ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΟΡ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: Υπάρχει φιλότιμο, κύριοι;

Λένε ότι η λέξη «φιλότιμο» ως έννοια, απαντάται μόνο στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα. Ίσως να είναι πράγματι έτσι. Αναζητώντας το λήμμα σε ξενόγλωσσα λεξικά, προκειμένου να επιβεβαιώσω την παραπάνω θέση, βρήκα μεν μετάφραση του, πλην ήταν σύνθετη και δεν απέδιδε ακριβώς αυτό που ο ελληνικός λαός εννοεί με τη λέξη αυτή: το φιλότιμο.

Παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό τις αντιδράσεις των πολιτών απέναντι στα όσα συμβαίνουν, απέναντι στα όσα μας επιβάλλονται από τους εγχώριους νομείς της εξουσίας και τους έξωθεν πάτρωνες τους. Παρατηρώ επίσης με θλίψη την αγορά, τόσο στην πόλη που ζω, όσο και σε άλλες πόλεις που επισκέφτηκα το τελευταίο διάστημα, να στενάζει και να συρρικνώνεται. Τα μαγαζιά κλείνουν αλυσιδωτά, και όσα μένουν ακόμη ανοιχτά βλέπουν το τζίρο τους να καταρρέει καθημερινά. Σκυθρωποί πολίτες, παιδιά με χαμένη την ανεμελιά – από τα όσα ακούν και διαισθάνονται γύρω τους. Άδειες βιτρίνες εκεί που κάποτε οι δρόμοι έσφυζαν από φως και κίνηση. Προφανώς εμπεδώνεται ο αγώνας της κυβέρνησης για το κλείσιμο των ανοιχτών καταστημάτων και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Την αποκαθήλωση της κοινωνίας.



Αναρωτιέμαι όλον αυτό τον καιρό, εάν οι κυβερνώντες έχουν αίσθηση των όσων συμβαίνουν – κατά βάση εξ αιτίας τους και κατ’ εντολή τους. Ή αν απλώς έχουν αφήσει τον «αυτόματο πιλότο» να κινεί το σκάφος τους. Αναρωτιέμαι αν, όταν ο πρωθυπουργεύων -που τόσο πολύ ενδιαφέρεται για να μη θιγούν οι Γερμανοί φορολογούμενοι- καθισμένος αναπαυτικά στη λιμουζίνα του κατευθύνεται στο αεροδρόμιο για τα συνεχή ταξίδια του -γιατί ασφαλώς του αρέσει να ταξιδεύει- κοιτάζει γύρω του μέσα από τα φιμέ τζάμια του οχήματος, κι αν βλέπει γύρω του τις πτωχευμένες επιχειρήσεις, τις άδειες βιτρίνες.

‘Ισως όχι -ίσως είναι απορροφημένος από το διαδίκτυο, χαμένος μέσα στην οθόνη του φορητού του υπολογιστή και στην εικονική του πραγματικότητα. Ακούω με θυμηδία τις ρητορείες του για την πράσινη ανάπτυξη – που μάλλον πρόκειται γι’ αυτό που ο λαός εκ παραφθοράς λέει «πράσινα άλογα», αφού προέρχεται βεβαίως από το «πράσσειν άλογα». Διότι βεβαίως όλοι τους πράττουν άλογα και παράλογα…

Αναρωτιέμαι επίσης συχνά, εάν παρόμοιες εικόνες περνούν από τα μάτια του «σοφού παιδιού» από την Κοζάνη, που προΐσταται των Οικονομικών της χώρας. Αναρωτιέμαι αν σκέφτεται τον πόνο των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και επαγγελματιών, όταν σχεδιάζει το πλήθος των νομοσχεδίων του, με τα οποία θα φορολογείται πλέον και η αναπνοή μας, μετά του αναλογούντος ΦΠΑ -ενώ θα μετατραπεί η κοινωνία σύσσωμη σε ανοιχτή φυλακή, καθώς οι κλειστές φυλακές δε θα χωρούν τις δεκάδες χιλιάδες των πολιτών, που ο ίδιος θέλει να βαφτίζει σε εγκληματίες φοροφυγάδες.

Και καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά, γυρίζω πάλι στην ιστορία και στα διδάγματα της. Δε μπορεί να μου φύγει από το μυαλό πως για περισσότερο από ένα εξάμηνο, στα 1922, ο αείμνηστος τότε πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης -συμπατριώτης παρεμπιπτόντως του παππού του σημερινού πρωθυπουργεύοντος- ο οποίος σε αντίθεση με αυτόν χαρακτηρίζονταν για τη ρητορική του δεινότητα, περιδιάβαινε την Ευρώπη εκλιπαρώντας για δάνεια, οικονομικές ενισχύσεις και βοήθεια στην απεμπλοκή από τα εθνικά προβλήματα της χώρας. Πλην επί ματαίω. Λίγο πριν πάντως, καυχιόταν ότι θα πιει το καφεδάκι του στην Άγκυρα. Την ίδια εποχή, στο εσωτερικό μέτωπο, ο προκάτοχος του Κοζανίτη οικονομικού μας κυβερνήτη, ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, σχεδίαζε και υλοποιούσε τη διχοτόμηση του νομίσματος – διότι τότε είχαμε ακόμη εθνικό νόμισμα.

