20.4.20

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: Θρηνητικό... γιά χελιδόνια



Ημερολόγια 

μοναστικής περιόδου...


["ὡς στρουθίον μονάζον ἐπί δώματος" ]


[...] Χελιδονάκι θά γενῶ
νά πέσω στήν αὐλη σου
νά κάνω πώς ἐπέθανα
γιά νά γενῶ δική σου


Θρηνητικά των ημερών αδυσώπητα, εμμονικά, αναπόφευκτα. Αριθμητική των θανάτων, επιδημιολογία της αγωνίας,  ημέρες τραυμάτων, ματαιώσεων, ανατροπών, απωλειών. Η νέα -σχεδόν γκροτέσκα- υγειονολογική συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους. Η καταργημένη κοινότητα. Και η διαδικτυακή εναλλακτική εκδοχή της. Η στέρηση "του άλλου", του φίλου, του "έξω". Καιρός για το μέσα και τα "ένδον".

Για κάποιους το ταξίδι θα τελειώσει εδώ χωρίς πολλά πολλά...

Κι ένα ταξίδι που τό[πιασαν φευγαλέα τα μίντια μα τ' άφησαν  γρήγορα ("για αποδημητικά θα μιλάμε τώρα μέσα στην επιδημία και τις εκδημίες;"). Άλλος ο  θρήνος που μετράει... Όχι αυτός!

Στην Αργολίδα κατέφθασαν πιστά στην εποχή, σμήνη χελιδονιών που τα βρήκε στο δρόμο τους καιρός δριμύς, αντίξοος. Βροχές και δυνατοί αέρηδες μπήκαν εμπόδιο στα μικρά στήθη, κούρασαν τις λεπτεπίλεπτες φτερούγες, εξάντλησαν τις  αναπνοές,  καθυστέρησαν  το ταξίδι, έμειναν πάνω από τη θάλασσα να πετούν παραπανίσιες μέρες τα μικρά πουλιά. Αποκαμωμένα κατέβηκαν και στάθηκαν στη δημοσιά επάνω. Εκεί έπεσαν να ξαποστάσουν τα σπαθάτα πουλάκια που αναγγέλλουν την Άνοιξη στους ανθρώπους. Δεν επέζησαν πολλά.

Λένε λοιπόν (και στη φωτογραφία φως φανάρι!)  πως το  χελιδόνι που ορφανεύει δεν το κουνάει  ρούπι από τον νεκρό σύντροφό του απομένοντας εκεί  βουβά να τον θρηνεί.  Και δεν φεύγει ούτε κι όταν ακόμη πλησιάζουν λογής τροχοφόρα.  Θάνατος τα ξαναζευγαρώνει...

Των πουλιών λοιπόν και των ανθρώπων η μοίρα κοντινή:

Ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ ὄτι οὖ σπείρουσιν οὐδέ θερίζουσιν οὐδέ συνάγουσιν εἰς ἀποθῆκας καί ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· 
οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν...


Φωτογραφίας: Μια... Πιετά χελιδονιών (από τό διαδίκτυο/Eurokinisi)
Το κείμενο αναρτήθηκε στο προσωπικό ιστολόγιο του κ. Ν. Τσίγκα: xartokoptis.


1 σχόλιο:

  1. Σ.Ε.20/4/20

    Αυτές τις μέρες του εγκλεισμού, όπου σταμάτησαν τα ατέλειωτα πήγαιν'έλα, τα συχνά άσκοπα και περιττά, όλα τα πουλιά και τα έντομα που ζούσαν δίπλα μας χωρίς διόλου να τα προσέχουμε απέκτησαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, ομορφαίνοντάς την όσο θα έπρεπε πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