14.12.10

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Στον Θεοδωράκη της καρδιάς μας…

Kατά της τηλεόρασης όλο ετοιμαζόμουν να γράψω τον τελευταίο καιρό και όλο το ματαίωνα, αφού περίπου αυτονόητο είναι το φετινό της χάλι. Θα τολμούσα μάλιστα να πω πως η τηλεόραση άνετα πια θα μπορούσε να θεωρηθεί απολύτως ταυτόσημη με την κακή ποιότητα, αν δεν υπήρχε το Νησί και το αφιέρωμα στη μορφή τη δική σου.
Επιτέλους υπήρξαν και δυο βραδιές που πέρασα υπέροχα μαζί της. Ήταν τα δύο περασμένα Σαββατόβραδα με το αφιέρωμα του «Στην υγειά μας» στο πρόσωπό σου και το έργο σου.

    Και ίσως και να μην έφτανα να σου γράψω αν δεν υπήρχε εκείνη η μικρή μου μαθήτρια που κατάγεται από την Αλβανία, η Μέγκη, που, δίχως να το καταλαβαίνει, πολλές φορές καταθέτει σημαντικότατα πράγματα μες στην τάξη∙ η Μέγκη, που, όταν δουλεύαμε με την τάξη πάνω στα ονόματά μας –στο πλαίσιο ενός προγράμματος- και ζήτησε να μάθει για το δικό της, «Μαργαρίτα» την είπα, εξαιτίας του όμορφου προσώπου της που το στολίζει πάντα ένα πλατύ και ολόγλυκο χαμόγελο και μια ιδιαίτερα τρυφερή ματιά και το πλαισιώνουν μαλλιά σαν τα πέταλα της μαργαρίτας, και από τότε «Μαργαρίτα» της αρέσει να συστήνεται, σαν τη Μαργαρίτα τη Μαργαρώ και τη Μαργαρίτα τη Μαγιοπούλα σου…
    Αυτή, λοιπόν, η εννιάχρονη Μέγκη-«Μαργαρίτα» στην άσκηση της Ιστορίας, όταν της ζητήθηκε να μιλήσει για τον ήρωά της, το πρόσωπο που θαυμάζει πιο πολύ απ’ όλα, τον άνθρωπο όπου θα ‘θελε να μοιάσει, ενώ όλα σχεδόν τα παιδιά της τάξης έμειναν κολλημένα στους ήρωες της Μυθολογίας, για τους οποίους μιλούσαμε, σχεδόν αυτή μονάχα ξέφυγε και έγραψε για σένα, που είσαι πολύ σπουδαίος μουσικός και της αρέσουν τα τραγούδια σου και θα ήθελε πολύ να σου μοιάσει και μ’ αυτά της τα λόγια όχι μόνο μου προκάλεσε μια υπέροχη έκπληξη αλλά και…
    δακρυσμένα μάτια. Άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που δάκρυσαν και στη διάρκεια του μεγάλου αφιερώματος στο πρόσωπό σου. Γιατί δεν ήταν και λίγα τα συναισθήματα που με πλημμύριζαν, με πρώτο απ’ όλα αυτό της νοσταλγίας, που ξεκινάει από το πρώτο μου ραδιοκασετόφωνο, όχι μάρκας, που μας είχε αγοράσει από έναν πλανόδιο μικροπωλητή ο μακαρίτης ο πατέρας μου, όταν πηγαίναμε στο δημοτικό σχολείο. Νωρίς έσπασε η κεραία του κι εγώ τα είχα καταφέρει να βρω μια κόγχη όπου τη στήριζα και έπιανα, χωρίς κανείς να μου την έχει συστήσει, την ΕΡΑ. Εκεί άκουγα τα δικά σου τραγούδια και του καλού σου φίλου, του Χατζιδάκι, που μαζί οι δυο σας σφραγίσατε ανεξίτηλα μια ολόκληρη εποχή και ένα πλήθος ανθρώπων και υπογραμμίσατε μελωδικά αξίες και ιδανικά. Κράτησα στο νου, ελπίζοντας ποτέ μην το ξεχάσω, αυτό που με πολύ θαυμασμό σ’ άκουσα να λες τις προάλλες στην εκπομπή: πως αν δεν ήταν ο Χατζιδάκις, δε θα υπηρετούσες το λαϊκό τραγούδι, αλλά θ’ ακολουθούσες έναν άλλο δρόμο και θα ‘μασταν όλοι εμείς οι μη ειδικοί πολύ φτωχότεροι. Ευτυχώς, λοιπόν, που ήταν ο Χατζιδάκις και κερδίσαμε κι εσένα. Ευτυχώς για έναν ολόκληρο λαό και όχι μονάχα για κάποιους.
