25.1.12

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗ: “MAZBUT”: Η εμπερίστατος Ελλάς


Η Ελλάδα υπό γερμανική επιτροπεία

ΟΔΟΣ 17.11.2011 / 616

 «Μας έμπασαν όλους μέσα στο κελάρι και βάρεσαν με το πολυβόλο μέσα στο σωρό…Εμένα μια σφαίρα τρύπησε τη σακούλα…και βρήκε το παιδί μου…στο κεφάλι. Του τίναξε τα μυαλά που μου γέμισαν το κεφάλι και τα στήθεια…Ήμουν πνιγμένη στα αίματα. Ήρθαν κάμποσες φορές οι Γερμανοί και γάζωσαν το σωρό γιατί άκουγαν ακόμα μικρά ζωντανά να κλαίνε πλακωμένα ανάμεσα από τους σκοτωμένους.»

Κώστα Παπαγεωργίου, Λυγγιάδες. Το χωριό που ρήμαξαν οι Γερμανοί

Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις ανέδειξαν εμφανώς το πρόβλημα της Ελλάδας, το οποίο πολιτικοί και πολίτες δεν θέλουν να αντικρύσουν κατάματα, να παραδεχτούν και να ομολογήσουν. Η υπερχρεωμένη χώρα μας έχει οδηγηθεί σε ένα μηχανισμό οικονομικής στήριξης, η συνδρομή του οποίου προϋποθέτει επώδυνες αλλαγές και ανταλλάγματα. Ο προσδιορισμός «διαρθρωτικές» για τις αλλαγές αυτές είναι εύγλωττος. Η Ελλάδα θα πρέπει να εξελιχθεί σε μια εντελώς διαφορετική χώρα από εκείνη που ξέραμε – και σε αυτό ήταν ειλικρινής ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, έστω κι αν στην πλειοψηφία τους οι πολίτες δεν ήθελαν και θέλουν να καταλάβουν. Το ερώτημα που αιωρείται και θα αιωρείται, είναι εάν οι πολίτες – όλοι μας – θέλουμε να ζούμε σε αυτή τη νέα χώρα, που μόνο στο όνομα θα θυμίζει την Ελλάδα.

Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας μου θυμίζει μια ιστορία που σχετίζεται με τη γειτονική μας Τουρκία και τις μειονότητες της. Όταν λοιπόν οι αρχές της Τουρκίας ήθελαν να προβούν στην κατάληψη μειονοτικών ιδρυμάτων και στην ιδιοποίηση της συνήθως μεγάλης περιουσίας τους, προέβαιναν στην κήρυξη των ιδρυμάτων αυτών σε κατάσταση “Mazbut”. Ο όρος αυτός, αραβικής πιθανότατα προέλευσης, ερμηνεύεται στα ελληνικά ως «περίκλειστο», «περιμαζεμένο» ή «κατειλημμένο». Στη σύγχρονη τουρκική έχει και την έννοια του ευπρεπιζόμενου, του καθωσπρέπει. Προφανώς οι τουρκικές αρχές θέλουν να «ευπρεπίσουν» τη διαχείριση και τη φύση των ιδρυμάτων, όπως οι Ευρωπαίοι θέλουν να «ευπρεπίσουν» τη χώρα μας. Πλέον δόκιμη είναι η μετάφραση του όρου ως «εμπερίστατο», κάτι δηλαδή το οποίο χρήζει προσοχής, φροντίδας και προστασίας. Η απολύτως ελληνική αυτή λέξη βεβαίως είναι άγνωστη στους πολλούς, καθώς πηγάζει από την αρχαία ελληνική γλώσσα, ενώ η μετοχή που παράγεται από αυτήν και συχνά χρησιμοποιείται, έχει εντελώς διαφορετική σημασία.

Οι τουρκικές αρχές λοιπόν, λειτουργώντας επιτηδείως, με τη μέθοδο κήρυξης ενός ιδρύματος ως “Mazbut”, και με το ψευδές πρόσχημα ότι έχει χάσει το φιλανθρωπικό χαρακτήρα του καταστατικού του και εν γένει το σκοπό ύπαρξης του, παραβλέποντας το γεγονός ότι η πληθυσμιακή μείωση των μη μουσουλμάνων της γείτονος οφείλεται στις επιλογές και τις πολιτικές του ίδιου του τουρκικού κράτους, καταλαμβάνουν τα μειονοτικά αυτά ιδρύματα, ορίζουν δικό τους επίτροπο και τα υπάγουν απευθείας στη Γενική Διεύθυνση Βακουφίων, όπου οδηγείται εφεξής το σύνολο των προσόδων τους. Το ορθό φυσικά θα ήταν να επιτρέψουν να γίνεται η διαχείριση των λόγω ιδρυμάτων από τη εθνοθρησκευτική κοινότητα στην οποία ανήκαν τα πρόσωπα που το ίδρυσαν, ώστε να συνεχίσει εύρυθμα τη λειτουργία του, μέσω μιας Κεντρικής Εφορείας. Κατά τον τρόπο αυτό λοιπόν, το τουρκικό κράτος κατέλαβε τουλάχιστον 16 ελληνορθόδοξα και 24 εβραϊκά ιδρύματα, την διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία των οποίων ιδιοποιήθηκε, μέσω της δήμευσης πολυάριθμων αξιόλογων και προσοδοφόρων ιδιοκτησιών που ανήκαν στα μειονοτικά ιδρύματα.

