ΙΩΑΝΝΗ ΣΚΟΡΔΑ: Αγαπητή ΟΔΟΣ

Στην Καστοριά, η μνήμη εξασθενεί γρήγορα: Σχεδόν σύσσωμα τα τοπικά ΜΜΕ (και όχι μόνο) τίμησαν την Χρυσή Αυγή. Και τον Παύλο Μελά, μέρες που είναι. 

Στην βυζαντινοκρατούσσα Καστοριά, φαίνεται να μην μπορούν να κατανοήσουν ούτε τα πιο απλά, ούτε τα πιο στοιχειώδη για την ομαλή λειτουργία της τοπικής κοινωνίας.

“Η ανάκληση πληρεξουσιότητας των αντιπροσώπων” είναι η καινούρια τάση αρκετών (ούτε καν απλά) δικομανών πολιτών αυτό το χρονικό διάστημα. Μέσω αυτής, προσπαθούν να παρακάμψουν (!) την υγειονομική νομοθεσία που θεσπίστηκε για την αντιμετώπιση μετάδοσης του κορωνοϊού. Πρωτοακούστηκε από έναν πατέρα ανηλίκου, αρνητή της πανδημίας, της χρήσης μάσκας, των διαγνωστικών τεστ και του εμβολιασμού κατά την έναρξη του νέου σχολικού έτους. Με πιο απλά λόγια, παραδίδοντας σχετικό έγγραφο (;) στην σχολική διεύθυνση ο συγκεκριμένος απαιτούσε να παρακολουθεί το παιδί του το διδακτικό πρόγραμμα χωρίς να υπόκειται σε διαγνωστικό έλεγχο αλλά και χωρίς χρήση μάσκας.

Και όπως ήταν φυσικά αναμενόμενο, ήταν ένα από τα «εξαπατημένα» μέλη –και αργότερα καταδικασμένο από την Δικαιοσύνη– που ανήκουν στους “Αυτόχθονους Έλληνες ιθαγενείς”. Και φαντάζει πολύ πιθανό, να υπήρξε και μέλος των “Ελλήνων Συνέλευσις” του φυλακισμένου Σώρρα. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι άλλωστε, αν και δεν αποκλείεται να είναι ακριβώς η ίδια «κλαδική» απατεώνων που “ψαρεύει” μέλη με λιγοστό μορφωτικό επίπεδο, αντιδραστικούς και αντισυστημικούς. Όπως γίνεται κάθε φορά σε περιόδους κρίσης, οικονομικής, πολιτικής αλλά ... και υγειονομικής. Βέβαια, αυτό είναι το τελευταίο που μπορεί να απασχολεί όλους τους υπόλοιπους.

Εκείνο που ενδεχομένως να προκαλεί παραπάνω ενδιαφέρον, είναι πως κάποιος επιτήδειος, τους πείθει πως μπορεί με ένα τελείως αδύναμο νομικά έγγραφο να παρακάμψει την νομοθεσία και για την ατομικότητα του να ισχύει αυτό που ο ίδιος κατανοεί ως “νομοθεσία”. Καλό αγαπητή ΟΔΟΣ; Δεν είναι πραγματικά υπέροχο σενάριο, βγαλμένο από τα καλύτερα κείμενα κωμωδίας παγκοσμίως; Και το ακόμη χειρότερο είναι, πως εμμέσως πλην σαφώς στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνονται όλες οι αντιδράσεις των πολιτών που δεν αποδέχονται το έργο της Νομοθετικής εξουσίας.

Σαφώς και μπορεί ο καθένας να διαδηλώνει μαζικά για να εκφράσει την αντιπαράθεση του σε κάποιον νόμο. Αυτή είναι η ουσία της Αστικής Δημοκρατίας. Να ακούγονται όλες οι φωνές. Παράλληλα όμως είναι υποχρεωμένος να τον τηρεί κατά γράμμα, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί με αυτόν. Γιατί απλά, για να συνυπάρχει αρμονικά ένα κοινωνικό σύνολο, πρέπει να υπόκειται σε νόμους και κανόνες. Ειδάλλως η κοινωνική ζωή θα μετατραπεί αυτόματα σε ζούγκλα και η επιστροφή στις σπηλιές θα μοιάζει με μονόδρομο.

