Στον Χρυσόστομο Τζημάκα

Aγαπημένε μου κουμπάρε, ακριβέ μου φίλε,

Είναι πολύ βαρύ το χρέος μου και πάνω από τις δικές μου δυνάμεις να πω λίγα λόγια, έστω όσα η συγκίνησή και ο πόνος μου επέτρεψαν να αποτυπώσω.
Με ξεχωριστή οδύνη και θλίψη σε αποχαιρετούμε και ξεπροβοδίζουμε ένα άξιο λειτουργό της ιατρικής αλλά και της τέχνης. Έναν άνθρωπο πολυτάλαντο. Δεν υπάρχει νομίζω κανένας, από όσους σε γνώριζαν, που να μην θυμάται την καλοσύνη σου, την ευγένεια της ψυχής σου, το χαμόγελό σου, το γνήσιο ενδιαφέρον σου για τον άλλον, την ανυπόκριτη, άδολη και ανυστερόβουλη φιλία σου. Σε γνώρισα σαν αγροτικό ιατρό αρχικά και από τότε ξεχώριζες από μακριά για την φιλοστοργία σου και την έννοια σου για όλους.
Ησουν η προσωποποίηση των αξιών και ο Σταυραετός της αρετής. Σε εσένα σήμερα βρίσκει την πραγμάτωσή του ο στίχος του Ρίτσου.

«Ο σταυραετός που έφυγε μ΄ορθή την κεφαλή νέου
Δεν τον σκεπάζει η γη ογρή, σκουλήκι δεν τα΄αγγίζει
Και σαν ανοίξει ο τάφος του λεμονανθούς μυρίζει,
και όλο χυμάει τ΄αψηλού
και σμίγει μ΄όλους τους αητούς
και τους χρυσούς αγγέλους»

Αγαπημένε μου εάν -όπως λένε- οι άγγελοι θέλουν όλους τους εκλεκτούς κοντά τους, σίγουρα ένας από αυτούς είσαι και συ από χθές.
Σ΄όλους που φεύγουν λέμε αιωνία σου η μνήμη
Μα η δική σου η ζωή ανάμνηση θα μείνει

Γιατί ο άνθρωπος καλής γενιάς ποτέ του δεν πεθαίνει
Λιώνει το σώμα του στη γη, μα η θύμησή του μένει.

Σύντεκνε πως έφυγες μην το παραπονείσαι.
Σίγουρα θα΄ναι πιο καλός ο κόσμος όπου θα΄σαι.
Εξ άλλου ο τόπος όπου πας εκεί δεν είναι ξένοι,
Στην πόρτα θα ναι η μάνα σου και θα σε περιμένει

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει

Ν. Ψυλλινάκης