Ο ακτιβισμός, όπως και οι περισσότερες μορφές κοινωνικής δράσης και αντίδρασης, είναι για την Καστοριά φαινόμενο πολύ σπάνιο. Όπως και η κοινωνική συνείδηση, γιατί και αυτή προϋποθέτει παράσταση αλληλεγγύης. Έτσι ενέργειες σαν κι’ αυτές του σωματείου «Σπασμένο Ρόδι», που το π. καλοκαίρι πρωτοστάτησε με τις κορδέλες διαμαρτυρίας στα κάγκελα του κτηρίου της τότε νομαρχίας, με τα ονοματεπώνυμα συμπολιτών για την σωτηρία της λίμνης, θεωρήθηκε πρωτοποριακή και αιρετική.
Ενώ επρόκειτο για μια σχεδόν φυσιολογική πράξη, (αλλού ρουτίνας) που ίσως και να είχε όχι μόνο προβλήθηκε σαν κάτι το (πράγματι) έξυπνο, ήπιο και πρωτοφανές, αλλά είχε και… αποτέλεσμα. Θορύβησε την διοίκηση της νομαρχίας, που μετά τους σπασμούς του σοκ, συγκάλεσε «αμέσως» αλλεπάλληλες συνεδριάσεις… «αρμοδίων» για την διερεύνηση λύσεων για την λίμνη. Η οποία παρεμπιπτόντως, σαν από ένα θαύμα, στις αρχές ειδικά του 2011, εντυπωσίασε με την διαύγεια των νερών της.
Θαύματα όμως μάλλον δεν γίνονται. Συχνά τα φαινόμενα αυτά είναι απλές οφθαλμαπάτες. Αποτελούν κάτι σαν εκλάμψεις, σαν είδωλα της επιθυμίας. Και ακόμη πιο συχνά, είναι και ανεπανάληπτα. Γι’ αυτό, η νέα πρωτοβουλία του σωματείου «Σπασμένο Ρόδι» να αναρτήσει στο κτήριο της τέως νομαρχίας και νυν Περιφερειακής Ενότητας Καστοριάς, πανώ διαμαρτυρίας στο οποίο αναγράφεται το πολύ απλό και κατανοητό σύνθημα ότι «πόλεις χωρίς πνευματικό κέντρο είναι νεκρές πόλεις», επιβεβαιώνει έστω και με κάποια καθυστέρηση, την αυτονόητη διαπίστωση.
Η παρατήρηση για την χρονική καθυστέρηση αφορά τους πάντες στην Καστοριά, και δεν μειώνει την ενθαρρυντική (δεύτερη) πρωτοβουλία του συγκεκριμένου σωματείου να ταράξει για μια ακόμη φορά τα απελπιστικά στάσιμα νερά της Καστοριάς στο θέμα του πνευματικού κέντρου. Ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι ήδη έχουν συμπληρωθεί 11 ολόκληρα χρόνια, αφ’ ότου από την μια μέρα στην άλλη (επί δημαρχίας κ. Δ. Παπουλίδη και αντιδημαρχίας Ε. Χατζησυμεωνίδη), μυστηριωδώς και χωρίς πειστική τεκμηρίωση, σφραγίστηκε ερμητικά το κτήριο του Πνευματικού Κέντρου Καστοριάς, σαν να είχε πέσει πάνω του κάτι σαν θανατικό.
Ενός κτηρίου που κατασκευάστηκε στα χρόνια της δικτατορίας, αρχιτεκτονικά δεν έλεγε και σπουδαία πράγματα βεβαίως, ωστόσο απηχούσε αυθεντικά τις τάσεις και την αισθητική της εποχής της ανέγερσής του. Παρά ταύτα, λειτουργικά κάλυπτε, έστω και υποτυπωδώς, τις ανάγκες της Καστοριάς. Και το οποίο ήδη είχε προλάβει, από τα περασμένα χρόνια της δεκαετίας του 1980, με ένα άλλο τεράστιο έργο του ο (πάντοτε) βουλευτής Καστοριάς του ΠαΣοΚ, να το υποβαθμίσει αισθητικά σε κάτι που θύμιζε πολιτιστικό κέντρο στις οροσειρές του Μεξικού, για τις ανάγκες των πνευματικά διεγερμένων Ζαπατίστας.
