31.5.20

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Με αφορμή τη 17η Νοεμβρίου...

Παράξενη που είναι η φύση του ανθρώπου! Συχνά από μικρός o άνθρωπος εκδηλώνει το ταλέντο και την κλίση του! Όπως ο Γιαννιώτης γλύπτης Θόδωρος Παπαγιάννης, γεννημένος στη δύσκολη εποχή της Κατοχής, που από πολύ νωρίς τρελαινόταν να σκαλίζει την πέτρα και να αποτυπώνει επάνω της μορφές συγχωριανών του!
Δύσκολη τέχνη η γλυπτική! Μα αυτή τον τράβηξε και βρέθηκε φοιτητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο να σπουδάζει αυτό που πολύ αγαπούσε. Και ταυτόχρονα να εμβαθύνει στα διάφορα που συναντούσε στον δρόμο της ζωής του. Στα διάφορα σημαντικά, μια που ο Παπαγιάννης είχε και το άλλο χάρισμα, να ξεχωρίζει, αυτόματα θαρρείς, τα ουσιαστικά από τα δευτερεύοντα, ακόμη και σε καιρούς όπου κυριαρχούσαν θεωρίες ελκυστικές που φρούδες αποδείχτηκαν κάποιες δεκαετίες αργότερα κι αφού είχαν παρασύρει πολλούς. Τον θαυμάζουμε και γι’ αυτό!

Τον βλέπουμε, λοιπόν, από νωρίς να σέβεται και να εκτιμά απεριόριστα τους Ευεργέτες της Πατρίδας μας, που έτσι κι αλλιώς σχετίζονταν άμεσα μαζί του, καθώς από τη φτωχή γη της Ηπείρου προέρχονταν, οπότε συμπατριώτες του ήταν, και μάλιστα σε τρεις από αυτούς χρωστούσε η Σχολή στην οποία φοίτησε το όμορφο κτήριό της. Τον βλέπουμε όμως από φοιτητή να σέβεται και τους ξεχωριστούς δασκάλους του και να καταβάλλει κάθε προσπάθεια ώστε να ανταποκρίνεται στις υψηλές απαιτήσεις τους, πράγμα που τον έκανε να ψηλώνει, ν’ ανεβαίνει όλο και ψηλότερα…
Εκεί, όμως, που τον θαυμάζουμε περισσότερο είναι για το πώς αντιμετώπισε τους βανδαλισμούς και τις καταστροφές που ακολουθούσαν κάθε «εορτασμό» της επετείου του Πολυτεχνείου, την εξέγερση του οποίου είχε ζήσει κι ο ίδιος. Για την εξέγερση αυτή, άλλωστε, είχε δημιουργήσει κι ο ίδιος ένα μνημείο.

Ήταν, λοιπόν, τον Νοέμβριο του 1991, οπότε ο ίδιος δίδασκε πια στο Μετσόβιο, που αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ έκαψαν το Πολυτεχνείο, προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημιές. Τότε ο γλύπτης, μην μπορώντας να αντέξει αυτό που έβλεπε, αλλά προπαντός τη βαθιά του θλίψη, μάζεψε τα αποκαΐδια, τα μετέφερε στο εργαστήριό του και κατασκεύασε τα περίφημα φαντάσματά του.
Και διαμαρτυρήθηκε εντόνως για το καταστροφικό αυτό «έθιμο» με δύο τρόπους: έστησε τα φαντάσματά του μπρος στο Πολυτεχνείο, αράδιασε και κάποια σκαμνιά, κάθισε σ’ ένα από αυτά και καλούσε κι όποιον άλλον ήθελε να κάνει το ίδιο. Ήταν μια καλλιτεχνική εγκατάσταση με την οποία διαμαρτυρόταν για τις καταστροφές. Ακόμη, έδωσε στη δημοσιότητα κι ένα κείμενο διαμαρτυρίας πάνω στο ίδιο θέμα. Διαμαρτυρήθηκε διπλά, την ίδια στιγμή που η πλειονότητα σιωπούσε. Και μάλλον εξακολουθεί να σιωπά, αποδεχόμενη ως ακλόνητο δεδομένο και σαν κάτι τελείως φυσικό για την Πατρίδα μας τις καταστροφές. Ο Θ. Παπαγιάννης, με άλλα λόγια, δε συμβιβάστηκε καθόλου με το αφύσικο και το παράλογο· ίσα ίσα διάλεξε έναν δικό του τρόπο, δημιουργικό και ευφάνταστο, να το καταδικάσει, διαχωρίζοντας τη θέση του και δείχνοντας ξεκάθαρα κι υπέροχα ποιο είναι το σωστό και ποιο όχι.

Σταματώ εδώ προτείνοντας σε όποιον θέλει να μάθει περισσότερα ένα ταξιδάκι ως το κοντινό μας Ελληνικό Ιωαννίνων, όπου ο γλύπτης έχει μετατρέψει το παλιό δημοτικό σχολείο σε μουσείο! Και κάτι ακόμη: αξίζει κι ίσως πρέπει να διαβαστεί απ’ όλα τα Ελληνόπουλα, τα μικρότερα, μα και μεγαλύτερα, το βραβευμένο βιβλίο της Έλσας Μυρογιάννη "Τα φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη" (εκδ. Καλειδοσκόπιο), για να σταματήσει το κακό, το οποίο, καθόλου συμπτωματικά, θεωρεί ως ένα από τα έξι σοβαρότερα προβλήματα της Πατρίδας μας ο Καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, περιγράφοντάς το με τον δικό του τρόπο ως εξής:

«[…] Το παρανοϊκό μίσος για οτιδήποτε είναι «δημόσιο», η καταστροφική υστερία που αχρηστεύει μεθοδικά τα σήματα της τροχαίας κίνησης, τις πινακίδες ονομασίας των δρόμων, τις προτομές και τα διακοσμητικά γλυπτά σε δημόσιους χώρους, αυτή η ασύδοτη έκρηξη πρωτογονισμού και βαρβαρότητας κυοφορείται, εκτρέφεται και τελικά οχυρώνεται μέσα στα σχολικά και πανεπιστημιακά κτήρια, σπουδαστήρια, γραφεία. Και διαρκεί αυτός ο εφιάλτης στην Ελλάδα σαράντα πέντε (45) χρόνια τώρα. Δεν είναι ευθύνη και αρμοδιότητα της αστυνομίας αυτό το παγιωμένο έγκλημα, είναι αποκύημα του μηδενισμού που συνιστά τη «φιλοσοφία» του «προοδευτικού» εκπαιδευτικού μας συστήματος και την «προοδευτική» λογική («χωρίς αιδώ ή λύπην») του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου».

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 14 Νοεμβρίου 2019, αρ. φύλλου 1009.


3 σχόλια:

  1. Αναγνώστης31/5/20

    Από τα καλά της καραντίνας, εκτός από τα τροχαία που δε συνέβησαν, και η εξαφάνιση εικόνων καταστροφής με δράστες νέους μας που ξεσπούν τον για οποιονδήποτε λόγο θυμό τους οπουδήποτε. Μακάρι να εκλείψουν για πάντα, θα 'ναι ένα από τα μεγαλύτερα καλά που θα μας έχει κάνει η καραντίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος1/6/20

    Αμ,το άλλο με τις φόλες και το σκουπιδαριό ολούθε που το βάζεις....το καλύτερο θα ήταν να παραμείνει η Καστοριά μονίμως σε καραντίνα λόγω της πνευματικής ανεπάρκειας των κατοίκων της.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος2/6/20

    Η Καστοριά είναι πολύ βρώμικη. Οι κάδοι ξεχειλίζουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