Όλα τα φταίει αυτός ο χαμογελαστός δικυκλιστής που με συνάντησε την ώρα που η διαμαρτυρία εξελισσόταν: αυτός ο Μάριος, που κατέβαινε για να διαμαρτυρηθεί μαζί με τους άλλους, τους γνωστούς αλλά καθόλου ύποπτους συμπολίτες που έχουν προ πολλού ξεπεράσει την εξάρτηση του σημερινού ανθρώπου από τον καναπέ και τις πάσης φύσεως καθιστικές διαμαρτυρίες και ανασκουμπώνονται, κινητοποιούνται, αγωνίζονται ενεργά, διεκδικούν φωναχτά.
Έτσι κατέβηκα κι εγώ στη Νομαρχία και είδα μια εικόνα που με ξάφνιασε θετικότατα: πολλές άσπρες κορδέλες, δεμένες στα κάγκελα του κτιρίου που μας διοικεί, να ανεμίζουν παιχνιδίζοντας στον απαλό αέρα. Και μ’ αυτό τους το παιχνίδισμα να διαμαρτύρονται. Ανεπαίσθητα και τόσο τρυφερά από τη μια∙ αλλ’ από την άλλη πολύ ηχηρά εξαιτίας της τόσης και τόσο αναπάντεχης τρυφερότητας…
Δόξα τω Θεώ! Εξέφρασα με πολύ ενθουσιασμό τα συγχαρητήριά μου για την υπέροχη αυτήν η ιδέα, έκανα το χρέος μου ως ενεργός πολίτης αυτής της προικισμένης από τη φύση πόλης, είδα και άλλους ενδιαφερόμενους που ζουν κοντά στη λίμνη, είδα και άλλους αδιάφορους που αντιδρούν λες και το πρόβλημα δεν τους αφορά και έφυγα ευχαριστημένη και νιώθοντας τυχερή για τη στιγμή που μόλις είχα ζήσει.
Ομολογώ πως το παρακολούθησα το θέμα στη συνέχεια. Ήθελα να μάθω πώς εξελίχθηκε. Ξαφνιάστηκα και πάλι ευχάριστα όταν διαπίστωσα την προβολή της διαμαρτυρίας και πιο έξω από τα στενά όρια του όμορφου νομού μας. Επιτέλους! Να που οι κορδέλες έχουν δυνατή φωνή και ακούγονται και παραέξω. Βεβαίως το άπλωμα ενός θέματος και πιο κάτω δεν εξασφαλίζει τη λύση του. Αλλά, αν κρίνουμε από τη σπουδή με την οποία έδρασαν οι «αρμόδιοι» το χειμώνα, όταν η ίδια βαριά άρρωστη λίμνη μας είχε πλημμυρίσει, και αν κρίνουμε και από την ταχύτητα με την οποία επανήλθαμε στα φυσιολογικά μας, τότε υπήρχε και πάλι η πιθανότητα να έχουμε ένα καινούριο ανασκούμπωμα και μια λύση πιο κοντά απ’ όσο φαινόταν πως θα υπάρξει, αν θα υπήρχε ποτέ.
Όμως…
Όμως, ενώ τα Μ.Μ.Ε. μίλησαν για την πρωτοτυπία στον τρόπο διαμαρτυρίας στην Καστοριά και, προπαντός, ενώ άρχισαν περισσότεροι συμπολίτες μας να συναισθάνονται και να παίρνουν το μέρος μας, ένα ψαλίδισμα έκοψε τη διαμαρτυρία στη μέση. Ένα ψαλίδι όρμησε στις διαμαρτυρόμενες κορδέλες με το χρώμα του λευκού ψηφοδελτίου της διαμαρτυρίας και τις έκοψε την ώρα που ανέμιζαν παιχνιδιάρικα. Κι έτσι κάποιοι που ενοχλήθηκαν σφόδρα ξεμπέρδεψαν και με τις προκλητικές κορδέλες και με τη διαμαρτυρία. Και ίσως και με το θέμα της λίμνης. Που γι’ αυτούς δεν είναι πρόβλημα. Καθόλου μάλιστα. Αφού το δικό τους σχόλιο σχετικά με τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνας των επιστημόνων του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ήταν απλώς η επιβεβαίωση της ανυπαρξίας οποιουδήποτε προβλήματος: «Απλώς αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο» είπαν και… μας ησύχασαν. Και μας θύμισαν εκείνα τα παιδιά που, όταν κάνουν κάτι κακό και τα ρωτάς γιατί, σου απαντούν: «όλοι το κάνουν», σαν αυτό να αποτελεί ακλόνητη δικαιολογία. Έτσι, λοιπόν, αφού αυτή η βρομιά και η μπόχα μάς κατακλύζουν κάθε χρόνο, αυτό σημαίνει πως είναι πέρα για πέρα φυσιολογικό το φαινόμενο και μην ανησυχείτε. Μην ανησυχείτε λοιπόν αν κανένας δεν κολυμπάει στη λίμνη, μην ανησυχείτε που στον καύσωνα τα παιδιά μας δε διανοούνται να βουτήξουν στη λίμνη, μην ανησυχείτε και κόβεται η όρεξή σας για καστοριανό γριβάδι,… Αφού έτσι γίνεται πάντα ή έστω τα τελευταία χρόνια, αυτό είναι το φυσιολογικό. Τόσο τεκμηριωμένα! Μην ανησυχείτε, λοιπόν, καθόλου! Δεν υπάρχει λόγος! Όλα είναι καλά!
