πολύ που κυκλοφορεί η λέξη αυτή ευρύτερα τον τελευταίο καιρό) . Προσωπικά όμως τολμώ να βάλω πιο πάνω κι από την υγεία την ανθρωπιά και σπεύδω να παραθέσω ένα από τα επιχειρήματά μου: Όταν ο Σωκράτης καταδικάστηκε από τους δικαστές, του ζητήθηκε να διαλέξει ο ίδιος την ποινή του: ή θάνατος ή εξορία. Αν σκεφτόταν όπως οι περισσότεροι, θα διάλεγε να ζήσει εξόριστος. Αυτός όμως διάλεξε τον θάνατο, «δεν έχει νόημα η επιβίωση δίχως την τιμή να είσαι πολίτης», έγραφε, αναφερόμενος στο θέμα αυτό, την π. Κυριακή ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς. «Για έναν πολίτη της αρχαίας ελληνικής πόλεως η εξορία είναι κάτι χειρότερο από τον θάνατο».

Αυτόν τον δύσκολο καιρό είδα τους Έλληνες να παίρνουν τον στίχο του Ελύτη, ειπωμένο από τον εξαιρετικό αυτόν επιστήμονα και άνθρωπο, τον δημοφιλέστατο πια Σ. Τσιόδρα, που "ίσως διανύει το στάδιο της αποθέωσης"», όπως χαρακτηριστικά λέει ο φίλος μας Ν. Τσίγκας, και τον έκαναν viral, όπως συνηθίζουμε να λέμε στην εποχή μας: «Την τελευταία λέξη δε θα την έχει ο θάνατος».
Δεν είδα πουθενά όμως να αναρτάται ο δεύτερος στίχος που ο κ. Τσιόδρας έδεσε "αδέξια", όπως ο ίδιος είπε με ασυνήθιστη για το μέγεθός του ταπεινότητα: «Πρέπει κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της μέρας».

Ναι, λοιπόν, ο καιρός αυτής της τρομερής δοκιμασίας ας μας οδηγήσει ν’ ανακαλύψουμε, εκτός από την αξία της υπομονής, την οποία διδασκόμαστε αυτόν τον καιρό υποχρεωτικά, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να πεθάνουμε άμεσα**, και την αρετή της καλοσύνης. Αυτήν δε μας υποχρεώνει κάποιο φοβερό ενδεχόμενο να τη μάθουμε και μάλιστα αμέσως, η ίδια η ζωή όμως αποδεικνύει διαρκώς, και στις έκτακτες και στις κανονικές συνθήκες, πως η καλοσύνη είναι το βασικό συστατικό της αληθινής ζωής, όχι της ψεύτικης που ως τώρα περνούσαμε για αληθινή.

Κάποιοι λένε πως η ζωή επιστρέφει με κάποιον τρόπο στον καθένα το καλό που έκανε κάποτε κι ας το ‘ριξε στον γιαλό ο ίδιος όταν το ‘κανε. Προσωπικά, δεν είμαι βέβαιη γι’ αυτό και μπορώ να κάνω υπομονή ως την άλλη ζωή, αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο σ’ αυτή τη ζωή…

Είμαι όμως σίγουρη ότι κάθε πράξη καλοσύνης, σ’ όποια γωνιά της γης κι αν συμβαίνει, έχει τον αντίκτυπό της σε όλη την ανθρωπότητα.
Και είναι η καλοσύνη η δύναμη που κάνει τη γη να γυρίζει και αυτή είναι που χρειάζεται η ανθρωπότητα περισσότερο απ’ όλα και τώρα στα δύσκολα και πάντα, όσο θα εξακολουθεί να υπάρχει, ευχόμαστε για πολύ ακόμα…

*Τα μάτια μας (των παππούδων και γιαγιάδων) έβγαλαν καπνό, «τ’ ομμάτια μουν εκάπνιξαν», έτσι λέμε οι Πόντιοι όταν θέλουμε να δείξουμε πόσο πολύ έχουμε επιθυμήσει κάποια πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα, όπως είναι τα εγγόνια μας, που τα στερούμαστε εξαιτίας του φόβου της διασποράς. Εμείς, λοιπόν, κι αν έχουμε καταλάβει πόσο σπουδαίο είναι να αγκαλιάζουμε τα εγγόνια μας και πόσο πολύ μας στοιχίζει που δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τόσο απλό-κι ως τώρα τόσο δεδομένο- όλον αυτόν τον καιρό…
** «Γεγονός είναι ότι ο κορωνοϊός έδειξε πως οι κυβερνώντες μπορούν να πάρουν και οι λαοί να αποδεχθούν αποφασιστικά μέτρα όταν πρόκειται για ένα θέμα ζωής ή θανάτου», διαβάσαμε πρόσφατα σε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο: "Κορωνοϊός: Σκληρή προειδοποίηση της Φύσης;", εφ. Καθημερινή.


Αφιερώνεται στα παιδιά που τόσο δύσκολα και για τόσο πολύ καιρό βιώνουν τη στέρηση του σχολείου τους, αλλά και των αγαπημένων τους παιχνιδιών στην ανοιξιάτικη πια φύση.
Αφιερώνεται και στους γονείς που έδωσαν πραγματικά μεγάλο αγώνα να κρατήσουν την ψυχολογία των έγκλειστων παιδιών τους ψηλά όλες αυτές τις βδομάδες.
Και στους μεγαλύτερους, που χρειάστηκαν περισσότερο απ’ όλους προστασία αυτόν τον δύσκολο καιρό, αφού γι’ αυτούς φοβηθήκαμε περισσότερο. Υγεία και καλοσύνη σε όλους!
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου



Φωτογραφία: Χρήστος Μποκόρος, "Τα στοιχειώδη"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