ΑΓΝΗΣ ΤΖΗΜΑΚΑ: Για τον Χρυσόστομο Τζημάκα

Πριν από 4 χρόνια, την ίδια μέρα, στον ίδιο χώρο, πραγματοποιήθηκαν τα πρώτα «Δραγούμεια». Εμπνευστής και ψυχή της εκδήλωσης ήταν ο Χρυσόστομος Τζημάκας.
Σήμερα, έναν χρόνο σχεδόν μετά το θάνατό του, συγκεντρωμένοι στον ίδιο χώρο τον θυμόμαστε και τιμούμε τη μνήμη του.
Λίγα λόγια θέλω να πω για τον Χρυσόστομο Τζημάκα, που για μένα, όπως και για όλους τους συγγενείς, ήταν και θα είναι πάντα ο αγαπημένος μας Χρυσούλης.

Δεν θα μιλήσω για τον επιστήμονα, το δάσκαλο, το ζωγράφο, τον καλλιτέχνη, το φίλο ή το συμμαθητή, αλλά για το θείο μου, το θείο μου τον Χρυσούλη!
Πάντοτε όλοι μας περιμέναμε με χαρά και ανυπομονησία να βρεθούμε μαζί του. Όπου κι όποτε βρισκόμασταν οι στιγμές ήταν ξεχωριστές. Μιλούσαμε μαζί του για όλα: για την ιστορία του χωριού μας, για τη γλώσσα μας –τα Βογατσιώτικα που τόσο αγαπούσε- για τα ήθη κι έθιμά μας. Οι γνώσεις μας γίνονταν πλουσιότερες κοντά του και οι προβληματισμοί μας πιο έντονοι. Ήταν ευχάριστος και χαρούμενος σε κάθε συζήτηση. Ζητούσαμε όλοι τη δική του γνώμη και άποψη για κάθε πρόβλημα και τη δεχόμασταν γιατί ξέραμε πως τα λόγια του ήταν σοφά.

Πρόσφερε πάντοτε σε όλη την οικογένεια απλόχερα την αγάπη του και τη βοήθειά του χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Ήταν ιδιαίτερα ήρεμος και διακριτικός, χωρίς να επιβαρύνει κανέναν με την παρουσία του. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας ήταν πάντοτε δίπλα μας. Ήταν δίπλα μας ο επιστήμονας, ο γιατρός, ο άνθρωπος που με την παρουσία του και μόνο μας έδινε κουράγιο και μας ενέπνεε σιγουριά.
Ένα χρόνο σχεδόν μετά το θάνατό του δεν περνάει μέρα που να μη θυμηθούμε κάτι απ’ αυτά που έλεγε και να μην τ’ αναφέρουμε. Οι συμβουλές του και τα λόγια του δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω επίσης και την αγάπη που έτρεφε για το Βογατσικό, το χωριό μας. Χρόνια πρόσφερε όσα περισσότερα μπορούσε, πάντοτε με ανιδιοτέλεια και χωρίς να αποσκοπεί ποτέ στην προσωπική του προβολή, παρά μόνο στο καλό του τόπου μας. Έτρεφε όνειρα γι’ αυτόν τον τόπο, όνειρα που δεν πρόλαβε να τα δει να υλοποιούνται. Θέσπισε τα «Δραγούμεια» γιατί λάτρεψε το Βογατσικό και την ιστορία του.

Τις ημέρες λοιπόν των «Δραγουμείων» και ενώ αυτός δεν είναι πια ανάμεσά μας, η θύμησή του είναι ιδιαίτερα έντονη. Η μορφή του, οι σκέψεις και τα λόγια του, έρχονται ξανά και ξανά μπροστά μας. Και είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν για πάντα!