Δε θέλω να θυμάμαι τι ακολούθησε. Είναι άλλωστε σε όλους γνωστό. Το άδοξο τέλος της Μικρασιατικής εμπλοκής, ενάμιση εκατομμύριο ξεριζωμένοι, εκατόμβες νεκρών. Καταστροφή. Και βεβαίως για τους δυο προαναφερθέντες πολιτικούς ήρθε το πρόωρο τέλος: καταδίκη και εκτελεστικό απόσπασμα. Δε θέλω βεβαίως επ’ ουδενί να παραλληλίσω πρόσωπα και γεγονότα. Άλλωστε τότε ο πόλεμος γινόταν στα χαρακώματα, και η για μια ακόμη φορά εξαρτημένη από τους ξένους συμμάχους πατρίδα μας, εγκαταλείφθηκε από αυτούς ανυπεράσπιστη. Σήμερα ο πόλεμος είναι οικονομικός και η Αντάντ λέγεται Νομισματική Ένωση. Και η Γερμανία δεν ηγείται του Άξονα, αλλά πάσης της Ευρώπης.

* * *

Τα βιβλία ανοίγουνε δρόμους στη σκέψη μου. Και στις χαλεπές ώρες είναι καταφύγια. Ήτανε λοιπόν στις αρχές της εφαρμογής του περιβόητου «Μνημονίου», όταν διάβασα τις «Βιογραφικές Αναμνήσεις» του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου Φιλιππίδη. Ο Χρύσανθος ήταν εκείνος ο εκκλησιαστικός ηγέτης που αρνήθηκε να ορκίσει την ψευδοκυβέρνηση Τσολάκογλου. Γεώργιου και αυτού -προφανώς από σύμπτωση… Στις λίγες σελίδες που αναφέρονται στη σκοτεινή εκείνη περίοδο – διότι το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στα διαδραματισθέντα στην Τραπεζούντα, όπου ο Χρύσανθος ήταν Ποιμενάρχης – υπάρχουν αρκετά που θυμίζουν τα σημερινά τεκταινόμενα. Ο επίσης προκάτοχος του εκ Κοζάνης των Οικονομικών ιθύνοντος, ο Πλάτων Χατζημιχάλης, είχε ως βασικό επιχείρημα τη φράση «τι θέλατε να κάνουμε;». Βρέθηκαν λοιπόν τότε Έλληνες οι οποίοι υπέγραψαν συμβόλαιο με τους Γερμανούς, πιστεύοντας ότι έτσι προσφέρουν υπηρεσία στην πατρίδα τους. Ή προφασίστηκαν ότι πιστεύουν κάτι τέτοιο. Σήμερα βεβαίως το συμβόλαιο αυτό λέγεται «Μνημόνιο». Και κάποιοι άλλοι προφασίζονται ότι πιστεύουν πως σώζουν την πατρίδα. Πάντοτε θα υπάρχουν «πρόθυμοι»…
Μόνο που σήμερα οι κυβερνώντες δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους, φοβούμενοι την οργή του πλήθους. Διότι οι πάτρωνες τους δεν τους εφοδίασαν με επίλεκτα σώματα ασφαλείας για να τους προστατεύουν, όπως τότε.

Κλείνοντας τις σκέψεις αυτές, φέρνω στο νου μου το σημερινό κοινοβούλιο – που από πλευράς συμπολιτεύσεως μόνον Εθνοσυνέλευση δεν είναι. Συμβουλευτική ναι. Συνονθύλευμα ναι. Οπερέτα ναι. Αλλά Βουλή των Ελλήνων όχι. Και αναρωτιέμαι πόσο ακόμη φιλότιμο υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα, ή μάλλον στους πολιτικούς αυτής της χώρας, διότι οι Έλληνες πολίτες έχουν φιλότιμο. Μπορείτε άραγε κύριοι να κοιτάξετε τους συμπολίτες σας στα μάτια, και να μη χαμηλώσετε το βλέμμα;;; Μπορείτε να περπατήσετε στους δρόμους με το κεφάλι ψηλά; Φιλότιμο έχετε, κύριοι;


Σχετικά κείμενα:
ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Α.Λ.)
ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ έγραψαν (Θ. Παπαστρατής)