    Όνειρα κομμάτια μας συναρμολόγησες με τα τραγούδια σου. Και τα συναρμολογείς ακόμα. Ειδικά τώρα ακόμα περισσότερο, όταν τα τραγούδια σου καταφέρνουν να διασχίσουν την άθλια κρούστα της ευτέλειας που έχει τυλίξει τα πάντα και έχει μετατρέψει το τιποτένιο σε αξιόλογο και το σημαντικό σε ασήμαντο. Όταν λοιπόν, το τραγούδι σου διασχίζει την πηχτή αυτή κρούστα κι έρχεται και κάθεται στα χείλη, ιδίως τα παιδικά, τότε αυτόματα ανθίζει η ελπίδα πως ίσως και να συνέλθει η εποχή μας, ίσως να πάψουν οι άνθρωποι να μιλούν μονάχα για χρήματα και να αρχίσουν να συζητούν για αξίες που –ας μη γελιόμαστε- είχαν χαθεί καιρό πριν από την οικονομική κρίση. Γι’ αυτό ήταν κορυφαίος ο χαρακτηρισμός που σου απέδωσε ο κ. Γεωργουσόπουλος: Δάσκαλο του Γένους σε είπε και ήταν τόσο σωστό αυτό, τόσο μεγάλη αλήθεια. Γιατί μας διαπαιδαγώγησες με τα ποιήματα που μελοποίησες, μας έκανες ανθρώπους. Δε μείναμε ανθρωπάκια, γιατί μας άνοιξες όχι μονάχα τα μάτια της ψυχής μας, αλλά και…
    μεγάλους δρόμους. Είναι οι δρόμοι ανήφοροι. Όχι αυτοί που μας κρατάνε δεμένους χάμω. Οι δρόμοι που για να τους περπατήσεις θέλουν να ‘χεις φτερά στους ώμους. Και θέλουν να μην αγαπάς το εύκολο, αλλά εκείνο που καταχτιέται με αγώνα και κόπο. Αυτοί οι δρόμοι στην εποχή μας είναι κλειστοί, κανείς πια δε θέλει να τους περπατήσει. Προτιμούμε τα κρυφά μονοπάτια που μας βγάζουν στο ίδιο σημείο, αλλά χωρίς κόπο. Το ξέρεις εσύ όπως κι εμείς άλλωστε: οικογενειοκρατία, διαφθορά, αλλά και ολοφάνερη αναξιοκρατία όχι μονάχα στην πολιτική, αλλά και στα πανεπιστήμια, που θα ‘πρεπε να ‘ναι οι ναοί του πνεύματος, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Σχεδόν παντού προωθούνται οι ημέτεροι. Ανεξαρτήτως προσόντων. Αυτή η ευκολία αναρρίχησης που ρίζωσε στη χώρα μας έκανε και τα ίδια τα παιδιά μας να απαξιώσουν το αγαθό της Παιδείας. Ποιος σημερινός μικρός κάτοικος αυτής της πάλαι ποτέ ένδοξης χώρας θα επιθυμούσε να αποκτήσει την αληθινή παιδεία που οι ρίζες της είναι πικρές; Και πόσοι σημερινοί Έλληνες έχουν τη διάθεση να αγωνιστούν για κάτι άλλο και όχι για λεφτά; Το είπες πολύ ωραία και γενναία: «Ξέρω πως ο λαός μου δεν είναι πια αυτός που ήξερα και που θα ήθελα, αλλά εγώ συνεχίζω να τον αντιμετωπίζω σαν να είναι».
