Η λύση δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη αλλά συνδυασμός πολλών αλλαγών που πρέπει να πραγματοποιηθούν, όπως αυτή της αξιολόγησης όλων όσων εργάζονται στο ελληνικό δημόσιο. Μηδενός εξαιρουμένου.
Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, η προεκλογική περίοδος στην οποία είχαν περιέλθει κόμματα, κομματικά στελέχη, πολιτευτές και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας διακόπηκε αυτομάτως. Και πέρα των πασιφανών και δικαιολογημένων κοινωνικών αντιδράσεων, ακόμα και όταν αυτές ξεθωριάσουν στην μνήμη των πολιτών, θα έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας.
Κατά μία έννοια, η κυβερνητική πορεία της Νέας Δημοκρατίας την τελευταία 4ετία αλλά και η γενικότερη πολιτική ζωή της χώρας στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα, χωρίζεται πλέον σε δύο περιόδους. Μία που αφορά τα πολιτικά πεπραγμένα πριν το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου και εκείνης που εξελίσσεται δειλά-δειλά εδώ και σχεδόν δύο εβδομάδες μετά του δυσβάσταχτου γεγονότος.
Και όπως φαίνεται, μετά από την δεδομένη αναβολή ανακοίνωσης της ημερομηνίας των εθνικών εκλογών, η πορεία προς τις κάλπες θα διαγραφεί υπό το βαρύ πέπλο των αναπάντητων ερωτημάτων και του κοινωνικού θυμού προς το πολιτικό σύστημα, όπως αυτά αποτυπώνονται την συγκεκριμένη στιγμή.
Οι περισσότεροι των ενηλίκων αυτής της χώρας, γνώριζαν και γνωρίζουν τις παθογένειες του κρατικού μηχανισμού στο σύνολό του. Η πλειοψηφία αυτών, είχαν –και συνεχίζουν να έχουν– την συγκεκριμένη εικόνα για τον τρόπο λειτουργίας του κράτους κυρίως για τις προβληματικές γραφειοκρατικές συναλλαγές μαζί του. Και όχι σε τέτοιο βαθμό για τις δυσλειτουργίες που έχουν άμεσο αντίκτυπο για την ασφάλειά τους, την σωματική τους ακεραιότητα και κατά επέκταση της ζωής τους. Και μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτο να μην ταυτιστεί κανείς με τους επιβάτες της μοιραίας αμαξοστοιχίας, ειδικά όταν έχει διανύσει το ίδιο δρομολόγιο κατά το παρελθόν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Τα δεδομένα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας μέρα με την ημέρα, φαίνεται να ερεθίζουν το σύνολο της κοινωνίας καθιστώντας με ακόμη πιο σαφή τον τρόπο την ανάγκη για ολοκληρωτική αλλαγή και καθαρά αξιοκρατική επιλογή όλων όσων στελεχώνουν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Και για την περίπτωση του τραγικού αυτού δυστυχήματος, η αίσθηση που αποκομίζει κανείς από την ευρύτερη κοινωνική πλειοψηφία –ακόμα και από το σιωπηλό κομμάτι αυτής– είναι η πλήρης διαλεύκανση και απόδοση ευθυνών σε όλους όσους φέρουν διοικητικές και πολιτικές και ενδεχομένως ποινικές ευθύνες.
Η μνήμη των θυμάτων του ανείπωτου σιδηροδρομικού δυστυχήματος θα πρέπει να αποτελέσει την πολιτική αφετηρία για όλα όσα η κοινή λογική επιτάσσει πως πρέπει να αλλάξουν σε αυτό που ονομάζεται ελληνικό κράτος και κοστίζει στους φορολογούμενους κάτι παραπάνω από 93 δις ετησίως.
Χωρίς όπως αποδεικνύεται να προσφέρει τα ανταποδοτικά οφέλη των υπηρεσιών του στους πολίτες. Η λύση δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη αλλά συνδυασμός πολλών αλλαγών που πρέπει να πραγματοποιηθούν, όπως αυτή της αξιολόγησης όλων όσων εργάζονται στο ελληνικό δημόσιο. Μηδενός εξαιρουμένου.
Οι περισσότεροι των πολιτών που παρακολουθούσαν και συνεχίζουν να το κάνουν τα στοιχεία που προκύπτουν για τα αίτια που προκάλεσαν αυτό το πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα σιδηροδρομικό δυστύχημα, γίνονται μάρτυρες της εργασιακής ασυδοσίας και προχειρότητας μερίδας ακριβοπληρωμένων δημόσιων λειτουργών που παίρνουν αψήφιστα το μέγεθος της ευθύνης που τους αναλογεί κατά την τέλεση των εργασιακών τους καθηκόντων, ακόμα και αν από την δική τους υπευθυνότητα και επαγγελματισμό καθορίζονται οι ζωές συμπολιτών τους.
Εκείνο που απογοητεύει και φαίνεται να θυμώνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας είναι πως αντιλήφθηκαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο –έστω και καθυστερημένα ορισμένοι– πως τέτοιου είδους εργατικές συμπεριφορές είναι απλωμένες στους περισσότερους τομείς του δημοσίου.
Φαντάζει πολύ πιθανό, αυτού του είδους οι δημόσιοι υπάλληλοι να αποτελούν την μειοψηφία των εργαζομένων και ενδεχομένως εξαιτίας εκείνων να στιγματίζονται και όλοι οι υπόλοιποι που ενεργούν με απόλυτο επαγγελματισμό και υπευθυνότητα. Όλα αυτά όμως, δεν είναι τίποτα άλλο παρά εικασίες.
