ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ-ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Το Εορτολόγιο της Λουίζας

ΟΔΟΣ 20.10.2022 | 1145

Κυριακή, 26 Οκτωβρίου: Δημητρίου, Mεγαλομάρτυρος του Μυροβλήτου. Άραγε, σε ποια εκκλησία θα έχει σήμερα τον περισσότερο κόσμο; Να δω πάντως, και τα τοιχοκολλημένα χαρτιά μνημόσυνων και ύστερα θα αποφασίσω. Μάλλον έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό με βλέπω να στήνομαι. Τρία μνημόσυνα, τεσσαρακονθήμερα όλα· οι πιστοί με πρόσφατες μνήμες των νεκρών τους ακόμη. Ο Άγιος Δημήτριος θα έχει πολύ κόσμο, πολλούς επίσημους, και φυσικά πολλούς επαίτες στημένους απ’ έξω. Δεν μου μένει και πολύς χρόνος να ετοιμαστώ, άργησα κάπως να ξυπνήσω. Πάλι πόνο στο στομάχι· όλη τη νύχτα δυόσμο έβραζα και έστυβα λεμόνι για να διώξω τις αναγούλες που δεν έλεγαν να σταματήσουν. Τα μαλλιά δεμένα σε χαμηλή αλογοουρά, ένα ζευγάρι σοσόνια, μια λουλουδάτη, χιλιοφορεμένη και τριμμένη φούστα μέχρι κάτω από το γόνατο. Aφήνει όμως να ξεχωρίζει η παραμορφωμένη από την πολιομυελίτιδα κνήμη. Από πάνω την παλιά μπλούζα φούτερ, ξεχειλωμένη και ξασπρισμένη, με ελεύθερο ένα μέρος του στέρνου να φαίνονται τα σημάδια της λεύκης. Παπούτσια,-καλά- εκείνα τα λουστρίνι με το φθαρμένο τακούνι, που θέλοντας και μη σε κάνουν να γέρνεις στο ένα πόδι. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη: αξιοθρήνητη όψη• όχι πως δεν είμαι έτσι κι αλλιώς αξιοθρήνητη. Οι κύκλοι κάτω από τα μάτια δεν χρειάζονται τονισμό, η δυστυχία φωνάζει από μακριά. Και, με την τσάντα την ξεφλουδισμένη στο χέρι, ξεκινώ, κούτσα-κούτσα για τη δουλειά. Σίγουρα θα βγει γερό μεροκάματο σήμερα, αν βέβαια, αντέξω και δεν με πιάσουν πάλι οι αναγούλες και οι στομαχόπονοι. Χρόνια τώρα στην πιάτσα ποτέ δεν κιότεψα, πάντα με γεμάτο πουγκί γύριζα σπίτι. Σπίτι! ο Θεός να κάνει σπίτι αυτήν την υπόγεια τρύπα στον ακάλυπτο χώρο μιας πολυκατοικίας της κακιάς ώρας, στο κέντρο της πόλης. Οι δικοί μου (δικοί μου;) στον Εύοσμο μένουν, αλλά είναι αρκετός καιρός τώρα που δεν άντεχα την καθημερινή μετακίνηση με το αστικό. Βολεύει το κέντρο για ζητιανιά. Με το εορτολόγιο στο τραπέζι δίπλα στο κρεβάτι, σχεδιάζω το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Ποιος ναός γιορτάζει, σε ποιον ναό γίνεται λιτάνευση ποιας εικόνας, ποιας κάρας αγίου και τα παρόμοια. Πάντοτε, όμως, περνώντας από το κέντρο, ρίχνω μια ματιά και για μνημόσυνα. Ιδίως τα Σαββατοκύριακα.

Άρχισα αυτή τη δουλειά από πολύ μικρή, με τη γιαγιά βοηθό στην αρχή· όταν είδαν ότι τα κατάφερνα και μόνη, ασχολήθηκε εκείνη με τα μικρότερα αδέλφια μου, άλλα πέντε που δεν δείχνουν και τόση προθυμία. Προτιμούν, είπαν, να μάθουν γράμματα ή να γίνουν γυρολόγοι, σαν τον πατέρα. Δεν ξέρω γιατί, κάτι μέσα μου μού λέει, πως εγώ δεν είμαι πραγματικό παιδί τους, αν και ποτέ κανένας δεν με κακομεταχειρίστηκε, ούτε και άκουσα κάποιον να ψιθυρίζει κάτι σχετικό. Μόνο, να: δεν μοιάζω σε κανέναν τους. Και για το σακατεμένο πόδι δεν απαντάν ποτέ όταν τους ρωτάω γιατί δεν με πήγαν στο νοσοκομείο, γιατί άφησαν να παραμορφωθεί τόσο. Σηκώνουν τους ώμους και η μάνα με χαϊδεύει τρυφερά στο μάγουλο και λέει πάντα:- «Είσαι, όμως η πιο όμορφη απ’ όλα σου τ’ αδέλφια!». Η αμφιβολία, ωστόσο, έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μου.

