10.2.17

ΟΔΟΣ: Σιωπηλή προσμονή


ΟΔΟΣ 15.9.2016 | 851

Παρά τα όσα ακούστηκαν και σχολιάσθηκαν, η παρουσία του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη, στα εγκαίνια της ΔΕΘ το π. Σαββατοκύριακο, ήταν ενδιαφέρουσα. Διαφορετική, όχι μόνο από την προηγούμενη δική του, στην «συμπρωτεύουσα» πριν δυο χρόνια, όταν έταξε τα πάντα στους πάντες. Αλλά και από τον μέσο όρο, κάθε αντίστοιχης εκλεγμένου πρωθυπουργού, τις τελευταίες δεκαετίες.

Χωρίς μεγαλόστομες παροχολογίες και χωρίς να αρνείται γενικά την σκληρή πραγματικότητα. Από την εποχή του Κωνσταντίνου Σημίτη είχε να καταγραφεί κάτι αντίστοιχα φειδωλό. Και αυτό έχει την εξήγησή του.

Αν και πέρασε το καλοκαίρι, ή έστω κορυφώθηκε η τουριστική κίνηση, οι δείκτες της οικονομίας δεν κατέγραψαν προόδους. Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να προκαλεί συναγερμό. Επιπλέον ξεκινά φοροεπιδρομή σε βάρος των χαμηλών εισοδημάτων. Ως το τέλος του 2016 και ακόμη παραπέρα, οι Έλληνες υποχρεώνονται να αποζημιώσουν με το υστέρημά τους τις δυσλειτουργίες του πολιτικού συστήματος.

Αυτό όμως που σωστά καταγράφτηκε στην διαδρομή του από την ΔΕΘ, είναι η αμηχανία και ταυτόχρονα οι απαθείς απαντήσεις του, σε πολύ προσωπικό τόνο, σε ερωτήσεις δημοσιογράφου ιδιωτικής τηλεόρασης που απειλείται με κλείσιμο και η ίδια με απόλυση.

Μοναδική «νότα» αισιοδοξίας του πρωθυπουργού, η πεποίθησή του ότι στα επόμενα δύο χρόνια, η χώρα θα περάσει σε τροχιά ανάπτυξης και ότι σιγά-σιγά θα αρχίσει να αντιστρέφεται το κακό κλίμα. Και αυτά όμως μάλλον αόριστα και πρόχειρα ακούστηκαν: Η χώρα δεν μπορεί να σωθεί μόνο και μόνο επειδή δεν μπορεί να καταρρεύσει κι’ άλλο. Η πρωτοποριακής έμπνευσης αισιοδοξία δεν μπορεί να πείσει κανένα.

Είπε και άλλα πράγματα, απ’ αυτά που θα ήθελε να ακούσει το διψασμένο ακροατήριο του Βελλιδείου και η ζηλωτική κομματική βάση. Κυριάρχησαν βεβαίως οι απαντήσεις του για το (πιθανό) κλείσιμο των τηλεοπτικών σταθμών, που σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα αν ακολουθήσει, ενδέχεται να αποδειχθεί πρόβλημα ολκής για την κυβέρνηση. Ένα Βατερλώ που η σημασία του αγνοήθηκε.

Αναφέρθηκε ακόμη και στην απεργία «συμπαράστασης» των εργαζόμενων της ΕΡΤ, χάρη στην οποία, οι τηλεθεατές της δεν είχαν την ευκαιρία να πληροφορηθούν για την έκταση των κινητοποιήσεων και διαμαρτυριών στην Θεσσαλονίκη. Είπε και άλλα, όπως για τον τ. πρωθυπουργό κ. Κ. Καραμανλή, του οποίου έπλεξε -περίπου- το εγκώμιο, στην πρωτεύουσα της εκλογικής επιρροής του νεοκαραμανλισμού.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσε να καταφέρει και πολλά πράγματα, επικεφαλής σε μια κυβέρνηση αφάντων υπουργών –για παράδειγμα αγνοούνται οι πάλαι ποτέ λαλίστατοι και εισαγγελικοί κυβερνητικοί κ.κ. Καμμένος και Κουΐκ, αλλά και πλείστοι του ΣυΡιζΑ, που μοιάζουν να κρύβονται, εισπράττοντας οι ίδιοι στο σύνολό της την υπουργική τους αποζημίωση και απολαμβάνοντας στο ακέραιο τις παροχές του αξιώματος. Ένα χρόνο μετά την επανεκλογή της, η κυβέρνηση παραδέχεται έμμεσα ότι το όραμα της δεν είχε αντοχή.

Σαν να εκλέχθηκε μόνο για την αποκατάσταση των απολυμένων καθαριστριών και την παλινόρθωση των τριών τηλεοπτικών και δεκάδων ραδιοφωνικών ΕΡΤ, με υποχρεωτική πληρωμή τους από τους Έλληνες, μαζί με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος.

Αναμένεται με αγωνία βεβαίως τις επόμενες ημέρες και η προσέλευση του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, που σύμφωνα με την ποιοτική ερμηνεία των δημοσκοπήσεων, παρά την προσπάθειά του να διατυπώσει ένα πειστικό λόγο χωρίς ανακολουθίες και αντιφάσεις, δεν τα καταφέρνει πάντα αποτελεσματικά. Για παράδειγμα, στην εσωκομματική προεκλογική περίοδο διεκδικώντας την ηγεσία του κόμματός του, έκανε τα πάντα να πείσει τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του, ότι πολιτικά είναι περίπου αυθύπαρκτος και αυτοδημιούργητος. Ότι είναι απλώς και πρωτίστως ο «Κυριάκος» και όχι ένας διάδοχος (ακόμη) Μητσοτάκης.

