Όταν αναλάμβανε την εξουσία η παρούσα δημοτική αρχή, οι υποσχέσεις ήταν πολλές, από τους ερχόμενους αναμορφωτές και εκσυγχρονιστές, οι οποίοι επανέφεραν σε κάποιους, για μια ακόμη φορά, την ελπίδα της προσδοκίας για πολλά και τρανταχτά στην ρακένδυτη πολιτιστικά Καστοριά.
Όμως, κάποτε τελειώνουν για όλους τα ψέματα και οι δικαιολογίες. Βέβαια η επιδείνωση της κρίσης, εκτός πια από τη γούνα, και σε άλλους τομείς της τοπικής οικονομίας, θέτει την Καστοριά στο περιθώριο, την κάνει να ανήκει σε μια άγονη γραμμή, να προσπαθεί να αρπάξει ό,τι μπορεί σε μια χώρα που καταρρέει.
Η οικονομική ασφάλεια των πολιτών είναι πλέον άγνωστη έννοια, τα προβλήματα όλων μεγαλώνουν, ο τουρισμός αγκομαχά και έτσι η σημερινή Καστοριά είναι σίγουρα σε μειονεκτικότερη θέση απ’ όλες τις γειτονικές περιοχές που θεωρούνταν και αυτές προβληματικές.
Η πρωτεύουσα του νομού Καστοριάς σίγουρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αισθάνεται ισχυρή, το ίδιο και οι άρχοντές της, μια και είναι πόλη προβλημάτων που διογκώνονται μέρα με την μέρα.
Υπάρχει σίγουρα φιλοτιμία των κινήτρων σε αρκετούς που πραγματικά ενδιαφέρονται και πονούν τον τόπο, όμως η κατάσταση σε πολλούς τομείς είναι πραγματικά αφόρητη.
Οι αντιστάσεις των πολιτών έχουν αδρανοποιηθεί, η απουσία νέων ανθρώπων από τα κοινά είναι φανερά αισθητή και ο λαός έχει γίνει θεατής σε ένα έργο δίχως να γνωρίζει πως θα πρέπει και ο ίδιος να πάρει μέρος σ’ αυτό ως πρωταγωνιστής, και όχι ως κομπάρσος.
Το θέμα του πολιτισμού, βαθύ και στερημένο, ειδικά στη δική μας πόλη. Αυτός ο πολυδιαφημισμένος πολιτισμός μας έχει αξιοθαύμαστη αντοχή.
Μπορεί και λειτουργεί ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως, με πολιτιστικές ανταλλαγές, αδελφοποιήσεις, συνεργασίες, με πολιτιστικές εκδηλώσεις, που ειδικά τώρα το καλοκαίρι –ποτέ χειμώνα- δεν πρέπει να λείπουν από καμία πόλη, χωριό ή ραχούλα, με πολιτιστικά έργα τα οποία όμως είναι αόρατα και προσπαθούν όλοι να τα φθάσουν μα συνεχώς ξεφεύγουν και, τέλος, με πολιτιστική πολιτική, η οποία ενδόξως και πάλι θα μας χτυπήσει την πόρτα, γιατί αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον προεκλογικό αγώνα των υποψηφίων.
Είναι ίσως αυτή η πολιτιστική πολιτική το χωνευτικό κάθε δύστροπης και δύσπεπτης πολιτικής, είναι η μεγάλη προσφορά στον πολίτη από τους εκάστοτε υποψηφίους, ακόμη και για τους πλέον δύσπιστους και σκληρούς.
Στολίζεται και ντύνεται, είναι πάντα ανθεκτική και πάντα κάτι σαν λαμπερή πούδρα στο πρόσωπο μιας κακομακιγιαρισμένης γυναίκας, με γκλίτερ, φτερά και βαλίτσες υποσχέσεων.
