Λόγος & Αντίλογος

 

«Λούνι» (ύλις - καθίζημα - κατακάθι)

Αφορµή η διένεξη Καστοριανού-Σιατιστινού: -Λούνι να βάλεις στον κήπο σου, λέγει Καστοριανός ψαράς και θα δεις ανάπτυξη στα φυτά σου.

-Καλά ρε, ιµείς στ' Σιάστα, λουν' λιέµε το κατακάθ' στού κρασί… 

Η λίµνη µου ξεράθηκε, η νιότη µου µαράθηκε, δεν είµαι πια ελκυστικός, το άρωµά µου χάθηκε. Υπογραφή το χρώµα µου, ό,τι κι αν έχω πάθει, κι ας µε βρίζουνε φριχτά, πως είµαι κατακάθι ... (κλεμμένο). 

Το δικό µας Κράτος τοπικά, θυµίζει πανηγύρια του είδους «περάστε να δείτε το ακέφαλο τέρας» και τέτοια... Καθ' ότι και ακέφαλο είναι και τέρας. 

Ο πολύπλοκος αυτός µηχανισµός έχει την ιδιομορφία και λειτουργεί και άνευ µαέστρου. Με τη διαφορά ότι κάθε υπηρεσία έχει τη δική της παρτιτούρα. Ο προκύπτων συγχορδιακός θόρυβος γίνεται αντιληπτός. 

Οι κατά καιρούς επικεφαλής των κρατικών υπηρεσιών προβάλλουν επιδεικτικά άγνοια των δοµών και της λειτουργικότητας των δημοσίων υπηρεσιών. Την οποία όµως, όχι µόνο δεν προέβαλαν ως απλοί πολίτες, αλλά αντιθέτως επαίροντο και για τη βαθειά τους δήθεν κατάρτιση σχετικώς. 

Η καφενόβιος εθνοσωτήρια δήλωση «εάν ήµουν εγώ στα πράγµατα» υιοθετηθείσα από όλους σχεδόν τους ντόπιους παράγοντες, µετατράπηκε από τους τελευταίους σε «δεμένα χέρια», μόλις αναγορεύτηκαν σε πολιτική ηγεσία. Της οποίας, η θεσμοθετημένη βούληση μετεβλήθη αιφνιδίως σε ατολµία... Και οδηγείται αναγκαστικά σχεδόν κανείς στο συλλογισµό, ότι οι υπηρεσίες έχουν µεταβληθεί σε πραιτοριανούς των εκάστοτε κατακτητών της εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά (και εδώ πλέον στοιχειοθετείται µια αμφίδρομος σχέση σαδοµαζοχισµού) η συνωµοτική συσπείρωση του ανωνύµου πλήθους των δηµοσίων λειτουργών δηµιουργεί ένα αποτελεσµατικό αµυντικό πλέγµα. Όπου η διείσδυση φαίνεται ακατόρθωτη. 

Αλλά και η παγίδευση της πολιτικής ηγεσίας δεδοµένη, αφού επωμίζεται την πλήρη υπευθυνότητα της εύρυθμης υπηρεσιακής λειτουργίας. Αντί να την απαιτήσει. 

Μέσα από αυτήν την πρακτική αναδύεται η βεβαιότητα ότι ο λαός εκλαµβάνεται ως ηλίθιο θύµα. Το απεχθές όμως της ιστορίας είναι ότι, η ανάγκη επιβιώσεως του λαού αυτού, καταστρώνει τη στρατηγική της µε βάση τις διαθέσεις και τα χαρακτηριστικά των προτύπων. Έτσι η όποια κοινωνική έκφραση δεν διαφέρει από την εξουσία της. Η επαίσχυντη αλλοτρίωση έχει συντελεσθεί...

Προσφιλές θέμα των τελευταίων κανά-δυό δεκαετιών τοπικά, είναι το χρέος, οι υποχρεώσεις, οι πράξεις και οι παραλείψεις των πνευματικών µας ανθρώπων, της πνευματικής ηγεσίας. Πάντοτε, όταν κατά καιρούς η ζωή συνταράσσεται ή απλώς ταράσσεται από κάποιο γεγονός κρίσης, αναζητείται εσπευσµένως η µέχρι τότε αγνοηθείσα πνευµατική ηγεσία του τόπου, επί της οποίας εναποτίθεται το πακέτο της ευθύνης για όσα τεκταίνονται. Και απαιτείται από αυτήν να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Μόνιμη η επωδός. Και ο πνευματικός κόσμος τι κάνει; 

Και αυτός σιωπά. Και ουδείς ερώτησε ή διερεύνησε γιατί σιωπά. Και εάν βεβαίως μπορεί να μιλήσει η σύγκρουση της υποταγής και του συμβιβασμού (για λόγους επιβιώσεως) µε την ατίθαση εκτόνωση που είναι η αυτονόητη έκφραση την Τέχνης και των Γραµµάτων, ανοίγει βαθιές πληγές στον «άνθρωπο του πνεύματος». 

Μόνο κάποιοι Λουδοβίκοι Ήλιοι ή κάποιοι Μαικήνες παραχώρησαν συνθήκες θερμοκηπίου για την ανάπτυξη της πολιτιστικής εκφράσεως. Όλοι οι άλλοι εξουσιαστές προσέφεραν είτε την αδιαφορία τους, είτε τη βαναυσότητά τους και χρησιμοποίησαν τους ανθρώπους των Γραµµάτων και των Τεχνών για αλλότριους σκοπούς, απλώς για να περνάνε καλά... 

Εάν ή Κοινωνία µας µπορούσε να αναπτύξει µια αριστοκρατία, θα ήταν αυτή του Πνεύματος. Καταβολές υπάρχουν. Και άνθρωποι επίσης. (Καθ' ότι στο «λούνι» εµπεριέχονται όλες οι οργανικές ουσίες...). 

Οι τίτλοι σχεδόν ανύπαρκτοι και η αριστοκρατία του χρήµατος προσέλκυσε όλα τα χαρακτηριστικά του συµπτωµατικού και παροδικού. Δεν χρειάζεται επέκταση πέραν της απλής αναφοράς, γιατί το θέμα θα κινδύνευε να οδηγηθεί σε «πανεπιστημιακή πραγματεία».

Μπορεί, εµείς από εδώ, να αισθανόµαστε υπεροπτικά υπερήφανοι που σεβόµαστε τους πνευματικούς ανθρώπους αυτού του τόπου. Και τους απελθόντες του κόσµου τούτου και τους (ελαχίστους βέβαια), αλλά υπαρκτούς. Κάπως όµως απαιτείται να τύχουν ενός ευρυτέρου επίσηµου σεβασµού. Ώστε να προφυλάσσονται τουλάχιστον. 

Βλέπετε στα ιζήµατα (τενάγη και τυρφώνες) υπάρχει πλούτος…

Ένας συνυπεύθυνος

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 11 Ιουνίου 2020, αρ. φύλλου 1034