7.11.22

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Για τον πόλεμο που γίνεται στην "πίσω αυλή μας" και στην καρδιά της Ευρώπης…

 
ΟΔΟΣ εφημερίδα της Καστοριάς
ΟΔΟΣ 7.4.2022 | 1119


Με την πλευρά της ειρήνης είμαι ξανά και με την πλευρά του ανθρώπου και πάλι.


Έχοντας ακούσει την προηγούμενη μέρα την είδηση, έψαξα να βρω αν υπάρχει Παγκόσμια Ημέρα κατά του εξευτελισμού του ανθρώπου και τη βρήκα: στις 21 Μαρτίου, που είναι και Ημέρα κατά του Ρατσισμού. Όμως, ο εξευτελισμός είναι κάτι χειρότερο: ναι, το 'χεις σκοπό να σκοτώσεις, αλλά δεν το κάνεις πριν να εξευτελίσεις το θύμα σου, αυτό απαιτεί περισσότερη κτηνωδία από μέρους σου, θύτη της κακιάς ώρας! Έτσι, τους πυροβολείς στο κεφάλι, αφού προηγουμένως τους έχεις δέσει τα χέρια πίσω στην πλάτη, έτσι για να μεγαλώσει η ικανοποίηση που θα νιώσεις βλέποντάς τους να πεθαίνουν εξευτελισμένοι...

Από χτες, 3 Απριλίου 2022, πρέπει να προστεθεί κι η Μπούκα της Ουκρανίας στην αλυσίδα των τόπων όπου εξευτελίστηκε ο άνθρωπος... Μου θύμισε πως, ενώ στο Άουσβιτς κατάφερνε να επιβιώσει μονάχα όποιος μπορούσε να εξασφαλίσει ένα κουτάλι για να φάει τον ζωμό που τους έδιναν για "φαγητό" και γι' αυτό το πρόσεχαν σαν τα μάτια τους μην τους το κλέψουν, όταν έφυγαν οι Ναζί βρέθηκαν χιλιάδες κουτάλια στις αποθήκες του Άουσβιτς, χιλιάδες κουτάλια καλά κρυμμένα από αυτούς που οι Ναζί ήθελαν να εξευτελίσουν και να εξουθενώσουν πριν τους πεθάνουν... Βλέπετε, χάρη στην "εξυπνάδα" του "ανθρώπου" οι τρόποι εξευτελισμού του αντιπάλου είναι πολλοί και διάφοροι, όρεξη να 'χεις να το κάνεις κι οι τρόποι βρίσκονται.... Μόνο που τα πιο άρρωστα κι εγκληματικά μυαλά είναι αυτά που τους βρίσκουν...

Η Μπούκα –σε συνέχεια των μαρτυρίων της οικείας σε μας τους Έλληνες Μαριούπολης, που σωστά κάποιοι “Μαρτυρούπολη” την αποκαλούν τελευταία– μου έφερε στον νου την πολυαγαπημένη μορφή ενός κοριτσιού-αγωνίστριας για την ειρήνη, της Σαντάκο Σασάκι, που θα ‘θελα να την ξαναθυμίσω σε όλους, εφόσον αυτός ο καταστροφικός πόλεμος συνεχίζεται ακόμη:

Τη Σαντάκο Σασάκι, τη γνωρίσαμε μέσ’ από το κείμενο που υπάρχει μες στο βιβλίο Γλώσσας του Δημοτικού σχολείου και την αγαπήσαμε, γιατί, παλεύοντας αρχικά να νικήσει τον καρκίνο που της προκάλεσε η ατομική βόμβα (όπως και σ’ ένα πλήθος συμπατριωτών της), έφτασε γρήγορα να παλεύει με τον δικό της τρόπο για την παγκόσμια ειρήνη. Σας τη θυμίζω με ένα πολύ καλογραμμένο κείμενο της Αντιγόνης Δημοπούλου (δημοσιεύτηκε το 2017 στην ιστοσελίδα “τέταρτο”):