Κάτι τέτοιο μου θυμίζει η εν εξελίξει προσπάθεια κηδεμόνευσης της Ελλάδας, μέσω της έλευσης επιτρόπων και συνεργατών τους που θα παρακολουθούν, θα εγκρίνουν και πιθανότατα θα αποφασίζουν για το σύνολο των δημοσιονομικών ζητημάτων της χώρας. Η Ελλάδα καθίσταται εμπερίστατος, γίνεται mazbut στα χέρια και τις ορέξεις των Γερμανών που διευθύνουν και επιβάλλονται στην παρωδία Ευρωπαϊκής ένωσης, λειτουργώντας εξίσου επιτήδεια, οι οποίοι βεβαίως παραβλέπουν το γεγονός ότι τα χρήματα που εδόθησαν διαχρονικά στην Ελλάδα, δεν τα κατάπιε η γη, αλλά ξαναγύρισαν στη Γερμανία υπό μορφή παραγγελιών ειδών πολυτελείας αλλά και καθημερινών αγαθών και κυρίως αγορών οπλικών και τηλεπικοινωνιακών συστημάτων, ελεγχόμενης συχνά διαφάνειας. Ενώ η παράταση της διαδικασίας δανεισμού ωφελεί κυρίως τη Γερμανία, καθώς αυτή δανείζει τη χώρα μας με επιτόκια υψηλότερα από αυτά που η ίδια δανείζεται, αποκομίζοντας σημαντικά κέρδη από τη σε αδυναμία ευρισκόμενη πατρίδα μας.

Θα πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ορισμένα πράγματα και να τα πούμε με το όνομα τους. Είναι όλα εκείνα που δε μας λένε οι πολιτικοί, κρύβοντας τα επιμελώς μέσα στη «συσκευασία» της επόμενης «δόσης» βοηθείας από την Τρόικα, αποσιωπώντας παράλληλα ότι δεν πρόκειται βεβαίως περί ελεημοσύνης, ούτε αλληλέγγυας βοηθείας, αλλά περί δανεισμού, από τον οποίο μάλιστα θα αποκομίσουν κέρδη οι δανειστές. Θα πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε τι ακριβώς σημαίνει η προσαρμογή μας ως χώρας, τι θα φέρει η επιτροπεία και η κηδεμόνευση της πατρίδας μας από τους ξένους δανειστές.

Συνεπώς θα πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ότι η παραμονή μας στην Ευρωζώνη συνεπάγεται καταρχήν κάθετη μείωση μισθών και συντάξεων, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, σε επίπεδα που θα μοιάζουν αν δεν ξεπερνούν προς τα κάτω εκείνα της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Και θα πρέπει να αποδεχτούμε αγογγύστως τις μειώσεις αυτές, εφόσον θέλουμε η χώρα μας να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Με αυτό τον τρόπο θεωρούν οι δανειστές μας ότι θα μειωθεί το κόστος λειτουργίας των επιχειρήσεων και προφανώς οι δαπάνες του κράτους. Η παραμονή μας στην Ευρωζώνη συνεπάγεται περαιτέρω την αποπομπή από το Δημόσιο τομέα εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ώστε ο τελευταίος να συρρικνωθεί και να μειωθεί το έλλειμμα στα επιθυμητά όρια και εν τέλει να εξαλειφθεί. Συνεπεία των ανωτέρω, θα μιλάμε βεβαίως προσεχώς για σχολεία με τάξεις των 60 παιδιών – όπως συνέβαινε στη δεκαετία του 1950, που ενδεχομένως δεν θα θερμαίνονται, ενώ φυσικά τα βιβλία θα πωλούνται στο εμπόριο – ήδη άλλωστε ξεκίνησε αυτή η διαδικασία. Οι κοινωνικές παροχές θα αποτελούν παρελθόν, που «διηγώντας το θα κλαίς» και θα μιλάμε επίσης για νοσοκομεία υπερπλήρη, με πολύμηνη αναμονή και συνθήκες στρατωνισμού, ενώ οι ανασφάλιστοι άνεργοι θα πεθαίνουν στο δρόμο και τα φάρμακα θα αγοράζονται από τους έχοντες, ενώ οι μη έχοντες θα χρησιμοποιούν μαντζούνια… 

