ΣΙΔΕΡΗ ΤΖΗΜΑ: Για τον Χρυσόστομο Τζημάκα

Φίλε μου Χρυσόστομε,

Άχαρο ρόλο μ’ έταξε η μοίρα να πω τα τελευταία λόγια εκ μέρους της χορωδίας μας, για τον απρόσμενο χαμό σου. Κουβάρι οι καρδιές, πόνος βουβός, τα δάκρυα δεν κρύβονται. Οι θύμησες πολλές και πάντα άριστες γύρω από το όνομά σου. Θύμησες που δεν κρύβουν το δάκρυ μας. Και τώρα παρελθόν…
Οι θύμησες όμως αγαπημένε μου φίλε, φρέσκιες ή παλιές στο διάβα του χρόνου, σίντας γυροφέρνουν στη μορφή σου, τρανεύουν τον δικό μου πόνο. «Τις θύμησες, μ’ έλεγες, δεν τις μαντρώνεις κι ούτε χαλινάρι τις βάζεις». Πόσο δίκιο είχες αγαπημένε μου φίλε, Χρυσούλη.
Πάνω από πενήντα χρόνια ήταν η φιλία μας. Πολλά στο πουγκί της μάθησής μου τα χρωστώ σε σένα. Μ’ έμαθες πολλά στα τελευταία χρόνια, τα ωφέλιμα της ζωής μου. Ήσουν πηγή, η πηγή η αστείρευτη γιομάτη γνώσεις. Νύχτες ολάκερες ξαγρυπνούσες. Ατελείωτες οι ώρες σκυφτός στα βιβλία σου. Διάβαζες, κόπιαζες για τη σωστή λύση σε κάθε πρόβλημα, μα πιο πολύ για νά΄βρεις τη σωστή γιατρειά για κάθε άρρωστο, χωρίς εξαίρεση, πάσχοντας μαζί του. Μα τη δικιά σου αρρώστια της πολύπαθης καρδιάς σου αγαπημένε μου φίλε, κανείς δεν μπόρεσε να τη γιατρέψει.
Την κούραση του κορμιού σου δεν την λογάριαζες, ούτε και ο ανήσυχος μα πολυτάλαντος νους κούρνιαζε άπραχτος. Τους λατρευτούς σου γονείς τους δικαίωσες. Έλεγες: ο πατέρας μου, ήταν τσαγκάρης και ήμουν περήφανος γι’ αυτόν. Ήσουν περήφανος για τον Ντάφα. Η Ματθίλδη, η πονόψυχη, καλοσυνάτη μάνα σου, σε λάτρευε. Η θυγατέρα σου, η αδελφή σου, ο γαμπρός σου σ’ είχαν ψηλό φλάμπουρο.
Ήσουν πονόψυχος, καθάριος στην ψυχή και το νου. Για μένα ήσουν το σχολείο και το ιλιάτσι της ψυχής μου και του σώματός μου. Δεν λιμπίστηκες ποτέ τα πλούτη, αν και μπορούσες να τα αποκτήσεις. Όμως φίλε μου απόκτησες το μεγαλύτερο βραβείο της ζωής σου, την αναγνώριση, τον σεβασμό και την αγάπη.
«Απ’ τα μεγαλεία της ψυχής να φοβάσαι» μ’ έλεγες. Κάμποσες φορές δεν καταλάβαινα τις βαθυστόχαστες σκέψεις σου. Πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, ξεχώρισες. ΄Ησουν ασυμβίβαστος στην αδικία και πολέμιος γι’ αυτήν, μα ανθρώπινος πέρα για πέρα για το δίκιο. Η τύχη σου όμως είχε ξαφνικές μεταβολές στη ζωή σου. Ίσως και γι’ αυτό η καρδιά σου δεν άντεξε.
Ήσουν φίλε μου σπάνιας μετριοφροσύνης και αλτρουισμού, βαθύς στις σκέψεις σου, δεινός στα τέλεια ελληνικά σου, υπέροχος παρουσιαστής πολλών κειμένων, γλαφυρός, που στην κυριολεξία άφηνες άφωνους, καθηλωμένους τους ακροατές σου. Πολύτιμα πετράδια οι γνώσεις σου. Ήσουν το καρποφόρο γήπουρο των γνώσεων που δέχεται τις πλιότερες πετριές πάνω του.
Φίλε μου ανήκεις ολάκερος στην τιμή της μάθησης. Τους επαίνους δεν τους επεδίωξες ποτέ. Ήσουν πέρα για πέρα μετριόφρων. Σε ενθουσίαζε η μάθηση και σ’ απορροφούσε η εργασία της δημιουργίας. Τιμιότερη ανθρώπινη ιδιότητα σπάνια συναντά κανείς.
Τα μολύβια, τα χαρτιά, τα βιβλία ήταν τα εργαλεία της φαντασίας, της ζωγραφικής , της συγγραφής και του λόγου. Και πάνω σ’ αυτήν την λατρευτή σου αδυναμία αγαπημένε μου φίλε, πάντοτε έβγαινες νικητής.
Εδώ ταιριάζουν οι στίχοι του ποιητή:

«Οι ελαφροί
ας με λέγουν ελαφρόν.
Στα σοβαρά πράγματα
ήμουν πάντοτε
Επιμελέστατος.
Και θα επιμένω
ότι κανείς καλλίτερα μου
δεν γνωρίζει
Πατέρας ή Γραφιάς, ή τους Κανόνας των Συνόδων».

Το μεθύσι της υπεροψίας τα’ άφηνες για τους άλλους. Άραγε ποια ν’άταν τα σύνορα τόσων προτερημάτων σου;
Κέρδισες όμως τον σεβασμό και την αναγνώριση από εκατοντάδες μαθητές σου, ως άριστος της ιατρικής μάστορας, αλλά και ως ένας υπέροχος άνθρωπος, απ’ όλους τους άλλους που σε γνώρισαν και αγάπησαν και με βουρκωμένα μάτια σου λένε:
Καλό ταξίδι Άνθρωπε. Καλό ταξίδι αγαπημένε μας Φίλε
Έφυγες μέσα στην πίστη της σεμνότητάς σου.