Ο μοναδικός τρόπος για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα και ενδεχομένως να αποτελεί τον μονόδρομο για την λύση αρκετών προβλημάτων που σχετίζονται με το δημόσιο, είναι η αξιολόγηση όσων δουλεύουν σε αυτό. Και με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να ελεγχθούν όλοι όσοι κατέχουν θέσεις προϊσταμένων και υψηλών υφισταμένων ώστε να βρεθούν οι υπαίτιοι και διαιωνιστές του επονομαζόμενου βαθύ και πελατειακού κράτους.
Και όσοι από τους προαναφερθέντες κριθούν δικαστικώς ένοχοι για τέλεση παραπτωμάτων, θα πρέπει να οδηγούνται στην πόρτα της εξόδου. Κάποια στιγμή επιτέλους, θα πρέπει να γίνει ουσιαστική και ευρύτερη πολιτική συζήτηση για τις περιπτώσεις εκείνες που η άρση της μονιμότητας ορισμένων υπαλλήλων όλων των βαθμίδων του δημοσίου θα αποτελεί μονόδρομο.
Δηλαδή αγαπητή ΟΔΟΣ, οι άνθρωποι που είναι επιφορτισμένοι με το δύσκολο έργο της αξιολόγησης των παιδιών και των εφήβων αρνούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την δική τους αξιολόγηση;
* * *
Με αφορμή το θέμα των αξιολογήσεων που αναφέρθηκε παραπάνω, στην πόλη της Καστοριάς το τελευταίο διάστημα παρατηρείται από μια συνδικαλιστική μειοψηφία δασκάλων και καθηγητών η άρνησή τους σε οποιοδήποτε είδος αξιολόγηση. Δηλαδή αγαπητή ΟΔΟΣ, οι άνθρωποι που είναι επιφορτισμένοι με το δύσκολο έργο της αξιολόγησης των παιδιών και των εφήβων αρνούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την δική τους αξιολόγηση;
Φαντάζει κάπως παράξενη –αν όχι ύποπτη– η συγκεκριμένη στάση, ευτυχώς λίγων εκπαιδευτικών. «Μόνο κάποιος που δεν είναι σίγουρος για το γνωστικό του επίπεδο θα αντιδρούσε παρόμοια» υποστηρίζουν κάποιοι, από τους οποίους σαφώς και δεν διαχωρίζω την θέση μου. Καθώς στα μάτια μου, όταν κάποιος κρίνει τον εαυτό του επαρκή και ικανό για μια τέτοια θέση, απορία προκαλεί για ποιον λόγο να απαιτεί να μην αξιολογηθεί.
«Ίσα-ίσα, κάποιος που φέρει τα απαιτούμενα προσόντα θα επιδίωκε την αξιολόγησή του και την ενδεχόμενη επαγγελματική του εξέλιξη» λένε κάποιοι και θα συμφωνούσαν μαζί τους ακόμη και οι πιο δύσπιστοι. Φαντάζεσαι αγαπητή ΟΔΟΣ, κάποιος ιδιωτικός υπάλληλος να αρνηθεί την καθημερινή αξιολόγηση των εργασιακών του προσόντων και να θέτει όρους, προϋποθέσεις και να κάνει υποδείξεις στον προϊστάμενό του για τον τρόπο τέλεσης των εργασιακών του καθηκόντων; Ρητορικό είναι το ερώτημα φυσικά, γιατί οι περισσότεροι γνωρίζουν εκ των προτέρων την κατάληξη της συγκεκριμένης εργασιακής σχέσης.
Και επειδή η πλειοψηφία της κοινωνίας έχει αντιληφθεί πλέον από ποια πλευρά του κοινοβουλίου υποστηρίζονται τέτοιες αντιδράσεις, καλό θα ήταν εκείνοι που τις υποκινούν να προσαρμοστούν με τις εργασιακές συνθήκες του 21ου αιώνα και να μην πετούν δεξιά και αριστερά αλμυρούς μπακαλιάρους για να χαϊδεύουν τα αυτιά της κομματικής τους πελατείας.
Ένα τέτοιο παράδειγμα, αποτέλεσε και η δήλωση της βουλευτή του Συ.Ριζ.Α. κ. Ολυμπίας Τελιγιορίδου. Το κόμμα της οποίας –και κατά επέκταση η ίδια– αρνήθηκε και αρνείται κάθε είδους αξιολόγηση σε όλους τους τομείς. Όμως ταυτόχρονα έσπευσε να ανακοινώσει γραπτώς πως νιώθει περήφανη για το τμήμα Οικονομικών της Καστοριάς το οποίο μετατράπηκε σε πανεπιστημιακό από την διακυβέρνηση του κόμματός της και ΑΞΙΟΛΟΓΗΘΗΚΕ ως το δεύτερο καλύτερο, ισοβαθμώντας με εκείνο του ΑΠΘ και πίσω από εκείνο του τμήματος των Αθηνών. Αν δεν υπήρχε η αξιολόγηση ως θεσμός, η τοπική βουλευτής θα πανηγύριζε μέσω των δελτίων τύπου; Προφανώς και όχι. Και εδώ που τα λέμε μπράβο της.
Ιωάννης Σκόρδας
iskord@hotmail.com
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 16 Μαρτίου 2023, αρ. φύλλου 1166.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.