ΟΔΟΣ: Το παιχνίδι της κολοκυθιάς

Για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των δημοτικών συμβούλων που σε δεδομένη στιγμή διαφοροποιούνται και «απογαλακτίζονται» από τους δημοτικούς συνδυασμούς με τους οποίους εκλέχτηκαν, η ΟΔΟΣ και στο πρόσφατο παρελθόν, επιχείρησε την στοιχειώδη κριτική προσέγγιση.

Μια και στην Καστοριά η δημόσια κριτική, ο έλεγχος των ΜΜΕ και ο πολιτικός διάλογος προφανώς δεν μεγαλουργούν «ακριβώς» (κάθε άλλο μάλιστα), ακόμη και η κριτική προσέγγιση πρέπει να φιλτράρεται. Ειδικά μάλιστα ορισμένα θέματα και ιδίως τα λεπτά αλλά ουσιώδη ζητήματα δεοντολογίας (τα οποία εν τέλει είναι ζητήματα μεγάλης σπουδαιότητας) εξακολουθούν να αποτελούν ταμπού.

Όμως το γεγονός ότι η κ. Ειρήνη Γεωργοσοπούλου-Μισκία, δημοτική σύμβουλος Καστοριάς, που παραμένει μέλος της πλειοψηφούσας ομάδας του Δ.Σ. της Δημοτικής Τουριστικής Επιχείρησης Καστοριάς (την οποία αμφισβητεί), ένθερμη πάλαι ποτέ σύμβουλος που εκλέχτηκε στο αξίωμά της με την πλειοψηφία του δημάρχου Καστοριάς κ. Ιωάννη Τσαμίση, διατελώντας και υπεύθυνη της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, ξιφουλκεί τώρα με δημόσιες καταγγελίες της κατά της απόφασης του Δήμου Καστοριάς να επιτρέψει σε ιδιωτική εταιρεία την τοποθέτηση μεγάλης διαφημιστικής οθόνης (μόνιτορ) στην συμβολή της λεωφόρου των Κύκνων με την Μ. Αλεξάνδρου, εγκρίνοντας προκαταβολική αινιγματική ενέργεια της Δημοτικής Επιχείρησης Τουρισμού, επαναφέρει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τις παράπλευρες πτυχές της κατάστασης: Ζητήματα ουσίας, αλλά και δεοντολογίας.

Αν και οι φιλοδοξίες των πολιτών που ασχολούνται με τα κοινά, ακόμη και όταν υπερβαίνουν τα κάποια όρια και μέτρα, δεν είναι απαραίτητα κάτι το μεμπτό, ωστόσο η κλιμακούμενη στάση της κ. Ειρήνης Γεωργοσοπούλου, η οποία στα δύο πρώτα (και ανεπανάληπτα) χρόνια της δημοτικής αρχής του κ. Ι. Τσαμίση διακρίθηκε πολύ θετικά για την δράση της στην Δημοτική Βιβλιοθήκη, επιτρέπει τα ερωτηματικά, και πρέπει να προβληματίσει.

Το θέμα βεβαίως δεν αφορά αυτή καθ’ εαυτή την διαφημιστική οθόνη, ούτε και την υποτιθέμενη παρατυπία της απόφασης του δημοτικού συμβουλίου. Δεν αφορά ούτε τον ελαφρώς παλιομοδίτικο τόνο αντίκρουσης της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, ούτε καν τις διαφαινόμενες επί της ουσίας απόψεις της δραστήριας δημοτικής συμβούλου, η οποία επανήλθε δριμύτερη με την αυτοπεποίθηση της αλιεύσεως λαυρακίων, και το αίσθημα υπεροχής που συνηθίζουν να δείχνουν όσοι νομίζουν ότι έχουν διαχωρίσει την θέση τους από την (τέως) ομάδα τους.

Έτσι, αφού πριν από πολλούς μήνες είχε εντυπωσιάσει αρνητικά με την φοβική τοποθέτησή της απέναντι στην έδρα της Πανεπιστημιακής Σχολής στο κτήριο της πλατείας της Κουμπελίδικης, επικαλούμενη μελλοντικό κίνδυνο εμπρησμού του εμβληματικού βυζαντινού ναού που εξακολουθεί να φιγουράρει ως λείψανο της εγκατάλειψης, η κ. Ειρήνη Γεωργοσοπούλου, προφανώς βιαστικά θέτει σε δημόσια κρίση (και) τον προβληματισμό της αν με την τοποθέτηση της οθόνης παραβιάζεται κάποια διάταξη του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Διότι θα αποσπάται (!) η προσοχή των οδηγών από την ζωηρή εικόνα της τηλεοπτικής οθόνης που τοποθετήθηκε από ιδιωτική εταιρεία.

Αν και οι συγκρίσεις όπως και τα μεγέθη είναι αδιανόητα, η κ. Ειρήνη Γεωργοσοπούλου δείχνει να μην λαμβάνει υπ’ όψη της ότι ήδη εδώ και πολλές-πολλές δεκαετίες, ανάμεσα στις εκατοντάδες πόλεις της παγκόσμιας κοινότητας που έχουν έμπρακτα ασπαστεί την δύναμη, την αισθητική και την κοινωνική αποστολή της μεταδιδόμενης πληροφορίας με γιγαντοοθόνες, εξακολουθούν να υπάρχουν οι πρωτοπόρες διάσημες πλατείες. Όπως η Times Square στην Νέα Υόρκη ή η Piccadilly στο Λονδίνο που φιλοξενούν όχι μία, αλλά ίσως και εκατοντάδες, τεράστιες ή και απλά ίσης επιφάνειας με την επίμαχη οθόνες.