Όταν όμως δεν αποδέχονται έναν ισχύοντα επίσημο νόμο και απαιτούν να μην τον εφαρμόσουν, τι τους κάνει να νομίζουν πως διαφοροποιούνται από το παραπάνω παράδειγμα; Στα μάτια των περισσοτέρων όταν κρατούν τέτοια στάση απέναντι στον νόμο, τότε αυτόματα γίνονται και εκείνοι “Αυτόχθονες ιθαγενείς” διαφορετικής ιδεολογίας. Ένα σώμα και μια ψυχή με τους απανταχού ψεκασμένους που αρνούνται νόμους και νομοθετικές διατάξεις ψηφισμένες κατά πλειοψηφία από το ελληνικό συμβούλιο. Μπορεί αυτού του είδους οι ακτιβισμοί να έχουν διαφορετικό ιδεολογικό πρόσημο και χρώμα, αλλά έχουν κοινό παρονομαστή την ανάκληση πληρεξουσιότητας των αντιπροσώπων (!)

Το άκρως χιουμοριστικό είναι πως όταν κάποιος προσπαθήσει να συζητήσει μαζί τους και να τους εξηγήσει πως δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις δράσεις εκείνων που κοροϊδεύουν και χαμογελούν, εξεγείρονται και δεν το αποδέχονται με τίποτα. Αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους να γελάνε με τις συγκεκριμένες ασήμαντες αριθμητικά –ως προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο– κοινωνικές ομάδες. Το γεγονός δε, πως είναι ισχνές μειοψηφίες, δεν χρήζει μεγαλύτερης αναφοράς. Παρά το γεγονός πως φροντίζουν πάντοτε να κάνουν την περισσότερη φασαρία.

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τον λόγο για τον οποίο αντιδρούν με τον συγκεκριμένο τρόπο. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ενδεχομένως να προβαίνουν στον συγκεκριμένο τρόπο δημοσιοποίησης των θέσεων τους επειδή νιώθουν την κοινωνική απομόνωση και μέσω του θορύβου που προκαλούν, να προσδοκούν σε κοινωνικό αντίκτυπο των απόψεων τους. Μπορεί και όχι. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν την φράση που εμπλέκει τα αξιαγάπητα τετράποδα που θορυβούν αλλά δεν δαγκώνουν. Δεν ξέρω με ποια από τις παραπάνω απόψεις θα διαφωνούσα ή θα συμφωνούσα. Ίσως και να μην έχει ιδιαίτερη σημασία.

Και στην βυζαντινοκρατούσσα Καστοριά, φαίνεται να μην μπορούν να κατανοήσουν ούτε τα πιο απλά, ούτε τα πιο στοιχειώδη για την ομαλή λειτουργία της τοπικής κοινωνίας. Ποια είναι τα όρια του κάθε δημότη και πότε αυτά ξεπερνιούνται. Η αναφορά γίνεται σε ένα διαχρονικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και δεν είναι άλλο από την κατάληψη δημόσιων κτηρίων. Που ως συμβολική πράξη ενδεχομένως να έχει την ανοχή της κοινωνίας που ταλαιπωρείται από τα καπρίτσια μιας χούφτας ανθρώπων, παραμελώντας το γεγονός πως πρόκειται για πέρα έως πέρα παράνομη πράξη. Τι συμβαίνει όμως όταν αντί για τον συμβολισμό μιας τέτοιας ενέργειας, εκείνη τείνει να γίνει ένα είδος κανονικότητας;

Η Καστοριά είχε την ευτυχία να μην ζήσει σκηνικά πολέμου που διαδραματίστηκαν στην Δυτική Θεσσαλονίκη από νεοναζιστικούς θύλακες εντός των εκπαιδευτικών κτηρίων, αλλά εδώ, η πλειοψηφία των μαθητών έχουν την ατυχία να βρίσκονται υπό την ομηρία λίγων συμμαθητών τους που αποφάσισαν με “δημοκρατικές” διαδικασίες την κατάληψη των σχολικών τους κτηρίων. Αναγκάζοντας την πλειοψηφία των μαθητών σε ηλεκτρονική διδασκαλία, ενώ θα μπορούσαν να παρακολουθούν δια ζώσης τα μαθήματα τους. Χωρίς να θέτουν αστεία αιτήματα που να τους κρατά μακριά από τις αίθουσες τους.

