7.3.23

ΟΔΟΣ: En tête


ΟΔΟΣ εφημερίδα της Καστοριάς


Και με αυτά και με τα άλλα είπα να μοιραστώ, χάριν μειδιάματος την σκέψη και την καλλιτεχνική προς Θεού και μόνο σκέψη μου, που εμπνεύστηκα ο Τάλας (όχι ο Τάλως) από την σπουδαία αυτή φωτογραφία. 


Αγαπητή ΟΔΟΣ, σου γράφω διευκρινίζοντας προκαταβολικά ότι σέβομαι, προσκυνώ, υπολείπομαι και υπολήπτομαι κάθε πρόσωπο της φωτογραφίας —είτε τον κρύβει, είτε δεν τον κρύβει το μικρόφωνο. Και ότι μοναδικό κίνητρό μου είναι μια νότα δροσιάς και διάθεσης συμπτωματικού χιούμορ από το μήνυμα που επιτρεπτά εμπνέει, μέσα σε μια Δημοκρατία, κάθε πολιτική φωτογραφία. Πόσο μάλλον μια μαζική φωτογραφία.

Και γι’ αυτό σπεύδω να αναφέρω ότι διάλεξα μια φωτογραφία. Πιο συγκεκριμένα, μια μόνο από τις απειράριθμες αντίστοιχης καλλιτεχνικής και αισθητικής αξίας φωτογραφίες της —περίφημης πια— επίσκεψης [σχετικά "εδώ"] προ 2-3 εβδομάδων του υπουργού Τουρισμού στο Κόμο της Ελλάδος, την Καστοριά· κατά πως και ο μέγας Γεώργιος Παπανδρέου του Ανδρέου μόλις στα 2009-2010 είχε αναγορεύσει την Ελλάδα σε Δανία του Νότου. Προφανώς εννοώντας εκείνος την χώρα όπου οι κάτοικοι της ομιλούν Δανικά (και αγύριστα). Και όχι την γνωστή χώρα του ευρωπαϊκού Βορρά. 

Και η φωτογραφία αυτή αγαπητή ΟΔΟΣ, κατά την άποψή μου έμεινε ασχολίαστη, παραλειπόμενη, αδικημένη. Κι’ ας είναι άφθαστης εικαστικής και αρχιτεκτονικής αξίας. Αφού αν παρατηρηθεί η στάση του σώματος, το βλέμμα, οι μορφασμοί και οι κομπασμοί, η σεμνότης και βεβαίως το πολιτικό ειδικό βάρος ενίων του κάδρου, θα συμφωνήσει κάποιος ότι έχει και μείζονα ιστορική αξία. Λίγο τα πλαστικά, λίγο οι κλάδοι του πλατάνου, λίγο τα νερά της λίμνης. 

Πόσο μάλλον που αυτή την φορά, η Δεξιά του Κυρίου και για την ακρίβεια στην Δεξιά της Κυρίας, της κυρίας Μαρίας Αντωνίου στην πρώτη σειρά, κάθεται (ακριβώς δεξιά της) ο μητροπολίτης Καστοριάς κρατώντας στο δεξί του χέρι το κινητό, ολοφάνερα μαγεμένος από την τοποθέτηση της κυρίας στο μικρόφωνο. 

Και ακόμη πιο Δεξιά της Κυρίας Αντωνίου, επικεφαλής του εξοχότατου γραφείου του ίδιου του πρωθυπουργού (αυτοπροσώπως), σε απόσταση ασφαλείας meta-covid, αρκετά διακριτικά βεβαίως, παρακάθεται σεμνά, ο κ. Ζήσης Τζηκαλάγιας. Εκλεγμένος βουλευτής της Δεξιάς του Κυρίου —που θα λέγανε σκωπτικά και οι ΣυΡιζαίοι, και οι λοιποί Αριστεραίοι και οι άλλοι Δημοκράτες του δημοκρατικού τόξου ΚΚΕ, ΕΚΚΕ κ.ο.κ.

Παρεμπιπτόντως όμως κανείς δεν εστίασε στις εκφράσεις των προσώπων. Καθώς και σε κάποιες άλλες λεπτομέρειες, που καλλιτεχνικές καθώς είναι φυσικά, εικαστικές και μεγάλης αξίας, προφανώς συνεκτιμήθηκαν και μετρήθηκαν για να αναρτηθεί τουλάχιστον δύο (2) φορές σε διαδικτυακό λογαριασμό που τηρεί η επικεφαλής της πρωθυπουργικής εξοχότητας-τοποτηρήτρια Θεσσαλονίκης, κυρία Μαρία Αντωνίου στην «Επίσημη Σελίδα της Επικεφαλής του Πρωθυπουργικού Γραφείου στη Θεσσαλονίκη». 

