18.8.19

ΣΟΝΙΑΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ-ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ: Γιορτή Μητέρας του Συλλόγου «Μαζί σου» αφιερωμένη στον μαθητή μας Νικόλα

Το κείμενο που ακολουθεί, προέρχεται από την εκδήλωση του συλλόγου Γονέων, Παιδιών και Ενηλίκων με Νεοπλασματική Ασθένεια και Φίλων αυτών «Μαζί σου», που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 12 Μαΐου 2019, σε ξενοδοχείο της Καστοριάς. 


* * *

Αγαπητοί μας καλεσμένοι,
Νιώθω την ανάγκη να ομολογήσω πως η πρόταση να μιλήσω σήμερα εδώ για τη μάνα που γιορτάζει, αλλά και για τον δικό μας μαθητή, τον Νίκο, ήταν η δυσκολότερη που έχω δεχτεί ποτέ. Τι θα μπορούσα να πω για παιδιά που κάνουν τον δυσκολότερο αγώνα που μπορεί να κληθεί κάποιος να κάνει στη ζωή του και τι θα μπορούσα να πω για τις μάνες αυτών των παιδιών που στέκονται στο πλευρό τους ολόρθες και αγέρωχες και παλεύουν κι αυτές, ευχόμενες να ήταν στη θέση τους, αλλά δυστυχώς για τις ίδιες δεν είναι… Τι θα μπορούσα να πω και στους δυο τους και μάλιστα εκ μέρους όλων όσοι είμαστε εδώ μέσα στην αίθουσα, εκτός από ένα μεγάλο, ένα τεράστιο «Υποκλινόμαστε όλοι μας»! Το ξέρουμε πως θα μπορούσε να είμαστε στη θέση σας, αυτό που δεν ξέρουμε είναι αν θα τα βγάζαμε πέρα όπως εσείς!

Παρά τη δυσκολία, όμως, όταν μου προτάθηκε από την πρώτη και στη συνέχεια από την νυν Πρόεδρο του Συλλόγου «Μαζί σου», τις αγαπητές μου Ειρήνη Μισκία και Στέλλα Ζυμπίδου να μιλήσω στη σημερινή εκδήλωση, είχα χίλιους λόγους να πω ΝΑΙ, αδύνατον να πω ΟΧΙ. Άλλωστε, όλο το σκεπτικό της εκδήλωσης μας αγγίζει βαθύτατα: το γεγονός πως αφιερώθηκε εξαρχής στον μαθητή μας Νικόλα, τα πουλιά που κατασκεύα- σαν με αγάπη οι μαθητές μας με την καθοδήγηση των δασκάλων του Σχολείου μας, που βρίσκεται σήμερα εδώ, το θέμα της, που είναι η μάνα, όλα είχαν να μου πουν προσωπικά κάτι παραπάνω! Ας τα πάρουμε με τη σειρά και θα καταλάβετε τι εννοώ.

«Εσείς οι δάσκαλοι, συχνά θεωρείτε τους μαθητές σας παιδιά σας», μου είπε κάποτε η ψυχολόγος της ανοιχτής γραμμής στήριξης παιδιών και εφήβων, όταν απευθύνθηκα εκεί για ν’ αντιμετωπίσω ένα σχετικό με μαθητή μου θέμα που με απασχολούσε πολύ. Κι ο Νικόλας συμβαίνει να είναι μαθητής μου, ο ένας από τους 20 της τάξης μου, κι όταν αρρώστησε όλο το Σχολείο αναστατώθηκε, πόσο μάλλον η τάξη μας. Σωστά χαρακτηρίζονται «κρίσεις» τέτοιες καταστάσεις, που απαιτούν ιδιαίτερη αντιμετώπιση.