Δεν γνωρίζω πόσοι πλέον θα είναι εκείνοι που θα της υποκλιθούν, γνωρίζω όμως πως είναι αρκετοί αυτοί που θα χαμογελάσουν ειρωνικά ακούγοντας νέες υποσχέσεις για πολιτιστικά και πνευματικά κέντρα, για πινακοθήκες και πολυχώρους πολιτισμού. Δυστυχώς οι πολιτικοί και οι υποσχέσεις τους απέχουν από το ήθος και το κύρος που θα πρέπει να ακολουθεί την κάθε τους πράξη, έτσι είναι αναξιόπιστοι, όμως και αυτό ουσιαστικά δεν έχει σημασία, γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, που ήταν στην εξουσία και χτύπησαν πόρτες για ψήφους, υποσχέθηκαν και δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους, ξανάρχονται με νέες δυνάμεις… για νέα αρχή. Και ο λαός, σαν μαγεμένος, σαν νάχει πάρει χάπια που φέρνουν τη λήθη, ξαναψηφίζει τους ανώνυμους, άοσμους, άβουλους, παρατρεχάμενους συμβούλους, από τους οποίους μάλιστα ορισμένοι δε γνωρίζουν πώς να αρθρώσουν λόγο, δεν έχει ακουστεί ποτέ η φωνή και η γνώμη τους.
Έσχατη θλίψη αποτελεί ο ίδιος ο ψηφοφόρος που πιστεύει πως τα επόμενα χρόνια κάτι καλύτερο θα συμβεί, κάπως σωστότερα θα κινηθούν οι άρχοντες, πως η ψήφος του θα τον δικαιώσει.
Ο λαός της Καστοριάς, φανερά αδικημένος σε πολλά σε σύγκριση με τους πολίτες άλλων επαρχιακών πόλεων, στερείται εδώ και χρόνια, καθαρά εξαιτίας των πολιτικών που επιλέγει, βασικές πολιτιστικές υποδομές και έργα που θα μπορούσαν να απεγκλωβίσουν την καθημερινότητα του κάθε πολίτη, να τον καθοδηγήσουν πολιτιστικά, να τον βοηθήσουν να δημιουργήσει στόχους.
Τελικά ο πολιτισμός, που είναι το καθολικό λαϊκό φρόνημα και ο τρόπος που ο κάθε πολίτης καλύπτει τις ανάγκες του και νηματοδοτεί την καθημερινότητά του, είναι πραγματικά δύσκολο και πολλές φορές ακατόρθωτο ιδανικό για τον πολίτη.
Δεν θα ήταν όμως καθόλου δύσκολο, αν οι άρχοντες αυτού του τόπου, φρόντιζαν πολλά χρόνια πριν, ο τόπος αυτός να μην στερούνταν αυτά που δικαιωματικά του άξιζαν και που δεν μπορεί, εδώ και χρόνια, να καταστήσει έστω και έναν απλό χώρο πολιτισμού, ένα πνευματικό κέντρο.
Βαριά ευθύνη έχουν όλοι τους, όπως αναφέρει και ο κ. Θανάσης Μπατσόπουλος σε άρθρο του στην ΟΔΟ με τίτλο «Το Πολιτιστικό και Πνευματικό Κέντρο Άργους Ορεστικού» και ο πολίτης όχι μόνο δεν πρέπει αλλά και δεν έχει πλέον δικαίωμα να συγχωρεί κανέναν τους.
Προσωπικά θυμάμαι τη δήλωση του νυν δημάρχου, ο οποίος, σε συγκέντρωση στο χώρο του δημοτικού συμβουλίου Καστοριάς, αμέσως μετά την εκλογή του, δεσμεύτηκε για τη δημιουργία Πνευματικού-Πολιτιστικού Κέντρου, και μάλιστα είχε δηλώσει ότι θα παραιτηθεί σε περίπτωση που δεν πραγματώσει αυτήν του τη δέσμευση.
Όμως οι ευθύνες ανήκουν δυστυχώς και σε όλους τους προηγούμενους και όχι μόνο σ’ αυτούς, αλλά πλέον και σ’ όλους εμάς, που δυστυχώς ξεχνούμε και ανεχόμαστε την πόλη μας δίχως ένα χώρο πολιτισμού.
Κάποτε, πριν χρόνια, υποψήφια και εγώ με τον συνδυασμό «Καστοριανή Ενότητα», έδινα υπόσχεση, μαζί με άλλους συνυποψήφιους, στους Καστοριανούς πολίτες για τη λειτουργία της Πινακοθήκης, που θα στεγαζόταν στο αρχοντικό Βέργουλα, τη δημιουργία Πολιτιστικού Κέντρου και αρκετά άλλα σε σχέση με τον πολιτισμό.
Δυστυχώς διαψεύστηκα, παραιτήθηκα και κατάλαβα πως ο πολιτισμός ήταν και είναι το τελευταίο με το οποίο μπορεί να ασχοληθεί σοβαρά ο κάθε υποψήφιος ο οποίος ενδιαφέρεται πρωτίστως για ψήφους και θέση.
