* * *
Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.
Σωκράτης
Σεβασμιότατε, σεβαστοί πατέρες, αξιότιμοι άρχοντές μας, αγαπητοί συμπολίτες, όλοι μας σήμερα σε μια θαυμαστή σύμπνοια,
Από τον Δήμο Καστοριάς και τη Συντονιστική Επιτροπή μού ανατέθηκε η τεράστια τιμή να μιλήσω σήμερα στο βαρύ αυτό βήμα γι’ αυτό το τιμιότερο και αγιότερο αγαθό, που βρίσκεται στην υψηλότερη θέση μες στις καρδιές των ανθρώπων των συνετών, των μυαλωμένων, των φρόνιμων. Βρίσκεται όχι μόνο στην καρδιά, μα και στον νου τους, διαρκώς κι αδιαλείπτως, όχι μονάχα στιγμιαία και παρεμπιπτόντως.
Έτσι τα είπε τα πράγματα ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών κι όλου του κόσμου, ο δικός μας Σωκράτης, κι όλοι εμείς που συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, σ’ αυτό το ειρηνικό και νηφάλιο και πολιτισμένο συλλαλητήριο, έχουμε έρθει ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, για την Πατρίδα∙ για την Ελλάδα και για τη Μακεδονία, την ποτισμένη με ηρώων και μαρτύρων αίμα· τη Μακεδονία, που ήταν και δε θα πάψει να ‘ναι πάντα η «πλατιά γη του ονείρου μας», όπως ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς την είπε όταν εδώ, ακριβώς στον δικό μας τόπο, το βόλι πλάγιασε το καλομαθημένο ευγενικό αρχοντόπουλο της Αθήνας που τόσο ερωτευμένο με τη Μακεδονία ήταν και τόσο ξεμυαλισμένο που δεν την αποχωρίστηκε ποτέ του.
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ όλοι μαζί –σήμερα τονίζω πολύ περισσότερο απ’ όσο συνήθως το «συν» των λέξεων, το «μαζί» τους- γιατί η Μακεδονία είναι υπόθεση όλων μας, για να δηλώσουμε με όλη μας την καρδιά τη σφοδρή θέλησή μας να μη μοιραστούμε το άγιο όνομά της με άλλους. «Ο Θεός κι ο γείτονας», λέει η σοφή παροιμία για να δείξει πόσο σημαντικός είναι ο γείτονας για τον καθένα μας, κι εμείς δεν έχουμε να μοιράσουμε κάτι με τον γείτονά μας, ούτε όμως το όνομά μας, αυτό θα ήταν τελείως αφύσικο και το δηλώνουμε σήμερα κι από δω, από την Καστοριά του Παύλου Μελά –πατρίδα είναι κι ο τόπος όπου βρίσκεται η μόνιμή μας κατοικία-, το φωνάζουμε από την Καστοριά του Γερμανού Καραβαγγέλη, ψυχής ανήσυχης και δραστήριας του ιερού Μακεδονικού Αγώνα, το τονίζουμε από την Καστοριά του Ίωνος Δραγούμη, που υπήρξε η ακοίμητη και βροντόφωνη πένα του Αγώνα που σε διαρκή εγρήγορση καλούσε και τότε, σε εγρήγορση μας καλεί και σήμερα και πάντα, παρακινώντας τους Πανέλληνες τη Μακεδονία μας να την προσέχουμε σαν τα μάτια μας, καλύτερα ακόμη κι απ’ τα μάτια μας. Γιατί η Μακεδονία είναι το φως μας κι η ανάσα μας, όπως ήταν πάντα, όπως ήταν και πριν από έναν αιώνα που εδώ γινόταν ένας χαλασμός για να την κερδίσει όποιος προλάβει και να την κάνει δική του.
