Λόγος & Αντίλογος

Είπαν!...ακροβολισμοί

￭ Δεν είναι σημάδι πνευματικής και κοινωνικής καχεξίας και κακοδαιμονίας, όταν υπεύθυνοι, υποτίθεται, άνδρες σε επίζηλες κρατικές θέσεις – υπηρεσίες, αντί με λογικά, νομικά και... ανθρώπινα επιχειρήματα, επιχειρούν να επιβληθούν δι’ άλλου τρόπου, που συνιστά βία, απειλή και τα συναφή;
Ο Πρύτανις ΠΑΜΑΚ (του Πανεπιστημίου Μακεδονίας) πρό καιρού από τηλεοράσεως είπε: Ο Υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου με εκθέτει σε μεγάλους κινδύνους... (εγώ δεν ξέρω με ποιον τρόπο), και εμφανώς φοβισμένος προβαίνει σε δήλωση παραπόνου δημοσίως! Όποια διάσταση υπάρχει, οφείλει ο Υπουργός, αν σέβεται την θέση του, να επιλύει τα προβλήματα (εν προκειμένου Πνευματικού Καθιδρύματος, όπως είναι το ΠΑΜΑΚ) με σεβασμό της προσωπικότητας του άλλου και όχι να φέρει τον Πρύτανι και οποιονδήποτε άλλον αξιωματούχο της πολιτείας με «πλέρια αριστερή δημοκρατία» σε κατάσταση πιέσεως και εκφοβισμού. Τέτοια δημοκρατία επαγγέλλεται η «πρώτη φορά αριστερά»; Ως εκπαιδευτικός επί 3-4 δεκαετίες παρακολουθώ συμπεριφορές των εκάστοτε υπουργών παιδείας. Και φυσικώ τω λόγω ησκείτο κριτική και δίδονταν απαντήσεις, ποτέ τοιαύτης ιταμότητος και μεγαλαυχίας. Δεν ελήφθη υπ’ όψη ότι ο Πρύτανις είναι και πνευματικώς ισότιμος τουλάχιστον, ενδεχομένως και ανώτερος, και εκλεγμένος επίσης από πνευματικούς ανθρώπους, τους καθηγητές του Πανεπιστημίου. Ενοχλούμαι, όπως ίσως κάθε ελεύθερος πολίτης, αφού η του είδους αυτού συμπεριφορά δεν συνάδει προς την θέση και το αξίωμα ενός υπουργού.

￭ Μου άρεσε η ρήση ενός πολιτικού, ο οποίος σε δήλωσή του μεταξύ άλλων τόνισε: Η Παιδεία είναι η πρώτη γραμμή εθνικής άμυνας και επίθεσης. Στο σπίτι και στο σχολείο διαμορφώνεται η κοινωνική και εθνική συνείδηση. Έχει βάση και θεμέλιο η πολύ χρήσιμη αυτή πρόταση και συμβουλή υπό μίαν σοβαρήν αίρεση. Οι διδάσκοντες στα σχολεία όλων των βαθμίδων και στα πανεπιστήμια, όταν παραδίδουν το μάθημα και συζητούν με τους μαθητές – σπουδαστές, να ξεχνούν σε ποιο κόμμα ή παράταξη ανήκουν. Αν πιστεύουν ότι ανήκουν στην Πατρίδα Ελλάδα και Ορθοδοξία, τότε πράγματι μπορούμε με στέρεη πεποίθηση και βεβαιότητα να λέμε ότι παρά την κρίση δεν θα χαθούμε, αλλά θα πορευθούμε με κάθε πρόοδο στο μέλλον, συνεχίζοντας την ελληνική παράδοση και ατενίζοντας πάντοτε μπροστά.

￭ Διαβάζοντας ιστορικά του ελληνικού παρελθόντος μαθαίνω σήμερα ότι το αρχικό όνομα του εν Αιγύπτω ποταμού ήταν το ελληνικό Νείλος. Αργότερα οι Αιγύπτιοι στη γλώσσα τους τον είπαν Χάπι και Γερ (ποταμός απλούμενος και μεγάλος).

￭ Πόσο ανόητη, επιπόλαιη, τουλάχιστον, αισχρώς πονηρή η ανεδαφική άποψη ότι «σημασία έχει για το Σκοπιανό τι και πόσοι βουλευτές της Μακεδονίας θα ψηφίσουν!» Έλα Χριστέ και Παναγιά, αν δύνανται οι λέγοντες αυτά να συνετισθούν και να αισθανθούν Έλληνες! Μόνο τους Μακεδόνες βουλευτές αφορά το ιερό όνομα της Μακεδονίας; Δεν είναι πανελλήνιο εθνικό ζήτημα και αίτημα και αξίωμα; Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, επειδή στην εποχή του κάποιοι νεοφώτιστοι έλεγαν «εμείς είμαστε του ΠΑύλου», άλλοι «εμείς είμαστε του Κηφά» κλπ, ο Παύλος πνευματικά-θεολογικά τους έλεγξε: Μεμέρισται ο Χριστός; Και εμείς ρωτάμε: Μεμέρισται η Ελλάς; Διακρίνουμε Κρήτες, Μακεδόνες, Μανιάτες; Δεν είμαστε ομοθυμαδόν ένα; Έλληνες. Το Πανελλήνιον.

￭ Πώς να χαρακτηρίσω κόμματα και πολιτικούς, αν παίρνοντας απόσταση από την κοινή τότε απόφαση του εθνικού συμβουλίου υπό τον αείμνηστο Κων/νο Καραμανλή (1992), τολμούν και μόνο να σκέπτονται για σχέδιο: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό (!!). Είναι δυνατό από Έλληνες να διαπραχθεί ποτέ ένα τέτοιο προδοτικό έγκλημα σε βάρος της Μακεδονίας και της ενδόξου ιστορίας μας; Μια Ελλάδα πολιτισμού τριών και πλέον χιλιάδων ετών θα υποχωρήσει στις ανιστόρητες, ανεδαφικές και… παράλογες αξιώσεις των υπολειμμάτων τύπου Γκρούεφσκι και άλλων, έστω και αν ασκούνται - πόθεν δεν ξέρω – πιέσεις; Ας υπογράψουν όλοι οι άλλοι. Μπορείτε –ελαφρά τη συνειδήσει– να ακυρώσετε εκείνη την πανεθνικά υπερήφανη απόφαση του 1992 και το «Όχι» του 2008; Οι Έλληνες δεν θα δεχθούμε επ’ ουδενί όνομα με παράγωγο από την λέξη Μακεδονία. Bardarska και πολλή τους είναι. Αν θέλουν, Demokratia Skopiana! Ας επιλέξουν και να μην ενοχλούν, όπως «ο κώνωψ τον βουν» του Αισώπου.

Ευχαριστώ διά την φιλοξενία

Λάζαρος Γ. Νικηφορίδης

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Ιανουαρίου 2018, αρ. φυλλου 918