ΗΛΙΑ ΤΖΩΡΤΖΟΠΟΥΛΟΥ: Kαι το όνομα αυτού…

Καστοριά 21 Νοε 2011

Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,

Η έρα εορτασμού των Ενόπλων Δυνάμεων σήμερα, με υποτονική, έως προσβλητικά ανύπαρκτη την παρουσία Φορέων και Οργανώσεων του Νομού μας, (το καθημερινό της Ημέρας δεν αποτελεί δικαιολογία, καθόσον και στο παρελθόν και σε αργία-Κυριακή ημέρα, το αυτό παρατηρείτο), Άλλωστε, "τύπος χωρίς ουσία είναι ευτέλεια, μα και ουσία χωρίς τον τύπο είναι απρέπεια", και αυτό ισχύει για τον καθένα ξεχωριστά .
 Σας υποβάλλω το άρθρο " Και το όνομα αυτού". Εκτιμώ ότι αν και αναφέρεται σε συγκεκριμένο χώρο της κοινωνίας της Πατρίδας μας, το εν λόγω άρθρο, ίσως αφορά, με την ειλικρινή κατάθεση των σκέψεων, και στην αγωνία τελικά όλων μας αφού "Εθνική Αναγέννηση με Εθνικά Μυστικά", δεν γίνεται. Και αυτό ισχύει, αναλογικά, σε όλους τους χώρους συνασπισμού και δράσης. Παρακαλώ για τις, κατά την κρίση σας, ενέργειες καταχώρησης του παραπάνω άρθρου, στην έγκριτη εφημερίδα σας.

Με εκτίμηση
Ηλίας Τζωρτζόπουλος
Υπτγος ε.α
tzortzel@yahoo.gr

Kαι το όνομα αυτού…

ΠΕΡΑΣΑΝ ΔΥΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ περίπου από τότε, που ο σημερινός πρόεδρος της Ν.Δ., ο κύριος Αντώνης Σαμαράς, ίδρυε την ΠΟΛ.ΑΝ. Αν δεν με απατά η μνήμη, ο Ελύτης ήταν ο νονός του νέου πολιτικού φορέα. Άλλες εποχές τότε. Οι μοναχικές πορείες συγκινούσαν, ανεξάρτητα και από το αποτέλεσμα.  Τότε η ελπίδα είχε αύριο και το όραμα ελπίδα
Σήμερα, με εξαιρετικά ανατρεπτικά τα πράγματα, βιώνουμε το ρόλο καμέραμαν, σε έναν κόσμο, που συνεχώς μεταλλάσσεται, σαν σε στροβιλισμό Δερβίσιδων, χωρίς χορογραφία και αρμονία έτσι, σκοπού και κίνησης.
Το πλοίο έχει πέσει σε ύφαλο στις ακτές τις Ευρώπης (!) και οι σωσίβιες λέμβοι αρκούν μόνο για τους τριακόσιους επιβάτες ανώτερης τάξης. Οι υπόλοιποι, κατώτερες τάξεις, επιβιβάζονται σε μια αυτοσχέδια σχεδία, που μένει ακυβέρνητη. Έπειτα από είκοσι μέρες, μόνο δεκαπέντε από αυτούς είναι ζωντανοί. Όλοι οι άλλοι αφανίστηκαν από τις κακουχίες, την παράλογη βία, την τρέλα, την αυτοκαταστροφή, την αλληλοεξόντωση.

