ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΝΟΥ: Με αφορμή μία «Έρευνα»

Η πρόσφατη δημοσιογραφική εκπομπή "Έρευνα" του κ. Τσίμα στο MEGA, ταύτισε εντέχνως τον Νεοδημοκράτη με την συντηρητικότητα και την ακαμψία. Το έκανε χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την Καστοριά. Έδωσε χροιά γραφικότητας στην πόλη αλλά κυρίως στα χωριά του Νομού. Τα εξευτέλισε. Είχε άραγε δίκιο; Πού αποσκοπούσε;

Με όρους μη τηλεοπτικούς, είναι σίγουρα ρηχή η προσπάθεια ταύτισης του παραδοσιακού ψηφοφόρου της Νέας Δημοκρατίας, με τα στερεότυπα του γραφικού βασιλόφρονα, του εθνικιστή, του υπεραπατριώτη, του θρησκόληπτου. Δεν τιμά τον ερευνώντα δημοσιογράφο η αγνόηση της "άλλης" άποψης αλλά και αισθητικής εντός της παράταξης αυτής. Η Νέα Δημοκρατία εκπροσωπώντας τον Κεντροδεξιό χώρο πλησίασε στις εκλογικές της νίκες σχεδόν έναν στους δύο Έλληνες. Σίγουρα ο όγκος αυτός των ελλήνων πολιτών δεν ταυτίζεται με τον "κολλημένο" επαρχιώτη της εκπομπής.

Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στην παράταξη αυτή όσον αφορά την αποτελεσματικότητά της, το παρελθόν και τις καταβολές της και την κυβερνητική ικανότητα των στελεχών της. Θα πρέπει όμως να της αναγνωρίσει τη διαχρονική της συνέπεια (έστω κι αν κατά καιρούς και από πολλούς μπορεί να θεωρείται και ως αγκύλωση) ως προς τον προσανατολισμό που επιθυμεί για τη χώρα. Ακόμη και αν ασπασθεί κάποιος την γνωστή ακραία άποψη ότι η Νέα Δημοκρατία εκφράζει αποκλειστικά την αστική τάξη και τα συμφέροντά της, θα πρέπει να το κάνει προετοιμάζοντας τον εαυτό του για έναν σοβαρό διάλογο απέναντι σε μία ομάδα "δεξιών" των οποίων η φαρέτρα έχει πολλά επιχειρήματα και των οποίων το στήσιμο και η αισθητική απέχει χιλιόμετρα από εκείνη που παρουσίασε η εκπομπή.

Όπως και να'χει, ως σήμερα δεν υπάρχει από πλευράς κόμματος καμμία απάντηση ή σχόλιο για την εκπομπή αυτή. Γνώριμη στάση κατά το τελευταίο ειδικά διάστημα. Αυτή είναι άλλωστε η στάση που οδήγησε στην πρωτοφανή απόρριψη του κόμματος. Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σίγουρα σε ελεύθερη πτώση. Το μόνο καλό με την ελεύθερη πτώση είναι το λεγόμενο flash-back. Καμμία άλλη εμπειρία δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή τη χειμαρρώδη ανάκληση εικόνων του συνειδητού και υποσυνείδητου. Όσοι τη ζουν (και επιζούν) διαβεβαιώνουν ότι εκτός από συγκλονιστική είναι σίγουρα και άκρως παιδευτική. Δυστυχώς βέβαια αυτοί είναι πολύ λίγοι. Αυτά όσον αφορά τα ανθρώπινα όντα σε ελεύθερη πτώση.

Τι συμβαίνει όμως όταν ένα κόμμα πέφτει ελεύθερα; Τι περιλαμβάνει το κομματικό flash-back; Τι καταγράφει το κομματικό υποσυνείδητο; Τι μαθαίνει αν επιβιώσει;
Την απάντηση μάλλον δεν θα την πάρουμε από το κόμμα που βρίσκεται ήδη αυτή την ώρα σε κατάσταση ανατροπής του κέντρου βάρους του. Και αυτό γιατί πέφτει σιωπηλό.
Τώρα πόσο φυσιολογικό είναι να πέφτει κανείς στο κενό σιωπηλός, είναι ένα ερώτημα. Ίσως μία πιθανή φίμωση να είναι η απάντηση.