Και παρά το γεγονός ότι πέρασαν 11 ολόκληρα χρόνια μετά το αινιγματικό σφράγισμα του κτηρίου, το οποίο λεηλατήθηκε, όπως ακριβώς και τα αρχιτεκτονικά και κατασκευαστικά θαυμάσια κτήρια του Ξενία και των Τερζακείων Λουτρών, αλλά και κάθε άλλο δημόσιο ή δημοτικό κτήριο, ωστόσο, οι δεκάδες έως εκατοντάδες συλλογικοί φορείς -διάβαζε σωματεία- που εδρεύουν στην πόλη της Καστοριάς, και υποτίθεται λειτουργούν έχοντας όλα σαν κύριο και στερεότυπο καταστατικό τους σκοπό την… «πνευματική και ηθική ανύψωση, αλλά και την καλλιέργεια των μελών τους, καθώς και την… πολιτιστική ανάπτυξη και τον εξωραϊσμό της Καστοριάς», δεν κατόρθωσαν ούτε μια φράση διαμαρτυρίας να βρουν για τον ανηλεή διωγμό της πνευματικότητας και του πολιτισμού από την Καστοριά.
Φυσικά ούτε λόγος για συντονισμό των σωματείων και των λοιπών φορέων, που δικαιολογούν και αναλίσκουν την ύπαρξή τους και το πέρασμά τους από τον (πολύ) μάταιο τούτο κόσμο, απαιτώντας ή επαιτώντας οικονομικές ενισχύσεις-ανταλλάγματα, από τους μόνιμους ηρακλείδες της πολιτικής της Καστοριάς, που πέτυχαν τόσους (και άλλους τόσους) άθλους. Ή έστω, το πολύ στο κόψιμο της βασιλόπιτας, σε προσκυνήματα και ταξίδια αστραπή σε άλλες περιοχές της επικράτειας με συνήθως ανεπανάληπτη ομορφιά.
Βέβαια, μετά από την ενέργεια του «Σπασμένο Ρόδι», επαναλήφθηκαν οι ίδιες και ίδιες διαβεβαιώσεις που ακούγονται από το παρελθόν. Διότι, από υποσχέσεις έχει γεμίσει ο τόπος, ακόμη επί δημαρχίας κ. Δημητρίου Παπουλίδη (και αντιδημαρχίας Εμμανουήλ Χατζησυμεωνίδη), ο οποίος εύκλεος είχε ξεναγήσει τα ΜΜΕ στον χλοερό τόπο των ιδεών και τον γόνιμο των μελετών, όπου υποτίθεται ότι θα κτιζόταν το νέο πνευματικό κέντρο, και μάλιστα twin, δηλαδή διπλό, ένα στην είσοδο της λεωφόρου Κύκνων, και ένα στο ιστορικό κοιμητήριο της πόλης, εκεί που βρισκόταν η σφραγισμένη πνευματική Σπιναλόγκα.
Αλλά και επί δημαρχίας του κ. Ι. Τσαμίση, ο οποίος επιπλέον περιχαρής και με την ανεπανάληπτη αυτοπεποίθηση του αδαούς νεοφωτίστου, είχε απειλήσει να ανατινάξει το πολιτικό στερέωμα, προειδοποιώντας την παραίτησή του αν δεν κατόρθωνε ως το τέλος της δημαρχίας του να παραδώσει το νέο πνευματικό κέντρο της Καστοριάς.
Και να που τώρα επαναλαμβάνονται τα ίδια ή περίπου τα ίδια, με υποσχέσεις για νέο ή νέα, διπλά* ή απλό πνευματικό κέντρο, εντός, εκτός και κυρίως επί τα αυτά της Καστοριάς. Με νέες (φυσικά) μελέτες προς βρώση, πόση και τέρψη των κυκλωμάτων που λυμάνθηκαν την Ελλάδα με το πρόσχημα των δημόσιων έργων, αλλά και με χρήση των πόρων της αγνοούμενης κληρονομιάς Παπαλαζάρου. Για την οποία Κύριος οίδε πώς αξιοποιούνται τα έσοδα και τα περιουσιακά της στοιχεία, αν και εφ’ όσον υπάρχουν. Και για όσο υπάρχουν, πριν τα ξεκοκκαλιάσουν αυτοί, που απειλούν ότι στην θέση του πνευματικού έλους, ετοιμάζουν την νέα παλιγγενεσία.
(*) Σημειώνεται ότι, όχι ένα, αλλά δύο πνευματικά κέντρα προαναγγέλθηκαν (και επί Παπουλίδη και επί Χατζησυμεωνίδη) ότι θα ανεγερθούν στην Καστοριά: το ένα στην θέση του νυν πνευματικού κέντρου στην Αγίου Αθανασίου, και το άλλο στην λεωφόρο των Κύκνων.
Σχετικά:
Ξαφνικά μετά από τόσα χρόνια ΣΙΩΠΗΣ, κάποιοι αρχίζουν και αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Γιατί ΜΑΖΙ με τον Παπουλίδη το κλείσανε.
ΑπάντησηΔιαγραφή