Τα χάρτινα πουλιά που έφτιαξαν με αμέτρητη προθυμία οι μεγαλύτεροι μαθητές του Σχολείου μας με την αμέριστη φροντίδα των δασκάλων τους, με ταξίδεψαν πίσω στον χρόνο, όταν παρουσιάζαμε τον νεοσύστατο τότε σύλλογο στο κοινό της Καστοριάς με χάρτινα πουλιά που πάλι εμείς είχαμε φτιάξει. Η έμπνευσή μας οφειλόταν σε ένα από τα πιο ηρωικά παιδιά της Ιστορίας, τη 12χρονη Σαντάκο Σασάκι, από την Ιαπωνία που πλήρωνε τις συνέπειες της ατομικής βόμβας που είχαν ρίξει στην πατρίδα της και γι’αυτό βρισκόταν σε κρεβάτι νοσοκομείου, πάσχοντας από λευχαιμία. 1000 γερανούς αποφάσισε να φτιάξει το κορίτσι, που, σύμφωνα με τη γιαπωνέζικη παράδοση, θα την έσωζαν από τον θάνατο. Φτιάχνοντας, λοιπόν, τους χάρτινους γερανούς, υπερβαίνοντας τον εαυτό του και το προσωπικό του πρόβλημα, έβαλε σιγά σιγά και δίχως να το καταλάβει σε πρώτη προτεραιότητα το θέμα της παγκόσμιας ειρήνης. Αυτή την υπέρβαση της Σαντάκο μού θυμίζει η γιαγιά του Νίκου, η κ. Ανθούλα, που στο f/b της αναρτά κάθε έκκληση για βοήθεια, οποιουδήποτε παιδιού κι όχι μόνο του αγαπημένου της εγγονού - οι δυο γιαγιάδες κι οι παππούδες του Νίκου προσέχουν τόσο καιρό την αδερφούλα του Μελίνα περισσότερο κι απ’ τα μάτια τους. Η Σαντάκο Σασάκι, λοιπόν, μπορεί να μην τα κατάφερε να ζήσει, αλλά έγινε αιώνιο σύμβολο της ειρήνης, που και στην εποχή μας εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο ζητούμενο.

Οι δικοί μας μαθητές, λοιπόν, έφτιαξαν τα πουλιά με πολλή αγάπη για τον αγαπημένο τους Νίκο, κι έγραψαν πάνω τους ευχές για όλους, ευχές για υγεία, για χαρά, για αγάπη… αυτά τα βασικά αγαθά που ποθούν και δε θα πάψουν να ποθούν οι άνθρωποι. Όμως…

«Στο νοσοκομείο καταλαβαίνεις τι αξία έχει η υγεία, τι θα πει ζωή, πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος από μόνος του, πόσο μεγάλος γίνεται με τον Θεό», λέει ένας πολύ σπουδαίος Έλληνας που έχει ζήσει από κοντά πολλές περιπτώσεις παιδιών που η ζωή τους αλλάζει τελείως ξαφνικά κι από τη μια στιγμή στην άλλη αναγκάζονται να αφήσουν το αγαπημένο τους σχολείο και τους κολλητούς τους φίλους και βρίσκονται μες σε νοσοκομεία, παλεύοντας για το μεγάλο αγαθό της υγείας, που όλοι το θεωρούμε δεδομένο, αλλά δεν είναι καθόλου δεδομένο για κανέναν.

Εκεί μάλιστα που πλημμυρίζει το μυαλό μας από ένα ποτάμι γεμάτο «γιατί» είναι όταν η αρρώστια προσβάλλει παιδιά. Τότε είναι που ο άνθρωπος κλονίζεται συθέμελα, ο ίδιος ο ασθενής, μα κι η οικογένειά του: Γιατί τόσος πόνος; Γιατί τόσο πρόωρα; Γιατί έτσι; Μήπως έχω φταίξει κάπου; Πώς θα το αντέξω; Αμείλικτα ερωτήματα που βασανίζουν και τους μικρούς ασθενείς, αλλά και τους γονείς τους, που περνάνε το δυσκολότερο πράγμα που μπορεί να περάσει άνθρωπος στη ζωή του και που όλοι ευχόμαστε να μην το περάσουμε ποτέ. Μα η ασθένεια δεν κάνει διακρίσεις, σήμερα χτυπάει τη μια πόρτα, αύριο την άλλη κι έτσι ποτέ κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει…

«Ό,τι μας συμβαίνει, όσο δύσκολο κι αν είναι, είναι για το καλό μας», μας είπε μια φορά ο Νίκος -μετά που αρρώστησε- μες στην τάξη, αφήνοντάς μας όλους άφωνους. Και φυσικά καταλάβαμε αμέσως όλοι μας πως πίσω από αυτή τη μεγαλειώδη φράση κρύβονταν οι σπουδαίοι γονείς του, ο Γιάννης και Αναστασία, που όλον αυτόν τον καιρό δίνουν έναν πολύ μεγάλο αγώνα και με τη βοήθεια του Θεού, στον οποίο πολύ πιστεύουν όλοι τους, δυναμώνουν το παιδί τους με τον καλύτερο τρόπο· ο μπαμπάς του, που ο Νίκος μάς είπε πως είναι ο ήρωάς του, ο άνθρωπος στον οποίο θα ήθελε να μοιάσει όταν μεγαλώσει… Κι η μαμά του, που σήμερα γιορτάζει μαζί με όλες τις μάνες του κόσμου. 