Φίμωση; Σιωπή; Τη στιγμή που η πτώση καλύπτεται εκτενώς τηλεοπτικά; Εύλογο το ερώτημα. Τα δελτία "ειδήσεων" και οι "ενημερωτικές" εκπομπές κάθε άλλο παρά σιωπηλές κεφαλές φιλοξενούν. Σύμφωνοι. Αυτοί φωνάζουν. Ουρλιάζουν. Αλλά δεν είναι αυτοί που πέφτουν. Αν είναι και οι κύριοι υπαίτιοι της πτώσης, είναι μία άλλη ιστορία και δεν είναι του παρόντος. Τουλάχιστον όσον αφορά τους προβληματισμούς της παρούσης. Αυτοί αφορούν τα λίγα δευτερόλεπτα της σκέψης του γκρεμοτσακιζόμενου Νεοδημοκράτη. Οι εικόνες δεν μπορούν να έχουν και δεν έχουν αυστηρή χρονική συνέχεια. Ο χρόνος, ως διάσταση, είναι ακόμη σχετικότερος όντας εν κινήσει. Πόσω μάλλον κατά την πτώση.

Στο μυαλό του Νεοδημοκράτη λοιπόν:

Flash: 1977. Μεταπολίτευση. Θυμάται την παράταξή του νεογέννητη να ακούει προσεκτικά τις πρώτες συμβουλές του πατρός της.
Flash: Ο "Εθνάρχης" πατήρ αποκαλεί, απογοητευμένος πλέον, τη χώρα "φρενοκομείο" και στην ουσία αποχωρεί από την ενεργό πολιτική.
Flash: Θυμάται τους αγώνες για να γίνει η χώρα "Ευρωπαία". Θυμάται τη λυσσαλέα αντίδραση της συνομήλικης της πράσινης παράταξης η οποία τότε έβλεπε παντού εχθρούς, ειδικά κατά τις ώρες της δύσης.
Flash: 1984.Μπερδεμένη έφηβη πλέον, προσπαθεί να καταστήσει εαυτήν ελκυστικότερη της συνομήλικης της. Εκμεταλλεύεται ένα σημαντικό κουσούρι της ελληνικής φύσης. Τον μιμητισμό. Θα γίνει εν μία νυκτί "Νεοφιλελεύθερη"! Το έκαναν και στην εσπερία και πέτυχε.
Flash: Bingo! Πύρρειος Νίκη το 1990.
Flash: Η συνομήλικη είναι πλέον παντρεμένη με τους αλλοτινούς εχθρούς της, καμαρώνοντας για το "χάρισμα" της να "προσαρμόζεται" στις εξελίξεις και να "ασπάζεται το πνεύμα των καιρών". Δεν υποφέρει πλέον από εκείνα τα σύνδρομα καταδίωξης τα οποία, όλως παραδόξως, στον καιρό τους ήσαν εξαιρετικά λαοφιλή. Δια του αναμφισβήτητα χαρισματικού πατρός της "προεδρεύει" περήφανα πλέον της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. O tempora! O mores...
Flash: 1993: Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Το καλαματιανό enfant-gate "έπρεπε" να φταίει για μία ακόμη αποτυχία της Νέας Δημοκρατίας να κρατήσει την κυβέρνηση. Πτώση!
Flash: Νεαρά κυρία πλέον, μ' εναν πρόσφατο αποτυχημένο γάμο στην πλάτη της, επιλέγει να κλειστεί στον εαυτό της και στους παλιούς της γνωστούς (της ηλικίας του πατέρα της πάντα) οι οποίοι πάντοτε ήθελαν μόνο το καλό της. Ωρύεται υπέρ επαρχιακών πόλεων και "επαρχιωτών" γενικότερα στα προεκλογικά μπαλκόνια και απλά ξαναχάνει.