Και καθώς είναι η Νύμφη του Θερμαϊκού Συμπρωτεύουσα - Συμβασιλεύουσα, θαρρώ πως επιτρεπτά και συνειρμικά μπορεί κανείς να εξάγει συμπεράσματα αντιστοίχισης στα πρόσωπα που είναι επικεφαλής. 

Για παράδειγμα δεν προσέχτηκε αρκετά το ύφος, το βλέμμα, η κλίση της κεφαλής, η κώμη, η γλώσσα του σώματος κάθε κατειλημμένου καθίσματος και ειδικά αυτών που είχαν την τιμή και την ιστορική ευκαιρία να τα επικαθίσουν οι πιο διάσημοι από τους άλλους.

Θα μπορούσα να εστιάσω το καλοπροαίρετα σκωπτικό σχόλιό μου στο σοβαρό ύφος, σκυθρωπό κυρίως, πένθιμο, κουρασμένο, άκεφο, αδιάφορο, νυσταγμένο της ολότητας σχεδόν των παρακαθήμενων. Με μοναδική εξαίρεση το αναγνωρισμένο χαμόγελο, το μοναδικό χαμόγελο της φωτογραφίας, που ανήκει στην κυρία Μαρία Αντωνίου. Που είναι πολύ εκφραστικό, πηγαίο και τόσο αυθόρμητο. Την ίδια στιγμή που κανείς άλλος δεν δείχνει να συμμερίζεται την λεπτή αίσθηση του χιούμορ της. Με μια αμυδρά υπόνοια σνομπ ίσως; Κανείς δεν ξέρει. 

Βλέπεις αγαπητή ΟΔΟΣ, από παιδικής ηλικίας προσπαθούσα να εξηγήσω τον μύθο, την φήμη τέλος πάντων για το χαμόγελο της Μόνα Λίζα του γνωστού πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Που φιλοξενείται στο Λούβρο στο Παρίσι (το κανονικό και όχι σε κάποιο από τα μικρά Παρίσια που βρίσκονται κοντά στην λίμνη του Κόμο και στο Βίτσι). 

Εξετάζοντας λοιπόν προσεχτικά τον πίνακα οι ειδικοί ανακάλυψαν το τρικ που χρησιμοποιούσε ο καλλιτέχνης για να μαγεύει τους θεατές. Αναμίγνυε με τέτοιο τρόπο τα χρώματα, ώστε να εκμεταλλευτεί την περιφερειακή όραση του θεατή. Αυτό που κατάφερε ήταν να κάνει το σχήμα του στόματος, άρα και το χαμόγελο ν’ αλλάζει, ανάλογα με την οπτική που παρατηρεί κανείς τον πίνακα. Ώστε άλλοτε τα χείλη να μοιάζουν πως έχουν μία κατεύθυνση προς τα κάτω και άλλοτε να χαμογελούν ή και να εξαφανίζεται το χαμόγελο ακόμη. Συνεπώς το χαμόγελο της φωτογραφίας δεν θα μπορούσε να μοιάζει με αυτό της Μόνα Λίζα, αφού υπάρχει απ’ όποια οπτική γωνία ή αγωνία να το δω.

Οπότε σκέφτηκα να εξετάσω, πάντα με πολιτικά κίνητρα, εάν έχει σχέση με αυτό που λέγεται "σαρδόνιο χαμόγελο". Η έκφραση "σαρδόνιο" χαμόγελο", αφορά στην σύγχρονη ιατρική σύμπτωμα ασθενειών (π.χ. τετάνου) από τέντωμα μυών του προσώπου. Επομένως και πάλι δεν ταιριάζει σίγουρα, αφού όλοι μοιάζουν να χαίρουν άκρας υγείας. 

Ερεύνησα την ερμηνεία του 17ου αιώνα για τον "σαρδόνιο γέλωτα", όπως περιγράφτηκε το υποκριτικό ή σαρκαστικό γέλιο. Ακόμη και ο μορφασμός του προσώπου, του οποίου οι μύες συσπώνται στο πλαίσιο προσομοιούμενου γέλιου, εφ’ όσον είχε καταναλωθεί προηγούμενα "σαρδάνη", ένα φυτό που συναντάται στη Σαρδηνία, και γι’ αυτό "σαρδόνιο" ονομάστηκε. Αλλά νομίζω ότι ούτε αυτή η εκδοχή ταίριαξε. 

