Η λαίλαψ των "αγανακτισμένων" επανακτά "βραχείαν κεφαλή". Σχεδόν τους είχαμε ξεχάσει παρά το ότι τους οφείλουμε την αλήστου μνήμης πενταετία που περάσαμε με την "διακυβέρνηση" ΣυΡιζΑ-Καμένου (και καθόλου, γι' αυτό κυρίως, δεν θα πρεπε να τους λησμονούμε ή να τους συγχωρούμε!). Διεκδικεί ζωτικό χώρο, εκμεταλλεύεται ψυχολογικά τη δεινή κατάσταση και πάλι...
Τα κινήματα της πλατείας "οσμιζόμενα" τις συνέπειες των περιοριστικών μέτρων περί συγχρωτισμού και απόστασης στο ζήτημα της επιβίωσής τους, κάνουν ξανά την εμφάνισή τους. Στις πλατείες συνωστίζονται 5G-"βαρεμένοι", "κουνημένοι" αντιεμβολιαστές, πικραμένοι χρυσαυγίτες, εξεγερμένοι ρομά, αρνητές τής ύπαρξης του ιού, αντιστεκόμενοι στα lockdown, άλλα πάσης φύσεως (βαριά και ανίατα) παρόμοια ψυχιατρικά περιστατικά και... νεολαίοι του ΣυΡιζΑ που αντιστέκονται στη βία της εξουσίας ("κορωνοκαταστολή") η οποία με πρόσχημα την υγειονομική κρίση θα απειλήσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.
Στο μεγάλο κάδρο, ο μέχρι πρότινος συνετός (τάχα μου...), με το ξέσπασμα της πανδημίας, πατερούλης Αλέξης, βρίσκει και πάλι τον παλιό κακό εαυτό του και ετοιμάζει μελετημένη αντεπίθεση με την ευκαιρία της επερχόμενης (και προφανώς ανεξέλεγκτης) οικονομικής κρίσης. Και ένας αίσχιστος ιερωμένος αφορίζει από άμβωνος τον πρωθυπουργό και κάνα δυό υπουργούς του... Η θερμοκρασία στους 40 βαθμούς Κελσίου.
Και πού να σφίξουν κι άλλο οι ζέστες...
Ετοιμάζω το φαγητό μας -η πολυτέλεια του Σαββατοκύριακου- στην εστία φυσικού αερίου στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού… Δεν θέλω να βγω, δεν θέλω να κολυμπήσω πλάι στα μπιτσόμπαρα-νταπουντουπου ή να στριμωχτώ πάνω στην άμμο με ανέμελους λουομένους και πολλαπλά πανομοιότυπα του instagram. Είμαι εξ άλλου σταθερά αντικοινωνικός...
Χύνω από το ποτήρι μου λίγο κρασί στο χώμα για τους αποθαμένους μου ονοματίζοντας (Δημήτρη, Δημήτρη, Ελένη, Νίτσα, Γιάννη, Μάνο, Ελενίτσα-μάνα... απώλειες δέκα μόλις μηνών...) και μένω να κοιτάζω έκθαμβος ένα ολάνοιχτο τριαντάφυλλο του κήπου μας. "Δεν βρέθηκε ακόμα ο Μαγγελάνος ενός τριαντάφυλλου" έγραψε ο Ελύτης...
Δεν ξέρω αν ένα ποιητικό ή πονετικό κοίταγμα στον κόσμο θα σταθεί ικανό να μας σώσει από την δεσπόζουσα τρέλα και την ανέσπερη ανοησία…
Το κείμενο αναρτήθηκε στο προσωπικό ιστολόγιο του κ. Ν. Τσίγκα: xartokoptis.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.