Flash: Έχοντας ζήσει πολλά πλέον, παρακολουθεί τον Καθηγητή να τιθασεύει υπομονετικά το κρατικοδίαιτο, συνδικαλιζόμενο τέρας που η "ελευθεριάζουσα" διακυβέρνηση της προηγούμενης δεκαπενταετίας εξέθρεψε. Το ίδιο τέρας που και η ίδια στοργικά κατά καιρούς εχάιδεψε. Σημαντικό πλεονέκτημα του Καθηγητή, το χαμηλό του προφίλ, η αυτοσυγκράτησή του, το μικρό του δέμας και η ευκινησία τoυ απέναντι στο ευτραφές και δυσκίνητο μόρφωμα που ακόμη χωνεύει τα πλούσια "λαϊκά" γεύματα που εξασφάλισε υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών του. Ο Καθηγητής, υπό το φώς της ολυμπιακής φλόγας, εντάσσει τη χώρα με καθυστέρηση δεκαετίας στον ισχυρό ευρωπαϊκό πυρήνα. Υπέροχες ημέρες ελέω δανεισμού και κοινοτικών πλαισίων. Ο απολογισμός για τον Καθηγητή θετικός. Το χρώμα της διακυβέρνησης μάλλον γαλάζιο. Μπέρδεμα...
Flash: Εικόνα απ' το ασυνείδητο. Μαύρες διαβολικές σκέψεις. Υπάρχουν δύο μέθοδοι εξίσωσης. Η ατομική πρόοδος με γνώμονα τα υγιή πρότυπα και η ισοπέδωση. Οι τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα παγιώνουν ως "μαγκιά" και "καπατσοσύνη" την υιοθέτηση της δεύτερης μεθόδου. Ο Νεοδημοκράτης αποφασίζει να προβάρει και αυτός το κοστούμι αυτό. Πεισμώνει. Οι άλλοι πως το κάνουν και γεμίζουν το δημόσιο με το σπόρο τους; Αποτέλεσμα: επικίνδυνο κακέκτυπο, μύρια συμπλέγματα φέρον. Η αρχή του κακού...
Flash: Γαμπρός! Δόξα σοι ο Θεός! Ο γάμος εσπευσμένος, ο γαμπρός αμήχανος, οι συγγενείς συναινετικοί μπροστά στο φάσμα του "ραφιού". Το όνομα είναι σίγουρα καλό. Ο γαμπρός έχει πέραση. Μάλλον θα ξέρει τι του γίνεται. Αφού έτσι μιλάει.
Flash: Οριακή ήττα. Αισιοδοξία. Προσμονή. Ανάταση.
Flash: Νίκη!
Flash: Επανάπαυση. Επανάπαυση. Επανάπαυση.
Flash: Γέλια και κακιούλες για τα χάλια της συνομίληκης. Χώρισε τον Καθηγητή και αφού και αυτή αποφάσισε ότι μόνο η εξ αίματος συγγένεια μπορεί να αποτελέσει εγγύηση επιτυχίας (και να παρέχει εξασφάλιση απέναντι στις πιθανές κρίσεις συνειδήσεως των αυτοδημιούργητων) άρχισε να αντιπολιτεύεται αμήχανα, με πολλά σαρδάμ και εμφανές το άγχος της πιθανής αποτυχίας.
Flash: Πρόβλημα! Ο γαμπρός έχει φίλους από τα παλιά που ζούσαν "πάντα έτσι". Φίλους που γνωρίζουν πολύ καλά τι είναι νόμιμο. Νομοθετούν εξάλλου οι ίδιοι.
Flash: Πως να αισθάνεται μία κυρία η οποία μετά από μόλις πέντε χρόνια γάμου ανακαλύπτει ότι ο γαμπρός κουράστηκε;
Flash: Ατελείωτες οι ώρες που περνά με τον γαμπρό και τους φίλους του στο χείλος του γκρεμού. Βήμα πίσω κανένα αν και υπάρχει περιθώριο. Η ψυχολογία και το θυμικό του αυτόχειρα εξακολουθεί να είναι ένα μυστήριο για την επιστήμη. Είναι όμως αυτοκτονία; Κάποιοι μιλούν για λύτρωση. Άλλοι για παράδοση εξουσίας. Η νύφη απλά δεν κινείται...
Flash: Συνέδριο. Λίγα μόλις μέτρα πριν την πρόσκρουση στο έδαφος...
Flash: Εικόνα απ' το ασυνείδητο. Χρόνος απροσδιόριστος. Ο κόσμος ξέρει όλη την αλήθεια. Έχει την παιδεία να την αντιληφθεί. Έχει το σθένος να τιμωρήσει. Δεν τον νοιάζει το παρελθόν γιατί η ιστορία το κατέγραψε αντικειμενικά. Επιλέγει τους άξιους. Στο βάθος ακούγεται "η μπαλάντα του κυρ Μέντιου" και ο Βάρναλης χαμογελά δικαιωμένος. "Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...". Οι ταγοί, οι αργηγοί, οι σωτήρες και οι παρατρεχάμενοί τους λούζονται σε κρύο ιδρώτα.
Τέλος ανάκλησης.