Και έτσι κατέληξα στην αρχαία Ελλάδα και πάλι. Διότι λέγεται ότι ο Τάλως, ο μυθικός γίγαντας από χαλκό (το πρώτο ρομπότ της ιστορίας) που προστάτευε τη μινωική Κρήτη και περιστρεφόταν γύρω από αυτήν τρεις φορές την ημέρα και τρεις φορές το χρόνο και έφερνε τους νόμους στην ενδοχώρα της διατηρώντας τη Δικαιοσύνη, πήγε στη Σαρδηνία. Εκεί, κάποιοι πολίτες της δρούσαν με άδικο τρόπο και ο Τάλως —που έφερνε την Δικαιοσύνη όπου και να πήγαινε και όπου τον καλούσαν— τους έσφιξε όλους στην αγκαλιά του, όπου κάηκαν όλοι. Διότι ο Τάλως μπορούσε να μπει στη φωτιά χωρίς να καεί και να αναπτύξει υψηλές θερμοκρασίες. Την ίδια ώρα, καθώς αυτοί πέθαιναν, ο Τάλως, γελούσε δυνατά με ικανοποίηση και ο γέλως (το γέλιο) αυτό ονομάστηκε  "σαρδόνιος γέλως".

Αυτή η ιστορία διατηρήθηκε σε όλη την αρχαία περίοδο. Και πάντα με την έννοια την πολιτική, την πολιτική την έννοια, την καλή και την χρυσή, έτσι και για να χαμογελάσουμε λίγο, μέρες που είναι, σκέφτηκα αγαπητή ΟΔΟΣ ότι θα μπορούσε θεωρητικά —λέμε τώρα— το σχετικό χαμόγελο της κυρίας Μαρίας Αντωνίου, της πρώτης σειράς των Επισήμων και Διασήμων —και όχι τίποτε του λαουτζίκου— να μειδιά ξεκαρδιστικά, επειδή γνωρίζει ότι ο φωτογράφος αποθανατίζει το ενσταντανέ που αργότερα ανάρτησε η ίδια στις επίσημες σελίδες της ως «En tête» με το μικρόφωνο της φωτογραφίας να κρύβει, κόβει, αποκλείει καρατομεί τέλος πάντων από το κάδρο, το πρόσωπο του συναγωνιστή, συναδέλφου στην πολιτική και στο κόμμα της λίμνης του Κόμο, κ. Ζήση Τζηκαλάγια. 

Και με αυτά και με τα άλλα είπα να μοιραστώ, χάριν μειδιάματος την σκέψη και την καλλιτεχνική προς Θεού και μόνο σκέψη μου, που εμπνεύστηκα ο Τάλας (όχι ο Τάλως) από την σπουδαία αυτή φωτογραφία. Καθώς ως γνωστόν η Τέχνη αντιγράφει την Ιστορία και τον Αύγουστο σφίγγουν οι ζέστες από τον Ιούλιο.


En tête = επικεφαλής (μεταφραστικό δάνειο από την γαλλική).


Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 4 Αυγούστου 2022, αρ. φύλλου 1136.



    Σχετικά:

8 σχόλια:

  1. Ανώνυμος7/3/23

    Από το συνέδριο της ΝΔ είναι η φωτογραφία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος7/3/23

    Πολύ ωραίο κείμενο.
    Ερώτηση: Αυτό το μπουκάλι που επιπλέει σήμερα στο μπλογκ πάνω δεξιά, συμβολίζει κάτι;
    Γιατί δεν καταλαβαίνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος7/3/23

    Μία φωτογραφία = χίλιες λέξεις.
    Αυτοί/αυτές βγάζουν 10 τουλάχιστον φωτογραφίες σε κάθε εκδήλωσή τους. Δηλαδή 10.000 λέξεις. Τουλάχιστον! Ο ένας / η μία. Όλοι μαζί 10.000 Χ 10 τουλάχιστον = 100.000 λέξεις! Ε, κάπου μέσα εκεί θα υπάρχει και η λέξη [....].

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος7/3/23

    είμαστε η περιφέρεια με την μικρότερη και αργότερη τουριστική εξέλιξη, ποιος να φταίει άραγε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος7/3/23

      Οι ψηφοφόροι μήπως;

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος8/3/23

      Οι παρόντες έκαναν ό,τι μπορούσαν. Ο μητροπολίτης πρότεινε ανέγερση ακόμα μίας εκκλησίας. Οι υπόλοιποι τη μετονομασία της πόλης σε Κόμο.

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος8/3/23

      Ο μόνος που μπορεί να φταίει είναι ο Πούτιν. Αυτός φταίει που δεν έρχονται Ρώσοι στην Καστοριά και δεν γίνονται εξαγωγές στη Ρωσία.

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος8/3/23

      Αυτά συμβαίνουν όταν ψηφίζεις ή δέχεσε κανακάρηδες (Μητσοτάκηδες, Καραμανλήδες, Παπανδρέους, von der Leyens, Bushs, Troudeaus κλπ., κλπ.,) να σε διοικούν.

      Διαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