Αγαπητοί μου συμπολίτες,
«Χρωστάμε σ' όσους ήρθαν πέρασαν/θα 'ρθουν, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν/οι αγέννητοι, οι νεκροί» λέει και πάλι ο Κωστής Παλαμάς. Κι εγώ, που έγινα σήμερα η φωνή σας, που είμαι σήμερα η φωνή όλων σας, μιλώ εκ μέρους όσων πέρασαν, μα δεν ξεχάστηκαν, που δεν ξεχάστηκαν ούτε οι θυσίες τους ούτε ο απαράμιλλος αγώνας τους. Πώς να ξεχάσουμε τους Μανιάτες, τους Κρητικούς, τους Κύπριους, που, εθελοντικά, φόρεσαν στολή πολέμου κι ανέβηκαν ως εδώ, για να βοηθήσουν τους προγόνους μας, και πώς να ξεχάσουμε τους γηγενείς που διεξήγαγαν επί χρόνια έναν αγώνα πάνω από τις δυνάμεις τους με εχθρούς που θέλαν τη Μακεδονία μας δική τους;
Πώς να ξεχάσουμε πώς πολεμούσαν τους εχθρούς οι Γραικομάνοι, ο πρώτος τους στόχος, που, επειδή τους άκουγαν να μιλούν όπως οι ίδιοι, πίστευαν πως θα τους κέρδιζαν εύκολα! Οι ξενόγλωσσοι γηγενείς Μακεδόνες όμως τους διέψευσαν τόσο οικτρά που συγκέντρωσαν επάνω τους όλο το εχθρικό μένος και δίναν τη ζωή τους για την Ελλάδα με μεγάλη προθυμία. Δεν ήταν μονάχα θέμα καρδιάς, ήταν και θέμα λογικής: «Αδέρφια, χάσαμε τη γλώσσα μας», έλεγε ο καπετάν Κώττας από τη Ρούλια στους κατοίκους των ηρωικών Κορεστίων «να μη χάσουμε και την πίστη μας. Είμαστε Έλληνες Ορθόδοξοι, παιδιά του Πατριάρχη. Για δείτε. Αν σκάψουμε 5 πόντους στο χώμα, ακούμε τη μυστική φωνή αυτής της γης.
Εδώ όλα φωνάζουν ότι εδώ και χιλιάδες χρόνια σ’ αυτά τα χώματα χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας», απευθυνόμενος στην καρδιά και τη λογική τους, επιχειρηματολογώντας για την από αρχαιοτάτων χρόνων ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, που πολλοί και πολύ τη ζήλευαν πάντα, γι’ αυτό και οι γείτονές μας ζητούν το όνομά της και ονειρεύονται και εδάφη της, τη θάλασσά της. Οι πρόγονοί μας Μακεδονομάχοι αντιστάθηκαν με πάθος και παθαίνοντας διάφορα μαρτύρια. Τους το χρωστάμε να αρνιόμαστε να τους δώσουμε το όνομά της, γι’ αυτό είμαστε σήμερα εδώ. Μιλάμε με την καρδιά και τη λογική μας: το ξέρουμε πως εδώ και χρόνια το κράτος μας έχει κάνει τα λάθη και τις σοβαρές αβλεψίες του, δεν είναι τωρινό το πρόβλημα. Τι φταίμε όμως εμείς οι Μακεδόνες, της μίας και μόνης αληθινής, της ελληνικής Μακεδονίας –τη λέμε κάποτε κάποτε έτσι κι ας είναι πλεονασμός, αφού μία Μακεδονία υπάρχει και είναι ελληνική φυσικά- και γιατί να πληρώσουμε εμείς αυτά τα λάθη κι αυτές τις αβλεψίες; Είναι πέρα για πέρα άδικο να συμβεί κάτι τέτοιο σ’ εμάς τους Μακεδόνες!
