26.6.15

ΝΙΚΟΥ ΜΠΑΛΙΑΚΑ: Ο δικός της άνεμος

Δεν μου αρέσουν οι νεκρολογίες και ειδικότερα σε αγαπημένους φίλους και ακόμη περισσότερο σε σημαντικότατους συνεργάτες σε μια πολυετή, σχεδόν 25ετή,  παράλληλη και μεστή πορεία όπως η Νένη...

Το παράδοξο είναι πως δεν μου αφήνει κανένα «κενό» η αναχώρησή της γιατί ακριβώς είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που πέρασαν από αυτή την ταλαίπωρη αισθητικά, συναισθηματικά και συνειδησιακά πόλη και άφησαν ένα σημαντικό έργο-περιεχόμενο απόλυτα προσβάσιμο και διαχειρίσιμο από τους εναπομείναντες οι οποίοι και οφείλουν να συνεχίσουν.

Δεν νομίζω πως αρμόζουν θρήνοι παρά μόνον αναμνήσεις, χαρούμενες, έντονες και δυνατές στιγμές….

Κάποτε της είχα πει πως μοιάζει με την Μαίρη Πόππινς, όπως αυτή η εικόνα είχε πλαστεί στο παιδικό μου μυαλό όταν είχα πρωτοδιαβάσει το βιβλίο…

Και συνεχίζω να έχω την ίδια εικόνα…. η Νένη ήρθε πετώντας, φερμένη από τον δικό της άνεμο, φορώντας το ψαθάκι της και κρατώντας στο ένα χέρι την θαυματουργή τσάντα της και στο άλλο την ομπρέλα της με την λαβή-κεφάλι παπαγάλου. Και μας «ντάντεψε» όλους μας.

Έφυγε με τον ίδιο τρόπο για αλλού, να «αναστατώσει» με τον δικό της μοναδικό τρόπο άλλα καθώς πρέπει σπιτικά, γειτονιές, πολιτείες….  Μας μένει το νέο αντάμωμα…

Την ευχαριστώ με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως, όχι μόνο προσωπικά, αλλά όσο μου επιτρέπεται και εκ μέρους της θεατρικής ομάδας της «Μυήσεως» την οποία στήσαμε παρέα πριν δέκα περίπου χρόνια….

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 5 Φεβρουαρίου 2015, αρ. φύλλου 774


Σχετικά: ΟΔΟΣ: Δυσαναπλήρωτο κενό στην πόλη

1 σχόλιο:

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