    Με χιλιάδες χρώματα γέμισε η μουσική σου τις ζωές και τις ψυχές μας και με τι λόγια να σ’ ευχαριστήσουμε γι’ αυτό το Δώρο; Έβαλες στα χείλη μας τραγούδια γενναία, που μας όπλιζαν με θάρρος, όταν αυτό μας τελείωνε. Μας χάρισες όμως και τραγούδια εξαιρετικής τρυφερότητας, μ’ αυτά εκφράσαμε την αγάπη μας για τον άνθρωπο. Και έγινες πρότυπο γιατί πρώτα ένιωθες και μετά αυτό που ένιωθες το έκανες τραγούδι. Μας χάριζες τη βιωμένη δική σου αγάπη, μας έδινες κι εξακολουθείς να μας δίνεις τη μελωδική σου συνταγή της αγάπης, μας έπειθε και μας πείθει το ίδιο σου το παράδειγμα να την ακολουθήσουμε.
Κι είναι η καρδιά σου λαμπερό αστέρι, ένα αστέρι που φώτιζε και θα εξακολουθεί να φωτίζει όσο τα τραγούδια σου θ’ ανεβαίνουν στα χείλη μας. Και θα εξακολουθήσουν ν’ ανεβαίνουν, γιατί είναι διαχρονικά, δεν έχουν ημερομηνία λήξεως κι ούτε διαρκούν τόσο λίγο όσο τα εφήμερα σουξέ της εποχής μας, που και η μία μέρα ζωής πολύ τούς είναι. Αχ, αυτή η καρδιά σου η διαρκώς προσηλωμένη στο αγαθό της ελευθερίας, την οποία ελευθερία σοφότατα συνέδεσες με την έννοια του χρέους- πόσο χρήσιμο αυτό για όλους μας σήμερα!...
    Αχ, να γίνονταν και δίκοπο μαχαίρι κι αστραφτερό σπαθί τα τραγούδια σου και να μπορούσαν να κόψουν το γόρδιο δεσμό που μας συνδέει με την ευτέλεια, αφού όλοι όσοι βλέπουν τα πράγματα καθαρά έχουν αρχίσει πια να το λένε φωναχτά πως η κρίση όπου έχουμε βυθιστεί δεν είναι οικονομική, είναι κυρίως κρίση αξιών. Και, μια που το φέρνει η κουβέντα, εσύ το είχες πάντα αυτό το χάρισμα, να βλέπεις τα πράγματα καθαρά. Αυτό σου το χάρισμα έκανε τους πολλούς που δε σε καταλάβαιναν να σε κατηγορούν και να παρεξηγούν το κίνητρό σου, που ήταν πάντα το καλό της Πατρίδας, που τόσο πολύ αγαπάς και την αγαπάς ακομμάτιαστη, ως όλον και όπως οφείλουμε όλοι ανεξαιρέτως να την αγαπούμε.
    Όλα αυτά μας δίδαξες και μας διδάσκεις όλα αυτά τα χρόνια που παραμένεις συνεπής σε σπουδαίες αρχές που υπηρετείς σε όλη σου τη ζωή. Με τη ζωή σου και με τα τραγούδια σου. Με τα τραγούδια σου και τη ζωή σου. Αυτά τα δύο είναι η παρακαταθήκη σου για μας τους σημερινούς Έλληνες και μας δείχνουν καθαρά τι σημαίνει αγαπώ την πατρίδα μου με λόγια και πράξεις. Δείχνοντάς μας και το δρόμο που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια εκεί όπου πρέπει να φτάσουμε. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Απλώς γιατί αλλιώς δε γίνεται.
 Νιώθοντας τυχερή και ευγνώμων που μεγάλωσα με τα τραγούδια σου Τα δικά σου και του αχώριστου φίλου σου, του Χατζιδάκι

 Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