Ωστόσο προ ημερών, σε συνέντευξή του δήλωσε με στόμφο, ότι ποτέ δεν αποκήρυξε την οικογενειακή πολιτική καταβολή του. Και ακόμη χειρότερο ότι θα αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα της αδιαφάνειας, της συναλλαγής και του παραγοντισμού, επειδή τα γνωρίζει από «μέσα» και από πρώτο χέρι. Έπλεξε δηλαδή το εγκώμιο της οικογενειοκρατίας χωρίς καν να το αντιληφθεί.

Όλα αυτά που αποτυπώνονται σε χρονικό διάστημα μερικών ημερών, επηρεάζουν πράγματι την Καστοριά; Ή μήπως όχι, αποτελώντας απλά μια νησίδα επικαιρότητας στο μεσοδιάστημα που ακολουθεί το καλοκαίρι, πριν ο τοπικός πληθυσμός αφιερωθεί στις τσίκνες και καπνιές των εμποροπανηγύρεων;

Η αλήθεια είναι πως ναι, την επηρεάζει και είναι ακόμη χειρότερη. Η ηττοπάθεια και παθητικότητα της ελληνικής κοινωνίας και πιο ειδικά της Καστοριάς, αντιγράφει και μεταφέρει ala Greca το κακό προηγούμενο άλλων λαών. Διαμορφωμένο κατάλληλα βεβαίως στα εγχώρια δεδομένα:

Όπως η στωϊκότητα του ρομαντικού λαού της Κούβας και του μαρτυρικού λαού της Βενεζουέλας, ή κάποτε του λαού της Αλβανίας στην next door χώρα. Όλων αυτών που για δεκαετίες, απέμειναν να παρακολουθούν άπραγοι την διολίσθησή τους χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν. Πίσω από τον κόσμο, στα παραλειπόμενα της Ιστορίας. Αυτή την τάση μοιάζει να ακολουθεί ο τόπος και η Καστοριά πιο ειδικά.

Έτσι μόνο ανήσυχος μπορεί να είναι κάποιος. Ακόμη και στην Καστοριά. Ύστερα από 6 χρόνια κρίσης, οι πολίτες της Καστοριάς, δεν εμπιστεύονται πια όπως προηγουμένως τον ΣυΡιζΑ και την κυβέρνησή του με τους ΑνΕλ. Ταυτόχρονα όμως δεν αντιδρούν. Διότι την ίδια στιγμή δεν δείχνει αρκετά πρόθυμος –και πάντως καθόλου ανέμελος– να παράσχει στα τυφλά συγχωροχάρτι στην Νέα Δημοκρατία, και δεν έχει στραφεί ακόμη μαζικά προς αυτή.

Και όλα αυτά, παραμονές ενός χειμώνα, στον οποία αναμένεται αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης κατά 10%, εν μέσω απίστευτης ακρίβειας, φορο-επιδρομής και μείωσης των μισθών και των συντάξεων και στην περιφέρεια με την μέγιστη ανεργία και ανέχεια.

Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Από την μια πλευρά, τελειώνει ο υποτονικός πρώτος χρόνος της βουλευτή του ΣυΡιζΑ κ. Ολυμπίας Τελιγιορίδου. Με το κόμμα της να μην αργεί να εισέλθει στον 3ο χρόνο κυβερνητικής εξουσίας, χωρίς απολύτως κανένα θετικό αντίκτυπο για την Καστοριά. Καμιά σοβαρή προεκλογική δέσμευση, όπως είναι η λειτουργία του τμήματος της Αρχιτεκτονικής Σχολής που θα μπορούσε να δώσει ένα φιλί ζωής στον τόπο, δεν μοιάζει να υλοποιείται. Η σύνδεση της Καστοριάς με τον αγωγό φυσικού αερίου μοιάζει να απομακρύνεται οριστικά. Η γούνα ψυχορραγεί και απειλούνται με κλείσιμο εκατοντάδες επιχειρήσεις και επαγγελματίες που φυτοζωούν.

Ύστερα από όλα αυτά, η εξαγγελία της σιδηροδρομικής σύνδεσης της Καστοριάς, που αποτελεί αρχαία ιδέα η οποία εξαγγέλλεται διαρκώς από την εποχή του κ. Σημαιοφορίδη, και ακόμη πιο πριν, ακούγεται αναχρονιστική, αν όχι βαρετή.

Από την άλλη όμως, στην πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, παραμονές ενός ακόμη χείριστου χειμώνα, εξακολουθεί να ορθώνει το πολιτικό της παράστημα η κ. Μαρία Αντωνίου. Στην τρίτη κατά σειρά βουλευτική της θητεία, όποια γνώμη να έχει κανείς για την ίδια και το πολιτικό της εκτόπισμα, είναι απολύτως αβέβαιο, αν ακούγοντας κάποιος τον κ. Κυρ.Μητσοτάκη να υπόσχεται ανάπτυξη και νέα κατάσταση, μπορεί να συμφωνήσει ότι σε τοπικό επίπεδο, όλα αυτά ενσαρκώνονται στο πρόσωπο της κ. Μ.Αντωνίου. Η οποία βεβαίως με την σειρά της, μάλλον δεν κρύβει άσους κάτω από το μανίκι της.

Βουβή αγωνία και σιωπηλή προσμονή κυριαρχούν στην Καστοριά, και αυτή είναι μια αλήθεια που δύσκολα ποια κρύβεται. Μόνο που δεν σημειώνεται κάποια αξιοπρόσεκτη αντίσταση.




Pablo Picasso 1881–1973, Προτομή ανθρώπου (Buste d'homme), Μουσείο Καλών Τεχνών (Museum of Fine Arts) Βοστώνης, ΗΠΑ. 

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 15 Σεπτεμβρίου 2016, αρ. φύλλου 851

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