Επείγουσα κατάσταση. Κλήση και έκκληση για σωτήρες. Ανταπόκριση άμεση. Σαν έτοιμους από καιρό τους βρίσκει η κλήση. Τέσσερεις αρχικά, τρεις στη συνέχεια. Παλιά φίλη "που δεν έφυγε ποτέ" η μία. Αξιέπαινο σίγουρα να μην εγκαταλείπεις τον τραυματισμένο. Όταν πεθαίνει όμως τελικά, πόσο υγιές είναι να παραμένεις δίπλα του περιμένοντας να δεις τι θα παράξει η αποσύνθεση; Στο σχόλιο απαντά με το χαρακτηριστικό χαμόγελο που κληρονόμησε από τον πατέρα της . Αυτό το οποίο ανέκαθεν μπέρδευε τον καραμανλικό Νεοδημοκράτη" όσον αφορά κυρίως την πηγή προέλευσής του. Να'ναι αυτοπεποίθηση ή να'ναι αυταρέσκεια;
"Τολμών" ο άλλος αφενός, "εγκαταλείπων" όταν η προοπτική της εξουσίας απομακρύνεται αφετέρου. Το έργο έχει ξαναπαιχθεί με πιο φρέσκη και πρωτότυπη σκηνοθεσία. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν φαίνεται να έπεισε, καθώς "τα παλαιά κόμματα" κάθε άλλο παρά έκλεισαν τον κύκλο τους.

Αταλάντευτος" ο τρίτος όσον αφορά τις αξίες και τα ιδανικά του. "Διορατικός", καθώς προέβλεψε τη γραμμή που θα ακολουθούσαν όλοι οι επόμενοι του στο υπουργείο Εξωτερικών. Διορατικός και όσον αφορά το συναινετικό, πλην θορυβώδες, πρόσφατο διαζύγιο του γαμπρού με την παράταξη. Αυτή η τελευταία διορατικότητα δεν κάθεται πολύ καλά στον παραδοσιακό Νεοδημοκράτη, από τον οποίο ζητά (ο "διορατικός" πάντα) να αποκτήσει "σαφές πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα". Η σαφήνεια τελικά στην πολιτική είναι σαν τη συνέπεια. Ικανότατη ακροβάτης.

"Απλός" ο τέταρτος υποψήφιος, "απλοί" οι φίλοι του, "απλοί" και οι συνεργάτες του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. "Απλός" σαν τον Καζαντζίδη. Με πόσους διαφορετικούς τρόπους θα μπορούσε άραγε να ορισθεί η απλότητα; Σίγουρα "απλός" θα αρέσκεται να αυτοαποκαλείται και ο "ψηφοφόρος της ΝΔ" που δεν διέκοψε στιγμή το χαρτί του για να μιλήσει για την παράταξη που "υπηρετεί και πονά" στην εκπομπή της περασμένης Τρίτης. Σίγουρα Καζαντζίδη θ' ακούει κι' εκείνος και θα αισθάνεται υπερήφανος. Ο Καζαντζίδης τώρα πόσο υπερήφανος θα αισθανόταν αν ήξερε ως τι έχει επαναπροσδιορισθεί το εν γένει "απλό" και "λαϊκό", μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Παγωμένοι, άτολμοι και χωρίς προσανατολισμό οι "ρομαντικοί", "παραδοσιακοί" Νεοδημοκράτες, σε αντίθεση με τους "όψιμους" και τους "μοντέρνους" που εμφανίζουν έντονη κινητικότητα. Ενίοτε και μετακινητικότητα. Ακόμη και τώρα οι "ρομαντικοί" είναι οι μόνοι που δεν φωνάζουν. Η δική τους ευθύνη ωστόσο, είναι μεγάλη όσο και η ανεκτικότητά τους. Επέτρεψαν και επιβράβευσαν δια της ψήφου τους, τοπικά και κεντρικά, την ατολμία που συνεχίζει να κοστίζει τη σύνταξη, την υγεία, την παιδεία τη δική τους και των παιδιών τους. Επέτρεψαν να οικειοποιηθούν άλλοι την ιδεολογία και τη ρητορική τους. Παραδόθηκαν. Αρκετοί ξέφυγαν τελείως και μετατράπηκαν σταδιακά στον "ανθρωπότυπο" (κατά την ορολογία του κ. Στρατήγη, ομιλούντα στην εκπομπή) εναντίον του οποίου μάχονταν και "απαίτησαν" να "εξυπηρετηθούν". Επέτρεψαν στις "Έρευνες" να τους εξετάζουν ως αλλόκοτα απολιθώματα.

