φωτογραφημένος από τον Paul Strand,
στο Δέλτα του Νείλου εν έτει 1959
Στον Κώστα Αρβανίτη
Ο Σεΐχης Αμπντούλ έχει κάτι αυτιά σαν ξερό πετσί, είναι ένα πρόσωπο-τοπίο. Μοιάζει σαν χιόνι πάνω στην κορφή βουνού από βασάλτη τ’ άσπρο του κεφαλομάντηλο. Γι’ αυτό τέτοια αστραψιά στο μάτι του. Αλήθεια, τι κοιτά;
Στο στήθος, πάνω από την πολυκαιρισμένη μα όμορφη μες στην απλότητά της φανέλα, λίγες τρίχες ξεπετάγονται που πήραν φως λες κι άσπρισαν. Ζάρες γεμάτος ο λαιμός, σαν βρεγμένος άργιλος που αρχίζοντας να στεγνώνει κάνει μικρές ρωγμές. Ρυτίδες βαθιές τρέχουν κάτω από τα μάτια. Η βλεψιά του σαν να γεφυρώνει το τώρα και το επέκεινα. Την αθανασία λες κοιτά κατάματα. Ανάμεσα στο μήλο του Αδάμ και την κορφή του στέρνου είναι ένα βαθούλωμα που ‘χει το σχήμα αυγού: εκεί εκκολάφθηκε η αιωνιότητα.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 29 Ιουλίου 2010, αρ. φύλλου 553.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.