16.6.15

ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ-ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ: Ένα ποίημα της Leah Goldberg και τρεις ύστερες σκέψεις αφιερωμένες στη μνήμη της Νένης Τσαδήλα


Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ

Η νύχτα που χάνεται, λες και οι πετεινοί λαλούσαν.
Δεν είμαι ικανή να σηκωθώ.

Το φως του πρωινού. Λες και οι θύρες τύμπανα χτυπούσαν.
Δεν είμαι ικανή να σηκωθώ.

Η μέρα θα λυγίσει κάτω απ’ το βάρος αυτής της κάψας,
πνιγμένη στην γλυκιά ευωδιά της πικροδάφνης,
η γλώσσα μαραμένη στο πικρό της στόμα.
Κι ακόμη τα μάτια μου ν’ ανοίξω δεν μπορώ
και μ’ ένα βλέμμα ν’ αποκρούσω 
εκείνο που ποτέ δεν τελειώνει.


Και τρεις ύστερες σκέψεις:


Αν, λέω, αν, όλοι εμείς που ήρθαμε να σε κατευοδώσουμε, σου συμπαραστεκόμασταν όταν έδινες τον αγώνα σου τον καλό για να μείνει όρθιο το κτίριο στο πρώην στρατόπεδο Μαθιουδάκη,

Αν, λέω, αν, ο δήμαρχός μας, που επίσης ήρθε να σε κατευοδώσει, έδινε μια υπόσχεση πως θα φροντίσει να βρει, το συντομότερο, κατάλληλο χώρο για να στεγαστούν θεατρικές και άλλες εκδηλώσεις στην πόλη μας και τ’ όνομά σου να του δώσει,

Αν, λέω, αν, φροντίζαμε όλοι εμείς που σου είπαμε το τελευταίο αντίο ν’ αγωνιστούμε για ν’ ανεβάσουμε την πόλη μας λίγο ψηλότερα,

Σίγουρα το χώμα που σε σκέπασε πιο ελαφρύ θα ήταν.


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Φεβρουαρίου 2015, αρ. φύλλου 774


Σχετικά: ΟΔΟΣ: Δυσαναπλήρωτο κενό στην πόλη

1 σχόλιο:

  1. Το λουλουδάκι του μπαξέ17/6/15

    Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν.
    Το πιο περιεκτικό επιμνημόσυνο που γράφτηκε.
    Εντελώς ποιητικό συνάμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