Χάρη σ’ αυτές έγιναν σύμβολα των πόλεών τους, πλην όμως προφανώς κανείς δημοτικός σύμβουλος δεν ακούστηκε να ζητεί την απομάκρυνσή τους επικαλούμενος, έστω και έμμεσα, τα επιχειρήματα της συμπολίτου δημοτικής συμβούλου της Καστοριάς. Η οποία, με την τελευταία αυτή δημόσια παρέμβασή της, σε συνέχεια της προηγούμενης (για την Κουμπελίδικη), προκαλεί ένα ερώτημα για το πώς θα είναι πια αυτή η Καστοριά που οραματίζεται.

Να είναι χωρίς οθόνες, χωρίς βιτρίνες με οθόνες πάνω στους δρόμους, χωρίς διαφημιστικές πινακίδες, χωρίς πληροφοριακές πινακίδες, χωρίς πεζές και πεζούς δυνητικούς στόχους διακριτικών και αδιακρίτων βλεμμάτων μήπως; Θα είναι με Πανεπιστήμιο εκτός πόλης, μακριά από εκκλησίες και άλλα μνημεία;

Η ΟΔΟΣ δεν περιμένει βεβαίως απάντηση. Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και θεωρεί ως αυτονόητο δεδομένο ότι η κ. Ειρήνη Γεωργοσοπούλου, θέλει μια Καστοριά προοδευμένη, σύγχρονη και ανεπτυγμένη. Και ότι απλώς, αυτό το οποίο στην ουσία προκάλεσε για μια ακόμη φορά την στάση και τις ασυνήθιστες (οπωσδήποτε ευκαιριακές απόψεις της) είναι οι αντιθέσεις της με την πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου και βεβαίως τον δήμαρχο κ. Ιωάννη Τσαμίση.

Οπότε αυτό ακριβώς, καθώς και η προσφυγή της κατά της απόφασης του δημοτικού συμβουλίου, αλλά και η δημοσιότητα που η ίδια προσέδωσε στην νέα παρέμβασή της, θέτουν το ζήτημα της δεοντολογίας.

Για πόσο χρόνο δικαιολογούνται τα λάθη και τα παροράματα στους δημοτικούς συμβούλους; Κι’ αφού κάποιος έχει την γενναιότητα να τα αναγνωρίσει, διαφοροποιώντας την θέση του, πώς και δεν ολοκληρώνει την αποστασιοποίησή του. Πώς μπορείς να είσαι κατά της πλειοψηφίας και ταυτοχρόνως να παραμένεις μέλος της, και μέρος του προβλήματος. Πώς μπορείς να είσαι με το σώμα στην όχθη, συμμετέχοντας σε επιτροπές, σε διοικητικά συμβούλια με την ομάδα της πλειοψηφίας την οποία καταγγέλλεις, (όπως εν προκειμένω στην Δημοτική Επιχείρηση Τουρισμού, που προέβη στην παράδοση της ιεράς γης και του λάλοντος ύδατος) ενώ ταυτόχρονα να βρίσκεσαι με το πνεύμα στην αντίπερα;

Πώς μπορεί κάποιος να βρίσκεται ταυτόχρονα στο Ρίο και στο Αντίρριο. Στην Πάρο και στην Αντίπαρο. Πώς μπορεί την ίδια στιγμή να είναι στο χθες και το αύριο, αφού όπως ερμηνεύεται η κ. Ειρήνη Γεωργοσοπούλου ενδιαφέρεται να δανείσει την ικμάδα της σε μια πιθανή διάδοχη (άλλη) κατάσταση πλειοψηφίας, μετά τις επόμενες δημοτικές εκλογές. Σαν κι’ αυτή του κ. Εμμανουήλ Χατζησυμεωνίδη, τ. αντιδημάρχου Καστοριάς επί δημαρχίας κ. Δημ. Παπουλίδη, και εσχάτως τ. δημοτικού συμβούλου με τον κ. Γ. Καπαχτσή, ο οποίος (κ. Χατζησυμεωνίδης) με την διαδηλωμένη πλέον απόφασή του να διεκδικήσει την δημαρχία Καστοριάς, στις επόμενες εκλογές, προφανώς υποστηριζόμενος από την Νέα Δημοκρατία, έφερε και αυτός στο επίκεντρο ζητήματα δεοντολογίας. Περίπου αντίστοιχα με αυτά της κ. Γεωργοσοπούλου.

Μια και διετέλεσε αντιδήμαρχος του ανεξάρτητου κ. Δημητρίου Παπουλίδη contra σε επίσημες κομματικές επιλογές, μια και παραιτήθηκε από την θέση του εκλεγμένου δημοτικού συμβούλου υπό τον κομματικό κ. Γεώργιο Καπαχτσή για να είναι προϊστάμενος στην Δ.Ο.Υ. Καστοριάς, πόσο «δένουν» όλα αυτά με την πρόσφατη ανακοίνωσή του ότι αυτή την φορά παραιτείται από προϊστάμενος για να είναι (ξανά) υποψήφιος;

Βεβαίως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν φέρνει το τέλος του κόσμου, ούτε το τέλος της ιστορίας και της Καστοριάς. Αλλά σε μια Καστοριά που μοιάζει να υποφέρει από ίλιγγο και ταλαντεύεται στο χείλος ενός κρημνού, πριν υποβληθούν και (αν) απαντηθούν τα ουσιαστικά και σοβαρά θέματα και διλήμματα, ίσως θα άξιζε να εξετάσει (και γιατί όχι να επανεξετάσει) κάποιος τις αποφάσεις και τις ενέργειές του. Γιατί από μόνο του δεν αρκεί το μάθημα για να γίνει πάθημα, ενώ οι τύχες και οι αξιώσεις της Καστοριάς, δεν μπορούν να μοιάζουν με το παιγνίδι της κολοκυθιάς.