Και οι άλλοι; Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο; Ε, καλά! Αυτοί συνωμοτούν εναντίον μας. Μας ζηλεύουν και επιδιώκουν να μας βλάψουν για να βγουν αυτοί κερδισμένοι. Κι οι εδώ; Όλοι αυτοί που διστάζουν να φάνε γριβάδι, όσο και αν τους αρέσει, όσο κι αν τους έχει λείψει; Ε, αυτούς αγνοήστε τους. Αυτοί δεν ξέρουν τι λένε, εν αντιθέσει με εμάς. Αυτοί κάνουν τους έξυπνους. Ή μπορεί η μόνη τους έννοια να είναι η προβολή τους. Να θέλουν να φαίνονται. Γι’ αυτό και μόνο καταφεύγουν σε πανό και πορείες και κορδέλες. Όχι γιατί τους νοιάζει η υγεία τους και περισσότερο από αυτήν η υγεία των πολύτιμων παιδιών τους. Κι επιτέλους θα μπορούσαν να σιωπήσουν. Αφού έτσι πιστεύουν, ας προστατέψουν εαυτούς, τους κοντινούς τους και ας σιωπήσουν. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Γιατί να νοιάζονται και για τους άλλους; Γιατί να ενδιαφέρονται για όλους;
Αυτοί μοιάζουν με το ρόδι: ένα φαίνεται, αλλά όταν σπάσει πετιούνται από μέσα του πολλοί σπόροι. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή: δε γίνεται να γνωρίζουν οι πολλοί κι ούτε να μάχονται οι πολλοί γίνεται. Πάντα έτσι γινόταν. Οι λιγότεροι φωνάζουν, οι λιγότεροι εκφράζουν με τη φωνή τους τους πολλούς, οι λιγότεροι αγωνίζονται για όλους. Από τους αγώνες της μειοψηφίας βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Ή σχεδόν όλοι.
Γιατί υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που νομίζουν πως το να κρύβουν τα προβλήματα του τόπου κάτω από το χαλί είναι μεγάλη εξυπνάδα∙ που ισχυρίζονται πως όποιος φανερώνει τους προβληματισμούς του για τέτοια ζητήματα είναι εχθρός του τόπου. Ενώ, αντίθετα, όποιος τα καλύπτει είναι ένας πατριώτης με βούλα, αγαπά την πατρίδα του με αφοσίωση ζηλευτή, δεν είναι σαν τους άλλους τους προδότες, που κάνουν την ιδιαίτερη πατρίδα τους ρεζίλι και τη δυσφημούν ανά το Πανελλήνιο.
Διάλεξε, λοιπόν, Καστοριανέ αναγνώστη. Διάλεξε με ποιους θα πας: με αυτούς που δείχνουν την αγάπη τους για την Καστοριά σιωπώντας ή με τους άλλους που την κάνουν βούκινο, προδίδοντάς την; Αλλά, πριν διαλέξεις, αναλογίσου τι από τα δύο την ωφέλησε ως τώρα περισσότερο: η συγκάλυψη ή η παραδοχή; Βρες τη χρυσή ισορροπία ανάμεσα στην καρδιά σου, που αναβλύζει αγάπη –κι η δικιά μας το ίδιο-, και στο νου σου που ίσως και να έχει υπόψη του –εκτός από την έρευνα που επιβεβαιώνει τα γνωστή κατάσταση της αγαπημένης μας λίμνης- και τη φετινή μελέτη των Ηνωμένων Εθνών που λέει πως τα φετινά ακραία καιρικά φαινόμενα ήταν μια προειδοποίηση της φύσης, πως η κλιματική αλλαγή οφείλεται στο 90% στην ανθρώπινη παρέμβαση και πως:
«Αυτή η γενιά πρέπει να πάρει αποφάσεις αν θέλει να αποφύγει τέτοιες καταστάσεις».
Με πρώτη απ’ όλες την κατάργηση της τακτικής της σιωπής και της συγκάλυψης, που μας οδήγησαν εκεί όπου μας οδήγησαν∙ στο «δεν πάει άλλο»…
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου,
κάτοχος ενός από τα ονόματα που γράφτηκαν πάνω σε λευκή κορδέλα για να καθαριστεί η λίμνη μας, αλλά ψαλιδίστηκαν για να… καθαριστεί το Διοικητήριο, που, εξαιτίας τους… λερώθηκε… (Τελικά, αφού οι κορδέλες ψαλιδίστηκαν γιατί τα δημόσια κτίρια πρέπει να είναι καθαρά, τότε, όπως φαίνεται, η μόνη λύση σωτηρίας της λίμνης μας από την αληθινή βρομιά είναι να μετατραπεί σε… κτίριο. Γιατί δημόσια είναι ήδη…)
Υ.Γ.: Εντελώς ενημερωτικά, την τελευταία μέρα διαμαρτυρίας οι κορδέλες έγιναν πολύ περισσότερες απ’ όσες θα ήταν αν δεν είχαν στο μεταξύ ψαλιδιστεί. Και ήταν ο θυμός των Καστοριανών που τις πολλαπλασίασε…
Στη μνήμη της 13χρονης Σωτηρίας από την Πολυκάρπη,
πραγματικής μαχήτριας της ζωής, που όμως δεν πρόλαβε να μεγαλώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.