Να με, λοιπόν, με το θλιμμένο και πονεμένο μου ύφος, έξω από τη Μητρόπολη και, όπως το περίμενα, μονοπωλώ την ελεημοσύνη των καλών Χριστιανών. Το πονεμένο ύφος, δυστυχώς, δεν είναι απ’ το θεατρικό μου ρεπερτόριο. Πονάει το στομάχι πιο πολύ και από χτες, πονάει πολύ, πονάει αφόρητα, τόσο που διπλώνομαι στα δύο και πριν καλά-καλά το καταλάβω, βρίσκομαι στο έδαφος έτοιμη να λιποθυμήσω. Κάποιοι πιστοί που έτυχε να έλθουν αργοπορημένοι προσπαθούν να με βοηθήσουν να σηκωθώ. Φωνάζουν από το εκκλησίασμα έναν γιατρό, ειδοποιεί εκείνος το ΕΚΑΒ, στα επείγοντα του διημερεύοντος νοσοκομείου καταλήγω. Όταν συνέρχομαι πολύ αργότερα, προς το βράδυ, με ρωτάει μία νοσοκόμα αν έχω κάποιον να ειδοποιήσω, ρωτάει να μάθει την ηλικία μου, πού μένω, με πιάνει πανικός! -«Αφήστε με, σας παρακαλώ, να φύγω, καλά είμαι τώρα, μια ζαλάδα ήταν μόνο!». Δεν ήταν βέβαια μόνο ζαλάδα. Ο γιατρός που έρχεται δίπλα στο κρεβάτι μου ανακοινώνει, χαϊδεύοντάς μου κι αυτός τρυφερά το μάγουλο, πως είμαι έγκυος και μάλιστα σε προχωρημένη κύηση, τέταρτο μήνα, σχεδόν στο έβγα του. Με πιάνουν τα κλάματα. Έγκυος; Πώς είναι δυνατόν; Θέλει οπωσδήποτε να μιλήσει με τους δικούς μου, είτε γονείς, είτε σύζυγο! Και ότι πρέπει να μείνω στο νοσοκομείο για παρακολούθηση. Δίνω στη νοσοκόμα το όνομα του πατέρα μου και περιμένω να νυχτώσει. Ντύνομαι βιαστικά, παίρνω το τσαντάκι μου από το κομοδίνο και το σκάζω κάποια στιγμή που δεν με βλέπει κανείς· μπαίνω στο πρώτο ταξί που περνάει απ’ έξω. Στην τρύπα μου, κάθομαι και σκέφτομαι. Όχι και να γεννήσω παιδί από βιασμό! Έξω από ναό είχε γίνει κι αυτό. Και ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό τότε ότι θα έμενα έγκυος! Στη γιαγιά μου θα προστρέξω μόλις ξημερώσει. Ξέρει αυτή από μαντζούνια και γιατροσόφια. Και όσο το σκέφτομαι! Εκείνος ο τραγόπαπας που με κάλεσε να περάσω μέσα στο κηροστάσιο μόλις τέλειωσε με την παράκληση. Τι κι αν προσπάθησα να φωνάξω; Ψυχή ζώσα, πουθενά τριγύρω.-«Και μη βγάλεις τσιμουδιά. Πουθενά δεν θα βρίσκεις δουλειά!». Μ’ έσπρωξε δυνατά από το παραπόρτι και ούτε κουράγιο να κλάψω δεν είχα, όχι να μιλήσω γι’ αυτό!

Να τελειώνω μια ώρα νωρίτερα με το σπόρο του τράγου, και ποτέ πια εμπιστοσύνη στην καλοσύνη των ιερέων! Ποτέ σε ολονυκτίες και νυχτερινές αγρυπνίες! Κι ακόμη δεν έκλεισα τα δεκαπέντε! Αχ, Θεέ μου, βόηθα να ξεμπερδέψω μ’ αυτήν την ιστορία χωρίς παρατράγουδα!

 Άρχισε να τρέχει το αίμα ποτάμι ανάμεσα στα πόδια μου. Έβαλα τα κλάματα, έβαλα και τις φωνές. Ποιος να μ’ ακούσει; Εκεί, στο τσιμεντένιο πάτωμα της κουζινούλας, τέλειωσαν όλα. Μάζεψα τα αίματα, μάζεψα και το πραματάκι που έμοιαζε με βατραχάκι, αρκετά μεγαλύτερο όμως, στον κουβά και από κει στη λεκάνη του λουτρού. Με κρύο νερό πλύθηκα, με τα τέσσερα σύρθηκα μέχρι το κρεβάτι. Αύριο πρωί-πρωί, με το πρώτο αστικό, γυρίζω σπίτι. Αν δεν τα κακαρώσω μέχρι τότε…

Βόηθα Θεέ μου, βόηθα Παναγιά μου...

* * *

Ο πατέρας κατέφθασε ειδοποιημένος από την Αστυνομία. Βρήκε τη Λουΐζα στο κρεβάτι, μέσα στα αίματα· με ένα μολύβι στο χέρι και ένα ημερολόγιο επάνω στο τραπέζι. Εορτολόγιο, έγραφε...

Αγώνας γίνεται να την κρατήσουν στη ζωή, συνεχείς μεταγγίσεις αίματος. Άρχισαν οι προανακρίσεις...

Φωτογραφία: Ο Άγιος Δημήτριος στον βυζαντινό ναό των Αγίων Αναργύρων στην Καστοριά.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 20 Οκτωβρίου 2022, αρ. φύλλου 1145.