Γι’ αυτό το άδικο, λοιπόν, ήταν που ξεσηκώθηκε ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων από κάθε ελληνική άκρη και μάλιστα σε καιρό όπου μας ταλαιπωρούν μεγάλα οικονομικά προβλήματα, ξοδεύτηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, αλλά έδωσαν το βροντερό παρών τους στον αγώνα τον δίκαιο στα εντυπωσιακά συλλαλητήρια σε Θεσ/νίκη και Αθήνα, γι’ αυτό το άδικο ξεσηκωθήκαμε όλοι μας σήμερα στην Καστοριά. Γιατί ο λαός δεν καταλαβαίνει τον αγώνα που συμφέροντα τον υπαγορεύουν και τον υποκινούν κι ούτε παιχνίδια πολιτικά ξένων παραγόντων καταλαβαίνει και ούτε φυσικά σκοπεύει να τα υπηρετήσει.
Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε την ετυμολογία ονομάτων όπως τα Φίλιππος, Αλέξανδρος, Μακεδονία, γιατί ονόματα ελληνικά είναι, και γι’ αυτό εκπλησσόμασταν όταν βλέπαμε να στήνουν ογκώδη αγάλματα οι γείτονές μας, που πολύ το θέλουν, μα καμία σχέση με αυτά τα πρόσωπα δεν έχουν. Το κακό είναι πως οι γείτονές μας σκόρπισαν και στις ξένες βιβλιοθήκες τέτοια και άλλα ψέματα, ενώ εμείς αργούσαμε ν’ αντιδράσουμε, πιστεύοντας πως επειδή η αλήθεια είναι ηλίου φαεινότερη, θα την αντιληφθούν αμέσως και όλοι οι άλλοι. Δυστυχώς δε γίνεται έτσι, γιατί ζούμε σε μια εποχή όπου η αλήθεια ταυτίζεται συνήθως με το συμφέρον, οπότε τα πράγματα θολώνουν κι η αλήθεια αποδυναμώνεται.
Μα εμείς ο λαός δε φταίμε, γι’ αυτό και αρνιόμαστε να πληρώσουμε τα λάθη εκείνων που αποφάσιζαν κι αποφασίζουν για μας. Εμείς ο λαός δεν αντέχουμε άλλο και γι’ αυτό είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ σήμερα. Θέλουμε ειρηνικά, χωρίς να καίμε και να καταστρέφουμε όπως συνηθίζεται σήμερα, να δηλώσουμε πως εμείς οι Μακεδόνες δε θέλουμε να μοιραστούμε το όνομα της γενέθλιας γης μας, της πατρίδας της δικής μας, αλλά και του Αριστοτέλη, του Μεγαλέξανδρου, που και «Καστοριεύς» έχει αποκληθεί και αυτό είναι πολύ τιμητικό για μας, της γης των Θεσσαλονικέων αδελφών Κυρίλλου και Μεθοδίου-φωτιστών των Σλάβων, του Εμμανουήλ Παπά, του Νικολάου Κασομούλη και των τόσων επιφανών και απλών Μακεδόνων με καμία άλλη χώρα. Ας βρουν ένα δικό τους όνομα, γιατί επιμένουν να πάρουν το δικό μας;
Αναγνωρίζουμε φυσικά πως το ονοματολογικό ζήτημα της γειτονικής χώρας με τα χρόνια περιπλέχτηκε περισσότερο. Όμως, τα λάθη, είτε μικρά είτε μεγάλα, το σωστό και το δίκαιο είναι να διορθώνονται, όχι να επικυρώνονται με υπογραφές και σφραγίδες και να μένουν για πάντα. Κι επειδή σήμερα εδώ έχω τη μέγιστη τιμή να εκπροσωπώ και τους δασκάλους και τις δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα, που αποδείχτηκαν ήρωες κι ηρωίδες, θα πω ότι εμείς οι σημερινοί δάσκαλοι πιστεύουμε πολύ στη δύναμη της αυτοδιόρθωσης, προκειμένου να ριζώνει το σωστό και να εξοστρακίζεται το λάθος.