Από τότε μέχρι και σήμερα τίποτε δεν κινήθηκε φυσικά, ο χώρος του αρχοντικού Βέργουλα, αντί για Πινακοθήκη, παράνομα δόθηκε για στέγαση της σχολής Οργανοποιίας, η οποία δεν υπάρχει πια, και κατόπιν (υπο)λειτούργησε σαν πινακοθήκη μόνο για την Έκθεση Παπάζογλου. Μετά σιωπή. Όσο για Πνευματικό Κέντρο… τώρα πια ξέρω, έχω καταλάβει, όπως εξάλλου και πολλοί συμπολίτες μου.
Δεν γνωρίζω πόσο υπερήφανοι μπορεί να αισθάνονται για τις υποσχέσεις τους, τις δεσμεύσεις τους που αφορούν στον πολιτισμό της Καστοριάς, όλοι αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν.
Σίγουρα με τις πράξεις, τις παραλείψεις και την αδιαφορία τους η πόλη συνεχίζει να στερείται χώρους πολιτισμού.
Χωρίς αυτά η πολιτιστική πενία της πόλης θα συνεχίζεται –πιστεύω πως ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει- και σίγουρα η εικόνα μιας κοινωνίας που μπορεί και προχωρά χρόνια μόνο με φιλόδοξες και ψεύτικες διακηρύξεις υποψηφίων δεν νομίζω ότι κερδίζει, αλλά χάνει σίγουρα, και, το σημαντικότερο, χάνει νέους ανθρώπους και πικραίνει τις λίγες φωτεινές, μεμονωμένες, φιλότιμες και αξιόλογες προσπάθειες ατόμων ώστε να σώσουν τα προσχήματα, έστω και αποσπασματικά και με κάθε τρόπο.
Με αυτές τις απογοητευτικές θέσεις, που όμως σίγουρα συνιστούν μια πραγματικά βαθιά κοινωνική στέρηση στο χώρο του πολιτισμού, θα ήθελα να κλείσω λέγοντας όμως ένα μεγάλο εύγε στην εξουσία του Δήμου Άργους Ορεστικού, και προσωπικά στον Δήμαρχο κ. Τοτονίδη, γιατί η αγάπη του, καθώς επίσης και των πολιτών του Άργους για τον πολιτισμό μετουσιώθηκε σε έργο.
Όσο για το Πολιτιστικό-Πνευματικό Κέντρο-Πινακοθήκη-Πολυχώρο της Καστοριάς, θέμα λεπτό βεβαίως…
Χρόνια και χρόνια πέρασαν, και άλλα θα περάσουν, γεμάτα κινδύνους, δίχως χρήματα, με αρχομανείς συνεργάτες, ανησυχίες και τρέξιμο πολύ. Ε, να που στο τέλος κάτι μπερδεύεται και κάπου σκοντάφτει η μηχανή, στερεύουν οι κρουνοί… και κρίση…
Οι νοσηρά αισιόδοξοι μπορούν ακόμη να περιμένουν, τους παθολογικά ήρεμους «καρφί δεν τους καίγεται», «άσ’ τους να κόψουν το σβέρκο τους για τον πολιτισμό».
Όσο για τους επόμενους διεκδικητές της εξουσίας και των υποσχέσεων, και επειδή το φαρί της εξουσίας είναι ατίθασο και θέλει προσπάθεια για να κατακτηθεί, μέσα στο μίγμα των ηχηρών λέξεων, ας προσθέσουν και λίγη πολιτιστική σκόνη, αυτήν που έχει ελαστικότητα, ευκαμψία, προσαρμοστικότητα, εναλλαγή, αλλαγή, και, με λίγη (;) υπομονή ακόμη από τους πολίτες της Καστοριάς, το θαύμα του πολιτισμού θα συμβεί, δίνοντας επιτέλους έναν χώρο πολιτισμού στην βυζαντινή αρχόντισσα.
Το άρθρο αφιερώνεται στους
Γιώργο Γκολομπία & Χρυσόστομο Τζημάκα:
Με τον Γιώργο σκεφτόμασταν και αναζητούσαμε χώρο για να πραγματοποιηθεί η έκθεση Παπάζογλου αρχικά στην Καστοριά. Δυστυχώς δεν πρόλαβε. Με τον Χρυσόστομο, περιμέναμε την Πινακοθήκη για μια κοινή έκθεση. Έφυγε έχοντας και διατηρώντας ελπίδες για τη δημιουργία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.