ΟΔΟΣ: Τα «καλά παιδιά της πόλης»

Η πρόσφατη παραίτηση της δημοτικής συμβούλου Καστοριάς κ. Ειρήνης Γεωργοσοπούλου, την π. εβδομάδα, με δήλωση ανεξαρτητοποίησής της από τον συνδυασμό «Νέα Πνοή» της πλειοψηφίας του δημάρχου κ. Ι. Τσαμίση με τον οποίο εκλέχτηκε, αποτελεί μια από τις ελάχιστες εδώ και μήνες, δημόσιες ενέργειες με πολιτική σημασία και αξία. Εκεί έφθασε η Καστοριά.

Χρειάστηκαν να προηγηθούν πολλοί μήνες μιας ερμαφρόδιτης σχέσης μια και η δημοτική σύμβουλος αν και αποδοκίμαζε τις παραλείψεις, κυρίως την απραξία της ομάδας με την οποία εκλέχθηκε, ωστόσο παρέμενε σ’ αυτή. Η ΟΔΟΣ με το κύριο άρθρο της στο 517 φύλλο της 19ης Νοεμβρίου 2009 στηλίτευε την στάση της, για λόγους πρακτικούς αλλά και δεοντολογίας. Έτσι, η παραίτησή της (που είναι «μερική», αφού αν και ανεξαρτητοποιήθηκε από την «Νέα Πνοή» παραμένει στις Επιτροπές στις οποίες ορίσθηκε από τον κ. Τσαμίση, ή εκλέχτηκε ως μέλος της πλειοψηφίας), δείχνει πάντως να αποκαθιστά εν μέρει μόνο στοιχειώδη ζητήματα, όπως συμφωνίας λόγων και πράξεων, και ασφαλώς δεοντολογίας.

Για την πόλη της Καστοριάς, η κατάσταση που επικρατεί εδώ και μερικά χρόνια δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη. Η δημοτική σύμβουλος που δήλωσε την ανεξαρτητοποίησή της, την περιγράφει σε αδρές μόνο γραμμές. Μακάρι το πρόβλημα της Καστοριάς να ήταν η κυριαρχία της «κομψότητας» και της «επιτηδειότητας», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην δήλωσή της η κ. Γεωργοσοπούλου. Αλλά δεν είναι. Διότι οι κάτοικοι και οι δημότες της Καστοριάς βρίσκονται συνεχώς απέναντι σε απλά προβλήματα καθημερινότητας που υπό κανονικές συνθήκες θα έμοιαζαν πανεύκολα και επομένως, αδιανόητα. Προφανώς η απαρίθμηση τους εδώ, είναι περιττή.

Ασφαλώς γι’ αυτή την κατάσταση δεν ευθύνεται αποκλειστικά το γεγονός ότι η πόλη μοιάζει να βρίσκεται υπό τριετή καταστολή. Ούτε που δεν φαίνεται στον ορίζοντα ο προγραμματισμός και η πραγματοποίηση κανενός δημοτικού έργου βγαλμένου από τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις του (σουρεαλιστικού) προεκλογικού φυλλαδίου της «Νέας Πνοής». Το οποίο ήταν τόσο υπερβολικό, ώστε από την πρώτη στιγμή ήταν αναντίστοιχο του στίγματος της Νέας Πνοής. Αποτελούσε εμπαιγμό.

Είναι όλα αυτά, αλλά πιο πολύ είναι ασφαλώς το κυρίαρχο αίσθημα της γενικευμένης και απόλυτης παραίτησης από κάθε προσπάθεια. Ή ακόμη χειρότερα, της «ιδεολογικοποίησης» της απραξίας και της ανεπάρκειας. Για να μην κρύβονται οι έννοιες πίσω από τις λέξεις.

Έφθασε η Καστοριά να αντιμετωπίζει τις ανάγκες της και την πραγματικότητα, με αδιαφορία και μοιρολατρία. Η απραξία και η ακαταλληλότητα μοιάζουν να διεκδικούνται σαν πολιτικά δικαιώματα. Σαν διοικητικές αρετές. Στον τρίτο ήδη χρόνο της θητείας της, η δημοτική πλειοψηφία είναι βυθισμένη στην γενικευμένη απάθεια. Ούτε ο δήμαρχος της πόλης, ούτε οι δημοτικοί του σύμβουλοι δείχνουν να προσπαθούν για μια κάποια αλλαγή. Οι αποδείξεις, περιβάλλουν σε κάθε βήμα τους δημότες και κατοίκους από το πρωΐ έως αργά το βράδυ.