Αυτό, λοιπόν, απαντάμε σε όσους μιλάνε για μάταιο αγώνα: τη διόρθωση ενός μεγάλου λάθους θέλουμε, ενός λάθους που το δικό μας αδικαιολόγητα υποχωρητικό κράτος κάνει όλα αυτά τα χρόνια, όχι την επισημοποίησή του, που θα το μεγαλώσει και θα το πολλαπλασιάσει. Κι επιμένουμε να το ζητάμε κι επειδή χρωστάμε, όχι μονάχα στους νεκρούς, μα και σ’ αυτούς που θα ‘ρθουν, στους αγέννητους, όπως λέει ο εθνικός ποιητής. Το χρωστάμε και στα σημερινά Ελληνάκια, τα παιδιά μας, τα αγαπημένα μας εγγόνια, και πρέπει όλοι μας να αναρωτηθούμε πώς θα μπορέσουμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια, όταν θα ‘χουμε αποδεχτεί ένα τέτοιο λάθος, εμείς που είχαμε κι έχουμε χρέος να διατηρήσουμε όσα μας έχουν παραδοθεί. Δεν είναι εθνικά περήφανη τακτική αυτή της διαρκούς υποχώρησης, του μόνιμου ενδοτισμού και της μη διεκδίκησης του δικαίου, που ναι μεν αυταπόδεικτο είναι, αλλά απαιτείται να το διεκδικούμε, καθώς τα πράγματα στην εποχή μας προχωρούν κατά το συμφέρον και όχι κατά το δίκαιο.
Εμείς οι Έλληνες ποτέ δεν είχαμε βλέψεις εις βάρος κάποιας γειτονικής μας χώρας, έχουμε όμως χρέος απέναντι στην αγαπημένη μας Πατρίδα κι απέναντι στα αγαπημένα μας παιδιά και εγγόνια να μην παρακολουθούμε με απάθεια τα όσα συμβαίνουν και μας αφορούν και προπαντός να μη μας διακρίνει η ηττοπάθεια. Μάταιος αγώνας δεν είναι ο υγιής αγώνας για την Πατρίδα και για το δίκιο. Κι εμείς αυτό κάνουμε σήμερα εδώ, στην ιστορική Καστοριά, στην Καστοριά των γηγενών και μη γηγενών Μακεδονομάχων: δίνουμε ένα ευπρεπές παράδειγμα μιας αγωνιστικότητας που νικά τη βλαβερή ηττοπάθεια.
Δίνουμε τον αγώνα τον καλό όλοι μαζί «ότι τούτη την Πατρίδα την έχομεν όλα τα κόμματα μαζί», «ότι τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και ντόπιοι και Βλάχοι και Μικρασιάτες και Πόντιοι και σλαβόφωνοι και Αρβανίτες. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο ένας “εγώ” ούτε ο άλλος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”», θα έλεγε ο Μακρυγιάννης, αν ήταν σήμερα εδώ, μαζί μας.
Γιατί τούτη την Πατρίδα την έχουμε όλοι όσοι ζούμε εδώ, όμορφα κι αγαπημένα, δίχως να ανταγωνίζεται ο ένας τον άλλον σε πατριωτισμό, την έχουν και οι εκτός συνόρων Έλληνες. Και όλοι μαζί παρακαλούμε τον ήλιο της δικαιοσύνης να ευλογήσει τον τίμιο αγώνα μας και να μη λησμονήσει ούτε τώρα ούτε ποτέ τη χιλιόμορφη, την πανέμορφη γη της μιας και μόνης αληθινής Μακεδονίας, της ελληνικής Μακεδονίας, που ανήκει και σ’ εμάς τους ίδιους, μα ανήκει περισσότερο στα τωρινά και στα μελλοντικά Μακεδονόπουλα, που πρέπει να ζήσουν τη ζωή τους περήφανα κι ωραία, όπως τους αξίζει και όπως τους πρέπει.
φωτογραφία: Γιάννης Σαχινίδης
Σχετικά: ΟΔΟΣ: Συλλαλητήρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.