 |
| ΟΔΟΣ 26.1.2023 | 1159 |
«Ματώνει η θάλασσα τον Αύγουστο…» έλεγε
και το βλέμμα της ξέθωρο βυθιζότανε
μέσα σε πρόσωπα ρημαγμένα
και σε χαμένες αλαργινές πατρίδες.
Ένας αιώνας πια…
Ίσως αρκεί, θα μου πεις, για να κλείσουν οι πληγές,
να λαγαρίσουν του πελάγους τα μολεμένα τα νερά
και να ξανάβρει η ζωή τη ρότα της.
σάπισε ο καιρός τα ξύλα της φυγής
εσκόρπισαν άνεμοι λεβαντίνοι του χαλασμού τις άγριες ιαχές
και σβήστηκαν οι γάργαρες λαλιές,
κρυστάλλινοι φθόγγοι, λαμπεροί
απ` της Ιωνίας φερμένοι τα περιγιάλια.
Μόνη μένει η θύμηση στα διαλυμένα υλικά
της ανεπίστροφης πλεύσης:
στις σιωπηλές τις πρύμνες μαρμαρωμένοι
εκείνοι που πίσω τους κοιτούν ν’ αλαργεύει
της μάνητας η φωτιά και το φιλί της αποβάθρας·
στα σκουριασμένα ξάρτια σκαλωμένες
οι προσευχές του έρημου μικρού χελιδονιού
με το σκοτάδι στην καρδιά και το χειλάκι του να τρέμει·
στη γέρικη την κουπαστή γραπωμένες
οι παλάμες που οργώνουνε βαθιά τη γης
να φτάσουνε τις ρίζες του κρυφού περιβολιού
μέχρι την αλήθεια του πυρήνα·
στων δυνατών κουπιών το χτύπημα συναρμοσμένες
οι ατέρμονες ώρες του κατατρεγμού
μουντός σαν θολώνει ο ορίζοντας την ύστατη ελπίδα,
έτσι που λαχταρά το μάτι να δει στεριά·
και στης στερνής της σκάλας την ασίγαστη βοή
να υψώνονται στους ουρανούς μυροβόλα, απαλά τζιβαέρια.
«Ματώνει η θάλασσα τον Αύγουστο…»…
Αιώνες τώρα…
«Ανθεί το πέλαγος από άψυχα κορμιά
και καραβιών συντρίμμια…»
Στέκουνε στα καταστρώματα πουλιά τσακισμένα
να λαχταρούν το πέταγμα του γλάρου,
στους κόρφους μέσα σφίγγονται σπάργανα, θρήνοι, φυλαχτά
και της μάνας η νοτισμένη ευχή.
Αιώνες τώρα
φουσκώνουνε της εξορίας τα ρείθρα,
στοιχειώνουν τους βυθούς ρημάδια λησμονημένων ναυαγίων
και οι φτασμένοι από το κύμα στην ακτή
με νύχια σκάβουν τα θεμέλια της νέας πατρίδας.
Αιώνες τώρα
ο κόσμος πορεύεται στις αφρισμένες ράγες
με τους νεκρούς στη μνήμη και στα στήθη τους θεούς του…
Μα έχει δύναμη, να ξέρεις, η ζωή,
πετάει μπουμπούκια, πετάει βλαστούς
σπαρμένη μέσα στις στάχτες.
Ρίχνει αγκωνάρια, στεριώνει βωμούς,
αρματώνει σκαριά, ανασταίνει πουλιά
και σμίγει με του Λόγου τις αθάνατες, χρυσές μαρμαρυγές
στη ματωμένη θάλασσα του Αυγούστου.
Σοφία Κλειούση, Καστοριά,
(Αύγουστος-Δεκέμβριος 2022)
Φωτογραφία: Κορνέλις ντε Μπράιν (1652-1727), Θέα στο λιμάνι της Σμύρνης (1714), Ωνάσειος Βιβλιοθήκη.
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 26 Ιανουαρίου 2023, αρ. φύλλου 1159.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.