Σήμερα, μάλιστα, μαζεύτηκαν οι εκτός νοσοκομείου μάνες μέσα σε κάποιες αίθουσες κι άκουσαν σπουδαία λόγια για το πόσο σημαντικές είναι, εδώ όμως, μες σ’αυτή την αίθουσα, αλλιώτικα λόγια ακούγονται, για κάποιες ιδιαίτερες μάνες, αυτές που ανήκουν στις πιο βασανισμένες μάνες του κόσμου. Άλλωστε, όλον αυτόν τον καιρό, η Αναστασία έγινε για όλους μας ένα πλάσμα απόκοσμο, ένα εικόνισμα σαν αυτά που ζωγραφίζει με τα ευλογημένα της χέρια, τα χέρια της αγιογράφου. Τη νιώθουμε έτσι όλον τον καιρό, ο καθένας μας για δικούς του λόγους. Προσωπικά, κάθε φορά που την έβλεπα να κλαίει, έβλεπα κάτι ασυνήθιστο και παράξενο να συμβαίνει, μα ποτέ δεν της το είπα, θα το πω τώρα: έβλεπα να τρέχουν από τα μάτια της δάκρυα, που ενώ ξεκινούσαν από τους δακρυϊκούς της πόρους υγρά, αμέσως στερεοποιούνταν και κυλούσαν στα μάγουλά της σαν πραγματικά μαργαριτάρια. 

Αλήθεια σας λέω, έτσι το ζούσα κάθε φορά, δεν ήταν η φαντασία μου, μα δεν έβγαλα λέξη σε κανέναν, ήθελα να το κρατήσω μόνο για μένα - σήμερα το μοιράζομαι μαζί σας με κάθε ειλικρίνεια, όπως της αξίζει, της ηρωίδας μάνας του Νίκου μας, που δεν είναι η μόνη στον κόσμο, που είναι μία από τις πολλές μάνες του κόσμου που παλεύουν για την υγεία των παιδιών τους με τις τελείως πεπερασμένες τους δυνάμεις και που όλες τους εύχονται να ήταν στη θέση των παιδιών τους που υποφέρουν και μάχονται για τη ζωή τους στα πολύ τρυφερά τους χρόνια, πριν ακόμη προλάβουν να ζήσουν καλά καλά. Μάνες υπερφυσικές, φύλακες άγγελοι των πονεμένων παιδιών τους, και γι’αυτό διπλά πονεμένες: «Η μάνα είναι ό,τι πιο σπουδαίο έχει αυτή η γη επάνω. Η μάνα δεν κουράζεται, δεν κοιμάται, μπορεί να κάτσει χωρίς να κοιμηθεί. Όλα τα αντέχει. Η μάνα θα κάτσει ώρες ολόκληρες ξύπνια, στο πόδι, για να δώσει στο παιδί της μια μπουκιά φαΐ. Η προσφορά της δεν έχει όρια», έλεγε πριν από κάποια χρόνια η κ. Μ.Τρυφωνίδη, τότε Πρόεδρος της Φλόγας, που ήξερε πολύ καλά γιατί το έλεγε. Κι έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά από την Πρόεδρο της Φλόγας Μαγνησίας κ. Ντ. Τριανταφύλλου τι περνούσαν παλιότερα οι μάνες των παιδιών πριν ιδρύσουν τους συλλόγους που σήμερα στηρίζουν στις αυξημένες δυσκολίες της ζωής τους όσους νοσούν και τις οικογένειές τους.

«Όταν μας χτυπάει το κακό, σε προσωπικό επίπεδο ή σε μαζική κλίμακα, ξανασκεφτόμαστε αναπόδραστα, μαζί με τον Γιώργο Σεφέρη, «τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ΄ ανάμεσό τους». (…) Θαρρείς και θέλει να μας φέρει αντιμέτωπους με τον κορυφαίο πειρασμό, της αρνησιθεΐας, ώστε να μετρήσει τις αντοχές και την ποιότητα της πίστης μας” έγραφε ο Π.Μπουκάλας με αφορμή την πρόσφατη καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων που συγκλόνισε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και όσοι από εμάς έχουμε περάσει δύσκολα στη ζωή μας ξέρουμε πολύ καλά πως ό,τι κι αν συμβεί με τον άνθρωπό μας που ασθενεί, το αντίδοτο είναι η υπέρβαση του πονεμένου μας εαυτού και το δόσιμό μας στους άλλους που υποφέρουν. Όσοι έχουμε υποφέρει ξέρουμε τι πάει να πει πόνος που δεν αντέχεται. Κι επειδή ξέρουμε, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα από τους άλλους αυτούς που βρίσκονται στη δική μας θέση. Αυτό ακριβώς έκανε κι η Αν Μαρί Ρίιβς Τζάρβις, που προς τιμήν της καθιερώθηκε να γιορτάζεται παγκοσμίως τη 2η Κυριακή του Μαΐου η γιορτή της Μητέρας. Η Αμερικανίδα αυτή είχε αποκτήσει 11 παιδιά, από τα οποία μόνο 4 κατάφεραν να επιβιώσουν. Ευαισθητοποιημένη, λοιπόν, από την προσωπική της τραγωδία και για να μη χάσει άλλη μάνα παιδί της ή άλλο παιδί τη μάνα του, η Αν Μαρί Ρίιβς Τζάρβις αγωνίστηκε επί πολλά χρόνια για θέματα υγείας των μητέρων και των παιδιών τους.

