Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω ένα κατάλληλο και αντιπροσωπευτικό τίτλο για το παρόν άρθρο και προτίμησα έτσι να εκφρασθώ και εγώ σαν την Πυθία του Μαντείου των Δελφών. Τα γεγονότα τρέχουν με τόση ταχύτητα που ενώ ετοιμάζουμε άλλα άρθρα και άλλα δημοσιεύουμε. Η ηρωική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του 1940 για τον ηρωισμό της οποίας μιλούσε όλη η Ευρώπη, χρησιμοποιήθηκε από δικαιολογημένα αγανακτισμένους σε ημέρα ‘’ασέβειας’’ απέναντι στην μνήμη των νεκρών Ελλήνων που είπαν ΟΧΙ στον μουσολινικό φασισμό κατά την γνώμη των κυβερνώντων και όχι μόνο. Φυσικά άλλοι έχουν άλλη άποψη και είναι σεβαστή εφ’ όσον δεν υπερβαίνει τα εσκαμμένα.
Οι γνώμες διίστανται ως προς την ερμηνεία των αντιδράσεων και ο καθένας παίρνει θέση ανάλογα με τα προσωπικά του συμφέροντα τα οποία φυσικά καθοδηγούνται από τα ψυχοσωματικά του βιώματα.
Είναι δύσκολο για έναν ορθολογιστή ψύχραιμο παρατηρητή, μιας κοινωνίας που ψάχνεται μέσα σε μια πολιτισμική, ηθική, κοινωνική και οικονομική κρίση που βιώνει, να βγάλει αντικειμενικά συμπεράσματα τα οποία μάλιστα θα μπορούσε να αποτυπώσει ή να εκφράσει με λίγα λόγια.
Εμείς σήμερα θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ‘’ανατομία’’ της κατάστασης επιχειρώντας να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα τα οποία σε κάποιους θα είναι αρεστά ή αποδεκτά σε άλλους όχι και κλπ. Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει κανείς εύκολα είναι ότι οι εκπρόσωποι των κομμάτων παίρνουν θέση ανάλογα με τα κόμμα που εκπροσωπούν. Δηλαδή αν τα κόμματα της αντιπολίτευσης κυβερνούσαν θα μας έλεγαν άλλα από ότι μας λένε τώρα που δεν κυβερνούν. Και διερωτάται κανείς πώς να χαρακτηρίσει η να κατηγοριοποιήσει αυτούς του ανθρώπους; Η υποκρισία και η υποκειμενικότητα και ιδιοτέλεια στο μεγαλείο της.
Δεύτερον η έκφραση της αγανάκτησης έχει να κάνει με βιωματικές, κοινωνικοψυχολογικές καταστάσεις που μεγάλωσε κανείς και άλλους φυσικά παράγοντες που κάνουν τον αγανακτισμένο να θεωρεί τον τρόπο έκφρασής του τελείως φυσιολογικό. Φυσικά υπάρχουν και οι σκοπιμότητες και οι λεγόμενοι μπαχαλάκιδες που βγάζουν τ’ απωθημένα τους και πάει λέγοντας. Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει πολλούς ακόμη λόγους όπως ο επηρεασμός η προπαγάνδα και η πλύση εγκεφάλου σε κάποιες καταστάσεις κ.ο.κ.
Το γενικό συμπέρασμα που θα μπορούσε να αντλήσει κανείς από μια τέτοια κατάσταση που περιήλθε η ελληνική κοινωνία είναι ότι χρειάζεται από όλους ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Η μισαλλοδοξία η διχόνοια και η ‘’εμφύλια σύρραξη’’ θα είναι ολέθρια. Ο Έλληνας είναι άνθρωπος του ύψους ή του βάθους, είναι αυτό που γράψαμε πριν μερικά χρόνια και πιο συγκεκριμένα τον Νοέμβριο του 2008, και το επαναλαμβάνουμε για όσους δεν το θυμούνται:
«Πριν από χρόνια έγινε στην Ουάσιγκτον ένας διαγωνισμός για την επιλογή του καταλληλότερου χαρακτηρισμού ενός λαού, εκείνου δηλαδή που θα παρουσίαζε καλύτερα την ψυχολογία του. Πήραν μέρος περίπου ένα εκατομμύριο άτομα. Δεκαπενταμελής επιτροπή από επιστήμονες επέλεξε ομόφωνα τον δικαστή Ν. Κέλλυ για τον επιτυχημένο χαρακτηρισμό της ψυχολογίας του Έλληνα. Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι μια πλούσια πηγή κοινωνικοπολιτιστικών αξιών, ένα ισχυρότατο ερέθισμα στην ανάγκη για εθνική αυτογνωσία. Ιδού το κείμενο του δικαστή.
«Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας ο Έλληνας αποκαλύφθηκε πάντοτε κατώτερος των περιστάσεων, αν και από διανοητική άποψη κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.
Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά και εγωιστής, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά γεμάτος προλήψεις, θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα και, αφού μέθυσε από τη αίγλη του τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος των ερίδων, ανέδειξε τον Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει, θαύμασε τον Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει, γέννησε τον Βενιζέλο για να τον δολοφονήσει. Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει, έφερε το ’21 για να το διακυβεύσει, δημιούργησε το 1909 για να το λησμονήσει. Τριπλασίασε την Ελλάδα και παραλίγο να την θάψει. Κόπτεται τη μια στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί αυτόν που αρνείται να υπηρετήσει το ψέμα. Παράξενο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο εγωπαθές και σοφόμωρο ο Έλληνας. Λυπηθείτε τον, θαυμάστε τον αν θέλετε. Κι αν μπορείτε, προσπαθήστε να τον ταξινομήσετε».
Δημιουργεί έπη, μεγαλουργεί αλλά είναι και αυτοκαταστροφικός, καθότι ενεργεί περισσότερο με αίσθημα παρά με τη λογική. Καμία αντίρρηση ότι ο πολίτης μπορεί να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται αλλά μέχρι εκεί που τον ανέχεται και τον επιτρέπει η σιωπηρή συντριπτική πλειοψηφία. Διότι αν η σιωπηρή συντριπτική πλειοψηφία ‘’ξυπνήσει’’ οργανωθεί και αντιδράσει τότε κανένας συνδικαλιστής του δημοσίου δεν θα μπορεί να κατεβάσει τον διακόπτει, να καταλάβει δημόσιο κτήριο, να κλείσει τους δρόμους κλπ. αλλά και κανένας πολιτικός να βγει από το σπίτι του να πάει σε παρέλαση και να εμφανισθεί δημόσια. Επομένως ναι στην διαμαρτυρία, ναι στην απεργία, ναι στην αντίδραση, αλλά όχι στο δικαίωμα του άλλου συνανθρώπου μας και κυρίως του εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα, να πάει στην δουλειά του στο Νοσοκομείο στην διαδήλωση κ.ο.κ
Ακούσαμε τον Μανώλη Γλέζο στην κρατική τηλεόραση να διατυπώνει κάποιες σκέψεις για τις παρελάσεις, που φαίνονται λογικές αν φυσικά υιοθετηθούν από την πλειοψηφία των πολιτών. Φυσικά η γνώμη του κ. Γλέζου που αποτελεί ένα ζωντανό σύμβολο της Εθνικής Αντίστασης, είναι βαρύνουσα και θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη όταν λέει ότι οι παρελάσεις θα πρέπει να γίνονται μπροστά στα μνημεία και όχι μπροστά στους λεγόμενους επισήμους(κυρίως πολιτικούς), οι οποίοι στο κάτω κάτω είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κρίση και τον διασυρμό που βιώνουμε και υφιστάμεθα.
Δεν θα ήταν καλύτερη η εικόνα αν βλέπαμε εκεί επάνω στην εξέδρα κάποιους βετεράνους του έπους, κάποιους αριστεύσαντες μαθητές, πρωταθλητές, ευεργέτες, συμπατριώτες μας της διασποράς που μας κάνουν υπερήφανους κλπ.; Αλλά και κάποιους πολιτικούς των οποίων ο βίος όχι μόνο να φαίνονταν, αλλά και να ήταν έντιμος.
Το άλλο ενδιαφέρον που επεσήμανε ο Μανώλης Γλέζος ήταν ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα έπρεπε να εκνευρισθεί και να παρασυρθεί από τους τριάντα διαδηλωτές που το έβριζαν έστω και με χυδαίο τρόπο, διότι αυτοί κατά την γνώμη του κ. Γλέζου δεν εκπροσωπούσαν το λαό, αλλά ήταν μια ισχνή μειοψηφία. Πόσο δε μάλλον αν αυτοί ήταν κάπου κομματικά ενταγμένοι σε κάποια κόμματα διαμαρτυρίας και ήταν βολεμένοι ή προσπάθησαν να βολευτούν στο δημόσιο. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις σημασία και τόσο μεγάλη δεν έχει το τι λες, αλλά ποιος το λέει. Εάν μπορούσαμε να ακτινογραφήσουμε αυτούς του 30 που έβριζαν και έγιναν ίσως η αφορμή να δημιουργηθεί ένα σημαντικό τηλεοπτικό γεγονός με την αποχώρηση του προέδρου της Δημοκρατίας από την παρέλαση, τότε ενδεχομένως κάποιοι από αυτούς να συγκαταλέγονται στους πρώην παρατρεχάμενους της εξουσίας, με ολίγη λαμογιά, ολίγη καιροσκοπία, ολίγη μαγκιά και υπεροψία και πάει λέγοντας.
Αυτά στοχαστήκαμε για τα περασμένα ευχόμενοι στην νέα προσωρινή κυβέρνηση να συμμαζέψει ότι συμμαζεύεται και περισώζεται καθότι ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος μέχρι να δούμε φως στο τούνελ.
Ο Στοχαστής
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 10 Νοεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 615
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.