Η απελευθέρωση των επαγγελμάτων θα επιφέρει προβιομηχανική ασυδοσία, όπου πολυεθνικές εταιρίες θα αλώσουν την αγορά και εκατοντάδες χιλιάδες πρώην ελεύθεροι επαγγελματίες θα μετατραπούν σε υπάλληλους τους, υπό καθεστώς φεουδαρχικής δουλείας – ενώ όσοι – επίσης εκατοντάδες χιλιάδες - θα περισσεύουν και δε θα χρειάζονται στο «λουμνό το αφεντικό», θα προστίθενται στη λίστα των ανέργων και των πεινασμένων. Τα πρόσφατα δημοσιευθέντα στοιχεία για την ανεργία στη χώρα μας είναι άλλωστε συγκλονιστικά: το ποσοστό των ανέργων στην Ελλάδα ανέρχεται σε 18,4%, ενώ στη Δυτική Μακεδονία ξεπέρασε το 23 %. Σε απόλυτους αριθμούς οι άνεργοι τείνουν να ξεπεράσουν το εκατομμύριο, ενώ οι προβλέψεις αναφέρουν πως σύντομα το ύψος των ανέργων θα ξεπεράσει εκείνο της Ισπανίας, οπότε πια θα μετράμε όσους έχουν ακόμη εργασία και όχι τους ανέργους. Έτσι απλά…

Η παραμονή μας στην Ευρωζώνη συνεπάγεται επίσης την ολική εκποίηση – ξεπούλημα το λέει ο λαός – της δημόσιας περιουσίας, η οποία θα περάσει στα χέρια των δανειστών μας, που θα μας πουλούν στη συνέχεια πανάκριβες υπηρεσίες. Παράλληλα οι ιδιώτες θα έχουν απολέσει κατά μείζονα λόγο την ατομική τους περιουσία, αφενός μέσω της μετάβασης της στις δανείστριες τράπεζες – που τότε θα είναι εξ ολοκλήρου ξένες – λόγω της μαζικής αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων, αφετέρου λόγω της πολλαπλής εξοντωτικής φορολόγησης, που θα έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Ενώ η εναπομείνασα ιδιωτική περιουσία, που θα έχει παραμείνει σε ιδιωτικά χέρια, θα έχει απαξιωθεί, καθώς θα είναι μη ευπρεπώς εκποιήσιμη και ενοικιάσιμη – ήδη άλλωστε αυτό τα τελευταία έχουν συμβεί.

Συντόμως, λίαν συντόμως, όταν θα πάψει να υφίσταται η απαγόρευση τέλεσης πλειστηριασμών ακινήτων ιδιωτών με επίσπευση των τραπεζών – που ως τώρα λόγω του ικανού ορίου απαίτησης, που έχει θέσει η πολιτεία, τους προστατεύει, μετακυλώντας το πρόβλημα στο μέλλον – θα σκάσει η «φούσκα» των ακινήτων και θα αρχίσουν μαζικά να αλλάζουν χεριά οι κατοικίες. Στη συνέχεια οι τράπεζες, στο περιουσιολόγιο των οποίων θα περάσουν τα περισσότερα από τα εκπλειστηριαζόμενα ακίνητα, θα προσπαθήσουν αφενός να εκποιήσουν σε λογικές τιμές τα προνομιούχα εξ αυτών με αγοραστές κυρίως ξένους, αφετέρου θα νοικιάζουν στους πρώην ιδιοκτήτες τα υπόλοιπα με μισθώματα προφανώς χαμηλότερα από τη δόση δανείου, έχοντας όμως εντάξει στο δικό τους ενεργητικό τα ακίνητα αυτά. Και τότε, μόνον τότε, όταν η χώρα μας θα έχει μετατραπεί σε μια δεύτερη Βουλγαρία, μια δυτική «Κίνα» μέσα στην Ευρώπη, ή ίσως και μια ευρωπαϊκή Μπιάφρα, τότε θα έρθει η ανάπτυξη…