Σαντάκο Σασάκι: 
Χίλιοι γερανοί και μια προσευχή για την ειρήνη

 «Η Σαντάκο Σασάκι (7 Ιανουαρίου 1943 – 25 Οκτωβρίου 1955) είναι το σύμβολο των αθώων θυμάτων του πολέμου. Στις 6 Αυγούστου 1945, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, βρισκόταν στο σπίτι της που απείχε περίπου 2 χλμ από το σημείο της έκρηξης. Η Σαντάκο –σε ηλικία 2 ετών τότε– εκτοξεύτηκε από το παράθυρο και η μητέρα της έτρεξε να τη βρει νομίζοντάς τη νεκρή. Ήταν όμως ζωντανή και χωρίς καθόλου εμφανείς τραυματισμούς. Αν και οι γονείς της έδειξαν να έχουν επηρεαστεί από τη ραδιενέργεια, η ίδια συνέχισε τη ζωή της φυσιολογικά, χωρίς να παρουσιάζει κάποιο πρόβλημα μέχρι το Νοέμβριο του 1954 όπου η Σαντάκο εμφάνισε οίδημα στο λαιμό και πίσω από τα αυτιά της. Είχε μόλις κλείσει τα 12 όταν τον Ιανουάριο του 1955 διαγνώστηκε με οξεία λευχαιμία.  Τον Αύγουστο του 1955, μετά από δύο ημέρες θεραπείας στο νοσοκομείο, μεταφέρθηκε σε δωμάτιο με συγκάτοικο μια μικρή κοπέλα που ονομαζόταν Kyo. Εκεί μια νοσοκόμα τους δίδαξε την τέχνη του οριγκάμι και η νέα της φίλη αποκάλυψε στη Σαντάκο έναν ιαπωνικό θρύλο σύμφωνα με τον οποίο, όποιος κατάφερνε να φτιάξει χίλιους γερανούς οριγκάμι θα πραγματοποιούσε μια ευχή του. Η Σαντάκο άρχισε να φτιάχνει γερανούς οριγκάμι, ενώ παράλληλα αλληλογραφούσε με τους φίλους της. Παρόλο που είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο, κατά τη διάρκεια των ημερών της στο νοσοκομείο, είχε έλλειψη χαρτιού, γι’ αυτό και χρησιμοποιούσε οτιδήποτε χάρτινο μπορούσε να βρει όπως συσκευασίες από δώρα άλλων ασθενών, φακέλους αλληλογραφίας ακόμα και περιτυλίγματα φαρμάκων. Κατάφερε να φτιάξει 644 τέτοιους γερανούς μέχρι να χάσει τη μάχη με τη ζωή στις 25 Οκτωβρίου 1955. Οι φίλοι της και οι συμμαθητές της όμως, έφτιαξαν τους υπόλοιπους για να συμπληρωθούν οι 1000 γερανοί της. Ο πατέρας της σ’ ένα ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ έδειξε τους 644 γερανούς της Σαντάκο που είχαν κρατήσει στο σπίτι τους, και είπε πως οι επιπλέον γερανοί των φίλων της είχαν ταφεί μαζί της. Μετά το θάνατό της, οι φίλοι της Σαντάκο δημοσίευσαν την αλληλογραφία που διατηρούσαν μαζί της σε μια συλλογή επιστολών προκειμένου να μάθει όλος ο κόσμος την ευχή της για Παγκόσμια Ειρήνη αλλά και για να συγκεντρώσουν χρήματα ώστε χτίσουν ένα μνημείο για αυτήν και για όλα τα παιδιά που είχαν πεθάνει από τις επιπτώσεις της ατομικής βόμβας. Το 1958 παρουσιάστηκε στο Πάρκο Ειρήνης της Χιροσίμα ένα άγαλμα της Σαντάκο που κρατούσε ένα γερανό. Στη βάση του αγάλματος υπάρχει μια επιγραφή που λέει: «Αυτή είναι η κραυγή μας. Αυτή είναι η προσευχή μας. Ειρήνη στον κόσμο». Κάθε χρόνο, παιδιά από όλο τον κόσμο στέλνουν χάρτινους γερανούς που τοποθετούνται στη βάση του αγάλματος ενώ η 6η Αυγούστου γιορτάζεται στην Ιαπωνία ως η ημέρα της ειρήνης στη μνήμη της Σαντάκο. Όταν ο Ρώσος ποιητής Dagestani Rasul Gamzatov επισκέφτηκε τη Χιροσίμα και έμαθε την ιστορία της μικρής Σαντάκο, έγραψε το ποίημα Zhuravli το οποίο μελοποιήθηκε και αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά ρώσικα τραγούδια για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ποίημα γράφτηκε αρχικά στη γλώσσα Avar του Gamzatov και μεταφράστηκε στα ρωσικά το 1968. Μετά και τη μελοποίηση του, το ποίημα απέκτησε τέτοια δυναμική, ώστε μια σειρά μνημείων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην πρώην Σοβιετική Ένωση εμφανίζουν την εικόνα του γερανού. Στα ελληνικά μεταφράστηκε από το Γιάννη Ρίτσο:

Οι γερανοί*

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.
Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.
Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.
Θα ’ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ».

*«Οι γερανοί» θεωρείται παραδοσιακό ρώσικο τραγούδι. 

Τραγουδώ τους γερανούς –τους έχω τραγουδήσει με τους μαθητές μου, στους οποίους έχω πολύ διδάξει την ειρήνη, την ειρήνη όχι μονάχα ως αντίθετο του πολέμου, αλλά και ως ποθούμενη μόνιμη κατάσταση στις μεταξύ μας σχέσεις και στην καθημερινότητά μας, κυρίως αυτό, το τραγουδώ και χαμογελώ πικρά, καθώς ρώσικο παραδοσιακό τραγούδι είναι και τώρα η Ρωσία την ειρήνη καταλύει και κάνει αποτρόπαια πράγματα σε βάρος αδελφικού της λαού (ο ηγέτης της Ρωσίας, για να είμαστε ακριβείς, ο λαός απλώς δεν μπορεί να κάνει αλλιώς). Κι επειδή, ό,τι και να πεις γι’ αυτά που συμβαίνουν, λίγα είναι και δε φτάνουν να διαδηλώσεις την αντίθεσή σου στον πόλεμο και την ασχήμια του, δε φτάνουν για να δηλώσεις πως πρέπει να επιστρέψει η ειρήνη επειγόντως στον τόπο που ρημάζεται από τον πόλεμο, ας κλείσω κάπου εδώ κι επίλογός μας ας γίνουν τα εύστοχα λόγια του Διονύση Σαββόπουλου, στο "Μουσικό κουτί για την Ουκρανία", που βασίστηκε σε δική του ιδέα:

«Τί μας φέρνει τόσο κοντά απόψε, τόσους πολλούς (μουσικούς εννοεί), λες και ήτανε διαδήλωση; Κάποιος θυμός; Κάποια οργή; Όχι, μας φέρνει απλούστατα η βαθειά συγκίνηση για τον πανέμορφο λαό της Ουκρανίας και για τη γενναία ηγεσία του. Ζητάμε να σταματήσει αυτός ο Αρμαγεδδών. Διότι όπως όλοι, αγαπούμε κι εμείς την ειρήνη, τον άνθρωπο… κλπ. Και οφείλουμε σαν ενήλικες που είμαστε –και όχι σαν ‘αιώνιοι έφηβοι’, κλισέ που έχει καταντήσει εντελώς μπανάλ– σαν ενήλικοι λοιπόν, οφείλουμε, κάθε φορά, να κατονομάζουμε τον εκάστοτε βομβαρδιστή της ειρήνης, του ανθρώπου, των λαών… κλπ. Όσο για την ηγεσία του Κρεμλίνου, αποδείχτηκε εν τέλει, χωρίς να το ξέρει, χωρίς να το καταλάβει, σε τρομερή μάγισσα. Πώς τα κατάφερε και έκανε ένα λαό, τον ουκρανικό, ήρωα επικών διαστάσεων; Οι Ουκρανοί, όπως όλοι μας δηλαδή, κοίταζαν τη ζωούλα τους, τις δουλειές τους, την οικογένειά τους – και ξαφνικά απέκτησαν επική συνείδηση. Διότι μόνο με ψυχολογία έπους μπορείς να πας και να πεθάνεις γι’ αυτά τα υψηλά πράγματα, που όμως είναι και πολύ απτά, και λέγονται πατρίδα, ελευθερία, δημοκρατία. Καλή είναι η ευημερία, καλή είναι και η σχετική ξεγνοιασιά της. Αλλά φαίνεται πως την κρίσιμη στιγμή ο δρόμος που σώζει τον κόσμο είναι πάντα ο ίδιος και είναι ένας: η θυσία. Η Ουκρανία τώρα υποφέρει για όλους μας. Μην σιωπήσετε. Ακολουθήστε το δρόμο της καρδιάς σας. Βοηθήστε όπως μπορεί ο καθένας τους Ουκρανούς. Είναι το δικό τους θυσιασμένο αίμα τώρα που έρχεται να σώσει αυτό που κανένας, ποτέ, κανένας ολοκληρωτισμός δεν θα καταφέρει να νικήσει: το μεγαλείο της ζωής. Προσκυνώ την Ουκρανία, σκύβω το κεφάλι και ψέλνω μαζί της: Ще не вмерла України, ні слава, ні воля (Η Ουκρανία δεν έχει πεθάνει ακόμα, ούτε η δόξα ούτε η ελευθερία)».