Γιατί ως τέτοιες πρέπει να λαμβάνονται οι απαιτήσεις των μαθητών που αποφάσισαν και έπραξαν τις καταλήψεις σε 4 σχολικές μονάδες ταλαιπωρώντας ταυτόχρονα δεκάδες εκατοντάδες μαθητών που δεν συμμετέχουν σε αυτές. Αλήθεια αγαπητή ΟΔΟΣ, οι καταληψίες μαθητές είναι πιο απαιτητικοί από τους υπόλοιπους συμμαθητές τους; Ή μήπως η πλειοψηφία των μαθητών που απέχουν από την κατάληψη και προτιμούν την διαδικτυακή διδασκαλία δεν αντιμετωπίζουν κανένα –ή έστω μερικά– από τα δίκαια “αιτήματα” των συμμαθητών τους ως πρόβλημα; Γιατί από όσα δήλωσε και η διευθύντρια της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Καστοριά κ. Όλγα Βασιλειάδου, οι καταληψίες μαθητές είναι ελάχιστοι και γνωστοί στην τοπική εκπαιδευτική κοινότητα. Οι οποίοι μάλιστα διαπραγματεύονται (!) τα αιτήματα τους με τους διευθυντές και τους καθηγητές των σχολικών τους μονάδων.

Διαβάζοντας κανείς όλα όσα αναφέρουν, θα νόμιζε πως διαβάζει θέσεις συνδικαλιστών με πολυετή θητεία. Όσα συνδικαλιστικά ακούστηκαν στο πρόσφατο παρελθόν με την αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος της υπουργού κ. Κεραμέως, τα ίδια θα διάβαζε στις ανακοινώσεις των καταληψιών. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τους συντάκτες αυτών των ανακοινώσεων, όμως στην τοπική κοινωνία πλανάται η άποψη πως υπάρχει εξωγενής παράγοντας που “ηγείται” των συγκεκριμένων δράσεων των μαθητών. Με την ανοχή των γονέων τους βεβαίως. H σχέση μεταξύ των μαθητών και των υποκινητών τους, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σύνδεση, ειδικά όταν κανείς διαβάσει τις ανακοινώσεις της τοπικής ΕΛΜΕ, που ηγείται ο κ. Παρίσσης.

«Ψιλά γράμματα» λένε κάποιοι από τους οποίους σαφώς και δεν διαχωρίζω την θέση μου. Υπάρχει απλά και όλως τυχαίως μια απλή, τόσο δα σύγκλιση των απόψεων του συνδικαλιστή της ΕΛΜΕ με τα κείμενα των παράνομων καταληψιών. Μπορεί να φέρουν ίδιο ιδεολογικό πρόσημο, μπορεί να παρασύρθηκαν, μπορεί και να επικροτούν την άρνηση της ΕΛΜΕ Καστοριάς για αποχή-απεργία της αξιολόγησης των καθηγητών τους.. Ενδεχομένως αργότερα, να προβούν σε ακόμα μια κατάληψη ζητώντας ό,τι και το συνδικαλιστικό όργανο του οποίου ηγείται ο κ. Παρίσσης. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Σίγουρη μπορεί να θεωρείται για μέρος της τοπικής εκπαιδευτικής κοινότητας η εναντίωση της στην νομοθεσία a la “ανάκλησης πληρεξουσιότητας των αντιπροσώπων”. Όπως σίγουρος μπορεί να είναι κάποιος για το γεγονός της ταλαιπωρίας της πλειοψηφίας των μαθητών που παραμένουν σπίτια τους, έχοντας παραδώσει τα εκπαιδευτικά κτήρια στους λιγοστούς συμμαθητές τους ή στο «ρωμαλέο μαθητικό κίνημα», για να μη ξεχνιόμαστε, ως παράφραση του πρώην υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου. Όπως σίγουρη μπορεί να θεωρείται και η μη ενασχόληση της τοπικής Εισαγγελίας με τέτοιου είδους παράνομες πράξεις καταλήψεων δημόσιων κτηρίων.

Όπως σιγουριά, μπορεί να νιώθει και ο κάθε δημότης Καστοριάς με τον δήμαρχο της καρδιάς τους κ. Κορεντσίδη. Που αντί να παραδειγματιστεί από τον δήμαρχο Γαλατσίου, ο οποίος μόνος του “έσπασε” την κατάληψη σχολικής μονάδας του δήμου του, ο ίδιος αρκείται στο να οραματίζεται και να δηλώνει περί «πανελλήνιων και – γιατί όχι; – διεθνών διοργανώσεων μπάσκετ στην Καστοριά». Από εδώ και στο εξής, οι διαμένοντες στην πόλη της Καστοριάς εκτός από παγκόσμιο τουριστικό προορισμό θα έχουν την τύχη να την καμαρώσουν και ως μητρόπολη διεθνών διοργανώσεων της καλαθοσφαίρισης. Και πραγματικά καθόλου μπράβο στο ακόμη ένα καλάθι που (δεν ) μπήκε. 

Ιωάννης Σκόρδας

iskord@hotmail.com

Δημοσιεύθηκε στην ΟΔΟ στις 7 Οκτωβρίου 2021, αρ. φύλλου 1098.