4.5.21

ΝΩΝΤΑ ΤΣΙΓΚΑ: «Όπου μνήμη εκεί και συνέχεια…»


Στο καβαλέτο...η ΟΔΟΣ με το κείμενο του Νώντα Τσίγκα για τον Δραγούμη και το Μελένικο. Από τη φωτογραφία εκεί αντιγράφει και ζωγραφίζει την πατρίδα των παππούδων... (Δεκ. 2018)



Παναγιώτης Θ. Πούγγουρας

(1935-2021)


Να και που ακόμα και μετά την Ανάσταση, υπάρχει θάνατος...

Σήμερα πέθανε ένας αγαπημένος άνθρωπος, ένας αριστοκράτης, ένας αυστηρός φίλος. Που αγάπησε με πάθος τη ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις. Την ζούληξε και την ήπιε με το ποτήρι ως την τελευταία της σταγόνα (την αληθινή ζωή εννοώ...). 

Υπηρέτησε με θέρμη την ιατρική, την έρευνα και τη διδασκαλία. Ταξίδεψε σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο μαζί με την αγαπημένη του Νίκη, παραστάθηκε στην λατρεμένη του κόρη τη Ρία (τη δική του «Σουσουδίτσα»), έγραψε βιβλία. Λάτρεψε τη μουσική, τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη ζωγραφική. Υπερασπίστηκε πάντοτε την αλήθεια και την ελεύθερη σκέψη, πολέμησε τον δογματισμό. 

Υπήρξε δάσκαλός μου, μέντορας και σχεδόν πατέρας (και πολλών άλλων ακόμα…). Από το 1978 μέχρι σήμερα κράτησε η σχέση μας. Τώρα την παραλαμβάνει η (ισχυρή και δίκαιη) μνήμη...


Με τη ζωγραφική του "επέστρεψε" πριν τρία χρόνια στον αγαπημένο προγονικό τόπο: το Μελένικο.


Δεν είναι του παρόντος (γιατί δεν βγαίνουν τα λόγια) να αποτιμήσω τη ζωή του Παναγιώτη Πούγγουρα (μπορώ άραγε; είμαι ικανός; έχω το δικαίωμα;). Φοβάμαι πως ότι πω θα είναι λιγοστό. Στον ίδιο θα προκαλούσε πικρή θυμηδία…

Στο βιβλίο του που επιμελήθηκα το 2017 με τον τίτλο «Όταν βλασταίνουν οι τάφοι…- Σκέψεις στα νεκροταφεία της Αγίας Πετρούπολης» φρόντισα να υπάρχει στο οπισθόφυλλο το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο:
 
[…] Ποιόν άλλο δρόμο θεωρεί κάποιος καλύτερα σηματοδοτημένο, ώστε να πηγαίνει με περισσή ευκολία πάνω και κάτω από τη ίσαλο γραμμή της σημερινής παρουσίας;

Αν οι κάτω αποτελούν το κατακάθι της κλεψύδρας, αυτή ουδέποτε αναστρέφεται, αν οι επάνω μεταγγίζουν τον χρόνο τους στη λησμονιά με κάθε κύκλο του ήλιου, πετρώνει ο ίσαλος φλοιός και το όριο ανάμεσα στα περασμένα είναι το αμετάκλητο του θανάτου. μονοπάτι φαίνεται το κοιμητήρι που πηγαίνει πάνω και κάτω τη μνήμη, κι όπου μνήμη εκεί και συνέχεια. Κάθε τάφος και μια άγκυρα, δίχως την ελπίδα επανεκκίνησης. Πέραν του τάφου λάμπει μόνον η αθανασία. Όταν υπάρχει…

Άρχισε τη συγγραφική του διαδρομή με Τις «Σκέψεις στα Παρισινά νεκροταφεία», την έκλεισε με τα Νεκροταφεία της Πετρούπολης. Δεν είχε περάσει μέρα στη ζωή του που να μη σκεφτεί το θάνατο χωρίς όμως αυτό να του σταθεί ποτέ τροχοπέδη. Αντιθέτως…

Φίλε, αδελφέ, πατέρα, δάσκαλε υψώνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στη μνήμη σου!

Άκου κι αυτόν εδώ τον Μπαχ με το αγαπημένο σου τσέλο από τον Yo-Yo-Ma:




Αναδημοσίευση από το προσωπικό ιστολόγιο του Νώντα Τσίγκα "Χαρτοκόπτης"


Σχετικά:

2 σχόλια:

  1. Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου4/5/21

    Θερμά συλλυπητήρια! Ξεχωριστά ήταν τα κείμενά του στην ΟΔΟ, αγαπώ όμως τρελά το "Στ’ αγάλματα στην πλατείας της Φιλικής Εταιρείας στην Αθήνα ένα χάδι…", το οποίο χρησιμοποίησα πολύ μες στην τάξη και στο σχολείο! Ο Θεός να τον έχει κοντά Του!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος4/5/21

    RIP

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