Αν δεν υπήρχαν τα απορριμματοφόρα, οι κάπως βαριεστημένοι δημοτικοί αστυφύλακες να προσπαθούν να δώσουν νόημα στην παρουσία και την υπηρεσία τους, και τα υποτυπώδη, μικροέργα μπαλωμάτων με άσφαλτο σε ελάχιστες από τις εκατοντάδες λακκούβες, θα πίστευε κανείς ότι η πόλη βρέθηκε στην ζώνη του λυκόφωτος. Η αλήθεια αυτή, θα κρυφτεί προσωρινά, κάτω από την πούδρα και την φθηνή λάμψη των ημερών, αλλά θα επιστρέψει αμείλικτη τις ατελείωτες ημέρες του χειμώνα.

Για την εικόνα της παράλυσης, η ευθύνη ανήκει φυσικά στην πλειοψηφία του Δήμου Καστοριάς. Όχι απλώς και μόνο στον δήμαρχο, αλλά και σ’ αυτούς που με την υποστήριξή τους οδήγησαν τις εξελίξεις και την Καστοριά, εκεί που βρίσκεται σήμερα. Οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας δεν παίρνουν καμμιά πρωτοβουλία. Ιδιαίτερη κατηγορία δημοτικών συμβούλων, που έχουν τις δικές τους σημαντικές ευθύνες, είναι οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας, που αν και ρητά, ή έμμεσα, δήλωσαν την διαφοροποίησή τους, ή και τις αντιθέσεις τους προς τον δήμαρχο Καστοριάς, ωστόσο, δεν παραιτούνται, και εξακολουθούν να επανδρώνουν τις τάξεις της δημοτικής πλειοψηφίας θολώνοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, αλλά και στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, οι περισσότεροι απ’ αυτούς δύσκολα πια συγκρατούν την αποδοκιμασία τους. Ήδη ορισμένοι απ’ αυτούς έχουν αδρανοποιηθεί πλήρως, ενώ κάποιοι άλλοι, ακόμη και με αξιώματα, σκέπτονται να παραιτηθούν. Ωστόσο μέχρι στιγμής, επίσημα και φανερά, όχι μόνο δεν πράττουν ανάλογα με τις απόψεις τους, όπως έπραξε έστω και καθυστερημένα και εν μέρει η κ. Γεωργοσοπούλου, αλλά υπηρετούν το σύστημα των δημοτικών αξιών της πλειοψηφίας: Κανείς για τίποτε, και όλοι για όλους.

Η πρακτική αυτή στην οποία επιμένουν οι δημοτικοί σύμβουλοι, πολιτικά τουλάχιστον, δεν είναι η ορθότερη και δεν δικαιώνεται ούτε δικαιολογείται από τις φιλοδοξίες (ενίοτε ασυγκράτητες) για μια θέση στο μέλλον του Δήμου Καστοριάς, μετά τις επόμενες εκλογές. Διότι όπως ακούγεται, κάποιες και κάποιοι, πατούν ήδη αλλού, με το άλλο τους πόδι.

Μεγάλο μερίδιο πολιτικής ευθύνης ανήκει και στην συστηματικά καταστροφική ανάμειξη των κομμάτων και ιδιαίτερα της Νέας Δημοκρατίας. Τα αλλεπάλληλα, πολυετή λάθη της, εκτόξευσαν στο όριο της κατοπινής ολοκληρωτικής κριτικής ασυλίας τους σημερινούς διοικούντες του δήμου, που εκλέχτηκαν επειδή είναι «καλά παιδιά της πόλης». Τους ανθρώπους που με την σιωπηλή ή ρητή επίκληση της αυθεντικότητας, τιμιότητας και της γνησιότητας, κατόρθωσαν να αναρριχηθούν σε δύσκολα, πολύπλοκα και υπεύθυνα αξιώματα και στο τιμόνι του Δήμου.

Μόνο που η Καστοριά αντί στο βάθρο, οδηγήθηκε στο χείλος ενός χαοτικού κενού. Αν δεν βρίσκεται ήδη σε ελεύθερη πτώση.
.