Τότε, μόνον τότε, θα δημιουργηθούν στην Ελλάδα – Ελλάδα θα λέγεται ακόμη;– μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, όταν θα μπορούν να χτίσουν φτηνά σε φτηνά αγορασμένη γη και θα βρίσκουν ελληνόφωνους – θα είναι ακόμη ελληνόφωνοι; – εργαζόμενους με πάμφθηνα μεροκάματα και υποτυπώδη ασφάλιση. Τότε, μόνον τότε, θα μπορεί να μειωθεί η φορολόγηση, διότι αυτοί που θα πρέπει τότε να καταβάλουν δεν θα είναι πια οι Έλληνες… Η μεταμφιεσμένη Ένωση του Βερολίνου χρειάζεται γκαρσόνια, παραδουλεύτρες και φτηνά οικόπεδα. Η αιώνια Γερμανία απαιτεί ξανά ζωτικό χώρο. Το Ευρώ είναι στην ουσία το μεταμφιεσμένο μάρκο, ένα εφεύρημα κι ένα όπλο της Γερμανίας, που αντικατέστησε τις σιδηρόφρακτες στρατιές της Βέρμαχτ, προκειμένου η μεγάλη τευτονική χώρα να επιβληθεί στην Ευρώπη. Μπορεί πλέον να επιβάλει ακόμη και αλλαγή κυβερνήσεων, ενώ σύντομα θα αλλάξει τις Συνθήκες και οι αδύναμες χώρες θα χάσουν το δικαίωμα ψήφου. Απλά εμείς δεν θέλαμε και δεν θέλουμε να το καταλάβουμε.

Περισπούδαστος συνομιλητής μού ενέτεινε πρόσφατα ότι το αρχικό «μνημόνιο» και τα επακόλουθα του και κατ’ επέκταση η άρτι σχηματισθείσα κυβέρνηση, αγωνίζονται για να προστατεύσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Προφανώς η αντίληψη αυτή είναι διάχυτη σε ένα μέρος του πληθυσμού. Αγνοεί η άποψη αυτή βεβαίως ότι στην Ελλάδα δεν υπήρξε και δεν υπάρχει γνήσια αστική τάξη, με την κοινωνιολογική έννοια του όρου. Αυτό που οι πολλοί εννοούν ως αστική τάξη είναι οι πρώην αγρότες κάτοχοι συνήθως μικρού κλήρου, οι οποίοι εγκαθιστάμενοι στις πόλεις μετεξελίχθηκαν σε μικροαστούς μικροϊδιοκτήτες αστικών ακινήτων, μικροεπαγγελματίες και εμπόρους, ενώ μέγα μέρος στελέχωσε το δημόσιο τομέα, στην πραγματικότητα για «να φάει ένα κομμάτι ψωμί», προκαλώντας τα τρέχοντα αδιέξοδα. Οι όποιοι Έλληνες αστοί αναδείχθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, τη Μικρά Ασία ή τη Διασπορά και μεγάλο μέρος τους κατέληξε στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου ως πρόσφυγες ή επαναπατρισθέντες. Το δε «Μνημόνιο» δεν προστατεύει δυστυχώς την όποια αστική ή μικροαστική τάξη της χώρας μας, αλλά έρχεται ειδικά αυτήν να περιθωριοποιήσει αν όχι εξαφανίσει, προλεταριοποιώντας την άτακτα και ταχέως. Προστατεύει όμως το Μνημόνιο τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας και της εγχώριας διαπλοκής. Σκοπός του είναι να συνεχίζει η χώρα μας να ανακυκλώνει τα δάνεια, εξυπηρετώντας τους ισχυρούς αυτής της γης.

Συνεπώς, θα πρέπει όλοι μας, όταν με ευχέρεια υπερασπιζόμεθα το «επίτευγμα» του Ευρώ και κοπτόμεθα για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη – για την είσοδο της οποίας πάντως ουδέποτε ρωτήθηκε ο ελληνικός λαός, αφού παρέμεινε επιλογή των πολιτικών και μόνο – να σκεφτούμε όλα τα παραπάνω και να συνειδητοποιήσουμε ότι το μέλλον μας σε αυτήν δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Αντιθέτως μάλιστα, δεν θα είναι απλώς ζοφερό, αλλά σε γενικές γραμμές θα περιλαμβάνει όσα παραπάνω σημειώνονται. Η δε παραμονή ή αποπομπή μας από την Ευρωζώνη θα είναι αποκλειστικά και μόνο επιλογή της Γερμανίας και θα εξαρτάται από τη διασφάλιση των συμφερόντων της. Η δε επαπειλούμενη επιτροπεία της χώρας έρχεται, ως προμελετημένος σχεδιασμός του Βερολίνου, για να σιγουρέψει τα κελεύσματα και τις αξιώσεις των δανειστών, μετατρέποντας τη Ελλάδα σε κατειλημμένο κρατίδιο, σε εμπερίστατο πολιτεία, σε «mazbut» του Βερολίνου.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 17 Νοεμβρίου 2011, αρ. φύλλου 616

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