ΥΓ: Κι επειδή δεν τρέφω αυταπάτες και ξέρω πως στην Πατρίδα μας, έναν τόπο όπου βασιλεύει η αμφισβήτηση κι όπου κατ’ εξοχήν ανθούν οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, βρίσκονται οι περισσότεροι «συμπαραστάτες» της ρωσικής πλευράς του πολέμου, νιώθω την ανάγκη να πω πως, όταν πριν από 20 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, έγινε ο πόλεμος στο Ιράκ, χωρίς να εξετάσω ποιος έφταιγε, οργάνωσα τους συναδέλφους μου και κάναμε στο Σχολείο μας στο άψε-σβήσε εκδήλωση αντιπολεμική, καθώς σε κάθε πόλεμο κάποιοι δεν είμαστε με την πολιτική, αλλά με τον άνθρωπο. Συμβαίνει, λοιπόν, κι αυτή τη φορά που έχω διαβάσει πολύ για τα αίτια του πολέμου, με την πλευρά της ειρήνης να είμαι ξανά και με την πλευρά του ανθρώπου και πάλι… 

Φωτογραφία: Σε πρώτο (θολό) πλάνο η σορός ενός αθώου πολίτη που σκότωσαν οι Ρώσοι του Πούτιν στην Μπούτσα της Ουκρανίας, και στο βάθος ένας πατέρας με το παιδί του ποδηλατεί «σώος», σε φωτογραφία (Zohra Bensemra) του Reuters του περασμένου Σαββάτου 2 Απριλίου 2022.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Απριλίου 2022, αρ. φύλλου 1119.


Επιλογή σχετικών αναρτήσεων:

5 σχόλια:

  1. Ανώνυμος10/11/22

    28η Οκτωβρίου 1940: "Με την πλευρά της ειρήνης είμαι ξανά και με την πλευρά του ανθρώπου και πάλι"!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος11/11/22

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος11/11/22

    Αν ενδιαφερόμασταν τόσο και για τους πολέμους που έγιναν στην αυλή μας ίσως να μην γινόταν αυτός ο πόλεμος. Αλλά φαίνεται ότι μας ενδιαφέρουν μόνο οι πόλεμοι που γίνονται στα αμερικανικά χωράφια ενώ τους άλλους τους αγνοούμε. Έιρήνη = Pax Americana;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος18/12/22

    "Με την πλευρά της ειρήνης είμαι ξανά και με την πλευρά του ανθρώπου και πάλι". Δήλωση απάνθρωπη, κατά τη γνώμη μου, όταν σφαζονται αθώα γυναικόπαιδα από ένα φασίστα, επειδή θέλουν Ελευθερία και Ανεξάρτητο Κράτος. Και μάλιστα δήλωση από μια κυρία που συνεχώς παίρνει θέση στους φασίστες Ναζί, στους φασίστες Βούλγαρους και στους φασίστες Τούρκους.
    Αλλά σήμερα γεμίσαμε Μποφίλιου!
    Κριμα. Όλα καταγράφονται στην Ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος18/12/22

      Για τους φασίστες εβραίους και αμερικάνους έχετε να μας πείτε κατι ή μετά τους φασίστες ρώσους τελειώνουν τα λόγια σας;

      Διαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