Τα παρακάτω ανήκουν στον καθηγητή της Σορβόννης κ. Πρεβελάκη, ο οποίος στο άρθρο του "Κεντροδεξιά: η σύνθεση των αντιθέτων" στην Καθημερινή της 8ης Νοεμβρίου 2009 σημειώνει : «Η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά υιοθετούν την "Αλλαγή", δηλαδή την προσαρμογή της κοινωνίας και της οικονομίας στις ευρύτερες εξελίξεις. Αρνούνται, θεωρητικά τουλάχιστον, την περιχαράκωση, το κλείσιμο, την ακινησία.... Μεταψυχροπολεμικά, αρχικά κυριάρχησε η κεντροαριστερή άποψη, το "Τέλος της Ιστορίας" του Francis Fukuyama". Όμως η υπέρμετρη αισιοδοξία σύντομα διαψεύθηκε: εθνικιστικές εκρήξεις, διαδοχικές αμερικανικές στρατιωτικές, πολιτικές και οικονομικές αποτυχίες... Η Κεντροαριστερή ουτοπία παραπέμφηκε ad calendas. Μόνον η Κεντροδεξιά μπορεί να διατηρήσει τις απαιτούμενες ισορροπίες. Ο "συντηρητισμός" της Κεντροδεξιάς αποτελεί επομένως εφεδρεία της Αλλαγής, καθώς λειτουργεί κατευναστικά προς φόβους και άγχη. Έτσι εξηγείται το Κεντροδεξιό ρεύμα στην Ευρώπη.... Η Νέα Δημοκρατία απέτυχε να κατανοήσει το ρεύμα των καιρών. Αντί να στηριχθεί στην Παράδοση για να προωθήσει την Αλλαγή, κυριαρχήθηκε από το "αντιδεξιό σύνδρομο". Συνθηκολόγησε ιδεολογικά, αυτοαφοπλίστηκε ως προς μια δυναμική μεταρρυθμιστική πολιτική. Παρενόησε το πνεύμα της ιστορικής φάσης και μιμήθηκε την Κεντροαριστερά - τη στιγμή ακριβώς που οι Ευρωπαίοι κεντροαριστεροι πάσχιζαν να αντιγράψουν την Κεντροδεξιά. Έχασε έτσι διπλά: απογοήτευσε όσους ήλπιζαν σε εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και δημιούργησε αισθήματα εγκατάλειψης και προδοσίας στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους".
Η "παράδοση" και ο "συντηρητισμός" ως εφεδρείες, χρησιμοποιούνταν και χαρακτήριζαν από ιδρύσεώς της την Νέα Δημοκρατία. Με τον τρόπο που τις ορίζει ο κ. Πρεβελάκης βέβαια και όχι με αυτόν που επέλεξε, να χρησιμοποιήσει η "Έρευνα".

Είναι άγνωστο το τι θα απομείνει από την πτώση. Θα'ταν καλό όμως η πτώση αυτή να είναι παταγώδης προκειμένου να αφυπνίσει όλους εκείνους που διάλεξαν να σιωπούν και να απέχουν εδώ και χρόνια. Η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να αναγεννηθεί μέσα από μια διαδικασία επίπονη. Ας είναι και μακρά. Έτσι θα έχει πιθανότητες να είναι δημιουργική και ελπιδοφόρα. Η παράταξη αυτή μαζί με το ΠαΣοΚ και το αναγνωρισμένο και νομιμοποιημένο μεταπολιτευτικό ΚΚΕ, είναι οι τρεις κολώνες που στηρίζουν το οικοδόμημα της σύγχρονης κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Η υγιής και με καθαρά πολιτικούς όρους αντιπαράθεση τους ενδυναμώνει τη δημοκρατία. Ας αναμείνουμε λοιπόν τις εξελίξεις εστιάζοντας στην ουσία και όχι στις τηλεοπτικές εντυπώσεις.


MEGA: Αναζητώντας το γαλάζιο DNA

.