Κάτι παρόμοιο δεν κάνει άλλωστε κι ο Σύλλογος «Μαζί σου», που στέκεται ουσιαστικά στο πλευρό των οικογενειών με παιδιά που αλλάζει ριζικά η καθημερινότητά τους, όταν νοσούν (στην περίπτωση του Νίκου συνεργάστηκε με τον Ναυτικό Όμιλο Μαυροχωρίου); Τους ανοίγει δρόμους, τους δείχνει διαδικασίες, τους βοηθάει οικονομικά και σε ό,τι άλλο χρειάζονται για να τα βγάλουν πέρα στις νέες δύσκολες συνθήκες της ζωής τους και τους ευχαριστούμε όλη η κοινωνία της Καστοριάς για όλα αυτά τα σημαντικά που προσφέρουν.

Αγαπητοί μας καλεσμένοι,
Ρώτησαν κάποτε έναν άνθρωπο που φρόντιζε να δίνει χαρά στα παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία για πολύ καιρό, τι έχει καταλάβει ο ίδιος σχετικά με το γιατί να συμβαίνει κάτι τόσο σκληρό σε μικρά παιδιά και αυτός απάντησε:
«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αγάπη τα τυλίγει αυτά τα παιδιά! Τόση που μπορεί να μην τη νιώσουν άλλοι ακόμη και μέσα σε μια ολόκληρη ζωή!» κι η κουβέντα του αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, πραγματικά σοφή και πολύ σημαντική. Πράγματι, τα δάκρυα για τον Νίκο, η άνευ προηγουμένου προσφορά σε χρήματα, οι ολόθερμες προσευχές μεγάλων και μικρών, για όσους τα ζήσαμε από κοντά όλα αυτά ήταν κυριολεκτικά μεγαλειώδη!!! Αυτό σε καιρούς δύσκολους σαν αυτούς όπου ζούμε δεν ήταν καθόλου αναμενόμενο, ήταν ένα πολύ ευχάριστο ξάφνιασμα για όλους μας και ένα αληθινό θαύμα!! Η περίπτωση του Νίκου άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές όλων μας και ξεχύθηκε μια αγάπη αμέτρητη, μια αγάπη δίχως τέλος. Σ’ευχαριστούμε, Νίκο, για όλο αυτό το μοναδικό θαύμα που σε σένα χρωστάμε και να τη χαίρεσαι τη σπουδαία μανούλα σου, που σήμερα γιορτάζει!

Ευχόμαστε, επίσης, να ‘ναι γερή και ν’ αντέχει η συγχωριανή μας Βαλασία, που πριν από λίγες μέρες έχασε τον γιο της και πρώην μαθητή μας Ζάχο, καθώς και όλες οι μάνες που έχασαν παιδιά, να ‘ναι γερές όλες οι μάνες των παιδιών που νοσούν, για να τα δυναμώνουν και φυσικά να έχουν υγεία όλες οι μάνες του κόσμου. Και αφιερώνουμε σε όλες τους το  ποίημα Μητέρες της Μαρίας Αρκαδίου:

Μητέρες στον κόσμο ένα σωρό
-τι δάκρυα, βάσανα και πάθια-
κι όλες κρατάνε τον σταυρό
μ’ένα χαμόγελο στα μάτια. 

Μητέρες στον κόσμο ένα σωρό,
ποιος τάχατες δεν ξέρει…
από ‘να δάκρυ τους κρυφό
ψηλά γεννιέται κι ένα αστέρι.

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 16 Μαΐου 2019, αρ. φύλλου 986

1 σχόλιο:

Η ΟΔΟΣ σας ευχαριστεί για την συμμετοχή σας στον διάλογο.Το σχόλιό σας θα αποθηκευτεί προσωρινά και θα είναι ορατό στο ιστολόγιο, μετά την έγκριση της ΟΔΟΥ.

ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