Η φρεγάτα “Ελλάδα”, γερό σκαρί, επιπλέει στο δικό της  «Αιγαίο» και δείχνει ωραία ακόμη, χωρίς όμως τους Έλληνες, με μιαν Ακρόπολη και τον Παρθενώνα, παντοτινό θαύμα, να επιμένει να κοιτάζει τους επίδοξους πορθητές της, πραγματικούς ή συμβολικούς, με συμπάθεια, μα και αινιγματικά, σαν να τους λέει: «2.500 χρόνια προσπαθείτε και δεν έχετε ακόμη αντιληφθεί το νόημα...»
Στο δικό μας τώρα μικρόκοσμο, αυτόν των ένστολων κάθε κατηγορίας, η ελπίδα, επαναστατικά ρομαντική, φαίνεται να εκκολάπτει την προσπάθεια νέων σε αποστρατεία Στελεχών, για την ίδρυση πολιτικής πλατφόρμας σωτηρίας, φορέα αντίδρασης ή και ιδεολογικής αναβάπτισης του Χώρου μας. Δεν είναι κακό να υπερασπίζεται κανείς τα συμφέροντά του.
Οι νέοι δεν αποδέχονται εύκολα αρχές συμβιβασμού ή υποτέλειας.
Έχουμε γράψει παλαιότερα ότι, όταν η βάση πιέζει, απαιτώντας να βρεθούν λύσεις επιβίωσης σήμερα, αυτό είναι το πιο λογικό σύμβολο δημοκρατίας και ηθικής.
Η δημιουργία ενός πολιτικού φορέα, αν μη τι άλλο, σίγουρα απαιτεί χρόνο για το «πέρασμα» στις συνειδήσεις «των εις αυτό προστρεχώντων» και φυσικά χρήμα. Χρήμα σε βαθμό... κακουργήματος. Πολύ χρήμα (money, money, κατά το γνωστό τραγούδι).
Αντιπαρέρχομαι τα περί «κόμματος αποστράτων» κλπ. Με ό,τι αυτός ο χαρακτηρισμός συνειρμικά θα επιφέρει.
Ο χώρος μας, πλήρωσε ακριβά το τίμημα της «εμπλοκής» του, μα φευ, πουληθήκαμε όμως φτηνά γι’ αυτό, από τους κωφεύοντες «επίτιμους» και μη, συναδέλφους, προκειμένου τελικά, για την προσωπική τους κοινωνική και όποια οικονομική ανέλιξη, των «εγγύς» αγαπημένων τους.
Η μνήμη μας θάλασσα, παραδέρνει στη φουρτούνα της θύμησης.
Το εγχείρημα, λοιπόν, απαιτεί έγκαιρη και «άκρως επιμελημένη» προετοιμασία, ικανής χρονικής περιόδου, ώστε κάτι, πλέον των συνδέσμων, ομοσπονδιών, κινημάτων και της ΕΑΑΣ, να είναι ήδη συντεταγμένα «παρόν». Ο αγώνας έπρεπε να είχε ξεκινήσει πολύ πριν την κρίση. Αυτό που λέγαμε «είμαστε πολλοί αλλά που;» δεν είναι εύκολο πράγμα. Απαιτείται ιογενής πρόσκληση: η από στόματος σε στόμα, μυστηριακή θρησκευτικά, ιδεολογική επικοινωνία. Η αγανάκτηση δεν συνιστά πολιτική. Απαιτείται στρατηγική και αθόρυβη μεθοδικότητα.
Έλεγα στον κ. Πρόεδρο της ΕΑΑΣ: «για φανταστείτε πίσω από εσάς να ευρίσκονται 200.000 και πλέον συνάδελφοι, με τους οικείους τους, αλλά και άλλοι ακόμη συμπολίτες μας»! Πόσοι οι συμμετέχοντες στις πρόσφατες εκλογικές διαδικασίες του επίσημου οργάνου του χώρου μας, της ΕΑΑΣ, πανελλαδικά; Εδώ, επετειακή συνάντηση τάξεως, σαράντα χρόνων από την αποφοίτηση προσπαθούμε να οργανώσουμε και αναφύονται από το παρελθόν οι γνωστές ακανθώδεις καταστάσεις..., παιδική ασθένεια του χώρου μας.
Τεχνητό (;) το πλήθος τελικά. Δεν συγκολλάται εύκολα. Ποιος είναι άραγε ο βασικός προωθητικός μηχανισμός, που θα διασπάσει το concrete του αλληλοϋποβλεπόμενου εγώ μας; Τι μοντέλο ιδεολογικό μπορεί τώρα να χτιστεί;
Ποιος ο ηγέτης στο αναγκαστικό κατοστάρι της απαντοχής;
Ο χώρος μας ακόμη, ας μην το ξεχνάμε, στερείται συνδικαλιστικού παρελθόντος και συνείδησης, έτσι.
Το μέγεθος λοιπόν του προβλήματος και η πικρία τυχόν αποτυχίας, ευθέως ανάλογα με το μέγεθος του εγχειρήματος, δεν επιτρέπουν, ίσως, και την μνεία κίνησης με πολιτική χροιά, ενός χώρου, του Χώρου μας ,όπου, όπως προαναφέρθηκε, η ψυχολογική μεταβολή και η ψυχολογική αποδοχή της πραγματικής μας θέσεως, αγγίζουν τα όρια αρχαίας τραγωδίας, χωρίς τον από «μηχανής θεό».
Η διακύβευση από μία τέτοια κίνηση, που η ατολμία των ιθυνόντων οδήγησε, αυτή η ατολμία ,που αποτυπώνεται στο άδειο τους βλέμμα, στο ανάλαφρο ύφος, στον ανεξήγητο ετσιθελησμό, στην ανεπαρκή τους διαδρομή, στην ανεξήγητη(;) σιωπή τους, αποτελεί, τουλάχιστον, στην παρούσα στιγμή, πράξη φιλοσοφικής αβελτηρίας.
Τι άφησαν πίσω τους ορατό; Την αδιαφορία και την απόρριψη. Είναι ό,τι κυρίως προσλαμβάνει κανείς εμπειρικά: πρώτα τη νοιώθεις και μετά τη σκέφτεσαι!
Σε έναν κόσμο υπερβολικά συνδεδεμένο και υπερβολικά επίπεδο, άχρωμο και «εν πολλοίς», ηθικά χρεοκοπημένο, η στοχαστική κατάθεση και αναζήτηση των εσωτερικών δυνάμεων, αποτελεί και απαιτεί θυσιαστική προσπάθεια και κυρίως έλλογη συλλογικότητα.
Με τα e-mail δεν μετουσιώνονται οι καλές προθέσεις σε πράξεις. Εδώ δεν είναι Αμερική, όπου από το πουθενά αναδύεται «το πάρτυ του τσαγιού». Η πατρίδα μας έχει ανάγκη την προσωπικότητα εκείνη, που θα μπορεί να εμπνεύσει, να πείσει και να ενώσει τους Έλληνες, σε: αναγέννηση τώρα! Εδώ πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι: Κράτος χωρίς στρατό ίσον πολίτες χωρίς Πατρίδα. Εδώ μαχόμαστε για ένα προσιτό μέλλον.