-Το πρώτο θαύμα ήταν η γεμάτη αίθουσα, που διαψεύδει όσους πιστεύουν πως παραμονές Χριστουγέννων ο κόσμος περί άλλα τυρβάζει και άλλα τον απασχολούν.
-Είδαμε την πανηγυρική δικαίωση της ψυχής του Μουσείου, του κ. Χρυσόστομου Παπασταύρου, που επιμένει να ανοίγει δρόμους, να φωτίζει σκοτάδια και να δίνει μαθήματα αισιοδοξίας σε καιρούς ιδιαίτερα απαισιόδοξους.
-Είδαμε όμως και τη δύναμη της συνεργασίας: τέσσερις δασκάλους, μια ομάδα δυνατή -Καζακλάρη Καίτη, Μπεροπούλη Γιώργο, Μπίζιο Γιώργο, Πετροπούλου Μαρία- να συνεργάζονται στην παρουσίαση ενός θέματος -«Αναζητώντας Καστοριανούς Αφανείς Ήρωες του Μακεδονικού Αγώνα»- και να μας εκπλήσσουν με τα πραγματικά πολλά και πολύ σημαντικά στοιχεία που κατάφεραν να συγκεντρώσουν σίγουρα με πολύ ψάξιμο, πολλή δουλειά και πολλή μελέτη.
-Η εισηγητική ομάδα παρουσίασε στο κοινό υλικό σπάνιο: κείμενα δυνατά , σπάνιες φωτογραφίες και πολλές ντόπιων Μακεδονομάχων ως χτες τελείως αγνώστων στη συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων αυτής της περιοχής, όπου «πρέπει να προσέχουμε πού πατάμε, γιατί σε κάθε σημείο της μπορεί να υπάρχουν τάφοι Ελλήνων που πολέμησαν ηρωικά γι’ αυτήν», όπως ακούσαμε χαρακτηριστικά από τα χείλη του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου και δακρύσαμε μαζί του.
-Είδαμε ακόμα να παρελαύνουν στην οθόνη αμέτρητα βιβλία –τα εξώφυλλά τους-, όλα αναφερόμενα αποκλειστικά στο νομό μας. Προσωπικά αιφνιδιάστηκα- δεν περίμενα με τίποτα να είναι τόσα πολλά. Ξαφνικά θυμήθηκα όλους αυτούς που περιφρονούν τους μικρού βεληνεκούς, τους τοπικούς συγγραφείς- πολλοί από αυτούς ήταν δάσκαλοι- που αφιέρωσαν χρόνο και δυνάμεις, καταφέρνοντας τελικά να αφήσουν πίσω τους όλα αυτά τα στοιχεία που δε θα τα είχαμε εμείς οι σημερινοί στη διάθεσή μας αλλιώς. Τους ευχαριστούμε γι’ αυτό το τόσο σπουδαίο έργο τους, λιγοστεύει το σκοτάδι μας για μιαν εποχή η απόσταση από την οποία θα μας εμπόδιζε να γνωρίζουμε.
-Θα μπορούσα να πω περισσότερα εξαιτίας του ενθουσιασμού μου, αλλά σταματώ εδώ. Ένα πράγμα μόνο θα ‘θελα να ξέρουν οι συνάδελφοί μου-εισηγητές της σημερινής εκδήλωσης: πως η σημερινή τους παρουσία αποτελεί μιαν απάντηση πως οι περικοπές στο μισθό του καθενός μας και η οικονομική μας εξαθλίωση δεν εμποδίζουν το δημιουργικό δάσκαλο να αντλεί τη χαρά μέσ’ από το δρόμο της δημιουργίας. Γιατί η πνευματική χαρά είναι η ανώτερη απ’ όλες τις χαρές που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος και αυτό ισχύει πάντα: και στους καιρούς της αφθονίας των υλικών αγαθών, αλλά και στον καιρό της έλλειψής τους, στο φτωχό και γεμάτο ανασφάλεια σήμερά μας…
Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου
Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 22 Δεκεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 621
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.